ตอนที่ 37 ชอบเธอที่อ่อนนุ่ม
คิดมาสักพัก เธอก็กระโดดลงมาจากเตียง แล้วค่อยๆ
เดินไปที่โต๊ะ
บนโต๊ะมีโทรศัพท์เล็ก ๆ วางอยู่เครื่องหนึ่ง เธออยาก จะโทรหาพี่ อยากจะถามให้ชัดเจน
อีกนิดก็เอื้อมมือไปถึงโทรศัพท์แล้ว แต่น่าเสียดายที่ ปลายโซ่ยังรั้งเธอไว้ทำให้เธอเอื้อมไม่ถึง
โซ่ยาวจนสุดแล้ว ดึงไปข้างหน้าไม่ได้อีกแล้ว
จารวีตะโกนออกมาสุดเสียง “มีคนอยู่มั้ย?
” ;
น้าอามวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“คุณจารวี มีอะไรต้องการรึเปล่าคะ
“ฉันอยากจะโทรศัพท์ แต่ว่า… ช่วยปลดโซ่ให้หน่อยได้มั้ยคะ” ” จารวีแกว่งโซ่ “รบกวน
สีหน้าน้าอามดูไม่ค่อยดี หล่อนส่ายหัวด้วยความ ลำบากใจ “คุณจารวีคะ ฉันก็อยากจะช่วยคุณเหมือนกันค่ะ แต่ว่าอารมณ์ของคุณชายคุณก็รู้ ถ้าฉันปลดให้คุณ เขาต้อง ฆ่าฉันแน่ ๆ
“ค่ะ ถ้างั้นรบกวนหยิบโทรศัพท์มาตรงนี้หน่อยได้มั้ย
คะ…
" ;ได้ค่ะ!”
น้าอามย้ายโทรศัพท์มาไว้ใกล้ๆกับจารวี จารวีหันไป ยิ้มให้เธอด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะ”
น้าอามโบกมือปัดอย่างเหนียมอาย “ไม่เป็นไรค่ะ คุณ
โทรเลยค่ะ”
จารวีต่อสายไปที่มือถือของยุพิน
แต่ว่ายุพินที่อยู่ปลายสายกลับปิดเครื่อง
พี่ ตอนนี้พี่อยู่ไหนกันแน่ ทำไมพี่ไม่รับสาย
จารวีจึงต้องวางหูอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็มองไป ที่น้าอาม “น้าอาม ช่วยบอกหน่อยได้มั้ยคะ ว่าพี่ของวีอยู่ ที่ไหน?”
เอ่อ…น้าอามมีสีหน้าที่ดูตึงเครียด หล่อนไม่กล้าพูด “
“น้าอาม ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้าแค่บอกฉันเอง เกิดเรื่อง อะไรกับพี่รึเปล่า ”ในใจของจารวีร้อนรนเป็นอย่างมาก
“เรื่องนี้ฉันบอกคุณได้ค่ะ พี่สาวของคุณไม่เป็นอะไร
แล้ว”
จารวีได้ยินก็โล่งใจ แต่ไม่เป็นอะไรก็แล้ว
น้าอามอยู่นิ่งๆข้างเธอมาอยู่ตลอด ทางอยากจะ พูดแต่ก็ต้องเก็บไว้
“คุณจารวีคะ มีบางสิ่งที่ฉันไม่รู้ว่าฉันควรพูดมั้ย…
แม้ว่าจะรู้จักกับนักงานได้ไม่นาน แต่การก็ดูออกว่า น้อมเป็นคนวัยกลางคนที่มีจิตใจดี ดีกว่าคนรับใช้คนอื่น หลายเท่าตัว
“น้าอาม นั่งลงก่อน แล้วมาเลย
น้าอามไม่ยอมนั่งลง วันฉันจะพูดตรงๆเลยนะคะ คุณ จาร ความจริงแล้วคุณชายขอบคุณมากคุณดูไม่ออกหรอ คะ”
เขาจะชอบเธอเหรอ เขาบอกอย่างชัดเจนว่าคนบ้าน พูลสวัสดิ์สมควรตาย
จารวีส่ายหน้าแล้วยิ้มแบบขมๆ “น้าอามคะ คำพูดที่น้า อามพูดออกมา ฉันก็อยากจะไปเชื่อนะคะ น้าก็เห็นว่าเขาทำ ยังไงกับฉันบ้าง
เขาเล่นกับพี่สาวฉัน ใช้กำลังบีบบังคับเธอ ใช้วิธีที่ โหดร้ายมากักบริเวณเธอ แบบนี้เรียกว่าชอบเหรอคะ”
ใช่แล้ว ยศพล อีตาบ้านั่นเป็นโรคจิต มีความผิดปกติทางจิต มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้สิ่งที่โง่ที่เขาจะทำ
ในดวงตาของน้าอามมีความอึดอัดทำตัวไม่ถูก “สิ่งที่คุณจารวีพูดออกเราทุกคนเห็นหมดทุกอย่าง ค่ะ แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาคุณชายไม่เคยเอาผู้หญิงคนไหน มานอนข้ามคืน อีกทั้งยังไม่ได้อยู่ข้ามคืนจนนานหลายวัน ขนาดนี้ คุณดูสิ อาหารทุกมื้อที่คุณจารวีทาน คุณชายก็บอก ให้พวกเราทำอาหารที่ใหม่และหลากหลายให้คุณทาน ตอน ที่คุณชายออกไปข้างนอก ยังกำชับให้เฝ้าประตู เกรงว่า คุณจารวีจะคิดมากปล่อยวางไม่ได้ เหอะๆ ถึงแม้ว่าอารมณ์ นิสัยเขาจะแย่ไปหน่อย แต่เขาก็ไม่เคยแคร์ผู้หญิงคนไหน เหมือนแคร์คุณนะคะ แบบนี้เนี่ยก็เป็นเรื่องที่เห็นได้ยากแล้ว
จารวีฟังคำที่น้าอามพูดออกมาอย่างเงียบๆ เธอนึกขึ้น มาได้ครั้งหนึ่งตอนที่อยู่มัลดีฟส์ เธอไปติดอยู่ที่เกาะเล็กๆ ตอนที่เขาเห็นเธอในตอนนั้น เขาก็ไม่สนใจอย่างอื่นรีบ กระโดดลงน้ำทะเลว่ายน้ำไปดูเธอ แล้วตำหนิว่าเธออย่าง เป็นห่วงเอาใจใส่
ตอนที่ถูกสุรีย์วัลยปั้นเรื่องใส่เธอ เธอโดนจับเข้าคุก เขาก็รีบหาทางช่วยเธอและเอาคืนให้อย่างสาสม
จารวีไม่ได้เป็นสัตว์เลือดเย็น สิ่งที่เขาทำทุกอย่าง เธอไม่ได้ใช้ใจสัมผัสเลย
แต่ว่า ที่เขาทำทั้งหมดทุกอย่างนี้ก็เพราะเพื่อที่จะ สร้างฐานะเธอเป็นผู้หญิงของเขา
เธอก็เหมือนหมาสัตว์เลี้ยงของเขาตัวหนึ่ง นิสัยใช้ อำนาจบาตรใหญ่ของเขาคือไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องผู้ หญิงของเขา แต่กับเธอเขากลับที่จะหยวนๆลดอภัยให้ได้
“น้าอาม วิธีนี้ของเขาฉันรับไม่ได้หรอกค่ะ อีกอย่างฉันก็ ไม่สามารถที่จะอยู่กับเขาได้นานได้….
“ค่ะ ค่ะ คุณจารวีคะ นอกเหนือจากนี้ฉันไม่สามารถพูด ได้แล้วค่ะ แต่ว่าคุณก็รู้ว่านิสัยของเขาไม่ดี แล้วทำไมยังไป ขัดใจเขาอีกละ แบบนี้มันจะทำให้ยิ่งไปกันใหญ่ไม่ใช่เหรอ คะ” เห็นท่าทางของจารวีที่อายุแค่ยี่สิบปี น้าอามรู้สึกเป็น ห่วงแทนจริงๆ
เด็กคนนี้โตมาอย่างถูกทะนุถนอม แต่นิสัยดื้อรั้นหัว แข็งเป็นอย่างมาก กลัวว่าเขาจะต้องมีเรื่องมาให้ทุกข์ใจ จริงๆ
“เฮอๆ ขอบคุณค่ะน้าอาม ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันมีเรื่องที่ อย่างจะรบกวนน้าหน่อยค่ะ…
จารวีพูดอย่างเสียงเบาๆ
น้าอามมองเธอพูดอย่างประหลาดใจ “เชิญพูดมาเลย
“ช่วยซื้อยานั่นมาให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ…
จารวีค่อนข้างกลุ้มใน ตอนนี้โดนเขามัดไว้อยู่ แม้แต่
ค่ะ”ยาคุมก็ยังไม่ซื้อไม่ได้
“ไม่ได้ค่ะ คุณจารวีคะ เรื่องนี้ฉันทำไม่ได้…” น้าอามถอย ไปหนึ่งก้าว
“โธ่ น้าอาม น้าฟังฉันนะคะ ฉันยังอายุน้อย ไม่สามารถมี ลูกได้ น้าก็รู้นิคะ ระหว่างฉันกับยศพลมันก็เป็นแค่ข้อตกลง บางทีไม่ถึงหนึ่งเดือนพวกเราอาจจะต้องแยกกันแล้วก็ได้ค่ะ หรือว่าน้าอยากจะเห็นฉันไปโรงพยาบาลทำแท้งเหรอคะ…”
จารวีพูดอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลริน จับชายเสื้อผ้า อามไม่วางมือ
ในที่สุดน้าอามก็ใจอ่อน
ก็ได้ค่ะ ยังไงคุณชายก็ไม่ได้กำชับไว้ว่าไม่อนุญาตให้
ซื้อยาให้เธอ
พยักหน้าอย่างช้าๆ “ถ้างั้นคุณจารวีห้ามให้คุณชายรู้ เป็นอันขาดเลยนะคะ”
“โอเคค่ะ ขอบคุณน้าอามมากค่ะ ฉันรู้ว่าน้าอามดีที่สุด จารวียิ้มตาตี่
ตลอดทั้งวัน จารวีกำลังวิเคราะห์โซ่เส้นนั้นอยู่ สุดท้ายก็ได้ผลลัพธ์ว่า ไม่มีวิธีที่จะทำให้โซ่เส้นนี้ขาดได้
จารวีคิดวิเคราะห์อย่างตั้งใจมาทั้งวันเต็มๆ เธอรู้สึกว่าสิ่งที่น้าอามพูดนั้นก็มีเหตุผล
ยศพลก็เป็นคนคนนึงที่มีสมองโกลวงๆ ในหนังสือ บอกว่าอย่าไปขัดใจคนประเภทนี้เด็ดขาด ไม่อย่างงั้นเขาจะ ใช้ประสบการณ์จากสมองอันโง่ๆกลวงๆมาทำให้คุณพ่ายแพ้ ได้
วิธีที่ดีที่สุดก็คือปล่อยเขาไป
ตอบบ่าย เงาสีดำมืดของยศพลก็ปรากฏอยู่ที่ประตู
ห้องใหญ่
เขาคลีเน็คไทช่วงลำคอลง ก้าวใหญ่ๆเดินเข้ามาหา จารวี นั่งลงบนโซฟาอย่างแรง สายตามองไปที่จารอย่าง ได้ใจ
“เป็นยังไงบ้างละ รสชาติที่โดนล็อกไว้ทั้งวันคงรู้สึกดี
สินะ”
การพยายามฝืนยิ้มแบบแห้งๆออกมา “เออๆ วันนี้ท่าน ประธานทำงานเหนื่อยมาทั้งวันสินะ ให้ฉันนวดหลังให้ หน่อยมั้ย….
ยศพลค่อยๆแสดงสายตาที่ดูอันตรายออกมา ยัยนี่มัน สิบแปดมงกุฎ คิดจะเล่มเกมบ้าอะไรขึ้นมาอีกละ
“เฮ้อ ฉันมานั่งคิดทบทวนดูแล้ว ฉันตัดสินใจยอมรับ ความผิดที่ทำกับนาย
ยศพลลุกขึ้นจากโซฟา ยื่นมือออกไปจับคางเล็กๆของ จารวี พูดจาถากถางว่า “เธออยากจะเล่นเกมอะไรขึ้นมาอีก ล่ะ”
จารวีรีบส่ายหัว และยังคงยิ้มอย่างเชื่องๆ
จริงๆแล้วในใจนั้นดูถูกตัวเองมาตลอด จารวี จารวี ฉัน ดูถูกเธอจริงๆ
แต่ว่า คนเราถ้าอยู่ในที่หลังคาต่ำ ไม่ก้มหัวก็ไม่ได้ ทั้ง รุกและอ่อนข้อได้ ถึงจะเป็นฮีโร่ตัวจริง
“เปล่านะ เปล่านะ ฉันจะกล้าเล่นเกมกับท่านประทาน ได้อย่างไรกัน ฉันมิบังอาจหรอก…
ยศพลมองไปที่เธอรอบๆอย่างน่าสนใจ แล้วพูดเสียง เบาๆว่า “ไหน ลองพูดออกมาซิ เธอทำอะไรผิด
“เอ่อ… ฉันไม่ควรเอาของขวัญที่นายให้ ขายไปเหมือน เศษขยะ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้สึกทุกข์อะไร แต่ก็ไม่ควรทำผิดต่อ ท่านประธานแบบนี้ใช่มั้ยละ…” สายตาของจารวีแผ่ความ บริสุทธิ์ใจออกมา
มุมปากของยศพล ยิ้มออกมาแบบถากถาง สายตาเต็ม ไปด้วยความสะใจ
เกมเด็กๆของจาร ทำไมเขาจะดูไม่ออก แต่ว่า จารวีใน ตอนนี้ทำให้เขาหวั่นไหว เขาชอบเวลาเธอยอมแพ้
“พูดต่อ …”
“เอ่อ… ต่อไปฉันจะไม่ทำเรื่องโง่เขลาแบบนี้อีกแล้ว ฉัน จะเคารพน้ำใจของท่านประธานอย่างแน่นอน จะไม่เล่นแบบ นี้อีกเป็นอันขาด…” จารวียิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้ว
ดูเหมือนว่าอาชีพการเป็นนักแสดงนี้จะไม่ใช่คนเป็น คนทำ ต้องรักษารอยยิ้มให้ยิ้มไม่เปลี่ยนไว้ตลอด ต้อง ทรมานไว้มากแค่ไหน
“อ๋อ” ยศพลลูบๆคางของตัวเอง รอยยิ้มภายใต้สายตา ของเขานั้นยากที่จะปิดบัง
“ใช่ เยอะมาก ในเมื่อทำผิดไปแล้ว งั้นนายจะให้ฉัน ชดใช้ยังไง” รถคันนั้นมูลค่าห้าสิบล้าน…
ปลิ้นปล้อนซะจริง จารวีกัดฟันอยู่ในใจ เงินเงินเงิน เงินตัวร้าย เธอใช้หมดเกลี้ยงไปตั้งนานแล้ว ถึงจะเอากลับ มาทั้งหมดได้ แต่ก็ไม่มีทางที่จะซื้อกลับมาได้
เอามือมานวดๆหน้าอันแข็งทื่อของตัวเอง ให้รอยยิ้ม จอมปลอมยังคงอยู่ต่อไป
“งั้น รอหลังจากฉันเรียนจบ ฉันชดใช้คืนให้หมดเลยโอ เคมั้ย”
ยศพลยิ้มมุมปาก “แบบนั้นคงต้องรอนานเลย ตอนนี้ เธอก็คืนให้ฉันได้นะ…
“ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน
“เป็นเมียเก็บของฉันเดือนนึง รอให้ฉันเล่นเธอจนเบื่อ ก่อน เธอก็สามารถไปได้ พวกเราสองคนเปิดเผยได้แล้ว…..
แค่ทําเป็นเมียเก็บเหรอ” ตอนนี้จารวีรู้สึกว่าแม้แต่ ศักดิ์ศรีตัวเองก็หายไป ขอแค่ได้ไปจากอีตาบ้าน ให้เธอ คุกเข่าอยู่ในคุกหนึ่งเดียวเธอก็ยอม
“ใช่ ต้องเป็นเมียเก็บอย่างเต็มตัว ไม่ใช่หลบๆซ่อนๆ เหมือนเมื่อก่อน
ออ เหรอ”
“ตอนนี้ฉันหัวแล้ว เธอไปทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ สายตายศพลเต็มไปด้วยความสับสน
หรือว่าตอนนี้ถ้าจะเป็นเมียเก็บต้องสอบผ่านถึงจะได้ เป็นเหรอ ก็ได้ แค่เดือนเดียว ถึงเธอจะต้องลำบากอีกแค่ ไหน ก็แค่เดือนเดียวเท่านั้น
จารวีรีบพยักหน้า ยกมือที่ถูกมัดด้วยโซ่เขย่าๆ
ยศพลเอากุญแจพวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท ช่วยเธอปลดโซ่ออก
จารวีแอบด่าอยู่ในใจ ตาบ้านี่มันรอบคอบจริงๆ ขนาด กุญแจยังพกติดตัวไว้ตลอด
เมื่อจารวีถึงห้องครัวแล้ว ยศพลก็ตามหลังเธอมา
ทําอะไรกินดีนะ
น้าอามอยู่ในห้องครัว ยืนกุมมือทั้งสองข้าง ยืนตรงยิ้ม หัวเราะอยู่ข้างๆ คุณจารวีคะ ผักสดอยู่ตรงนี้ค่ะ ส่วนเนื้ออยู่ ในตู้เย็น ไม่ทราบว่าคุณจารยังต้องการวัตถุอะไรเพิ่มเติม อีกมั้ยคะ..….
จารวีเงยหน้าไปมองยศพลที่ยืนพิงประตูห้องครัวอยู่ ครู่หนึ่ง หันมายิ้มแล้วพูดกับน้าอามว่า “ช่วยหาพวกเนื้อไก่ สับ หมูสับ ผักกุ้ยช่าย ผักกาดขาว ขิง ต้นหอม กระเทียม ซึ อิ๊ว และแป้งหมี่ มาให้หน่อยได้มั้ยคะ”
อ๋อ อ๋อ ได้ค่ะ”
ในคฤหาสน์บ้านโพธิ์สูงนั้น ห้องครัวเป็นแบบเปิด ภายในห้องครัวนั้นมีผู้เชี่ยวชาญจากเยอรมันมาออกแบบ โดยเฉพาะ มองดูแล้วไฮคลาสมาก และแม้แต่ฝุ่นนิดเดียวก็
น้าอามรีบนำของที่จารต้องการมาจัดเรียงไว้บนโต๊ะ
เครื่องปรุง
จารวียื่นมือไปแก้ผ้ากันเปื้อนที่คาดเอวไว้ของน้าอาม ยิ้มแล้วพูดว่า “โอเคค่ะ ตอนนี้นำไปพักก่อนนะคะ เดี๋ยวฉัน ทำเองค่ะ”
เงียบๆ
น้าอามมอง ยิ้มแล้วพูดว่า “คุณจารวีอยากทำเกี่ยวใช้ มั้ยคะ งั้นต้องการไม้ม้วนเส้นมั้ยคะ
“ต้องการค่ะ มีมั้ยคะ
“เอ่อ ไม่มีค่ะ แต่ไหนแต่ไรมาคุณชายไม่กินเกี๊ยวค่ะ”
“ทำไมเหรอคะ”
จารเห็นสีหน้าน้าอามเปลี่ยนไปเล็กน้อย ถามอย่าง ประหลาดใจ เธอทำเกี๊ยวเก่งมาก ตอนเด็กๆแม่ชอบทำเกี่ยว ให้เขากิน แต่ต่อมาหลังจากที่บ้านมีปัญหา เธอก็เรียนทำ เกี๊ยวเอง น่าเสียดายที่เรียนมานานแล้ว แต่ก็ยังทำเกี๊ยวให้ เหมือนรสชาติที่แม่ทำไม่ได้
