ยั่วสวาทนายปีศาจจอมหิ่น – ตอนที่ 56

ตอนที่ 56 ช่วยคุณลุงจ่ายเงิน

“วี เดินมาทางนี้…

เฉลิมชัยเดินมุดปากรูๆหนึ่งเข้าไป ด้านในคือโรงงาน ที่ถูกทิ้งร้าง ทั้งใหญ่และก็มืดมาก

ทั่วทุกมุมถูกกองเต็มไปด้วยเครื่องจักร และยังมีพวก โต๊ะทำงานที่ถูกทิ้งไว้ สิ่งกลิ่นเหม็นเน่าขึ้นราอบอวลไปทั่ว บริเวณ

เฉลิมชัยถือกระบอกไฟฉายเดินไปด้านหน้าอย่างคุ้น ชิน ไม่นานนัก เขาก็เดินเข้าไปในห้องใต้ดิน

ที่นั่นกลับมีกลิ่นเหม็นเน่าหนักยิ่งกว่าเดิมสะอีก จารวี ทนไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นมาอุดจมูก

ที่นี่คงจะเป็นห้องหม้อน้ำ มุมห้องเต็มไปด้วยใย แมงมุม บนโครงเหล็กเตียงที่ขึ้นสนม ถูกปูด้วยผ้าห่มสีดำ สองผืน ตรงมุมกำแพงมีของใช้ในชีวิตประจำวันวางกองอยู่ น้ำ ขนมปัง ทั้งยังมีมาม่าซอง กระดาษทิชชู่และของใช้อื่นๆ

เฉลิมชัยนั่งลงบนพื้นอย่างซึมๆ

จารวีสังเกตที่นี่ดูก็ตกใจ “คุณลุงคงจะไม่ได้ซ่อนตัว อยู่ที่นี่ตลอดใช่ไหมคะ คุณลุงไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลหรอก หรอ หนีออกมาได้ยังไงกันคะ”
ในตาของเฉลิมชัยเต็มไปด้วยความมืดมน พูดด้วยน้า เสียงหนักแน่น “วี เรื่องในอดีตลุงไม่อยากจะเอามาพูดอะไร ตอนนี้ ยังไงสะยุพินก็ตายไปแล้ว แถมตอนนี้ครอบครัวก็ แตกแยกกันไปหมด ลุงเลี้ยงแกมาตั้งแต่สิบขวบ ถึงแม้ว่าจะ ไม่ใช่ลุงแท้ๆของแก แต่แกคงจะสำนึกในบุญคุณลุงอยู่บ้าง ใช่ไหม!”

จารวีมองไปที่เขาด้วยความเสียใจ “แน่นอนค่ะคุณลุง วีจะดูแลลุงไปยันแก่เลยค่ะ”

“ฮ่ะๆ พูดว่าจะเลี้ยงไปยันแก่ตอนนี้คงจะเป็นไปไม่ได้ หรอก ตอนนี้ลุงแค่ต้องการจะเอาชีวิตรอดเท่านั้นล่ะ

จารวีอ้าปากอึ้งเล็กน้อย ใช่แล้ว แต่ก่อนไม่เคยรู้เลย ว่าทำไมบริษัทยาหวนถึงล้มละลาย แต่ก็รู้สึกได้ว่าต้อง เกี่ยวข้องกับยศพลแน่นอน จึงอดถามออกไปไม่ได้ “คุณลุง คะ บริษัทยาหวนปิดกิจการลงเพราะอะไรกันคะ แล้วบ้านพูล สวัสดิ์กับบ้านโพธิสูงมีความแค้นอะไรต่อกันอย่างงั้นหรอ คะ”

เฉลิมชัยมองไปที่จารวีอย่างระแวง “แกไปรู้อะไรมา

จารวีส่ายหัวตอบกลับทันที “พี่บอกวีก่อนจะตายว่า บ้านพูลสวัสดิ์กับบ้านโพธิสูงมีความแค้นต่อกัน แต่พี่ก็ไม่ได้ บอกว่าเกี่ยวกับเรื่องอะไร

เฉลิมชัยเม้มปากแน่น ท่ามกลางความมืดมิดในมุมที่ มองไม่เห็น เขายื่นมือไปจับมืดที่มุมกำแพงเอาไว้
เมื่อเห็นวาจาไม่รู้เรื่องอะไร เขาก็พ่นลมหายใจออก

ใช่แล้ว พวกเรามีความแค้นต่อกัน มันเป็นเพราะไอคน ชั่วอย่างยศพลนั่นแหล่ะ ทำให้ลูกสาวผมต้องตาย

เฉลิมชัยกัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น สักครู่หนึ่งก็พูดขึ้น อย่างน่าสงสาร “วี แกต้องช่วยชีวิตลงนะ

จารมองไปที่เขาอย่างกังวลใจ คุณลง ต้องการให้

ช่วยยังไงคะ”

เฉลิมชัยเบิกตาขึ้น “เงิน ยศพลมีเงิน ตอนนี้แกเป็น เมียเก็บของยศพลอยู่ใช่ไหม ฉวยโอกาสตอนที่มันยังไม่ เบื่อแก หลอกเอาเงินมันมาเอามาให้ผม !

จารขมวดคิ้วอย่างกลุ้มใจ ให้เธอไปขอเงินจากยศ พลเนี่ยนะ ต่อให้เธอตายก็ยังทำไม่ได้เลย

“คุณลุง ยังขาดเงินอีกเท่าไรคะ จารวีลองถามหยั่งเชิง

ในตาของเฉลิมชัยฉายแววตื่นเต้นดีใจ ตอนนี้พวก ปล่อยเงินกู้นอกระบบกำลังตามตัวเขาไปทั่ว แค่เขาโผล่ หัวออกไปนิดเดียวก็คงจะต้องถูกฆ่าตายแน่ๆ

“ยิ่งเยอะยิ่งดี วี แต่ก่อนสูงดีกับแกขนาดไหน ครั้งนี้แก

ต้องช่วยลุงนะ!!”
“แต่ว่า คุณลุงต้องบอกจำนวนเงินที่แน่ชัดมาค่ะ…

“สิบล้าน สิบล้านก็พอ…. ” เฉลิมชัยมองไปที่จารวีอย่าง

คาดหวัง

จารวีกัดปากแน่น หากเธอไปขอเงินจากยศพลสิบ ล้าน นี่ไม่เท่ากับว่าเธอไปขายตัวให้เขาอีกรอบหรอ เงินที่ เธอติดเขาก่อนหน้าก็ยังคืนไม่หมดเลยด้วยซ้ำ

“คุณลุงคะ วียืมเงินให้คุณลุงได้ แต่ว่า เงื่อนไขคือคุณ ลุงต้องบอกวีก่อน ว่าจะเอาเงินพวกนี้ไปทำอะไร”

จู่ๆเฉลิมชัยก็ปิดหน้าและร้องไห้ออกมา “เป็นเพราะ ยศพลทำร้ายลุง มันให้คนมาซื้อบริษัทยาหวน และยังให้ พวกปล่อยเงินกู้นอกระบบมาทำร้ายลุง

“แต่ ยศพลทำแบบนี้ทำไมกันล่ะคะ”

จารวีถามขึ้นอย่างเฉียบคม เธออยู่กับยศพลมานาน ก็ พอจะรู้นิสัยใจคอเขาบ้างแล้ว

ถึงแม้ว่าจะเป็นพวกฉุนเฉียวบ้าอำนาจไปบ้าง แต่เขาก็ เป็นผู้ชายที่มีความคิดเด็ดขาดคนหนึ่ง คงจะไม่ทำเรื่องที่ไร้ ประโยชน์แบบนี้

พอเฉลิมชัยแต่งเรื่องต่อไม่ได้แล้ว จึงยอมพูดความ จริงออกมา “ก็พวกเงินกู้นอกระบบนั่นล่ะ ลุงก็ไม่รู้ ยศพลมัน คิดที่จะโจมตีบริษัทยาหวนอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว และลุงเองก็อยากจะทำให้บริษัทยาหวนกลับมาโด่งดังอีกครั้ง ก็เลยไป เล่นพนันที่มาเก๊า แต่ก็ติดหนี้ไปตั้งสิบล้าน และก็ไม่มีเงินคืน ลุงไม่รู้จะทำยังไง สุดท้ายก็เลยต้องขายบริษัททั้ง แต่ก็ยัง คืนไม่ครบอยู่ดี ทำยังไงดีล่ะ 5 ลุงเป็นลุงแท้ๆของแกนะ!”

เฉลิมชัยร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

“คุณลุง ใจเย็นๆก่อนนะคะ ก็ได้ จะลองดูค่ะ…

“วี ลุงรู้ว่าแกไม่ใช่คนใจร้าย แกคงไม่มีทางยอมเห็นลุง ต้องตกระกำลำบากแบบนี้ไปตลอดหรอก”

จารวีสีหน้ากลัดกลุ้ม ถึงแม้จะไม่รู้ว่าตัวเองจะทำ สำเร็จไหม แต่พอเห็นเฉลิมชัยเป็นแบบนี้ เธอก็รู้สึกทุกข์ใจ มากจริงๆ

“คุณลุง หลบอยู่ที่นี่ไปก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะมาหา… จารวีพูดจบ ก็มองจ้องไปที่เฉลิมชัย

“คุณลุงคะ เหมือนวีจะเห็นพ่ออยู่ที่นี่ เมื่อกี้คุณลุงบอกว่า มีเรื่องของพ่อจะบอกวี…

เฉลิมชัยลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป เพิ่งจะตกลงเรื่องเงินกัน เสร็จแท้ๆแต่จู่ๆกลับเปลี่ยนเรื่องขึ้นมาสะงั้น สีหน้าท่าทาง ของเขาผิดปกติขึ้นมาทันที

“วี แกห้ามเปลี่ยนใจนะ เอาเงินมาให้ลุงพรุ่งนี้ แล้วลุงจะ เล่าทุกอย่างให้แกฟัง
เฉลิมชัยจับจุดอ่อนของการได้ทัน

“โอเคค่ะ!”

จารวีเดินออกมาจากโรงงานร้าง ในขณะนิรันยังคง

หลับอยู่

เธอจับเขาย้ายมานอนที่พึ่งข้างคนขับ และขับรถกลับ

ด้วยตัวเอง

เมื่อรถเข้ามาถึงในคฤหาสน์แล้ว จารวีถึงจะปลุกให้น

“ตื่นได้แล้วค่ะ ถึงบ้านแล้ว!

นิรันตกใจสุดขีด ที่เห็นตัวเองหลับจนต้องให้จารวี

พากลับมา

“คุณจารวี เกิดอะไรขึ้นครับ!!

จารหัวเราะ “พี่รันน่าจะเหนื่อยมากเลยนะ เมื่อกี้เห็น นอนกรนอยู่ ฉันก็เลยพากลับมา แต่ไม่เป็นไรนะ มีแค่ฉันกับ พี่แค่สองคนที่รู้…

สิบล้าน!!!

เธอจะไปหามาจากไหนกัน จริงสิ ! บัตรเครดิตใบนั้น

ไงล่ะ!!
ยศพลเคยพูดไว้ว่าวงเงินในบัตรรูดได้ไม่จำกัดนี่ !

จารวีนอนคิดอยู่ทั้งคืน พอถึงตอนสางของอีกวัน เธอก็ แอบหนีออกมาจากคฤหาสน์คนเดียวเงียบๆ

เธอเจอรถจักรยานที่ตัวเองเคยทิ้งเอาไว้เมื่อก่อน ใน โรงเก็บของทางสวนด้านหลังของคฤหาสน์

หลังจากขี่จักรยานเข้ามาถึงในตัวเมืองแล้ว ก็นั่ง แท็กซี่ต่อไปที่โรงงานจักรยานร้างแห่งนั้น

พอถึงตอนนี้ ฟ้าก็ค่อยๆสว่างแล้ว

เฉลิมชัยไม่ได้นอนทั้งคืน พอได้ยินเสียงฝีเท้าของ จารวี ก็รีบออกมาต้อนรับทันที

“วี ลุงคิดไว้แล้วเชียวว่าแกต้องดีกับลุงที่สุด เอาเงินมา

แล้วใช่ไหม”

หลังจากที่จารวีเดินผ่านประตูเหล็กเข้าไป ก็มองไปที่ เฉลิมชัยอย่างกลุ้มใจ เธอกำบัตรเครดิตในมือไว้แน่น

“คุณลุงคะ วีเอาเงินมาแล้ว แต่ว่า….

“วี แกแค่เอาเงินให้ลุง ปัญหาทุกอย่างก็จะจบลง

ในดวงตาของเฉลิมชัยเต็มไปด้วยความโลภ แววตา ทั้งหมดล้วนคือธนบัตรกองโต ถ้าหากว่ามีเงิน เขาก็สามารถกลับไปเล่นพนันได้ใหม่ แล้วก็เอาเงินที่ชนะมาคืนเจ้าหนี้ หลังจากนั้นตัวเองก็จะกลับมายิ่งใหญ่และรุ่งโรจน์เหมือน กันกับแต่ก่อนอีกครั้ง

จาร เงียบไปพักหนึ่ง “คุณลุง บอกเรื่องพ่อมาก่อนสิ

เฉลิมชัยเหลี่ยมจัด ถ้าหากว่าเงินยังไม่ถึงมือ เขาไม่มี

ทางปริปากแน่นอน

“ใช่แล้ว วี แม่แกตายไปแล้ว แต่พ่อแกยังไม่ตาย”

ถ้าอย่างงั้นตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหนคะ” “

“เรื่องนี้ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน แกก็เห็นว่าลุงเร่ร่อนมาถึง ขนาดนี้ ไม่มีปัญญาไปตามหาร่องรอยของพ่อแกหรอก แต่ ถ้าแกให้เงินลุง ลุงก็หาให้ได้..

“หายังไงคะ”

จารวีจี้ถามต่อเนื่อง ดวงตาของเฉลิมชัยมีแต่ความ โลภ “ตอนนั้นพ่อแกมีคดีความ เขากลัวถูกจำโทษ ก็เลย

หลบหนีไป”

สีหน้าของจารวีซีดลงทันที ไม่จริง พ่อไม่ใช่คนแบบ

“คุณลุงหลอกวี ถ้าเกิดว่าพ่อมีคดีติดตัวจริงๆ ทำไมบริษัทยาหวนจำกัดถึงไม่ถูกรัฐบาลจัดการล่ะคะ”

เฉลิมชัยส่งเสียงหัวเราะเฮอะๆ “ใช่ นี่ก็ถือเป็นความ เฉลียวฉลาดของพ่อแก เขาคิดมาอย่างรอบคอบว่าเรื่องที่ ตัวเองทำจะต้องแดงออกมา ก่อนหน้านั้นหนึ่งเดือนก็เลย เอาบริษัทยาหวนจำกัดโอนมาเป็นชื่อของลุง ยังไงสะเขาก็ เป็นน้องชายแท้ๆของลุง ก็คงไม่ยอมให้ผลประโยชน์ของ ตัวเองตกไปเป็นของคนอื่นหรอก”

“ไม่จริง!!” จารวีน้ำตาไหลลงมา พ่อไม่ใช่คนหนีคดี เขา ไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบที่จะทิ้งแม่ ทิ้งเธอ แล้วหนีไปคน เดียวแบบนั้น

ตอนนั้นเรื่องนี้เป็นที่พูดถึงเป็นอยู่พักหนึ่ง ถือเป็นคดี ใหญ่ที่โด่งดังมากเลยล่ะ ถ้าแกไม่เชื่อก็ลองไปถามด้วยตัว เองดู”

เฉลิมชัยมองไปที่บัตรเครดิตที่อยู่ในมือของจารวี ฉวย โอกาสพุ่งเข้ามาตอนที่จารวีกำลังสับสนอยู่

ตอนที่เตรียมจะแย่งบัตรมาจากในมือของจารวี เธอ รู้ทันเสียก่อนจึงรีบถอยหลังออกมา

“คุณลุงคะ วีให้บัตรนี้ไม่ได้ พวกเราไปแจ้งตำรวจกัน เถอะค่ะ!! พวกเงินกู้นอกระบบถือว่าทำผิดกฎหมาย ถ้าแจ้ง ความแล้ว อย่างน้อยก็น่าจะช่วยปกป้องชีวิตคุณลุงได้ คุณ ลุงไม่จำเป็นต้องหลบๆซ่อนอยู่แบบนี้นะคะ”
ใบหน้าที่ทั้งบวมทั้งสกปรกของเฉลิมชัย เปลี่ยนเป็น เหี้ยมโหด แววตาแสดงออกถึงความชั่วร้าย

“จารวี แกกำลังพูดบ้าอะไร ! ถ้าลุงเข้าไปในโรงพักก็ จบชีวิตกันพอดี แกรู้บ้างไหม ! ”

“คุณลุง ฟังวีนะคะ ไม่อยากให้ลุงต้องมาหนีเอาชีวิต รอดเหมือนพ่อ…

เพียงแค่คิดถึงท่าทางแบบนั้นของพ่อเธอก็เสียใจจน เกือบจะร้องไห้ออกมา

มิน่าล่ะหลายปีมานี้พี่ถึงไม่ยอมบอกร่องรอยของพ่อ ให้เธอฟังเลย เพราะว่ากลัวเธอจะผิดหวังเสียใจนี่เอง

ความจริงที่ต้องพบเจอมันทำให้รู้สึกว่างเปล่า จน บางทีก็คิดว่าการไม่รู้ยังดีกว่าการต้องรับรู้เสียอีก….

เฉลิมชัยขี้เกียจจะพูดกับจารวีแล้ว เขาต้องการเงิน เขาทนรอที่จะสลัดชีวิตที่อยู่แต่เหมือนกับตายแบบนี้ทิ้งไป ไม่ไหวอีกแล้ว

สุดท้ายเขาก็เผยความชั่ว หยิบมีดที่ซ่อนไว้ใต้แขน เสื้อออกมา ข่มขู่เธออย่างรุนแรง “หยุดพูดมากได้แล้ว รีบ ส่งบัตรมา!”

“คุณลุง เป็นบ้าไปแล้ว…
เฉลิมชัยรีบวิ่งตามหลังเธอไปติดๆ “วี รีบส่งเงินมาให้ ลุง ไม่อย่างงั้นลุงคงต้องทำผิดต่อพ่อแกแน่ๆ”

“อ๊ะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!”

จาร วิ่งอ้อมไปรอบๆโรงงานพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

แต่น่าเสียดายที่โรงงานแห่งนี้ถูกปล่อยร้างมานาน แล้ว เดิมทีก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้ แถมยังเป็นตอนที่ยังฟ้ายัง สางอยู่แบบนี้ ก็แทบจะไม่มีใครได้ยิน

จารวีพยายามวิ่งสุดชีวิต แต่จู่ๆก็รู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าข้าง ซ้ายขึ้นมา จนทำให้เธอล้มลงไปอย่างไม่ทันระวัง

อาการบาดเจ็บที่ข้อเท้าของเธอยังไม่ฟื้นตัวดี แถม ตอนนี้ก็เหมือนจะเคล็ดเพิ่มอีกด้วย

หัวของจารวีกระแทกลงบนก้อนหินจนสลบไป

เฉลิมชัยวิ่งเหนื่อยหอบตามมา หยิบเชือกขึ้นมามัด แขนขาของจารวีเอาไว้ หลังจากนั้นก็พาเธอลงไปที่ห้อง

ใต้ดิน

” โทรศัพท์ของจารวีตกลงมาจากกระเป๋ากางเกง

“ปิ๊ก!

เฉลิมชัยเห็นเข้าก็ตาโต รีบหยิบขึ้นมาทันที

“ซ่า!”
น้ำในกะละมังถูกสาดเข้ามา จนทำให้จารวีสะดุ้งตัวสั่น

ตื่นขึ้นมา

ลืมตาดู ก็เห็นว่าในนี้เป็นห้องใต้ดินมืดๆ ซึ่งก็คือที่ๆ

เฉลิมชัยอยู่นั่นเอง

เธอถูกมัดมือและขาทั้งสองข้าง นอนอยู่ที่มุมกำแพง ห้อง เฉลิมชัยยืนถือกะละมังใส่น้ำที่สาดเธอไว้อยู่