มองดูจาราที่ทําท่าทางระมัดระวังสุดขีด มนต์ตรีถึงกับ ใจอ่อน เขาเข้าไปและอุ้มเธอขึ้นมา
“ไม่เป็นไร หมอบอกว่าไม่เป็นไร!”
แต่ว่าคุณไปนานจังเลยนะ….”
“อืมใช่ ฉันโทรกลับไปบริษัทแล้วก็เลยช้าหน่อยหมอบอก ว่าให้เอาเท้าเธอแช่น้ำอุ่นก็ดีแล้วล่ะเดี๋ยวฉันพาเธอไปรักษา นะ…
พอแช่น้ำร้อนและรักษาเสร็จ เท้าของจารวีก็ดีขึ้นเยอะ มาก
แต่ว่าพรีเวดดิ้งไม่ได้ถ่ายต่อแล้วเพราะว่าเลขาของมนต์ ตรีโทรมาและเรียกเขาไป
จารวีรู้ว่าบริษัทเขาต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆแต่นางก็รู้ สึกเหนื่อยๆในใจ
ทํายังไงดี? มนต์ต้องเจอปัญหาหนักแน่เลย
คําพูดของยศพลก็ลอยมาที่หูของจารวีอีกครั้ง
คนเดียว!แค่คืนเดียวเท่านั้น!
จารกัดปากเธอเสียใจจนทนไม่ไหว ถ้าพี่มนต์รู้ว่าวันนั้น เธอไปเปิดห้องโรงแรมกับยศพลแล้วเขาต้องเสียใจมากแน่ๆ
เลย
แต่ว่า เธอไปช่วยเขาไว้เขาต้องแย่แน่
จาร เกิดความลังเลในใจสุดท้ายเธอก็รวบรวมความกล่า ทั้งหมดและโทรหายศพล
“ที่คุณพูดวันนั้นยังนับอยู่ไหม?”
“เธอคิดดีแล้วเหรอ?” เสียงของยศพลยังคงความเย็นชา
เหมือนเดิมตลอด
“อืม!”
“วันนี้สองทุ่มเจอกันที่โรงแรม.1ห้อง808มเข้าไม่รอ
พอยศพลพูดจบเขาก็วางสายไปทันที
จารวี มือถือไว้แน่นในใจรู้สึกได้ว่าเธอคิดผิดทั้งที่รู้ว่านี้ เป็นการแลกเปลี่ยนที่ไม่บริสุทธิ์แต่เธอก็ตอบตกลงไป
เธอนั่งเก้าอี้ที่สวนสาธารณะอย่างมึนงงมองดูรถที่ขับ ผ่านไปผ่านมา จารวีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนตกอยู่ในท่ามกลาง บรรยากาศที่มืดมัวไม่สามารถถอนตัวออกมาได้และไม่
สามารถตอบโต้ได้
โอกาสมีแค่ครั้งเดียวถ้าไม่ไปก็อาจจะผิดหวังไปตลอด
ชีวิต
ท้องฟ้ามืดลงทุกที มนต์ตรีโทรคัพท์หาเธอ
พอดีว่าบริษัทมีประชุมจนดึกเลยน่ะต้องเริ่มทําการ ตัดสินใจใหม่ ฉันไปหาเธอไม่ได้แล้วนะ เธออยู่บ้านคนเดียวทําละ
“อืมรู้แล้ว พี่มนต์!”
พอจาร วางสายน้ำตาที่กลั่นไว้มานานก็ไหลลงอาแก้ม เธอขอโทษ มนต์ในใจและขอให้เขายกโทษให้เธอ
จารวีไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินเข้ามาในโรงแรมh ได้ยังไงพอ
เข้ามาเธอก้มหน้าลง
เธอรีบเข้าไปในลิฟต์หยุดที่ชั้นแปดและเดินไปข้างหน้า อย่างช้าๆ
มีเสียงผู้คนอยู่ด้านหน้า
“ประธานมนต์ไม่ต้องไปขอร้องไอยศพลนั้นแล้วครับ เขา เหมือนกับแกล้งเรายังไงยังงั้น..
“ใช่ครับ ท่านประธานพวกเรากลับไปคิดวิธีเองเถอะครับ! ”
“พอแล้วเพื่อบริษัทเพียงแค่ฉันคนเดียวไม่ต้องนับหรอก?” เสียงมนต์ตรีพูดอย่างสงบและใจเย็นแต่คำพูดทั้งหมดจาร ได้ยินหมดเลย
คนทั้งหมดเดินมาทางนี้ จารวีรีบหาที่หลบและเข้าไปใน
ห้องน้ำ
เธอหลบอยู่ตรงนั้นประมาณสิบนาทีกว่าพอได้ยินเสียง ผู้คนจากไปแล้วเธอถึงจะเดินออกมา
ทำไมถึงเป็นอย่างนี้?
มนต์ตรีพวกนในบริษัทและหุ้นส่วนมาอ้อนวอยศพลงน เหรอ เขามาถึงขั้นนี้แล้วเหรอ?บริษัทซ์กรุ๊ป จำกัดต้องพบกับ สรรค์ขนาดไหนเนี่ย?
ใจของจารวีแข็งกร้าวขึ้น
จาร ปรับอารมณ์ตัวเองใหม่เดินไปห้อง808และยกมือขึ้น ค้างไว้จากนั้นก็ตัดสินใจกดกรุงลงไป
เข้ามาได้!
ประตูนี้กั้นไว้เพียงแค่ร่างกายเท่านั้นแต่เสียงของเขาที่ พูดออกมาเย็นมาจนทําเอาจารวีกลัวจนตัวสั่น
จารวีเดินเข้ามาช้าๆและปิดประตูลง
ห้องรวมที่หรูหรา ยศพลนั่งอยู่ที่โซฟาสีดำกับห้องมืดๆ ในมือถือแก้วไวน์ไว้ความมืดบวกกับความมืดเห็นสีแดงๆของ เหล้าและกลิ่นที่หอมของมัน
จารวีเดินเข้ามาช้าๆตรงหน้าของยศพล
ทั้งสองคนใกล้กันแล้วบรรยากาศก็แปลกขึ้นมา
อาจจะเป็นแอร์ในห้องที่เปิดต่ำไป จารวีกุมมือตัวเองไว้ แน่นและตัวสั่นเบาๆ
ยศพลมองดูเธออย่างไร้อารมณ์และมองลงไปเรื่อยๆ
“มานี่!”
ยพลพูดอย่างเป็นยา
จารมองเขาและกัดฟันเดินไปข้างๆเขา
เธอรู้สีกว่าอายมาก
เงยหน้าขึ้นมามองฉัน..
ยศพลพูดอย่างรำคาญใจ ร่างกายของเธอเขาก็เคยเห็น มันแล้วทําไมถึงต้องทําเป็นอายด้วยหรือว่าเธอนึกว่าตัวเอง เป็นผู้หญิงของมนต์ตรี?
จาร อายมาก”คุณจะปล่อยมนต์ตรีไปจริงๆใช่ไหม?
“สําหรับฉันแล้วเงินมันก็เป็นแค่เกมส์ๆหนึ่ง เล่นผู้หญิงของ คือเกมส์และทั้งสองอย่างนี้เป็นข้อแลกเปลี่ยนกไม่มีอะไรน่า แปลก”
ยศพลพูดอย่างคนที่ไร้หัวใจตอนนี้เขาก็คือคนที่ครอบ ครองโลกเขาเป็นคนตัดสินเกมสว่าจะชนะหรือแพ้
“เมื่อกี้มนต์ตรีมาหาคุณงั้นเหรอ?”จารวีถามไป
ยศพลยิ้มมุมปากยิ้มอย่างเย็นชาและดื่มไวน์ในแก้ว “ตอนนี้เป็นเวลาของเราอย่าไปพูดถึงคนอื่น”
“อ้อ!”จารวีพูด
ตอนนี้เธออายมากเธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงในใจก็ไม่อยาก ท่าแต่พอนึกถึงมนต์ตรีแล้วเธอก็อยากจะกลับหลังหันอยากหนีไป
ทศพลมองเธอและริมฝีปากเรียวสวยก็กระตุกยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็ถามไปว่า เธอจะนั่งอย่างนี้จนเข้าเลยหรือไง?”
“ออมให้ฉันทํายังไงละ “หน้าของจารวีแดงฝัดขึ้นมา
“ไปทําอาหารให้ฉันกินไปยุ่งมาทั้งวันแล้ว ไอ่พวกเศษสวะ นั่นเอาแต่ทะเลาะกันจนทำให้ฉันไม่ได้กินข้าวจนถึงตอนนี้”
“ออ ได้สิ! จารวีเกิดดีใจขึ้นมารีบวางกระเป๋าในมือลงและ พุ่งตัวไปที่ห้องครัวทันที
เธอนึกไม่ถึงเลยว่ายศพลจะให้เธอทําอาหารให้เขากินขอ แต่ไม่ใช่เรื่องบนเตียงให้เธอทําอะไรก็ยอม
ห้องนี้มีทุกอย่างในครัวก็มีของครบ
จารวีเปิดไฟในห้องครัวข้างในสะอาดมากไม่ฝุ่นเลยดู แล้วเหมือนไม่มีใครเคยใช้มันเลย
ยศพลมองดูแผ่นหลังของเธอในใจก็หงุดหงิดขึ้นมาเธอ ถึงขั้นทําเพื่อมนต์ตรีขนาดร่างกายตัวเองก็ยังขายได้ทําเอา เขาตื่นเต้นมาก
จารวีเปิดประตูตู้เย็นข้างในไม่มีอะไรเลย
“อยากกินอะไร?”จารวีหันไปและถามยศพล เขานั่งที่มุม โซฟาและมองเธอนึ่ง
นานเท่าไหร่แล้วเขาต้องผ่านนิชากถึงจะได้เห็นเธอ ความรู้คิดถึงอย่างนั้นเหมือนฝนตกแล้วหญ้านกันอย่างรวดเร็ว เขาเจ็บปวดหัวใจมาก
“เกี๊ยวก็ได้ “บศพลพูดไปงั้นๆ
พูดจบก็กลัวเธอจะเข้าใจผิดและรีบพูดไปว่าเธอเป็นคน หาเองนะ!”
จารวีแอบดีใจในใจเบาๆที่จริงเธอก็ทำเกี้ยวเป็นแต่เธอห่อ ข้าไปหน่อยแต่เวลานี้การทำเกี๊ยวช่างเหมาะเจาะเหลือเกิน
ยศพลเด็นออกไปจารวีถึงกับปล่อยวางใจลงได้
ยศพลถือโทรศัพท์และเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า
“วี อยู่นี้คืนนี้ไม่ต้องมาหาแล้ว
“ยศพลคุณอย่าแตะลูกฉันนะเว้ย!
คุณควรรู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธถ้าฉันจะแตะเธอฉันไม่รอ จนถึงตอนนี้หรอก…
ยศพลวางสายยืนอยู่บนดาดฟ้าและแสงสีไฟในเมืองรู้สึก ว่าเธออยู่ข้างๆแล้วทั้งหมดนี้ดีมากเลย
ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นเธอขอแค่เธออยู่ในพื้นที่ของเขาเขาก็ รู้สึก แล้ว
จารวีกําลังจะทําแป้งเกี้ยวยศพลก็เดินเข้ามาและยื่น โทรศัพท์ของเธอคืนไป
“โทรคัพท์ของเธอ!”
จารวีเช็คมือให้สะอาดรับโทรศัพท์มาข้างในมีเสียงของ
มนตร
” นอนหรือยัง?”
จาร มองดูเวลาตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้วและแกล้งพูดอย่าง จําเจียว่า: “อืมจะนอนแล้วล่ะ!”
“วี เธอยังเจ็บเท้าอยู่ไหม?
“ไม่เจ็บแล้วล่ะ!”
“จารวี นึกดูแล้วยังมีเวลาอีกสิบวันเธอก็จะได้เป็นภรรยาฉัน แล้ว ตื่นเต้นมาเลย จารวี ฉันดีใจมากเลยนะที่ได้เจอกับเธอ ฉันคิดว่าต้องเป็นเพราะชาติก่อนฉันทําอะไรให้เธอเสียใจแน่ เลยเราถึงจากกันตั้งสิบปีตอนนี้ฟ้ามีตาแล้วให้เราได้อยู่ด้วย กัน จารวี เธอดีใจไหม?”
จารวีรู้สึกผิดมากถ้าพี่มนต์รู้ว่าเธออยู่ในห้องของยศพล แล้วล่ะก็เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ
จารวีเดินเข้าไปในห้องครัวและเห็นเขายื่นจ้องอยู่เธอ ตกใจมากและรีบหันกลับ
“อืม พัมนต์ ฉันง่วงแล้วน่ะ!”
ยศพลก็รู้สึกว่าสนุกและมองดูพวกเขาพูดกันเขาไม่เดิน ไปไหนเลย
“จารวี ไซส์ มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอถ้าเธอรู้สึกว่า ไปสบายที่ไหนก็บอกฉันได้นะ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล เอง และอย่าไปโรงพยาบาลเองล่ะเธอไปคนเดียวแล้วฉันไม่ วางใจ”
“อืม ม รู้แล้วค่ะ ฝันดีนะค่ะ!”
“วี ฝันดีนะ!”มนต์ตรียังคงไม่อยากวางสายไป
ในใจของจารวีเต้นรัวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วเหงื่อออกไป
ยศพลยืนอยู่อย่างนั้น เธอกลัวว่ายศพลจะตะโกนออกมา แล้วเรื่องที่เธอโกหกก็แตกหมดถึงเวลาเธอจะไปเจอเมนต์ยัง
ไง!
แต่ว่าจนเธอวางสายยศพลก็ไม่ได้ตะโกนออกมาเลยแต่
กลับมองเธอนิ่งๆ
จารวีเดินผ่านเขาและปิดเครื่องโทรศัพท์
“กลัวหรอ? ยศพลพูดยิ้มๆ
อยู่กับเขาจําเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้ไหม?เขาเห็นหน้า ผากเธอเหงื่อไหลไม่หยุด
บ้าจริง ทําไมเธอต้องแคร์เขาด้วย
จารวียิ้มให้เขาอย่างเกรงๆ”ฉันไปห่อเกี๊ยวก่อนนะคุณไป นอนก่อนไหมถ้าห่อเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกคุณ
“จารวี ไซส์ มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกเธอ เธอรู้สึกว่า ไม่สบายที่ไหน บอกฉันได้นะ ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล เอง และอย่าไปโรงพยาบาลเองล่ะเธอไปคนเดียวแล้วฉันไม่ วางใจ”
“อืมอืม รู้แล้วค่ะ ฝันตินะค่ะ!”
5 ฝันนะ! “มนตรียังคงไม่อยากวางสายไป
ในใจของจารเต้นรัวจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วเหงื่อออกไม่ หยุด
ยศพลย็นอยู่อย่างนั้น เธอกลัวว่ายศพลจะตะโกนออกมา แล้วเรื่องที่เธอโกหก แตกหมดถึงเวลาเธอจะไปเจอพี่มนต์ยัง ไง!
แต่ว่าจนเธอวางสายยศพลก็ไม่ได้ตะโกนออกมาเลยแต่ กลับมองเธอนิ่งๆ
จารวีเดินผ่านเขาและปิดเครื่องโทรศัพท์
กลัวหรอ?”ยศพลพูดยิ้มๆ
อยู่กับเขาจําเป็นต้องตื่นเต้นขนาดนี้ไหม? เขาเห็นหน้า ผากเธอเหงื่อไหลไม่หยุด
บ้าจริง ทําไมเธอต้องแคร์เขาด้วย
จารวียิ้มให้เขาอย่างเกรงๆ”ฉันไปห่อเกี๊ยวก่อนนะคุณไป นอนก่อนไหมถ้าห่อเสร็จแล้วฉันจะไปเรียกคุณ
ม พลจับคางทําเองและค่อจากนั้นเขา ก็พูดว่า “ฉันจ่าย ไปตั้งหนึ่งพันส่วนเพื่อแลกกับเธอคืนหนึ่ง ถ้านอนไปแบบนี้ มันก็น่าเสียดายไปหน่อย ฉันจะใช้โอกาสนี้ดีๆ”
มองเห็นแผนตัวเองที่เขามองออก จารวีอายอย่างหนัก
ได้
จารห่อเกี๊ยวไป เธอแกล้งทำช้าและห่อเกี๊ยวรูปต่างๆ อย่างน่ารักๆ
หนึ่งคืออยากจะลากเวลาให้นานที่สุด องก็อยากจะแสดง ดีๆ ให้ยศพลปล่อยตัวเธอไปเร็วๆ
ยศพลก็ไม่ไปและมองเธออยู่อย่างนั้น
เธอห่อนานมากเขาก็มองอยู่อย่างนั้นทั้งสองคนยืนอยู่ อย่างนั้น
อาจจะบอกได้ว่าเธอเป็นคนงานและเขาเป็นคนดูแลงาน
