จาร รู้สึกว่าเธออึดอัดวางตัวไม่ถูก ก็เลยอยากจะหาคํา โกหกอะไรเพื่อที่จะหลีกหนีจากบรรยากาศ
มนต์ตรีผลักสรี วัลล่ออก พลันรีบยื่นมือไปดึงจาร ไว้ เขาจับหัวไหล่ของเธอพลางดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด เขา และเธอยืนกอดกันอยู่ที่ด้านหน้าของสุรีย์วัลล์
สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ ทำให้ สุรีย์วัลล์ถูกโจมที่อย่างหนักหน่วง พลันสุรีย์วัลล์ก็รู้สึก หวาดหวั่น ครั้งนี้มนต์ตรีคงจะไม่มีทางกลับมาหาเธอแล้ว จริงๆ
‘วี อย่าไปนะ วียืนอยู่ตรงนี้แหละ พี่จะเคลียร์เรื่องทุก อย่างให้ชัดเจนเอง”
มนต์ตรีส่งสายตาที่อบอุ่นไปยังจารวี จากนั้นจึงหันไป ยังสุรีย์วัลล์
“วัลล์ ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะเอาวิธีแบบนั้นมาจัดการ กับจารวี คุณก็รู้ว่าจารวีสำคัญกับผมขนาดไหน แต่คุณก็ ยังทำร้ายเธอ แผนสูงนัก อีกทั้งยังเล่นกับใจของผู้หญิงคน นึง บอกตามตรงว่ามนต์ตรีไม่กล้าสู่ขอผู้หญิงแบบนี้มาเป็น ภรรยา”
น้ำเสียงที่เย็นชา เอ่ยปฏิเสธเธออย่างหนักแน่น
“มนต์ คุณจะตัดเยื่อใยกันอย่างนี้จริงๆเหรอ” นัยน์ตาของ สุรีย์วัลล์เศร้าสร้อย หยดน้ำตาไหลลงมาเป็นสาย
เธอพยายามที่จะควบคุมตัวเอง แต่มันก็เจ็บปวดและ ผิดหวังเหมือนเดิม ราวกับน้ำทะเลสาบ ทะลักเข้ามาอย่างดุ เดือด ที่ค่อยๆ บ่งตัวเธอให้จมลง
ที่เธอทําแบบนั้นกับจารวี เป็นเพราะเธอกลัวว่าจาร จะ ย่างมนต์ตรีไปจากเธอ
แต่ไม่คิดว่าการที่เธอแคร์เขามากไป จะทำให้ได้รับ ถ้อยคําที่ดูถูกเหยียดหยามแบบนี้
“อืมวลส ผมเชื่อว่ายังมีผู้ชายที่ดีกว่าผมอีกมากมายนัก มนต์ตรีเอ่ย
“แต่ว่าฉันรักคุณ รักคุณคนเดียวเท่านั้น” สุรีย์วัลล์ตอบ กับเขาด้วยความตื่นตระหนก
ดไปจะไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง แต่เธอก็ ถึงแม้รู้ว่าพูดไ ยังคงเอ่ยความรู้สึกในใจออกไปอย่างที่อๆ
“ขอโทษนะวิลล์ เดือนหน้าผมกับจารก็จะแต่งงานกัน
แล้ว”
“พวกคุณ ทะ ทําไมเร็วจัง”
สุรีย์วัลล์รู้สึกราวกับโดนฟ้าผ่า ความหวังสุดท้ายในใจ
ของเธอต้มมอด
จาร มองสุรีย์วัลล์ที่เดินกระแทกส้นเท้าเดินออกไป พลันในใจของเธอก็รู้สึกผิด เธอรู้สึกว่าตัวเองแย่งของๆคนอื่นๆ มา
“พิมนต์ วีไม่ดีเองคะ เป็นเพราะมาแทรกกับ
เธอต้องเลิกกัน”
เอยอย่างเบาแรง มนต์ตรีรีบยกมือขึ้นปิดปากเธอ คิดแบบนี้วีกับเธอเราไม่เหมาะสมกัน คนรักที่สุดก็คือ ”
พัดมาเลย ทําให้หัวใจที่ก
จาร เงยใบหน้าเล็กน แพรขนตาหนายังคงมีคราบ นํ้าตาเกาะอยู่ เธอดีใจจนยิ้มออกมา
” มนต์ มีความสุขมากๆเลยค่ะ
เขาและเธออยู่ที่บ้านพักต่างอากาศเป็นเวลาหนึ่งวัน มองออกไปยังทะเลที่แสนไกล แสงอาทิตย์ อัสดงค่อยๆ เลือนหายไป ความสุขสม ความดีปลิวมาพร้อมกับกลิ่น หอมของดอกไม้ ทําให้หัวใจอันเศร้าโศกของเธอค่อยๆมีชีวิต ชีวาขึ้นมา
มนต์ตรียก โมนาวสองแก้วเดินเข้ามา เข้ายื่นมันไปใส ไว้ในมือของ
“มานี่ ดื่มน้ำมะนาวสักหน่อย จะได้ผ่อนเครียดความ
กังวล
ความอ่อนโยนเอาใจใส่ดูแลของมนต์ตรี ทำให้จารซาบซึ้ง “พี่มนต์ โชคดีจริงๆที่วีมีพี่ ไม่งั้นคงไม่รู้ว่าต้องทำยัง
ไง”
ใกล้จะได้เป็นภรรยาของพี่แล้วนะ นี่มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องทําอยู่แล้ว”
มนต์ตรีจับไหลของจาร ทั้งสองดื่ม กับความงดงาม ของพระอาทิตย์ตก
จาร กดหัวเธอให้แนบลงกับอ้อมกอดของเขา ลักยิ้ม น้อยๆเต็มไปด้วยความสุขสม
ถ้าหากว่าเธอได้อยู่กับมนต์ตรีไปจนแก่เฒ่า คงนับว่า เป็นโชคดีที่สุดของชีวิตเธอ
ดวงไฟของบ้านพักสุดโรแมนติกถูกเปิดขึ้น ท่ามกลาง แสงไฟสลัว ราวกับห้องแห่งความสุกเมื่อตอนยังเป็นเด็ก
มีรถยนต์โรลส์รอยซ์สีดำคันหนึ่งหลบอยู่ภายใต้ความ มืดมิด ในตัวรถไม่มีแสงไฟ มีเพียงแสงดาวระยิบระยับที่สอง มาที่ใบหน้าคมคายของยศพล
คุณขายครับ บุกเข้าไปเอาตัวคุณจารวีมาเลยดีไหม
ครับ”
พวกเขาแอบมองอยู่ที่นี่เป็นครึ่งค่อนวัน นิรันทนไม่ไหว ที่ต้องเห็นสายตาหม่นหมองของยศพล แม้แต่เขาเองยังแทบ ทนมองอีกต่อไปไม่ไหวแล้ว
คุณจารวีก็เหลือเกิน คุณชายจริงใจกับเธอขนาดนี้ แต่ เธอไม่แม้แต่จะรู้สึกถึงมันเลย
ยศพลค่อนแคะนิรัน “ปากมาก!! ”
นิรันสงบปากลงในทันที ยศพลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สักพัก เสียง สุขุม คังเล็ดลอด
“คุณชายมีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันไม่อยากให้จารวีกับไอ้มนต์ตรีอยู่ด้วยกันในคืนนี้
“คุณชายวางใจได้ พวกเขาจะอยู่ด้วยกันได้อีกไม่นาน
“นายมั่นใจหรอ?”
“ผมรับประกันได้ ลูกสาวของผมทั้งคน ผมจะไม่เข้าใจ เธอได้ยังไง”
ยศพลยิ้มอย่างเย็นชา “นายไม่ได้มีคุณสมบัติพอที่จะ เป็นพ่อของเธอตั้งแต่แรก แต่ว่า นั่นไม่ใชเรื่องของฉัน สิ่งที่ ฉันอยากเห็นก็คือผลลัพธ์ที่ฉันสั่งให้ไปทํา
ยศพลกดตัดสาย เนิ่นนาน เขาหันไปเอ่ยกับนิรัน “กลับ
ได้แล้ว!
ในบ้านพักตากอากาศ มนต์ตรีพันผ้ากันเปื้อน เขากำลัง ยุ่งอยู่กับการหั่นผักและซี่โครงหมูอยู่ในครัว ผู้ชายที่มีเงินมี อ้านาง เพื่อคนรักของตนยอมลงมือหาอาหารด้วยตัวเอง
จาร ไม่มีอะไรทํา เธอเดินไปมาอยู่ข้างเขา ด้วยหวังจะ ช่วยอะไรสักอย่าง แต่ก็โดนเขาบอกให้ไปรอข้างนอก
“ในห้องครัวมันควันกับน้ำมันเยอะ ไม่เหมาะกับผู้หญิง ถ้าอยู่นานจะทําให้ผิวเสีย พี่ไม่อยากให้เจ้าสาวของพี่มีรอย แม้แต่นิดเดียว ” สายตาที่อบอุ่น คำพูดที่รักใคร่ ทำให้จารวี
แล้วพลันเธอก็นึกถึงดวงตาที่ดุดันแข็งกร้าวของใครอีกคน หัวใจของเธอรู้สึกโชคดีที่ได้พบกับผู้ชายที่แสนดีอย่างยนต์ ตรี เธอต้องรักเค้าให้ดีที่สุด ต้องไม่ทำให้เขาผิดหวัง
ผัดซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานถูกยกออกมา ทั้งยังมีซุปเห็ด หอม กุ้งนึ่งฯ
ในห้องอาหารเล็กๆ เต็มไปด้วยอาหารหลากหลาย จาร ยกนิ้วโป้ง ใหเขา เป็นการกล่าวชม
“ไม่คิดเลยว่าฝีมือการทําอาหารของทีมนต์จะยอดเยี่ยม แบบนี้
“ฮาๆ มานี่สิ กินเยอะๆด้วย เดี๋ยวไว้แต่งงานกันไป พี่จะ ทําให้กินทุกวันเลย
ประทานบริษัทที่มีหน้ามีตาในสังคมอย่างเขา กลับ ลงมือเข้าครัวทําอาหาร เขาช่างเป็นบุคลากรที่มีคุณภาพจร อง จารวีประทับใจมาก
เมื่อกาลังเตรียมตัวทานอาหาร พลันโทรศัพท์ของจาร วีก็ดังขึ้น เธอควักมันออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคุณพอ เธอก็วางมันลงที่เต็ม
มนต์ตรียกจานอาหารไปวางไว้ตรงหน้าของจารวิ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เขาเอ่ยอย่างฉงน “คุณลุงซยรพเห รอ?”
จารวีพยักหน้ารับ “ใช่ค่ะ เรากินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องไปสนใจคุณพ่อหรอก”
“มันไม่ดีนะจาร ” มนต์ตรีเอยอย่างเป็นกันเล
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่มนต์ อาหารที่พีทามันหอมมาก วีรอ ไม่ไหวแล้ว เราทานข้าวกันเถอะ”
“โอเค” มนต์ตรีหยิบตะเกียบขึ้นมาคืบโครงกระดูกหมู เปรี้ยวหวานไปวางไว้ในจานของเธอ “กินเยอะๆนะ” โทรศัพท์ ของเธอด้งเป็นระยะ จาร ทานข้าวหมดไปแล้วครงงาน แต่ดู เหมือนโทรศัพท์มีแนวโน้มที่จะไม่หยุดโทร
มนต์ตรีหยุดมือที่กำลังทานอาหารลง “วี รับเถอะ”
“คุณพ่อคงจะมีเรื่องอะไรที่ต้องการ
จารวีวางชามข้าวลง พลางมองไปที่โทรศัพท์ เธอสาย หัวหนักแน่น “ไม่รับ! ”
มนต์ตรียิ้มพลางถอนหายใจ เขายื่นมือไปหยิบ โทรศัพท์ จารวียนมือไปขวางไว้ แต่ไม่ทันมนต์ตรี
“คุณลุงขยรพ นิมนต์ตรีนะครับ คุณลุงมีอะไรหรือเปล่า
ครับ”
มนต์ตรีเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
ชยรพเงียบไปสักพัก “วีอยู่กับนายหรอ”
“ครับ พวกเราเพิ่งกลับมาจากด้านนอก ไม่ได้ยินเสียง โทรศัพท์” มนต์ตรีหาทางออก ถ้าหากให้ท่านรู้ว่า ไม่อยากรับโทรศัพท์ เขาและเธอลูกคงจะทะเลาะ
อืม บอกให้เธอมารับโทรศัพท์
มนต์ตรีใช้สายตามองไปยังจารวี จารวีสายหน้า พลาง เดินออกไปจากห้องรับประทานอาหาร
คุณลุงครับ จารวีเธออยู่ในห้องน้ำ มีเรื่องอะไรก็บอก ผมได้ ผมไปบอกเธอให้ครับ
น้ำเสียงของชยรพเปลี่ยนไม่ต้องตามเธอ แล้ว พวกเธอยังไม่ได้แต่งงานกัน วีก็ไม่ใช่เด็กๆ ก่อนสี่ทุ่ม นายมาเธอด้วยล่ะ”
ครับ คุณลุง” มนตรีเอยอย่างตื่นเต้น ในใจของเขา เป็นสุข ถ้าฟังจากคําพูดของชยรพ ดูเหมือนเขาจะยอมให้ เธอกับวีแต่งงานกันแล้ว
ด้านนอก จารวีอยู่ในห้องอาบแดด เธอเหม่อมองไปยัง ความมืดที่ด้านหน้า มนต์ตรีหยิบเสื้อที่ค่อนข้างหนาไปวาง พาดลงบนไหล่ของเธอ
“เมื่อกี้คุณลุงโทรมาบอกว่าให้ไปส่ง
น้ำเสียงของมนต์ตรีอ่อนโยน จารวีไม่ได้เอ่ยปฏิเสธ เธอรู้ความหมายของพ่อ ตัวเธอเองก็ไม่ได้คิดว่าจะค้างแรมที่
มนต์ตรีก้มหน้าลง เขาจุมพิตไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ
“อย่าโกรธคุณลุงเลย ท่านก็แค่เป็นห่วง
จาร ยมบางๆ “ขอบคุณนะคะ มนต
คืนนี้ มนต์ตรีไปลงจาร กลับบ้าน เขายังไม่ทันได้ เข้าไปในบ้านเธอ ชยรพก็สั่งให้เขากลับไป จารวีไม่ได้เอ่ย อะไรออก เธอเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ตอนที่กำลัง จะเปิดประตูอยู่นั้น ชยรพก็ยื่นมือไปกั้นไว้
” ไม่พอใจอะไรพ่อก็พูดออกมาตรงๆเลยได้ไหม”
จารวีหันไปมอง ห้องนั่งเล่น จะกล้าไม่พอใจอะไร คุณพ่อล่ะคะ เป็นคุณพ่อต่างหากที่ไม่พอใจ
“ร” โทนเสียงของชยรพทุ้มต่ำ ในตาแสดงออกถึงความ เจ็บปวด 5 ฟอเสียแม่ของลูกไปแล้ว ตอนนี้สําหรับพ่อ วี สําคัญกว่าทุกสิ่ง”
“หรอคะ? ถ้างั้น อยากรู้ว่าก่อนหน้านี้คุณพ่อทิ้งเราไป ทําไม’สายตาคับข้องใจของเธอมองไปยังเขา
ชยรพตะลึงงัน “พ่อเคยบอกลูกแล้วไม่ใช่หรอ พ่อมี ความอึดอัดใจที่พูดออกไปไม่ได้
“อึดอัดใจหรอคะ” เป็นผู้ชายอึดอัดใจ ก็เลยทิ้งลูกกับ ภรรยาไปหรอคะ หรือว่ามีผู้หญิงคนอื่นที่สำคัญกว่ากันแน่
สีหน้าของชยรพตาคร วี นี่ลูกกำลังพูดเพ้อเจ้ออะไร
อยู่”
“วีไม่ได้เพ้อเจ้อ ใจของคุณพ่อรู้ดี ยังไงคุณแม่ก็เสียไป แล้ว คุณพ่อจะไปหาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับวี วีก็ไม่ได้มี ความสนใจอยากจะรู้เรื่องการไปมาหาสู่ของคุณพ่อกับเธอสิงห์ แคร่ คือ วิรักพิมนต์ จะแต่งงานกับเขา บราณทอง เห็นด้วยหรือไม่ก็ตาม
จารวีเอ่ยจบก็กระแทกประตูห้องปิดอย่างแรง เธอยืน
พึงประตู พลั้นน้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตาทั้งสองข้าง
ชยรพจ้องมองไปยังประตูห้องนอนที่ปิดสนิท เขาใช้ ความคิดอย่างหนักหน่วง
เขาไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาทะเลาะกับลูกสาวจน ความสัมพันธ์ าแย่ขนาดนี้
เช้าวันที่สอง หลังจากจารวีตื่นนอน ชยร ทําอาหาร เช้าเสร็จเรียบร้อย
เขารอเธอที่ห้องอาหาร
5 พ่อนอนคิดมาตลอดทั้งคืน ถ้าวีรักมนต์ตรีจริง ถ้างั้น พ่อก็เคารพการตัดสินใจของลูก” จารวีตะลึงงัน ถ้านิ่งไปเนิ่น
นาน
คุณพ่อยอมรับเรื่องการแต่งงานของเธอกับพี่มนต์แล้ว งั้นหรอ นี่นับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ของโลกใบนี้เลยก็ว่าได้
“คุณพ่อ…. เห็นด้วยจริงๆหรอคะ”
