ตอนที่38 มิตรภาพเล็กน้อย
น้าอามมองไปที่ยศพล ไม่กล้าพูดอะไรออกมา
ยศพลพูดเสียงด้วยเสียงเบา “ให้คนไปซื้อไม้อะไรนั่น
มาสิ เร็วเข้า…”
“ค่ะ ค่ะ…” น้าอามรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
จารวีล้างมือ ผูกผ้ากันเปื้อนที่เอวอย่างดี แล้วเริ่มหัน
ผัก
จริง ๆแล้วเธอก็ไม่ได้เป็นคุณหนูที่หยิ่งยโสอะไร ตอน ที่อยู่บ้านพูลสวัสดิ์นั้น เธอทำได้หมดทุกอย่าง ชอบอยู่ใน ห้องครัวทำอาหาร
ในบ้านพูลสวัสดิ์ถึงแม้ว่าจะมีคนรับใช้ แต่ก็ยังมีสิ่งที่ ทำไม่เคยเสร็จก็คืองานบ้าน และจารวีก็ต้องมาช่วยทำตลอด สายตาที่มีความลึกซึ้งแฝงอยู่ของยศพล จ้องมองไป
ที่ร่างนั้นที่กำลังยุ่งอยู่
ที่นี่ก็ยังเป็นที่ในคฤหาสน์ เป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถ จะชื่นชมได้ก็มีเพียงแค่ผู้หญิงที่ทำกับข้าว
ยัยโง่คนนี้ พอได้ถือช้อนจับตะหลิวเข้าหน่อย ก็นึกไม่ ถึงเลยว่าจะคล่องแคล่วฉับไวได้ขนาดนี้ ดูมีศักยภาพเหมาะ กับการเป็นเมียเก็บที่ดีจริง ๆ
ตอนที่น้าอามกลับมา จารวีก็ทำไส้เกี้ยวเสร็จเรียบร้อย แล้ว กำลังจะนวดให้คลุกเคล้าเข้ากัน
ยศพลคว้าไม้นวดแป้งจากมือน้าอาม แล้วส่งให้ที่มือ จารวี เมื่อเขาเห็นออร่าที่เปล่งประกายของจารวี ทำให้เขา ใจลอยไปชั่วขณะ
เขาชอบรอยยิ้มหวานๆแบบนี้ของเธอมาก
“อย่าขยับ….
ทันใดนั้นยศพลก็ออกคำสั่งเสียงเบาๆ จารวีกะพริบตา ฟังเขาพูดอย่างไม่ขยับ
ยศพลยื่นมือมาเช็ดแป้งที่ติดอยู่ที่หน้าของเธอ แล้ว
ยิ้มที่มุมปาก
มือทั้งสองของจารวีผลักยศพลออกไป “นายออกไป ข้างนอกเถอะ ถ้าฉันทำเสร็จแล้วเดี๋ยวเรียกนายเอง…..
นึกไม่ถึงเลยว่ายศพลจะไม่ต่อต้าน แล้วเดินไปยัง
ประตู
ณ ตอนนั้น เสียงของมือถือก็ดังขึ้นมา
ยศพลรีบเดินออกไปรับมือถือข้างนอก
“คุณชายครับ ไม่เจอตัวเฉลิมชัยครับ…” เสียงของนิรันดังมาจากในมือถือ
. “อะไรนะ? ” ยศพลคำรามออกมา “พวกแกทำอะไรกัน”
“คืออย่างนี้นะครับ พวกเราตามเส้นทางการจ่ายเงิน ของคุณจารวีไปถึงโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเมืองแล้ว แต่ พยาบาลบอกว่าเฉลิมชัยถูกเอาตัวไปแล้ว แต่ว่าสมองของ เฉลิมชัยอาการค่อนข้างหนักครับ อาจจะเป็นคนปัญญาอ่อน ได้ ดังนั้นไม่ว่าเฉลิมชัยจะไปตกอยู่ที่ใคร ก็ต้องรับชะตากร รมแน่ๆครับ”
“ให้ตายสิ จะปล่อยเขาให้ไปแบบนี้ไม่ได้นะ”
ยศพลหัวร้อนจนแทบจนระเบิดออกมา คาดไม่ถึงว่า เขาจะหายไป
“รีบไปสืบมา ถ้าหาเงื่อนงำไม่ได้แกไม่ต้องกลับมา”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเดินมาจากด้านหลังเขา ยศพล ทำตัวเป็นปกติ หันตัวมาโดยเร็ว จารวีจ้องมองเขาอย่าง สงสัยพอดี
เห็นเขาหันมา ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ปล่อยใครไว้เหรอ”
มือของจารวียังคงนวดแป้งหมี่อยู่ ใบหน้าเธอเปรอะ เปื้อนเหมือนกับลูกแมว
ยศพลหัวเราะ ทำให้ความเครียดของเขาหายไปอย่างเกลี้ยงเกลา
. “เกี๊ยวล่ะ? ฉันหิวแล้ว….
“เสร็จแล้ว อยู่ในห้องอาหาร ฉันมาพานายไปชิมเนีย
จารวีพูดไปขำไป
ยศพลโยนมือถือไว้บนโซฟา ยื่นแขนมาโอบเอวจารวี แล้วเดินไปห้องอาหาร
บนโต๊ะที่คลุมด้วยผ้าปูโต๊ะอาหารสีขาว มีจานใส่เกี๊ยว ร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมน่ารับประทาน
จารวีเอาน้ำส้มสายชูและกระเทียมวางไว้หน้าจานของ
เขาเองกับมือ
“ป้อนฉันสิ…”
ยศพลพูดอย่างตัวเองมีอำนาจ
ปัญญาอ่อนซะจริงๆ โตขนาดนี้แล้วยังจะให้คนป้อน อีก จารวีรู้สึกเพลียใจ
เกี๊ยวของจารวีถูกป้อนไปที่ปากของยศพล เขาแลบ ลิ้นออกมาเสียๆชิมๆ ขมวดคิ้วอย่างไม่มีความสุข
“โคตรเค็มเลย…
“เค็มเหรอ”
จารวีกัดเกี๊ยวไปคำหนึ่งด้วยความสงสัย เอาใส่ปาก เคี้ยวเบาๆ เธอไม่รู้ว่าตัวเธอในเวลานี้ที่กำลังเคี้ยวเกี้ยวเบาๆ ด้วยริมฝีปากที่แดงชุ่มฉ่ำ ทำให้คนหลงใหลได้
ยศพลผลักจารวีไปที่กำแพง ใช้ปลายลิ้นงัดให้ปาก เล็กๆ ของเธอเปิดออก แล้วเอาเกี๊ยวทั้งหมดในปากของเธอ ออกมา
ยัยนี่ ช่างหวานเหลือเกิน
ที่แท้จริงแล้วการที่กินเกี๊ยวแบบนี้ มันช่างอร่อยจริง ๆ
ภายใต้การจูบของเขา จารวีเริ่มหายใจติดขัดเหมือน เคย ถึงจะจูบมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ยังไม่สามารถเรียน รู้ที่จะแลกลมหายใจของเธอกับอีกฝ่าย เป็นผู้หญิงที่โง่ซะ จริง
สายตาของยศพลเริ่มเพิ่มความตื่นกระหายมากขึ้น กอดแล้วอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็นำเธอวางลงบนโต๊ะอาหาร
ฉีกกระดุมหน้าเสื้อเชิ้ตของเธอ แล้วมุดหัวเขาไปจูบ
ไฟแห่งกามอารมณ์ลุกโชติช่วงอยู่ในหัวของจารวี ไฟ นี้แทบจะทำให้เธอจมดิ่งลงไป
กามตัณหาของยศพลช่างมีมากยิ่งนัก
คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะร่วมรักกับเธอไปด้วย และกิน
เสียวในฐานจนหมดด้วย
การพยายามจะขัดขืนเขา แต่ก็ทำไม่สำเร็จ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จารวีก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา
ไม่มีโซ่ที่มาถามไว้ เธอก็ได้กลับไปสู่สภาพอิสระ เหมือนเดิมอีกครั้ง
ศพลที่อยู่ข้างๆกำลังหลับใหล เขากอดเธอไว้อย่าง บ้าอำนาจ แขนยาวถอดรอบเอวของเธอ
เขาที่กำลังหลับใหลนั้น ช่างดูหล่อเหลาและไม่มีพิษ
ใบหน้าที่หล่อแบบเย็นชา หางตายาว และมีขนตา งานที่ตกค้า การที่เขาหลับตาประจวบเหมาะกับมีแสงสาด ลองมากระทบกับขนตา ก็ทำให้เกิดเงาบาง ๆ ตาของเขา
เขา ริมฝีปากบางทีดูอวบอิ่มสีแดงชุ่มฉ่ำ และคิ้วที่
การมองเขาแล้วนิ่งไปสักพัก เธอมองจนใจลอย ทันใดนั้นก็เหมือนจะเคลิ้มตาม
อยู่ดีๆ เธอก็รู้สึกสงสาร ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ในใจ ของเธอเริ่มไม่ค่อยอคติกับเขาแล้ว
ร่างที่บอบบางของเธอนั้นอยู่ภายใต้ร่างของเขาที่กำ
ลังหลับใหลอยู่
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกดูถูกตัวเอง จารวี เธอนี่มันใฝ่ต่ำ
จริงๆ
อาจเป็นเพราะรู้สึกได้ว่าจารวีกำลังจ้องมองเขาอยู่ ยศ พลลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ทั้งสองคนห่างกันแค่นิดเดียว จารอยากจะกระโดด หนีออกมาแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
ร่างกายที่แข็งแรงกำยำ พอพลิกตัวก็มาทับตัวจารวี
จารวีตกใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด “ฉัน…ฉันจะไป
แปรงฟัน…”
“เงื่อนไขข้อแรกของการเป็นเมียเก็บ คือต้องตอบสนอง ความต้องการของเจ้านาย….ทุกที่ทุกเวลา
สายตาของยศพลแฝงไปด้วยกามารมณ์ เขาก้มตัวลง
ไปจูบเธอ
บนเรือนร่างของจารวีไม่มีเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ขัดขืนเขาแล้วขัดขืนเขาอีก ยังไงก็ต้องปล่อยให้เขาจูบต่อ
ไป
อารมณ์ดีในตอนเช้า ก็ถูกตาบ้านี้ทำพังทั้งหมด
ยศพลจูบจุดที่ไวต่อการสัมผัสของเธอ เล้าโลมด้วย วิธีล้ำเลิศอย่างช่ำชอง ใบหน้าเล็กๆของจารวีกลายเป็นสี แดง พร้อมกับหายใจหอบถี่ๆ รู้สึกเคลิ้มไปกับการเล้าโลม ของเขา ในสมองมีเพียงความสับสนมึนงง ปล่อยให้เขาทำ ในสิ่งที่เขาต้องการกับเธอ
ยศพลยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจ จากนั้นก็ทำการจับ ขาสีขาวนวลทั้งสองข้างแยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว…
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
ยศพลเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำ จารวีค่อยๆลงจาก เตียงช้า ๆ ขาทั้งสองหุบไม่ได้จนสั่นไปหมด
ตาบ้านี่ แกร่งมาจากไหนน่ะ ยังกับสิงโต นายจะรู้สึก เป็นสัดทุกเวลาทุกที่เลยรึไงนะ
ฉวยโอกาสตอนที่เขายังไม่ออกมา จารวีรีบเอายาคุม กำเนิดออกมากินแล้วดื่มน้ำตามเข้าไป
มีเสียงน้ำไหลซ่าๆ ออกมาจากห้องน้ำ
หนึ่งเดือน ฉันต้องทนได้สิ
จารวีครุ่นคิดอย่างโศกเศร้า
ผ่านไปสักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อต่อสาย ไปที่โทรศัพท์ของยุพิน
ยังเป็นเสียงปิดเครื่องอยู่ จารวีขมวดคิ้ว
ยศพลนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจารวีฝืนยิ้มออกมา แล้วเดินมาข้างหน้า
“เอ่อ ที่ฉันบริการไป นายพอใจรึเปล่า”
ยศพลแสยะยิ้มมุมปาก “ฉันเริ่มก่อนเองทั้งนั้น เธอ บริการตรงไหนไม่ทราบ
ทุกครั้งก็เขานี่แหละที่ทำให้เธอถึงจุดสุดยอด เธอยัง พูดออกมาว่าบริการเขาอีก
“เหอะๆ…” จารวีหัวเราะแบบขมๆ อย่างไม่มีแรง ร้องไห้ยังดูดีซะกว่าหัวเราะแบบนี้อีก
“ถ้างั้น เย็นนี้ฉันทำเกี๊ยวให้นายกินอีกเอามั้ย” จาร เอาเรื่องทำเกี๊ยวมาง้อเขา
ยศพลเอียงหน้ามองเธอ “มีเรื่องอะไรจะขอร้องฉัน
“โอ้ ท่านประธานใหญ่ฉลาดมากค่ะ แบบนี้ก็ทายถูก
ด้วย…
“เฮ้อ” เขาถอนหายใจเสียงเบา ถ้าแม้แต่เรื่องเล็กๆแค่นี้ ที่จารวีคิดเขาดูไม่ออก นั่นก็ไม่ใช่ยศพลแล้วสิ
“พูดสิ..” ยศพลพูดอย่างห้วนๆ คลายผ้าขนหนูออก ทำให้ส่วนที่เซ็กซี่บนร่างกายปรากฏออกมา
จารวีมองซิกแพคที่เซ็กซี่ของยศพล นั่นเป็นสิ่งที่ไว้ ดึงดูดคนสุดๆ ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงไปชั่วขณะ
เธอรีบเปลี่ยนสายตาทันที ยศพลพอใจกับร่างกาย ของตัวเองมาก เขาพอใจมากจากที่ได้เห็นสายตาของจารวี
“จะเขินอะไรนักหนา ไม่ใช่เห็นครั้งแรกซะหน่อย ทุกวัน ก็ได้อยู่ในร่างกายของเธอ…” ยศพลพูดตรงอย่างไม่มีความ เขินอาย
สีหน้าของจารวีแดงราวกับเลือดอาบ อยากจะหาที่ มุดหัวซะจริงๆ
ก็รู้อยู่ อยู่กับผู้ชายประเภทหน้าด้านแบบนี้ จะต้องมี ความอดทนอดกลั้นสูง
เมื่อยศพลสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว จารวีถึงจะหัน หน้ากลับมา แต่หน้าก็ยังคงแดงราวกับมะเขือเทศเหมือน เดิม
“พาฉันไปเจอพี่หน่อยได้มั้ย?” จารวีออดอ้อนเสียงต่ำ
ยศพลดับฝันของจารวี “ไม่ได้…
“ทำไมล่ะ?”
“ยศพลมองเธอด้วยสายตาอันลึกซึ้ง “หน้าที่ของเมีย เก็บคือแค่ทำให้ฉันมีความสุขเท่านั้น ไม่สามารถมีข้อขอร้อง ใดใดทั้งนั้น”
แต่…ฉันคิดว่า ระหว่างเราอาจมีความรักอยู่บ้าง….
จารยิ้มอย่างน่าสงสารเธอรู้ว่าข้อตกลงที่ใช้ร่างกาย และเงินแบบนี้ มันทำให้รู้สึกจากใจจริงๆไม่ได้
แต่เธอก็ยังพูดเสนอออกมาอย่างต่ำต้อย
ถ้าหากยศพลรักเธอแบบนั้นนิดๆจริงๆ คำขอร้องของ เธอนี้คงไม่น่ามีปัญหาอะไร
แววตายศพลลึกซึ้งกว่าเดิม เขาโกรธขึ้นมาจนผลัก เธอ แล้วก้าวเท้าใหญ่ออกไป
เธอคิดว่า บางทีระหว่างเราอาจจะมีความสัมพันธ์ที่ลึก
งกันอยู่ก็ได้
ที่จริงแล้วเธอมองไม่ออกเลยว่าเขาชอบเธอมาก ขนาดไหน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแคร์เธอ เห็นเธอเป็นคนใน บ้านพูลสวัสดิ์ เธอก็คงจะอยู่ในสภาพไม่ต่างไปจากลุงเฉลิม
ไม่ว่าใครในบ้านพูลสวัสดิ์ ก็สมควรตาย แต่ว่า เธอ…เป็นข้อยกเว้น
ใจของจารวีค่อยๆเย็นชาลง
เขารู้ว่าเดิมทีไม่ควรที่จะมีความเพ้อฝันใดใดต่อเขา รู้ๆ อยู่ว่าเขาเป็นปีศาจ คาดไม่ถึงเลยจะมีความคิดแบบนั้นอยู่
ผ่านไปชั่วขณะ เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามปรับ สภาพจิตใจของตัวเองหน่อย
แล้วก็ต่อสายไปที่มือถือของอังคณา
“อังคณา ฉัน จารวีเองนะ”
เสียงของอังคณาดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด “วี ฉันนึกว่า เธอลาออกไปแล้ว ไม่เจอเธอนานมากเลย แล้วลุงของเธอ เป็นไงบ้าง
“อ่า อย่าพูดถึงเลยดีกว่า ตอนนี้ฉัน…สบายดี ช่างเหอะ คือฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วยหน่อยน่ะ
“อือ ว่ามาเลย เดี๋ยวอีกพักนึงฉันต้องไปเรียนแล้ว
“ช่วยฉันจดเบอร์พวกนี้ไว้หน่อย….หลังจากจารวีบอก เบอร์โทรครบ ก็พูดเสริมว่า “นี่เป็นเบอร์มือถือของมนต์ตรี เธอช่วยโทรหาเขา ให้เขาตามหาพี่ฉันที…
ด้วยความหวังสุดท้ายที่มี คนเดียวที่จารวีสามารถ นึกถึงในตอนนี้ก็มีเพียงมนต์ตรีเท่านั้น
พี่มนต์ถ้าพี่เห็นสภาพของวีในตอนนี้ พี่จะผิดหวังมั้ย
ในใจของจารวีเริ่มสั่นเบาๆ
“ไม่เจอพี่เธอเลยเหรอ วี ตอนนี้เธออยู่ไหนน่ะ ทำไมถึง ใช้เบอร์เดิมต่อไม่ได้ล่ะ…
“อ่า เรื่องนี้เดี๋ยวไว้ฉันค่อยเล่าให้เธอฟังวันหลังนะ อ้อ ลืมไป อย่าโทรมาที่เบอร์นี้นะ เดี๋ยวอีกสองวันฉันจะโทรไป หาเธอเอง”
“ได้เลย ไม่มีปัญหา” อังคณาก็วางสายไป
ในเวลาสำคัญแบบนี้ ก็มีเพื่อนสนิทนี่แหละที่รู้ใจใกล้
ชิดที่สุด
พอตอนเที่ยง ยศพลก็กลับมา ที่โต๊ะอาหาร เขาก็เห็น จารวี ในดวงตามีความประทับใจอย่างลึกซึ้ง
“กินเสร็จก็ไปเตรียมตัวหน่อย…
“อะไร?”
“ออกไปซื้อของ! ”
“ก็ได้!”
จาร ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข หัวใจของเธอยังรอ
คอยข่าวสารจากอังคณา
ไม่รู้ว่ามนต์ตรีจะสามารถช่วยเธอได้หรือไม่
