จาร ไม่รู้สึกอยากนอนแล้วเพราะท้องฟ้าด้านนอกใกล้จะ
สว่างแล้ว
หลังจากที่ขยรมอาบนําออกมาจาร มองซยรพแล้วพูด ขึ้นว่า “พ่อหนูไปหาคุณน้ารนารี มาแล้ว”
ชยรพตัวซีดไปทั้งตัวหันกลับมาอย่างกะทันหันแววตาเต็ม ไปด้วยความตกใจ เธอไปเจอเขาทํามั้ย?”
เธอคือแม่ของเมนต์หนูไปเจอเธอไม่เห็นแปลกตรงไหน?” ”
“อือ!”สีหน้าของชยรพเริ่มดีขึ้น จารวีหนูไปนอนได้แล้ว!พ่อ
จะไปทํางานแล้ว”
พ่อเคยเจอคุณน้ารนารีย์มั้ย?”ตอนนี้เธอสวยเหมือนแต่ ก่อนเลย….”จาร ตั้งใจจะล้วงความลับจะซยรพ
สีหน้าของชยรพเหมือนเดิมแล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดผม พร้อมพูดขึ้นเบาๆว่า “พ่อไม่สนิทกับเขาสักหน่อยจะเจอเขา ท่ามั้ย?ในสมองของเธอคิดอะไรอยู่?”
“ไม่ได้คิดอะไรนิก้าหนูแต่งานกับพี่มนต์ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้อง ได้เจอกันอยู่ดี!”
ชยร หันหน้ากลับมามองจารวีด้วยสีหน้าแบบไม่มี อารมณ์หันกลับไปแล้วเดินเข้าห้องไป
ออกมาอีกที แต่ชุดทํางานเสร็จแล้ว
“เธอหาข้าวเช้าเองนะพ่อไปทํางานแล้ว!”
ชยรพออกไปอย่างรีบร้อน
จาร หันไปหน้าห้องน้ำแล้วเห็นเสื้อสีขาวที่พ่อเพิ่งเปลี่ยน ในเครื่องซักผ้าเธอเคลื่อนไหวเล็กน้อยเติมเพื่อไม่กี่ก้าว น มือไปยิบเสื้อขึ้นมาบนเสื้อมีรอยลิปสติ…
จารวีได้ยินเสียงจากในห้องเธอก็รีบเดินออกมา
ชยร ไปแล้วกลับมาเดินตรงเข้าไปในห้อง ยื่นมือไป กดเครื่องซักผ้า
จาร มองเขายังนิ่งๆ
ขยโพเดินออกมาจากห้องน้ำ”เมื่อกี้พ่อลืมซักผ้าเดี่ยว ก เสร็จเอาออกมาตักด้วยนะ”รู้แล้วค่ะ! ”
เสียงจารวีเบาจนคงมีแต่เธอ ได้ยินซักผ้าหรือว่าทําลาย
หลักฐาน
พอไปเจอคุณน้ารนารีย์มาทำมั้ยต้องไม่ยอมรับ? หรือคุณ นารนารี จะเป็นเมียน้อยของพ่อจริงๆ
แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจารวีก็ไม่รู้จะถามพ่อยังไงอยู่ดี
เพาระแม่ก็เสียไปแล้วพ่อจะหาภรรยาใหม่เธอก็ไม่ได้
อยากห้ามแต่ว่าต้องไม่ใช่คุณน้ารมารีย์
เมื่อคืนนอกไม่หลับจารวีกินข้าวไปนิดเดียวก็ไปนอนต่อ
แล้ว
ในความมึนงงได้ยินเสียงเคาะประตูนานมาก
เปิดประตู เปิดประตูเร็วๆ
มนต์ตรีเคาะประตูไม่หยุดเพื่อทำจะให้จารวีตื่นเดินจนถึง หน้าประตูแล้วมองออกไปจากช่องมองประตู
มนต์ตรีในชุดสีขาวยืนอยู่ตรงหน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ ใบหน้าที่อ่อนโยนเจ็มไปด้วยความผิดหวัง
” 5 เธออยู่บ้านมั้ย?เปิดประตูได้มั้ย?”
จาร เปิดประตูออกเหลือประตูสแตนเลสที่กั้นอยู่มอง มนต์แบบไม่ออกเสียง
มาหาเธอเอาปานนี้ถ้าไม่วันไม่มียศพลไม่รู้ว่าเธอจะตาย ไปกี่รอบแล้วเธอไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกลืม
มือทั้งสองข้างของมนต์ตรีจับประตูไว้ในดาวตาเต็มไป ด้วยความวิตกกังวลและความตึงเครียดขอโทษผมไม่ดีเอง ทําให้เธอตกใจเมื่อกี้ ผมเพิ่งได้ยินเรื่องพนักงานปรับแต่งจาก ปาล”วี เปิดประตูให้ผมเข้าไปได้มั้ย?ให้ผมได้เข้าไปดูว่าคุณ บาดเจ็บตรงไหนมั้ย?”
ในดวงตาของจารวีเต็มไปด้วยความเจ็บปวดมองเขาแล้ว ไม่ขยับตัว
“พี่มนต์ ฉันว่าเรื่องแต่งงานของพวกเราควรจะคิดดูใหม่! วัลย์เธอต้องการคุณมากกว่าฉัน รอให้สภาพของเธอ มั่นคงแล้ว เราค่อยมาว่ากัน!
บนใบหน้าของมนต์ตรีเต็มไปด้วยความผิดหวังมือทั้งสอง
จับประตูแน่นใบหน้าเศร้า
วี คุณฟังผมหน่อยได้มั้ย?เปิดประตูให้ผมเข้าไปรอผมพูด จบคุณค่อยตัดสินใจได้มั้ย?
เขากลัวจะเสียเธอไปเขาเคยเสียเธอไปครั้งนึงแล้วครั้ง
นั้นเขาต้องรอมาสิบปี
ชีวิตคนเรามีสิบปีไม่กี่ครั้งเขาไม่อยากเสียเธอไปอีก
จารวีคิดสักพักถึงได้เปิดประตูให้เขาเสียงเปิดประตูดัง ขึ้นเขาก็รีบถอยเพื่อเปิดประตูเมื่อประตูเปิดออกเขาก็รีบเดิน เข้าไป งเข้ากอดจารวีอย่างเร็ว
เขากอดอย่างระมัดระวังเหมือนกอดสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดใน
โลกอยู่
5 ขอโทษเมื่อคืนคุณคงกลัวมากผมเข้าใจ ผมเข้าใจทุก อย่างผมไม่ดีเองผมไม่ควรทิ้งคุณไว้คนเดียว เมื่อคืนวัลย์ จะกระโดดตึกฆ่าตัวตายแค่ผมคิดที่จะออกไปเธอก็จะฆ่าตาย ตายเธอไม่อยากมีชีวิตอยู่ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆพ่อแม่เธอก็ อยู่เมืองธนอกจากผมก็ไม่มีคนดูแลเธอแล้ว”
จารวีดิ้นแล้วชะงักหน้าออกมาจากอ้อมกอดเขามองเขา แบบสังเล
อีกนิดเดียวเธอเกือบตายอีกนิดเดียวจริงๆตอนที่เธอ ต้องการให้เขาปกป้องที่สุดแต่แฟนเธอกำลังปกป้องผู้หญิง คนอื่นอยู่
“พี่มนต์ฉันรู้สุรีย์วัลย์ห่างคุณไม่ได้ดังนั้นเพื่อไม่ให้เธอได้ รับบาดเจ็บงานแต่งของเรเลื่อนไปก่อนแบบถือว่าให้เวลา
พวกเราคิดทบทวน
“ไม่เอา ผมไม่คิดผมไม่เลื่อนพูดเสร็จแล้วว่ายังเหลืออีก สิบเก้าวันผมคิดเสร็จทุกอย่างแล้วบ้านตกแต่งเสร็จแล้วพรุ่งนี้ ไปถ่ายรูปพรีเวดดิ้งอีกสามวันไปเลือกสถานที่แต่งงานแล้วยัง ต้องไปสั่งชุดแต่งงานพวกเรายังต้องหาเวลาไปไหว้แม่คุณวี คุณ ผมจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเลื่อนไม่ได้
“แต่สุริย์วัลย์เธอ
มนต์แล้วพูดแทรกขึ้นมา ผมสัญญาต่อไปนี้ผมจะ ไม่ไปสนใจเธออีกถึงจะแค่รักกันมาก่อนแต่สินที่ผมทําให้เธอ ได้ก็คงเพียงแค่นี้คนที่ผมรักคือคุณ ผมไม่สามารถทิ้งคุณไว้ เพียงแค่คนๆเดียวคุณเท่านั้น คือคนผมแค
มนต์ตรีจับหน้าของเธอมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน หน้าแล้วจูบเธอเบาๆ
รู้สึกได้ถึงลมหายใจทันใดนั้นในใจของเธอก็มีเรื่อง ผุดขึ้นมาหลังจากที่หลับตาเธอคิดถึงผู้ชายอีกคน
จูบที่แข็งแกร่งและหยิ่งผยองทำให้ของเธอเต้นเร็วขึ้น
เธอผลักมนต์ตรีออก
มนต์ตรีมองเธอแบบเจ็บปวด” คุณยกโทษให้ผมไม่ได้ เหรอ?แต่ผมก็เข้าใจความรู้สึกของคุณเมื่อคืนกลัวมาใช่มั้ย จับเขาสองคนขังไว้แล้ว
“ไอ้อ้วนนั้นตายหรือยัง? แค่คิดว่ามีคนเคยตายในห้องหอ จารวี รู้สึกกลัวจากนี้ไปเธอคงไม่กล้าอยู่คนเดียวในห้อง
ไม่ต้องกลัวสองคนนั้นยังไม่ตายได้ข่าวว่ามีคนนึงมาต เจ็บแต่ถูกช่วยชีวิตไว้แล้วไม่ตายไม่ต้องกลัวนะ!”
“พี่มนต์ฉันว่าฉันต้องเป็นตัวกาลกิณีแน่เลยถ้าฉันไปอยู่ตรง ไหนตรงนั้นต้องเกิดเรื่องตอนเด็ก ทําให้แมตาย รับมาเลี้ยง ก็ทําให้ แล้วลงตายตอนนี้มาอยู่กับคุณ ทําให้เกิดเรื่อง แล้วมีความยุ่งยากอีกมากมาย…..
มนตรีบเอามือปิดปากของจารวีไว้ อย่าพูดมั่วนี้มันคือ เรื่องบังเอิญเก็ตแก่เจ็บตายมันคือเรื่องที่ถูกกำหนดไว้แล้วไม่ สามารถเปลี่ยนแปลงได้เธอไม่ต้องเอาเรื่องทุกอย่างมาโทษ ตัวเอง! เธอเกิดมาก็มีโรคหัวใจเธอสามารถอยู่ได้ยี่สิบปีก็ ดีแล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเธอ?เรื่องที่ลุงตายก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เลยเธอไม่ต้องคิดมาก”
มนต์ตรีใช้แรงเพื่อกอดจารวีไว้ทั้งสองคนนั่งไปที่โซฟาห้า จารวีค่อยๆพิงหัวไปที่ไหล่เขาใจค่อยเย็นลง
“ขอโทษเป็นเพราะผมไม่ระวังถึงได้จ้างคนงานพวกนี้..
“ใช่แล้ว มนต์พวกเขาบอกว่า ซิ่นเงินไว้หนึ่งร้อยล้านมัน เกิดอะไรขึ้น?”
“ห้าๆ เก็บเงินสดไว้เพื่อให้เธอให้ตอนแต่งเงินแต่ไม่ทัน ระวังจนพวกเขาเห็น แต่ไม่เป็นไรเงินยังอยู่ดี”
“อือ! จารวีตอบ
เรื่องแบบนี้ก็โทษ ไม่ได้ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดเรื่อง
“พี่มนต์หนูไม่เป็นไรแล้วไปงานเถอะ!
“ผมพาเธอไปกินก่อนเธออยู่บ้านคนเดียวเหงามั้ย?
“ไม่หนูโอเค!
“ห้าวันนี้ไม่ไปบริษัทแล้วพาเธอไปเที่ยว! ”
มนต์ตรี งจารวีให้ลุกขึ้นจากนั้นสายโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
มนต์ตรีมองไปที่โทรศัพท์แล้วกดทิ้ง
จากนั้นก็มองจาร “วัลยโทรมาผมสัญญาจากนี้ไปเรา จะไม่ถูกเธอรบกวนอีก ถ้าเธอจะฆ่าตัวตายอีกล่ะ “จารวิตาม
“วี ตอนนี้ผมจะรับผิดชอบแค่คุณเท่านั้นผู้หญิงคนอื่นผม ดูแลไม่หมดพวกเราออกกันเถอะ! ‘ได้!”
จารวีอารมณ์ดีขึ้น พี่มนต์แบบนี้ที่เธอต้องการดูแลเธอได้
กินข้าวด้วยกันสองคนระหว่างนี้สายของสุรีย์วัลยโทรมา ไม่หยุด มนต์ทิ้งไปสามครั้งจากนั้นก็มีปิดเครื่อง
” เมื่อคืนเป็นเพราะมือถือของผม มีแบตถึงไม่ได้รับสาย เธอ สุรีย์โวยวายแม้แต่เวลาไปแชตแบตก็ไม่มี ผมคิดว่า คุณคงไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
จารวีดื่มน้ำซุปร้องอยู่ปล้วหยัก”ไม่เป็นไรมันผ่านไป”อ้าว จาร บังเอิญจริงๆเลย!
จารยังไม่ทันดื่มเสร็จคําแรกนิซากาก็ดี ยศพลเดิมมา
ทางเธอ
จารวีใส่เสื้อสีขาวกระโปรงสีฟ้าผมสีดำาตาดวงโตๆผิวสี ชาวบริสุทธิ์และน่ารื่นรมย์
มนต์ตรีใส่เสื้อสีข้าวด้านล่างเป็นกางเกงขายาวสีเทาอ่อน เสื้อสูทวางอยู่ข้างเก้าอี้ ทั้งหมดดูสง่างามและหล่อนิซากาเดิน มาข้างหน้าของทั้งสอง
กระพริบตาโตของเธอถามออกมาแบบไมคิด 5 คนนี้เห รอแฟนที่ไม่มีความรับผิดชอบของเธอ?”
จารวีเกือบสําลัก นิชาภาพูดตรงจริงๆเจอกันครั้งแรกก็ว่า คนอื่นไม่มีความรับผิดชอบ
บนรอยยิ้มของมนต์ตรีมีความฝันยิ่งมองไปทางยศพล รู้สึกได้ถึงความเป็นสตูความรัก
มือทั้งสองของยศพลอยู่ในกระเป๋ากางเกง ดูมั่นคงตาดำคู หนึ่งที่มีวิญญาณชั่วร้าย
ริมฝีปากบางแต่มันไม่ใช่เสียงรบกวน
ในความเป็นจริงแล้วหัวใจมีพายุ แค่คิดว่าเมื่อวันจาร เกือบถูสิงตัวนั้นทําร้าย เขาอยากกระโดดเข้าไปต่อยมนต์ตรี
แต่เพื่อจาร เขาทําได้แค่ทนทําอะไรไม่ได้
“นิชาภา พวกเธอก็มากินข้าวเหรอ! ”
จารวีตั้งใจเปลี่ยนเรื่องนิชาภาดึงเก้าอี้ข้างจารวีออกแล้ว
นั่งลง
5 อย่าลืมนะเมื่อวันเธอดดข้าว นมื้อนึงงัน วันนี้เลยแล้ว กัน!’นิชากาดี ยศพล จลง
