ตอนที่ 48 เธอจะตายไหม
“สวัสดีครับ คุณจารวี ขั้นตอนการตรวจไม่เจ็บแน่นอน แค่แป๊บเดียวก็เสร็จครับ
หมอกรีนวางกระเป๋ายาลง แล้วก็หยิบหลอดทดลอง ออกมา “ขอเจาะเลือดหน่อยนะครับ แค่นิดเดียวก็พอ”
ท่าทีของหมอกรีนอ่อนโยนมาก จริงๆแล้วจารวีไม่ได้
กลัว
เพียงแค่คิดว่าตัวเองไม่ได้ป่วยเท่านั้นเอง
ขั้นตอนการตรวจเสร็จเร็วมาก น้าอามยืนเฝ้าอยู่ข้างๆ
โดยตลอด
“คุณจารวี ร่างกายของคุณอ่อนแอมาก โลหิตจางนิด หน่อย คุณจะต้องออกกำลังกายให้มากกว่านี้ แต่ก็ห้าม หักโหมจนเกินไป ผมจะจัดตารางการดูแลรักษาให้คุณ
เอง” หมอกรีนพูดภาษาจีนได้คล่องแคล่วมาก
“อ๋อ โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะหมอกรีน”
“ตัวอย่างเลือดนี่ ต้องส่งไปตรวจสอบที่โรงพยาบาล รอ สามวันถึงจะรู้ผล แล้วผมจะแจ้งให้คุณจารวีทราบทีหลังนะ
ครับ”
“อ๋อ โอเคค่ะ”
หลังจากส่งหมอกรีนกลับไปแล้ว น้าอามก็พูดอย่าง หน้าตาตื่น “คุณจารวี อีกเดี๋ยวคุณชายกลับมาต้องหาว่าน้า ดูแลคุณจารวีไม่ดีแน่ๆเลยค่ะ
“ฮ่ะๆ ไม่หรอกค่ะน้าอาม
จารวี มปลอบใจน้าอาม
“ แต่ถึงยังไง หลังจากนี้คุณจารวีต้องทานข้าวเยอะๆ ต้องกินให้ขาวๆอ้วนๆเลยนะคะ”
ตอนบ่าย จารวีกลับไปที่บ้านหลังเก่าของพูลสวัสดิ์
หลังจากที่เธอออกมาจากบ้านนั้น เวลาผ่านไปแค่สิบ กว่าวัน แต่ที่นี่กลับดูมืดมนลงไปมาก
หนึ่งเดือนกว่าๆก่อนหน้านั้น ในงานเลี้ยงงานแต่งงาน ของพี่ ที่นี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่ตอนนี้ กลับมีแต่ความว่างเปล่า
ภายในใจของจารวีเต็มไปด้วยความหนักหน่วงและ
ความอึดอัดใจ
เธอก้าวเดินไปอย่างลำบาก ล้วงกุญแจออกมาไขที่ ประตู กลิ่นคาวเลือดที่ปะปนกับกลิ่นเหม็นเน่าลอยมาปะทะ
หน้า
แสงจากภายนอกทะลุเข้ามา ไล่ความมืดมิดออกไปสิ่งของในห้องรับแขกก็สว่างขึ้นมา บนพื้นยังมีรอยเลือด หลงเหลืออยู่
แต่ก็ถูกเวลากรัดกร่อนไป จนทำให้กลายเป็นสีดำ ด่างพร้อยอยู่บนพื้น
หัวใจของเธอบีบตัวขึ้นอย่างแรง เกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน
แน่?
บนโต๊ะห้องรับแขก ยังเหลือรอยมีดที่ถูกฟันลงมา เป็นรอยแยกลึกลงไป ทำให้เธอรับรู้ว่าที่นี่เคยเกิดการต่อสู้ ปะทะกันอย่างรุนแรงมาก่อน
หัวใจของจารวีเต้นแรงมาก เธอไม่เคยใส่ใจกับมัน เพราะเธอไม่ได้มาที่นี่เลย จึงคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอยื่นมือผลักประตูเข้าไปที่ห้องนอนชั้นล่าง ที่นั่น
เคยเป็นห้องของคุณลุงคุณป้า
ด้านในสภาพเละเทะ ตู้เสื้อผ้ากับเตียงล้มระเนระนาด เอกสารต่างๆถูกโยนกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น เหมือนกับว่า มีใครบางคนพยายามที่จะหาอะไรบางอย่าง
เธอหยิบเอกสารใบหนึ่งขึ้นมาดู มันคือสัญญาการกู้ยืม เงินแทบจะทุกใบ ปลิวว่อนอยู่เต็มห้องนอน
ชื่อของคนที่ให้ยืมล้วนไม่เหมือนกัน แต่ชื่อของคนที่กู้ ยืมเงินที่เขียนอยู่ด้านล่างล้วนเหมือนกัน ซึ่งก็คือชื่อของลุงเธอ เฉลิมชัย
ทำไมคุณลุงถึงต้องกู้เงินมาเยอะขนาดนี้กันล่ะ? มัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ทำไมยศพลถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอเลย?
จารวีคันทุกซอกทุกมุม ก็ไม่เจอเบาะแสอะไร จึงเดิน ออกมา และปิดประตูไว้อย่างเดิม
เธอถือโอกาสเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสอง ผลักประตู เข้าไปที่ห้องนอนห้องแรกของชั้นสอง
สิ่งแรกที่เธอเห็น ก็คือโซฟาตัวใหญ่สีดำ
เรื่องในอดีตที่เป็นเหมือนกับฝันร้ายก็กลับเข้ามาใน สมองของเธอ วันนั้น ยศพลข่มขืนเธอที่นี่
ในใจรู้สึกข่มขืนมาก วันนั้น พี่ของเธอก็ยืนอยู่ที่หน้า ประตู มองดูฉากนั้นของพวกเรา พี่คงจะเสียใจมาก
ความเจ็บปวดแบบนั้นคงไม่มีใครทนได้หรอก!
จารวีปิดประตูลง หยุดการมองทุกสิ่ง เธอไม่มีความ กล้ามากพอที่จะทนดูต่อไป
“นังสารเลว แกมันคือนังสารเลว แกยังมีหน้ากลับมาอีก
หรอ”
คำด่าทอทิ่มแทงดังมาจากทางด้านหลังของเธอ จารวี
หันกลับไปมองอย่างตกตะลึง
ไม่รู้ว่าคุณป้ามายืนอยู่ที่บันไดตั้งแต่ตอนไหน มองมา
ที่เธอด้วยสายตาเกลียดชัง
“คุณป้า…..
” จารวีตะโกนออกไปอย่างอ่อนแรง
“แกมันคือนังสารเลว ฉันไม่ใช่ป้าแก แกยังมีหน้ากลับ มาอีกหรอ ไปให้พ้นเลยนะ
คุณป้าดูแก่ขึ้นมาก เส้นผมก็เปลี่ยนเป็นสีขาว ใบหน้า
ก็ซูบผอมลงไปเยอะ
ในความทรงจำของจารวี คุณป้าเป็นคนที่ชอบแต่งตัว มาก ท่านจะแต่งตัวสวยเหมือนกับกลุ่มผู้หญิงที่เต้นรำ
แต่คุณป้าในตอนนี้ กับดูเหมือนคุณยายแก่ๆท่านหนึ่ง
“คุณป้าคะ วี…. วีกลับมาหาคุณลุงค่ะ อย่าไล่วีออกไป เลยนะคะ”
คุณป้าพุ่งตัวเข้ามา กระชากแขนเสื้อของเธอ และ
พยายามดึงเธอออกไป
“แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรือไง? แกแย่งผู้ชายของยุพิน ไป ทำให้ลุงแกต้องตาย แล้วตอนนี้ก็ทำให้ยุพินต้องตาย แก ยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ!! ผู้หญิงใจดำอำมหิตแบบแก ทำไมไม่ตายๆไป ไปให้พ้นหน้าฉันสะ!”
คุณป้าดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว สองมือทุบตีมาที่เธอ
ไม่หยุด
จารวีถอยออกมา พยายามหลบจากการทุบตีและ พยายามอธิบาย “ คุณป้าคะ ฟังทีวีพูดก่อน วีไม่ได้.. จริงๆ แล้วมันไม่ใช่แบบนั้น พี่เขา… วี….”
“นังสารเลว แกคิดว่าฉันไม่เห็นที่แกกับยศพลแอบคบชู้ กันหรือไง? แกคิดว่าตอนนี้แกขายเนื้อขายตัวอาศัยพึ่งพา บารมีเขา ก็คิดว่าตัวเองสูงส่งมากอย่างงั้นหรอ?
จู่ๆในใจของจารวีก็รู้สึกเสียใจ และรู้สึกผิดบาปขึ้นมา คุณป้าพูดถูก
เธอแย่งแฟนของพี่ ก็เหมือนกับว่าเธอทำให้พี่ต้อง
แต่ว่า เรื่องราวมันไม่ได้เป็นแบบนั้น
“ป้าคะ พี่เขา…. ขอโทษค่ะ…. ทั้งหมดเป็นความผิดของ
วีเอง วีทำให้ทุกผิดต่อทุกคน”
จารวีค่อยๆเดินกลับลงมา หมดเรี่ยวแรงอธิบาย ท่าที ของคุณป้าเหมือนกับคนที่เสียสติไปแล้ว เธอเกลียดจารวี เธอเกลียดที่จารวีทำให้บ้านนี้ต้องแตกแยก
“จารวี แกมันตัวกาลกิณี ถ้าฉันรู้เร็วกว่านี้สักนิดนึงก็คง ไม่เอาแกออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า แม่แกมันก็สําส่อน ลูก ที่เกิดมาจากผู้หญิงสำส่อนแบบนั้น มันก็เหมือนกันหมด ฉัน ไม่น่าตาบอดเลยจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะว่ายุพินเอาแต่ขอร้อง ฉัน ฉันก็คงไม่มีวันเอาแกออกมาจากที่นั่น แล้วดูตอนนี้สิ โถ่ ลูกสาวที่น่าสงสารของฉัน ”
คุณป้าปล่อยโฮออกมา ร้องจนเสียงแหบแห้ง เหมือน
ใจจะขาด
จาร มองดูคุณป้า น้ำตาก็ไหลพรากลงมา ตอนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะยุพินพาเธอกลับมาด้วย เธอก็คงจะตายอยู่ที่ บ้านเด็กกำพร้าไปตั้งนานแล้ว แต่ว่า เธอกลับทำให้พี่ต้อง ตาย เธอนี่มันแย่จริงๆ
ณ บริษัท ST กรุ๊ปจำกัด ยศพลกำลังประชุมอยู่ โต๊ะ ตรงข้ามมีผู้บริหารระดับสูงท่านหนึ่งกำลังทำการรายงาน เกี่ยวกับการเงิน
จู่ๆยศพลก็นึกขึ้นได้ ล้วงโทรศัพท์ออกมา หยิบหูฟัง ขึ้นมาใส่ และกดโทรไปที่คฤหาสน์
“น้าอาม ผลตรวจวันนี้เป็นไงบ้าง?”
“คุณชายคะ คุณหมอกรีนกลับไปตั้งนานแล้วค่ะ เขา บอกว่าร่างกายคุณจารวีอ่อนแอมาก โลหิตจางค่ะ”
รายงานของผู้บริหารที่กำลังอ่านอย่างราบรื่น จู่ๆก็เห็นว่าท่านประธานใหญ่ของพวกเขากำลังโทรศัพท์โดยไม่ แคร์สายตาของผู้อื่น เขามองไปรอบๆด้าน ทุกคนก้มหน้าลง อย่างเกรงกลัว ไม่มีใครกล้ามอง
เขาใช้สายมองไปที่เลขาทัศนีย์ที่นั่งอยู่ข้างๆท่าน ประธาน ทัศนีย์ทำสัญญาณมือเป็นการบอกให้เขาหยุด เขา หยุดพูด และเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
ยศพลส่งเสียงอืม และวางสายลง คิดอยู่แป๊บนึง ก็กด โทรไปที่โทรศัพท์ของจารวี
ช่วงนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาคิดถึงเธอบ่อยเหลือเกิน
บางครั้งตอนที่อ่านเอกสารอยู่ก็จะคิดถึงลักยิ้มของ เธอ แม้กระทั่งตอนนี้ที่กำลังประชุมอยู่ ก็คิดถึงท่าทางน่ารัก ของเธออย่างห้ามตัวเองไม่อยู่
ทัศนีย์ชำเลืองมองไปทียศพล
ท่านประธานกำลังกดเบอร์เตรียมโทรออก การประชุม ที่สำคัญขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะโทรศัพท์เหมือนทอง ไม่รู้ร้อนขนาดนี้ นี่มันเป็นอะไรที่แปลกมากจริงๆ
ยิ่งแปลกไปกว่านั้นก็คือ เขาโทรศัพท์ไปยิ้มไปกับตัว เอง นี่… นี่มันไม่ใช่ท่านประธานที่แสนจะเยือกเย็นของพวก
เธอ?
ทัศนีย์ชำเลืองดูหน้าจอโทรศัพท์ของยศพล บนหน้าจอปรากฏรูปถ่ายเด้งขึ้นมา คือรูปคู่ของท่านประธานกับผู้ หญิงคนหนึ่ง ที่ถ่ายรูปโอบกอดกันอย่างใกล้ชิด ดูไร้เดียง ลามาก
ท่านประธานไม่เคยถ่ายรูปกับผู้หญิงคนไหน แต่ครั้ง นี้เป็นข้อยกเว้น แค่เห็นเธอก็เข้าใจในทันที ผู้หญิงคนนั้นคือ คุณจาร
จาร ที่กำลังมองไปที่คุณป้าที่หมดอาลัยตายอยาก อย่างกลัดกลุ้มใจ จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ขึ้นชื่อของยศพล เธอรีบกด รับโทรศัพท์ทันที “ยศพล ตอนนี้ฉันกำลัง….
ยศพล!! เมื่อคุณป้าได้ยินชื่อนี้ ก็มีปฏิกิริยาตอบกลับ
อย่างไว
นังสารเลว! แก! แกทำให้ยุพินต้องตาย ยังกล้าโทรคุย กับผู้ชายคนนั้นอย่างไม่สำนึกอีก
คุณป้าที่โมโหสุดขีด เหมือนกับสิงโตที่บ้าคลั่ง โผ
เข้าหาจารวี
“นังสารเลว!! คืนยุพินของฉันมา!!”
จารวีที่กำลังรับโทรศัพท์ของยศพลอยู่ ไม่ทันเห็น
ท่าทางของคุณป้า
ตอน คณป้าโผล่ตัวเข้ามาหา ก็ผลักจารวีตกลงมา จากบันไดอย่างรุนแรง…
จารวีไม่ทันระวังตัว กลิ้งตกบันไดลงมา จนสลบไป
ทางด้านโทรศัพท์ ยศพลได้ยินเสียงปังผ่านโทรศัพท์ หลังจากนั้นสายก็หลุดไป
“จารวี จารวี!!”
ในใจยศพลรู้สึกหนักอึ้ง เสียงตึ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ในโทรศัพท์ ที่ส่งผ่านมา ทําเขาโกรธจนตะโกนโวยวายออกมา ผู้หญิง คนนี้กล้าวางสายเขาหรอ?
โทรไปอีกรอบ ในสายก็ได้ยินแค่เสียงที่บอกว่าเธอปิด เครื่องไปแล้ว
จารวีนี่เธอกำลังทำอะไร? กล้าดียังไงถึงปิดเครื่อง ต่อ ต้านงั้นหรือ ยิ่งนับวันยิ่งกล้าหาญมากขึ้นแล้วสินะ
ยศพลถีบไปที่โต๊ะประชุมอย่างแรง ผู้คนที่อยู่ในที่ ประชุมต่างพากันหวาดกลัว เหมือนกระต่ายตัวน้อยที่ขาด
“ออกไป!! ออกไปให้หมดทุกคน!!”
ทุกคนยืนขึ้นทันที เหมือนกับปลาที่ว่ายน้ำข้ามมาและ รีบเร่งว่ายกลับไปอย่างรวดเร็ว
เห็นได้ชัด ว่าท่านประธานใกล้จะระเบิดแล้ว
ทัศนีย์ยืนอยู่ข้างๆยศพล “ท่านประธานคะ มีอะไรจะ สั่งให้ฉันทำไหมคะ?”
ยศพลที่กำลังโมโหจัด พูดอย่างเดือดดาล “รีบไปหา มาเดี๋ยวนี้ว่าจารวีอยู่ที่ไหน!!
“ค่ะ!!”
ทัศนีย์กลับออกมาอย่างรู้สึกกังวล โทรศัพท์ของจารวี ถูกติดตั้ง GPS เอาไว้ ไม่นานก็คงรู้สถานที่ที่จารวีอยู่
ผ่านไปครู่เดียว ทัศนีย์ก็รีบมารายงาน พร้อมกับพูด อย่างร้อนใจ “ท่านประธานคะ คุณจารวีอยู่ในบ้านคุณเฉลิม ชัยค่ะ!!”
ยศพลดีดตัวยืนขึ้นทันที ดวงตาฉายแววดุดันอย่างน่า
กลัว รีบหันหลังเดินออกไป
“เตรียมรถเดี๋ยวนี้!”
ยศพลรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านของเฉลิมชัย
ตอนที่เขาเห็นจารวีนอนจมกองเลือดไม่ขยับอยู่นั้น ใน หัวสมองก็ขาวโพลนทันที
หับใจบีบตัวขึ้นอย่างรุนแรง เธอตายแล้ว!!!
คนที่ชอบทําตัวเป็นอริกับเขา ต่อล้อต่อเถียงกับเขา ผู้ หญิงที่ทั้งซื่อบื้อทั้งหัวแข็ง ตายแล้ว !!
ต่อมา ทัศนีย์ก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่น่าทึ่งที่สุดในชั่ว ชีวิตของเธอ ท่านประธานที่สงบเยือกเย็น สะดุดล้มลง
ตอนที่เดินผ่านประตู ดันสะดุดเข้ากับขั้นประตูจนล้ม
ลง
ขั้นประตูที่เตี้ยขนาดนี้แม้กระทั่งเด็กสามขวบยังไม่สะ ดุดเลยมั้ง ไม่นึกเลยว่าประธานบริษัท ST กรุ๊ปจำกัดที่ดูสุขุม ผู้ชายวัยรุ่นร่างกายกำยำ เหมือนกับปีศาจร้ายจะสะล้มลงได้
เขาสะดุดล้มอย่างน่าสงสาร ที่ขมับชนเข้ากับมุมโต๊ะ อย่างจัง ล้มลุกคลุกคลานขึ้นมา พร้อมกับโผเข้าหาจารวี
“เรียกรถพยาบาล เรียกรถพยาบาล…….
เสียงตะโกนที่ออกจากปากเขา สลับมั่วไปมา ทัศนีย์ ได้สติ ก็รีบโทรขอความช่วยเหลือทันที
