จาร รู้สึกว่าสายตาทุกคู่ในห้องโถง จับจ้องมายัง ใบหน้าของเธอชั่วขณะหนึ่ง ใบหน้าเล็กร้อนผ่าว เธอรับกับตัว ลงไปเก็บเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาอย่างเก้ๆกังๆ สังเลสักพัก เธอ จึงยื่นมันไปตรงหน้าของตีรณ
ตพลกวาดสายตาเย็นชามาทีเธอ พลางก้าวเท้า เดินไปทางประตูหน้า เมื่อร่างสูงของเขาเดินไปจนพ้นประตู บรรยากาศตนในห้องโถงก็ลดลงในทันที
จารวิเอ่ยกับตีรณอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เออ นี..ของคุณค่ะ”
คุณ รณที่กําลังหัวเสียจากการโดนยศพลต่อว่า เมื่อ เห็นคนหน้าไม่คุ้นอย่างจารวี เขาก็รีบเปลี่ยนสีหน้าทันที
“เธอเป็นใคร! มาอยู่ที่นี่ได้ไง! รปภ รปภ!! นี่พวกคุณดูแล กันยังไงเนี่ย!!
พนักงานรักษาความปลอดภัยนายหนึ่ง วิ่งเข้ามาตาม
เสียงเรียกของตีรณ จารวีอึดอัดใจเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้ว่า ควรจะอธิบายอย่างไรดี
“คุณตีรณคะ! คุณคนนี้เธอมาสัมภาษณ์งานน่ะค่ะ!”
ร่างเพรียวระหงของทัศนีย์วงเข้ามาจากที่ไกลๆ จารวิ มองเธออย่างขอความช่วยเหลือ
ตีรณกวาดสายตาไปยังจารวี แล้วจึงหันไปมองทัศนีย์ “เด็กคนนี้เพิ่งอายุเท่าไรเอง บริษัทเราจะรับพนักงนทําความสะอาดหรือไง
ทัศนียลอบมองไปยังยศพลที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ภายในใจของเธอกดดัน เธอรู้ว่าจาร คือคนในหัวใจของยศ พล.คุณ รกรางไม่รู้อะไรเอาซะเลย
ทัศนียบงจารให้เดินเข้าไปข้างใน “เชิญทางนี้ค่ะ
คุณจาร
แค่เด็กผู้หญิง มาสัมภาษณ์งานคนนึง ทำไมจะต้อง เรียกให้เกียรติขนาดนั้นด้วย ทัศน์ สมองกลับหรือไง
ตีรณหอบเอกสารพลางเดินตามยศพลออกไปด้าน
ยศพลหยุดอยู่ที่หน้าประตูใหญ่
ท่านประธานครับ ผมผิดไปแล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปแก้ไข มาใหม่นะครับ”
ใบหน้าอ้วนกลมของ รณ แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ยศ พลหมุนตัวกลับมาอย่างฉับพลัน นัยน์ตาคมเข้มเป็นประกาย “นายไม่ต้องทําแล้ว!”
“อะ..อะไรนะครับท่านประธาน!” ตีรณพยามยามตั้งสติ เขาทําผิดแผนการเพียงครั้งเดียว ก็แค่ลงมือทํา ใหม่ก็ได้แล้ว แต่ทําไมท่านประธานถึงพูดแบบนี้กับเขา
ฉันไล่นายออกแล้ว ฟังรู้เรื่องไหม!!”
น้ำเสียงเย็นเยือกเอ่ยจบ ยศพล หมุนตัวพลางก้าวเท้า
ยาวๆเดินจากไปทันที
นอก
เหลือเพียง รถเที่ยืนงงงานอยู่ที่เดิม โดยไม่รู้ว่าตนเอง ทําอะไรผิด เขากลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก
ทัศนีย์มีห้องทำงานที่ทั้งกว้างทั้งใหญ่เป็นของตัวเอง
จารวีนั่งลงตรงข้ามกับทัศนีย์ ไม่นานนักมีพนักงานคน หนึ่งเดินเข้ามา เธอยิ้มให้ทัศนีย์พลางเอ่ย คุณ คน คะ ใบ กาแฟไหมคะ
ทัศนีย์โบกมือ ไม่เอาอ่ะ ขอบคุณนะ
พนักงานคนนั้นจึงเดินกลับออกไป พร้อมกับดึงประตู
กระจกปิด
“เอ่อ คุณทัศนีย์คะ ขออภัยที่มารบกวนนะคะ ดิฉันอยาก หางานอะไรที่นี่ทําสักหน่อยน่ะค่ะ คุณไม่จําเป็นต้องเกรงใจ ฉันเลยนะคะ แค่อะไรที่ฉันสามารถทําได้ จะหนักจะเหนื่อย ขนาดไหนก็ได้หมดเลยคะ” จารวีเอยอย่างนอบน้อม
ทัศนีย์จะกล้าให้จาร ทํางานหนักงานเหนื่อยได้ อย่างไร ถ้าเธอให้จารวีทํางานแบบนั้น ยศพลคงเอาเธอตาย
“โอเคค่ะ คุณจารวี”
“เรียกฉัน อย่างเดียวเถอะค่ะ คนอื่นได้ยินคงรู้สึก แปลกๆนะคะ” จารวี มอย่างเหยเก เธออยากหลุดออกจาก บารมีของยศพล เธอไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดว่าถ้าไม่มีเขาสักคน แล้วเธอจะอยู่ไม่ได้
ใบหน้าของทัศนีย์ถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มอย่างมือ อาชีพ ครั้งที่แล้วที่เธอถูกยศพลขับไล่จากการไปส่งจารวีที่บ้าน เธอไม่แม้แต่จะมีความรู้สึกไม่พอใจจาก เพราะเรื่องนั้น
“อั้ม โอเคค่ะ! งั้นฉันเรียกคุณว่า ก็แล้วกัน อืมม…ตอนนี้ คุณ เ งออกจากมหาลัย งั้นถ้าเป็นงานเกี่ยวกับเจ้าหน้าที่ ฝ่ายพลเรือนก็คงจะพอไหวอยู่ใช่ไหมคะ”
จารวีพยักหน้าอย่างดีใจ “ได้เลยค่ะ!!”
“งั้นเอาอย่างนี้นะคะ ตอนนี้แผนการติดต่อสัมพันธ์ ระหว่างประเทศกำลังขาดตำแหน่งเลขานุการอยู่พอดี งั้น คุณวี ไปทดลอง สักหนึ่งเดือน ถ้าเกิดว่าพอไหวก็จะได้ เป็นพนักงานประจํา ส่วนเรื่องเงินเดือน คํานวณตามช่วง เวลาการทดลองงาน แต่ว่าคุณวางใจได้ค่ะ เพราะสวัสดิการ พนักงานของบริษัทเราดีที่สุด ส่วนเรื่องกฎเกณฑ์ ทางเรา ค่อนข้างจะเข้มงวด หวังว่าคุณจะปฏิบัติตามได้นะคะ จริงๆ แล้วก่อนที่คุณจะมา ท่านประธานก็กำชับแล้วว่าให้ปฏิบัติ กับคุณวีเหมือนกับคนอื่นๆ” ทัศนีย์เอ่ยอย่างฉะฉานครบถ้วน ทําให้จารวีเบาใจลงไปได้หนึ่งเปราะ
จารเองก็ไม่อยากได้สิทธิพิเศษอะไร
ทัศนีย์พาจารวีเดินสํารวจบรรยากาศการทํางานโดย
รอบของบริษัท
“โอเคคะคุณวิ หวังว่าคุณจะมีความสุขในการทำงานที่นี่
นะคะ
ถึงยังไงทัศนีย์ก็ยังกล้วยศพลอยู่ดี เธอไม่กล้าให้งานที่ มีความกดดันกับจารวีนัก เธอจึงอิงตามความสามารถของจาร รีในตอนนี้ แล้วงานนี้ก็น่าจะเป็นงานที่จารวีได้ใช้ทักษะของ ตัวเองด้วย
ญภา อสุภาพสตรีที่ค่อนข้างน่าเกรงขาม ทั้งตัวของ เธอสวมใส่ชุดพนักงานสีดำเป็นระเบียบ ผมสั้นเสมอหู ดูเป็น คนมีความสามารถพิวกายขาวสะอาดหมดจด ดวงตากลมโต สวยเพริศพริ้ง
“นี่คือโต๊ะทำงานกับคอมฯของเธอ เรื่องข้อกําหนดต่างๆ ของบริษัท คุณทัศนีย์คงบอกเธอหมดแล้วใช่ไหม”
ตั้งแต่ที่ทัศนีย์กลับไป รอยยิ้มบนใบหน้าของญภาคี หายไป เหลือไว้เพียงสีหน้าที่เย็นชา
จารวิพยักหน้าอย่างตั้งใจ “ใช่ค่ะ คุณญภา หลังจากนี้ ดิฉันก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!”
ญภากระตุกยิ้มที่มุมปาก “จำไว้ให้ดีล่ะ สถานที่ทํางาน ไม่ใช่สวนผัก และไม่ใช่ที่ที่พาใบหน้ากลมๆมานั่งกินข้าว สบายๆ ดังนั้น เธอต้องตั้งใจทํางาน ห้ามทําผิดอย่างเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นก็ออกไปให้พ้น
ญกายกข้อมือของตนขึ้นมาจับ เธอเอ่ยกับจาร อย่างวางอ่านาจ พลางเคาะโต๊ะไปมา “ดารัณ เอาเอกสาร ของเธอไปให้จารวิท่า ส่วนวันนี้เธอก็ไปติดตามดูแลแขก ออสเตรเลีย
“โอเคค่ะ!” บล็อคทํางานที่สามทางด้านหลังของจารวี มี ผู้หญิงสวมแว่นตาหนาเตอะคนหนึ่งเดินออกมา พลางหอบ เอกสารกองใหญ่ราวกับภูเขาเดินมาทางจารวี เธอวางกอง เอกสารเหล่านั้นลงตรงหน้าของจารวีโดยไม่มีความเกรงใจ แม้แต่น้อย
ใบหน้าของดารัณก็ไม่มีรอยยิ้มเช่นกัน เธอทักทายจาร เพียงไม่กี่ค้าก็กลับไป
“จำไว้ให้ดีละ ห้ามทำผิด ห้ามสะเพร่าด้วย!” ภากล่าว เตือนจารเสร็จก็หมุนตัวเดินจากไป
จารวิเผชิญหน้ากับบรรยากาศกดต้นของการทํางาน โดยรอบ เธอนั่งลงพลางกดเปิดคอมฯ แล้วจึงเปิดดูเอกสารที่ ดารัตนำมาให้เธอตรวจสอบ มันคือตารางเปรียบเทียบสต็อก จำหน่ายสินค้าในระยะเวลาครึ่งปี ที่มีแต่ตัวเลขเต็มไปหมด
นี้ควรจะเป็นงานของแผนการเงินสิ ทำไมถึงเอามาให้
เธอทํากันนะ!
จาร ขมวดคิ้ว ตัวเลขเป็นสิ่งที่เธกลัวที่สุด ตั้งแต่เล็ก จนโตคะแนนวิชาคณิตศาสตร์ของเธอค่อนข้างแย่ แต่สิ่งที่ หน้ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ รายชื่อของผลิตภัณฑ์ต่างๆล้วนเป็น ภาษาอังกฤษ จารวิกัดด้ามดินสอ ทั้งคณิตและอังกฤษล้วน เป็นสิ่งที่เธอออนทั้งนั้น
ในตอนท้จารวีกำาลังทํางานอย่างเหงื่อตก
มีเงาสูงใหญ่น่าเกรงขามของบุคคลหนึ่งยื่นอยู่ที่หน้า ประตูแผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
ญภาเดินออกไปต้อนรับเขาอย่างภูมิอกภูมิใจเป็นอย่าง ยิง แต่ไหนแต่ไรมาท่านประธานไม่เคยมาที่แผนการติดต่อ สัมพันธ์ระหว่างประเทศนี้เลยสักครั้ง แม้กระทั่งตึกนี้ก็ไม่เคย มาเยี่ยมชม
*ท่านประธานสวัสดีค่ะ ท่านมีอะไรจะชี้แนะหรอคะ” ญ กาตื่นเต้นจนแทบพูดไม่ออก ใจของเธอเต้นโครมครามอย่าง ไม่เป็นจังหวะ
แต่น่าเสียดายที่สายตาเย็นมาของยศพล ไม่แม้แต่จะหันมามองเธอ แต่กลับมองไปยังด้านใน
เมื่อมองเห็นร่างบางของจาร เขาก็ยิ้มบางๆที่มุมปาก
แล้วจึงหันหน้ามายังญหา “เธอชื่ออะไร
กาตะลึงงัน พลางโตตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว บริษัท ที่มีตึกสูงระฟ้าเป็นมีคนเป็นร้อยๆ และตำแหน่งผู้ควบคุม ดูแลแต่ละแผนกก็คงมีเป็นพัน ท่านประทานจะจำได้ยังไง หมด เธอรีบตอบด้วยร้อยยิ้ม “ดิฉันชื่อญกาค่ะ เป็นหัวหน้า แผนการติดต่อสัมพันธ์ระหว่างประเทศ
*โอเค ตั้งใจทำงานล่ะ ฉันจะจับตาดูแผนกขอเธอ”
พลันหัวใจของญภาก็มีละอองน้ำที่เจิดจ้าพรั่งพรูออก มา ความตื่นเต้นในอกกระเพื่อมขึ้นลง เธอใจลอยไปถึงบนฟ้า พลางคิดเพ้อฝันเข้าข้างตัวเอง หรือว่าท่านประธานจะพอใจ ฉันกันนะ!
*ท่านประธานวางใจได้เลยค่ะ ดิฉันจะไม่ทําให้ท่านผิด
หวัง!”
จารกําลังต่อสู้กับตัวเลขตรงหน้า เธอไม่ได้มองไป ด้านนอก จึงไม่เห็นว่ายศพลมาที่นี่
พลันหัวใจของท่านประธานแบบเขาก็ร้อนรน รู้สึกแสบ คันแปลกๆ ราวกับมีแมลงไต่อยู่ด้านใน ยับผู้หญิงคนนี้นี่ ไม่
แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเขาสักนิต
ยศพลเรียกสติกลับมา ก็พบว่าญภาอยู่ใกล้เขามาก ริม ฝีปากของเธอก็ขยับพูดอะไรไม่หยุด เขาขยับถอยหลังอย่าง ไม่ชอบใจ
“นี่ เธอมีธุระอะไรก็ไปทําสี เวลา ทำงานอย่าพูดเพ้อเจ้อ ให้มันมาก ฉันไม่ได้จ้างให้เธอมาคุยเรื่อยเปื่อย
กาต้นตระหนกเป็นอย่างมาก เธอร่มหุบปากลงใน
บศพลพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไป ด้านหลังของเขา มีบอดี้การ์ดชุดพิเศษคอยติดตามอยู่ไม่ห่าง ราวกับมีพลัง อานาจบางอย่างสะท้อนออกมา
กาผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ ท่านประธานมาด้วย ตนเองแบบนี้ คงจะต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ
เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน คนในออฟฟิศออกไปอย่าง รวดเร็ว จนไม่เหลือแม้แต่คนเดียว
“ไฮ! คุณชื่อจารใชไหม ถึงเวลาทานข้าวแล้ว
จาร ยกมือขึ้นขยี้ตา ที่เริ่มเบลอของตัวเอง เธอมองเห็น ผู้ชายที่ค่อนข้างวัยรุ่นคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า เขายิ้มให้เธอ อย่างเป็นมิตร เออ ใช่ค่ะ แล้วคุณคือ.. ”
“ผมชื่อธนัช นั่งอยู่บล็อคข้างๆคุณนี่เอง”
“อ๋อ..ค่ะ!” จารวี มเหยเก “ถ้าอย่างนั้น ฉันทํางานต่อก่อน
นะคะ”
ไปทานข้าวก่อนสิครับ เดี๋ยวผมพาไป
เมื่อเธอเห็นว่าธนับอุตสาหมีน้ำใจ ก็เลยไม่กล้าที่จะ ปฏิเสธเขา เธอทำได้เพียงหยุดการกระทำตรงหน้าลง แล้ว เดินออกไปกับเขาโรงอาหารของบริษัทอยู่ชั้นหนึ่ง ธนัชพลายชานการ โดยเรื่อยเปื่อย “คุณจบมหาลัยไหนมาหรอครับ แล้วคุณ เพิ่งอายุสิบแปลเองใช่ไหม
จาร สายฟ้าไปมา “เปล่าคะ ฉันอายุยี่สิบแล้ว เธอไม่ ชอบให้ใครมองว่าเธอเป็นเด็ก
รอครับ ยี่สิบก็ยังน้อยอยู่ดี มาทางนี้ครับ ทางโน้นคือโรง อาหารของพวกบอดี้การ์ดชุดพิเศษ แล้วก็เป็นห้องอาหารไ พของท่านประธาน ส่วนของพนักงานอย่างพวกเรานั้นอยู่ที่นี่ ครับ! เอ้อ อาหารกลางวันจะมีทั้งหมดทุกอย่าง ทุกอย่างล้วน เป็นบุฟเฟต์ คุณสามารถเลือกทานสิ่งที่คุณชอบได้มาครับ เดี๋ยวผมชายสักให้นะ
ความมีน้ำใจที่เกินไปของธนัส ทำให้จารวีรู้สึกอึดอัด แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะฏิเสธ ยังไงซะเธอก็เพิ่งมาทำงานวันแรก การมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนร่วมงานถือเป็นสิ่งสำคัญ
