ตอนที่ 31 ทำไม่ได้อีกต่อไป
มนต์ตรีมีกลิ่นหอมของสมุนไพรอยู่บนร่างกาย กอด จารวีแน่น ไม่ให้เธอหนีไปได้
“วี อย่าไปเลย อย่าหนีไป อย่าหลบพี่อีก เธอรู้มั้ยว่าพี่ ตามหาเธอยากลำบากขนาดไหน.”
เขาพูดไม่หยุด ราวกับว่าอยากจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจมา กว่าสิบปีออกมาให้หมด
ตั้งแต่วันที่เขาแยกจากจารวี เธอก็อยู่ในใจเขามา ตลอด เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดถึงเธอเขาจะบอกเธอที่อยู่ในใจ เขา มันได้รวบรวมคำมานานกว่าสิบปีมากเกินไป เขาไม่รู้ว่า จะเริ่มจากตรงไหน
หน้าอกของเขาติดอยู่กับแผ่นหลังของเธอ ลมหายใจ ที่อบอุ่นของผู้ชายก็ถูกนำเข้ามาปะทะร่างกายของเธอ ตลอดเวลา
ร่างบอบบางของเธอสั่นเล็กน้อยดั่งดอกไม้ในสายฝน
ครั้งแรก เธอรู้สึกได้ว่าพี่มนต์ของเธอโตแล้ว แขนของ เขาอบอุ่น แข็งแรงมากขึ้น ใจกว้างและเต็มไปด้วยความรู้สึก ที่ปลอดภัย
แต่ว่า ระหว่างพวกเขาทั้งสองคงเป็นไปไม่ได้แล้ว
เธอตกอับ กลายเป็นของเล่นของยศพล
เขาก็เป็นคู่หมั้นของคนอื่นไปแล้ว
โชตชะตานั้นเล่นตลกกับพวกเขาอย่างโหดร้าย ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปทั้งสองคนก็เหมือนเส้นขนาน ที่ไม่มี วันจะมาบรรจบกันได้
น้ำตาไหลออกมาจากหางตาของจารวี เธอกลัวมาก กลัวว่าเธอจะทนต่อความอบอุ่นของเขาจนหันหลังกลับไป
หา
จารวีผลักมนต์ตรีออกอย่างแรง
เดิมทีมนต์ตรีกอดเธออย่างหลวมๆ แค่ผลักเบาๆก็ออก
ไปแล้ว
มนต์ตรีมองเธอด้วยความตกใจ และจับแขนของเธอ ไว้ "วี วีจำพี่ไม่ได้เหรอ”
จารวีพยายามฝืนยิ้มออกมา "จำได้สิ คุณคือพี่ มนต์ไง” เมื่อพูดเสร็จ ก็ยื่นมือขวาออกไปอย่าง อ่อน แรงและพูดออกมาสองสามประโยค
“พี่มนต์ ยินดีด้วยกับพี่ด้วยนะ ที่ได้เจอสุรีย์วัลย์ ว่าที่ ภรรยาที่ดีแบบนี้”
ในวินาทีนั้น เรีว่ากบางท้า เยิ้นแบบกไม่ไก
น่าเสียดาย เธอไม่มีกระจกที่จะใช้มองตัวเอง แต่เธอ การที่พูดเช่นนี้เป็นการฝ่าฝืนหัวใจเธอ เธอรู้สึกอึดอัดมาก
มนตร์ตรีค่อยๆปล่อยมือของจารวีอย่าง เบามือ….สายตาที่หล่อเหลา เปล่งประกายไปด้วยความเศร้า โศก
“พี่ขอโทษ วี พี่นึกว่าวี..”
จารวีก็ตัดคำพูดอย่างรวดเร็ว “พี่มนต์ วันนี้เป็นวันที่มี ความสุขที่สุดของพี่ อย่าพูดเรื่องเศร้าแบบนี้สิ พวกเราเป็น เพื่อนสนิทที่ดีที่สุดของกันและกัน ไม่ใช่เหรอ?”
“วี ตอนนี้วีพักอยู่ที่ไหน ในช่วงไม่กี่ปีนี้วีอยู่สบายดีมั้ย คราวหน้าพวกเราหาสักที่นัดคุยกันหน่อยดีมั้ย!”
จารวีนิ่งไปสักพัก ลังเลเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าวันนี้พี่น่า จะยุ่งมากเลย ไว้ค่อยคุยกันวันหลัง”
เธอพูดแบบนี้คือหาข้ออ้างปฏิเสธเขาหรือเปล่า แวว ตาของมนต์ตรีมีความเจ็บปวดกลัดกลุ่มใจ
เขาหยิบกระดาษกับปากกาออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเขียนที่เบอร์โทรสองสามเบอร์จากนั้นก็ยื่นให้จารวี
“นี่คือเบอร์ที่บริษัทพี่นะ นี่คือเบอร์โทรศัพท์พี่ นี่คือเบอร์ บ้านพี่นะ ถ้าวีอยากเจอพี่ โทรมาได้ทุกเบอร์เลยนะ…เสียง ของบนต์ตรีว่าโยมและบ่า แว่น
ในตอนนี้ คำพูดที่เขาต้องการจะพูดมีมากมาย แต่น่า เสียดายที่เขาทำแบบนั้นไม่ได้ วันนี้เป็นหมั้นของเขา เขา กับเธอก็แค่ผ่านมาเพื่อเจอกันและจากไป เหลือไว้เพียงแค่ ความเสียดายลึกๆ
ในขณะนั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา แล้วเห็นพวก เขาทั้งสองอยู่ในห้องน้ำ เขานิ่งไปสักพัก แล้วรีบวิ่งมา ที่ด้านนอกของห้องน้ำอย่างฉับพลัน หลังจากดูป้าย สัญลักษณ์ เขาก็กลับมาอีกครั้งแล้วพูดกับพวกเขาทั้งสอง คนว่า “เหมือนกับว่านี่จะเป็นห้องน้ำชายนะครับ คุณครับ รบกวนคุณช่วยออกมาก่อนนะครับ”
“อ๊ะ อ้อ ค่ะๆ”
เพราะกลัดกลุ่มมากไปจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะ สับสนจนเดินเข้ามาในห้องน้ำชาย
จารวีรีบหยิบกระดาษในมือของมนต์ตรี แล้ววิ่งเข้าไป
ในห้องน้ำหญิง
มีสายตาของมนต์ตรีจ้องมองอยู่ทางด้านหลังของเธอ อย่างอาลัยอาวรณ์
นี่ก็ผ่านมากี่ปีแล้ว จารวีก็โตแล้ว มีใบหน้าที่ใสบริสุทธิ์ และเต็มไปด้วยความอ่อนเยาว์ เหมือนกับที่เขาฝันเอาไว้ ไม่มีผิด แถมยังดูสมบูรณ์กว่าที่คาดไว้ด้วย
ในสมองส่วนจีกขามขาเร
हैं।สดใสของเธอ สวยดังลูกแพร์ ริมฝีปากสีกุหลาบ..
“คุณชายมนต์ตรี คุณอยู่นี่นี่เอง คุณสุรีวย์วัลย์ออกมาตา มหาคุณข้างนอก เกิดเรื่องใหญ่แล้ว..
คนรับใช้คนหนึ่งรีบวิ่งมา พอเห็นมนต์ตรีก็รีบพูดขึ้นมา
มนต์ตรีมองจารวีที่จากหายไป จากนั้นเขาก็หันกลับ แล้วเดินจากไป
จารนิ่งงันอยู่ในห้องน้ำสักพัก หลังจากได้ยินเสียง ฝีเท้าของมนต์ตรีเดินจากไป เธอก็ออกมาอย่างรวดเร็ว
ในตอนนั้น มือถือก็ดังขึ้น
จารวีเพิ่งจะรับสาย ยศพลที่อยู่ในสายก็พูดออกมา อย่างโกรธจัด “จารวี เธอถูกส่วมดูดรีไง? เธอไปห้องน้ำมา ครึ่งชั่วโมงแล้วนะ รีบออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ..
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าทัศนีย์ขึ้นไปเซอร์ไพรส์สุรีย์วัลย์บน เวที เขาก็คนให้หล่อนไปหาจารวีที่ห้องน้ำแล้ว
“อือๆ เดี๋ยวฉันไปเดี๋ยวนี้ล่ะ …
จารวียังพูดไม่ทันจบ ยศพลก็ตัดสายไปแล้ว
ผู้ชายคนนี้นี่ ช่างเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางซะจริงจารวี
เดินกลับออกมาพร้จนกับตำหนิเจียบด
เพิ่งจะถึงหน้าประตู ก็ถูกยศพลดึงแขนลากไป
ในตอนนั้น ในห้องโถงวุ่นวายมาก มีตำรวจและบอดี้ การ์ดมากมาย แขกเหรื่อก็หนีตายกันอย่างอลหม่าน
“หลบไป หลบไป.”
ตำรวจสองนายอุ้มบางอย่างลงมาจากเวที จารวัดะลึง ตาค้าง นึกไม่ถึงว่าจะเขาจะเลวทรามได้ขนาดนี้
จริงๆแล้วมันเป็นหัวสุนัขที่เลือดท่วม ผิวหนังถูกถลก และมีเลือดไหลออกมาจากลูกตา
“นี่คือ?”จารวิถามออกไปอย่างระมัดระวัง
ยศพลยิ้มแสยะ “สุนัขแสนรักของคุณสุรีย์วัลย์ไป แต่ ว่าครั้งนี้ก็แค่ตักเดือนเท่านั้น เธอกล้ามาทำผู้หญิงของฉัน ฉันจะทำให้หล่อนหนีไปจากเมืองเอสเลย
จารวิจ้องยศพลด้วยความตกใจยศพลโอบกจารวีเอา ไว้ในตอนที่ตำรวจเผลอเขาก็เดินวางท่าออกไป แขกคน อื่นยังคงหยุดอยู่กับที่ เนื่องจากถูกต้องสงสัยและไม่ได้รับ อนุญาตให้ออกจากห้องโถงชั่วคราว
ไม่นาน ทั้งสองก็เข้ามาในรถ
แววตาของยศพลเต็มไปด้วยความพอใจ “เมื่อกี้เธอ ไปตายที่ไหนบา พลาดฉากเด็ดไปแล้วอธิ เป็นการดี
ที่จะไปซื้อมือถือคู่ใจเครื่องใหม่ให้กับเธอเดี๋ยวนี้เลย”
ในใจของจารวีอึดอัด เธอพูดถือออกมาด้วยความเบื่อ
ยศพลแก้แค้นสุรีย์วัลย์แล้ว แต่เธอไม่ได้รู้สึกดีใจเลย
หน่าย
สักนิด
ร้านขายโทรศัพท์มือถือสุดหรู ยศพลหยิบโทรศัพท์ มือถือรุ่นพิเศษไม่ว่าจะเปิดหรือปิดก็ตามมีระบบระบุตำแหน่ง GPS ที่ระบบดาวเทียมสามารถตรวจพบได้ตลอดเวลา ข้าง ในมีระบบติดตั้ง GPS แบบพิเศษ
มีมือถือเครื่องนี้ ไม่ว่าจารวีจะอยู่ไหนเขาก็สามารถหา เธอพบได้ในทันที
แต่ว่าน่าเสียดาย ที่จารวีไม่รู้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือ เครื่องใหม่มาเล่น
ยศพลคว้ามือถือของเธอ แล้วปลายนิ้วเรียวเพรียว อย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเขาก็ยกแขนขึ้นและยักไหล่ " ยิ้มสิ … ”
จารวีเงยหน้าอย่างกะทันหัน มีแสงวาบออกมา พร้อม กับเสียงแชะ ยศพล
“ดูสิ สวยมั้ยละ”
บนหน้าจอ LCD ขนาดใหญ่ของโทรศัพท์มือถือมัน ปรากฏรูปคู่ของยศพลกับจารวี อย่างกับรูปถ่ายสติ๊กเกอร์ ยศพลดูเท่และจารวีมีรอยยิ้มที่มุมากเล็กน้อย ซึ่งดูหวานมาก
ยศพลส่งรูปภาพนี้ไปยังโทรศัพท์มือถือของเขา แล้ว ตั้งค่ารูปภาพเป็นภาพพักหน้าจอ
“จำไว้ด้วยล่ะ จากนี้ไปฉันไม่อนุญาตให้ปิดเครื่อง มือ ถือเครื่องนี้Standby Timeหนึ่งเดือน และยังมีแบตเตอรี่ สำรองอีกสองสามก้อน เธอจะหาข้อแก้ตัวไม่ได้แล้ว”
จารจ้องไปที่ยศพล ผู้ชายคนนี้นี่เห็นเธอเป็นชู้จริงๆร เปล่าเนี่ย
เธอก็แค่ ก็แค่ทำข้อตกลงกับเขาก็เท่านั้น
"นาย ไม่ได้ไปกับพี่นานมากแล้วนี่ ถ้านายยังไม่ ไปอีก ฉันจะกลับไปเรียนแล้วนะ”
"จารวี ทำไมเธอถึงได้ทำให้หมดสนุกได้ขนาด
นี้ ”
ใบหน้าที่พึงพอใจของเขา กลับมาบิ้งตึงอย่างรวดเร็ว
ผู้หญิงคนนี้ อย่างกับเห็นเขาเป็นปีศาจอะไรสักอย่าง เอะอะจะจากไปอย่างทนรอไม่ได้
“ยาบาต
“อม ลันให้คนพาที่เธอไปอยู่ที่พระราชวังแวร์ซายได้ สองสามวันละ…”
“จริงเหรอ?”
ยศพลแสยะยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น เขาดีกับเธอ ขนาดนี้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าในใจของเธอจะมีแต่พี่สาวของ เธอ ช่างน่ารังเกียจซะจริง
รถหยุดอยู่ด้านหน้าพระราชวังแวร์ซายส์
มีบอดี้การ์ดตรงมาเพื่อเปิดประตูให้ยศพล จารวีก็รีบ
วิ่งออกไปเหมือนกับนกที่ร่าเริง
ในห้องโถงใหญ่ เธอเห็นยุพินผู้อ่อนโยน
"พี่ พี่มาแล้ว…”
ยุพินลุกขึ้นยืน จับมือของจารวี แล้วมองไปที่ยศพลที่ อยู่หลังจารวีด้วยรอยยิ้มที่ต้อนรับ
" พี่ยศ.”
ใบหน้าของยศพลนั้นเย็นชาไปหมด และความเยือก เย็นในสายตาก็ไม่มีความอบอุ่นอยู่เลย
“อ๋อ เธอสองคนไปเที่ยวกันก่อน ฉันมีธุระต้องทำ
ถ้าไปก้าน ใบ
ร่างสูงใหญ่ของยศพลเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง
พอขึ้นตึกแล้ว มือถือของยศพลก็ดังขึ้น
"ท่านประธานคะ คุณเฉลิมชัยเป็นหนี้อีกสิบ ล้านแล้วค่ะ ครั้งนี้จะทำยังไงคะ”
แววตาของยศพลเปล่งประกายออกมาด้วยความชั่ว ร้าย อย่าช่วยเขาอีกเลย ปล่อยให้เขาถูกลงโทษตามที่
ควร..”
“แต่ว่า มันจะ…”
" ทำให้สะอาด ไร้ร่องรอย อย่าปล่อยให้ สื่อมวลชนรู้เรื่องได้ ละก็ ซื้อบริษัทยาหัวมา แล้วก็โอนมา เป็นในชื่อบริษัทของฉันแล้ว อย่าทิ้งร่องรอยใด ๆเอาไว้ แม้แต่นิดเดียว”
ยศพลวางสายแล้วยิ้มเย้ยที่มุมปากอย่างเย็นชา
เฉลิมชัย หนี้เลือดก็แลกด้วยเลือด
หลังจากยศพลออกจากพระราชวังแวร์ซายส์ จารวีก็
กระฉับกระเฉงขึ้นมามาก
“พี่ พี่มาได้ยังไง”
ยูพิมคิ้วขบาด 8auotเธาไม่อย่บ้าน ช่ว ไม่กี่วันที่ผ่านมามีเรื่องราวหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย พ่อของฉัน เป็นหนี้มหาศาล แล้วยังมีผู้หญิงที่บ้านทะเลาะกับแม่ ที่บ้าน ยุ่งเหยิง แล้วพี่ยศก็บอกว่าเธออยู่นี่พอดี เลยรับพี่มาอยู่กับ
เธอ ก็เลย. ” "อ้อ พี่ ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเมื่อเช้านี้
ถึงจะออกมา”
ที่จริงแล้วเป็นคำอธิบายที่ไร้น้ำหนักเอามากๆ แต่ก็ หวังว่าพี่จะไม่สงสัย
แต่ยังไงยศพลก็เป็นคู่หมั้นของพี่พิน ความสัมพันธ์ สามเศร้าที่น่าอับอายนี้ทำให้จารวีรู้สึกว่าเขาเลวทรามต่ำช้า
มาก
ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อพี่
ยุพินพยักหน้าอย่างอ่อนโยน “ยัยวี ที่จริงคุณยศพลก็ เป็นผู้ชายที่ไม่เลวนะ เพียงแค่ดุไปหน่อยก็เท่านั้น เธอก็อย่า ไปถือสาอะไรเขาเลย”
จารวีแบะปาก พี่พินผู้น่าสงสาร เธอแค่เห็นภายนอก
แบบผิวเผิน
ยศพลเป็นหมาป่า หมาป่าเลวทรามที่กินคนไม่คายก
ระดูกออกมา
แต่ยังไง จารวีก็จะไม่พดถึงนัน
เธอรู้ว่าพี่รับได้มากน้อยแค่ไหน
ดาดฟ้าของพระราชวังแวร์ซายส์เป็นระเบียงที่ ออกแบบอย่างสวยงามและเข้ากับความต้องการของคน
มีต้นชาราคาแพงปลูกอยู่สองสามต้น มีม้านั่งโซฟา ขนาดใหญ่ หากนั่งตรงนี้ก็จะเห็นกลุ่มดาวเต็มท้องฟ้าได้
ที่แห่งนี้เงียบสงบ ห่างไกลจากความเร่งรีบและคึกคัก ของเมืองจนคลื่นเสียงเหล่านั้นมาไม่ถึง ยศพลเป็นคนที่รู้วิธี สนุกกับชีวิตมากคนหนึ่ง
หนึ่ง
เธอ
จารวีประคองให้ยุพินนั่งลง แล้วชงกาแฟให้เธอแก้ว
ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของที่นี่ แล้วยุพินก็เป็นแขกของ
สายตาของยุพินเผยร่องรอยแห่งความเศร้าในมุมมืด
ที่มองไม่เห็น
