เมื่อยศพลกลับมาถึงบ้าน จารวี อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย แล้ว เธอนั่งขดตัวอยู่บนโซฟาราวกับหมีน้อย ในมือของเธอ ถือรีโมทคอนโทรลกดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปมา คำพูดของน้ ชากาเมื่อตอนกลางวัน ทําให้ใจของเธอเป็นกังวล อย่างหนัก
ยศพลปลดเนคไทให้หลวมๆ เขาทิ้งน้ำหนักตัวลงที่โซฟา ทีข้างกายของจารวี ทําให้เธอจําใจต้องหันมองไปทาง ด้าน ข้าง
“วันนี้งานยุ่งหรอคะ?”
ยศพลเอนหัวมาซบลง ตัวของจารวี ใบหน้าหล่อเหลา คมคาย แสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้า เขาเลือกนอนบน ส่วนที่สบายที่สบนตัวของเธอ นั่นก็คือหน้าอก พลางหลับตา ทั้งสองข้างลงช้าๆ
จารวี นสองมือออกไปนวดคลึงกระหม่อมให้เขาเบาๆ
“ก็พอได้ ไม่ค่อยยุ่งเท่าไร”
ทั้งสองเงียบไปสักพัก จารวีจึงเอ่ยถามต่อ พี่ชายของคุณ กลับไปแล้วหรอ”
เมื่อได้ยินจารวีเอ่ยถามดังนั้น ยศพลที่กำลังมีท่าทีที่ สบายๆก็ลืมตาโพลงขึ้นมาอย่างนึกโมโห นัยน์ตาของเขาฉาย แววความไม่พอใจ
*ไม่ต้องไปสนใจมัน ต่อไปถ้าเห็นมันก็ออกห่างๆเลยด้วย”
“เอ่อ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่โหดเหี้ยมดุร้ายอะไร ทําไมคุณจะ ต้องเครียดขนาดนี้ด้วยล่ะ”
ฉันไม่ได้เครียด ฉันแค่ไม่ชอบให้เธอไปสนิทสนมกับมัน
“อ้อ ค่ะ!”
ในโทรทัศน์กำลังฉายละครรักเรื่อง ความรักที่ถูกกำหนด ไว้ ตอนอาสาร ละครเรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องเด็กผู้หญิง รากหญ้า ในยุค90 ชอบพอรักใคร่กับเด็กผู้ชายที่วงศ์ตระกูลสูงส่ง พวก เขาผ่านความทุกข์ทรมานมามากมาย จน สุดท้ายก็ได้อยู่ ด้วยกัน แต่ทว่า ทางบ้านของฝ่ายชายขัดขวางการแต่งงาน ของพวกเขา โดยเฉพาะแม่ของผู้ชายที่ อยากให้ลูกชายของ เขาออกห่างจากผู้หญิง
เวลานั้น พระเอกกับนางเอกกำลังตกอยู่ในสภาพที่ อับจนหนทาง พระเอกเดินไปเดินมาอย่างสิ้นหวัง ฝั่งนึงก็คน รัก อีกฝั่งนึงก็ครอบครัว เขาไม่รู้ว่าควรจะเลือกอะไรดี เมื่อ นางเอกเห็นท่าทีที่ลังเลของพระเอก เธอก็เจ็บปวด หัวใจเป็น อย่างยิ่ง เธอรอคอยให้พระเอกพูดว่ารักตนสักครั้ง!
จาร กระพริบตาไปมา พลางดูละครอย่างตั้งใจ ปกติแล้ว เธอไม่ชอบดูละครน้ำเน่าเช่นนี้เท่าไรนัก
แต่ทว่า ไม่รู้ทําไมเมื่อจาร เห็นนางเอกยอมอยู่กับพระเอก โดยไม่คำนึงถึงสิ่งอื่นๆ ในใจของเธอก็พองโต คิดว่ามัน เหมือนเรื่องราวของตัวเอง
บางทีละครเรื่องนี้อาจจะทําให้เธอดูแล้วเกิดความรู้สึก ร่วม
เธอจดจ้องไปที่โทรทัศน์ พลางนวดให้ยศพลอย่างเหม่อ
ทันใดนั้นยศพลก็ส่งเสียงออกมาจากในสําคอ จารดีน ตระหนก เธอพบว่าตัวเองนวดคลึงไปถึงตาของเขาแล้ว
“นี่จารวี เธอมัวแต่ดูอะไรอยู่ ทำไมใจลอยแบบนี้
“เอ๋อ ฉันดูละครน่ะค่ะ”
ยศพลสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติอย่างเสียงของจารวี เขา ยืดตัวขึ้น พลางบึ้มมือไปจับไหล่ของเธอ “มองผม”
จารวีกับหน้างุดไม่ยอมมองเขา ยศพลพลิกไปพลิกมา สุดท้ายเข้าเลยใช้มือออกแรงบีบคางของเธอ ให้เงยหน้าขึ้น มองเขา
สิ่งที่เห็นคือดวงตาใสแจ๋วมีน้ำตาคลออยู่อย่างเจ็บปวด หยาดน้ำตาเกาะอยู่บนแพขนตาหนางอน
ใบหน้าที่หล่อเหลาของยศพลอึมครีมเล็กน้อย เธอร้องไห้
หรอ?”
“ร้องไห้ทําไมหรอจา
จารวีเบือนหน้าหนี”ฉันดูละครแล้วมันซึ่งก็เลยร้องไห้ค่ะ”
ยศพลเหล่ตามองไปยังละครที่กำลังฉาย พลางยื่นมือไป หยิบรีโมทคอนโทรลมากดปิด
“ไม่ต้องร้องแล้ว เดี่ยวผมพาออกไปเดินเล่น”
“ไม่เป็นไรหรอก เป็นขนาดนี้แล้ว ฉันไม่อยากไปไหนทั้ง
จาร นั่งคุกเข่าอยู่บนโซฟา แต่จิตใจของเธอกลับไม่มี ความสบายใจ ละครในตอนอวสาร นางเอกเลิกกลับพระเอก เพราะแม่ของพระเอกต้องการให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงอีกคน นึงให้ได้ นางเอกก็เลยฆ่าตัวตายในคืนแต่งงานของพระเอก รอยเลือดถูกเขียนไว้บนกระจกว่า ความรักที่ถูกกำหนดไว้ แล้ว!!
“มันก็แค่ละครเองน่า เธอร้องไห้จนจะกลายเป็นคนขี้แงอยู่ แล้วนะ”
ยศพลเอ่ยหยอกล้อเธอ พลางยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ
การหยอกล้อของยศพล กลับทำให้จารวี สบายใจยิ่ง กว่าเดิม นํ้าตาของเธอพรั่งพรูออกมาเป็นสาย หยดลงลงบน ฝ่ามือของยศพล
“ยศพล คุณคิดว่าหลังจากนี้พวกเราจะมีวันต่อไปด้วยกัน อีกไหม จารวีเอ่ยเสียงเบา
ยศพลได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกโกรธ”จารวี อย่าบอกนะว่าเธอ คิดจะสะบัดผมทั้งอีกแล้ว!!
จารยิ้มออกมา ไม่ใช่ซะหน่อย ฉันหมายถึงวันต่อไปใน อนาคตน่ะ คุณเคยคิดไหมว่าเราจะแต่งงานแล้วมีลูกด้วย กัน”
นัยน์ตาของยศพลเป็นประกาย พลันเขาก็เสมองไปทาง อื่นอย่างไม่สบายใจ “เมื่อกี้ที่เธอคิดก็คือเรื่องนี้หรอ?”
จาร พยักหน้ารับ “ฉันกังวลตลอดเลย กลัวว่าระหว่างเรา จะไปด้วยกันไม่ได้
วงแขนแข็งแกร่งของยศพล ตวัดโอบกอดจารวีเข้าสู่แผง อกกว้าง ไม่ต้องกลัว ฉันเคยบอกแล้วว่าจะรักเธอไป ทั้งชีวิต ผมพูดคำไหนคำนั้น!
“งั้นถ้าวันนึงฉันท้องขึ้นมาจะทำยังไง” จารวีถามลองเชิง
“ก็ให้เกิดมาสิ เธอคิดว่าคนอย่างยศพลเลี้ยงเด็กคนเดียวไม่ ไหวหรือไง”
จารวีได้ฟังดังนั้นจึงยิ้มออกมาทั้งน้ำตา อาจจะเป็นเพราะ เธอท้องก็เลยคิดอะไรเยอะไปหน่อย
ยศพลบีบจมูกของจารอย่างหยอกล้อ ใบหน้าเลิกทีขาว ใสเกลี้ยงเกลา ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาราวกับดอกสาลี่ที่ ถูกฝนโปรยปรายใส่ อีกทั้งริมฝีปากกลีบซากุระแดงชุ่มชื่น แวววาว ชักจูงให้คนอยากที่จะลิ้มลอง
ดวงตาทั้งสองข้างของเธอราวกับท้องฟ้าสีครามที่ถูก ชำระล้างจนสะอาดหมดจด ยศพลก้มลงกดจูบซับน้ำตาให้
เขาจูบซับคราบน้ำตาจนแห้ง แต่ทว่ายังคงลากไล้ริม ฝีปากไปทั่วทั้งใบหน้าอรชอน
ผิวกายที่หอมหวานเนียนนุ่ม ปลุกให้ไฟปรารถนาในตัว เขาลุกโชนขึ้นมา เขาอุ้มเธอวางราบลงบนโซฟาตัวยาว
สาวใช้บริเวณรอบๆรีบทยอยกันหลบออกไป พลางปิดหน้าต่างบานกระจกและดึงผ้าม่านลง ส่งผลให้ห้องนั่งเล่น ที่ กว้างขวางเหลือเพียงเสียงลมหายใจหอบ ของเขาและเธอ งสลับกัน
เขาซุกไซร้ลงไปที่กระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดงดงาม พลางขบเม้มเบาๆ ดวงตาทั้งสองข้างของจารวีเริ่มพร่ามัว ราวกับมีความเปียกชื้นมาปกคลุม จมูกเล็กแหลมสั่นไหวเล็ก น้อย ลมหายใจ หอม งดอกกล้วยไม้ มือเล็กโอบ รอบคอ ของยศพลอย่างยาก จะทรงตัว
ผิวกายของเธอราวกับผ้าแพรที่ถูกถักทออย่างประณีต มันช่างเนียนนุ่ม เบากดจูบเธอจนติดเป็นนิสัย จารวีคือ อาหารที่ล้มชิมรสเป็นร้อยรอบก็ไม่มีทางเบื่อ เขายอมที่จะ กินไปทั้งชีวิต
คิดไม่ถึงว่ายัยผู้หญิงคนนี้จะกังวลว่าเธอและเขาจะไม่มี อนาคตด้วยกัน เธอควรจะรู้ไว้ว่า เธอคือกำลังให้ยศพลต่อสู้ ดิ้นรนฟันฝ่ามาครึ่งค่อนชีวิต ถ้าหากว่าไม่มีเธอ ทุกอย่างก็จะ ไม่มีความหมาย
เขาทั้งรักทั้งหวงเธออย่างถอนตัวไม่ขึ้น แล้วเขาจะยอม ปล่อยเธอไปได้อย่างไร
ท่ามกลางการกดจูบของยศพล ลมหายใจของจารวีค่อยๆ รุนแรงขึ้น ใบหน้าเล็กขึ้นสีแดงราวกับถูกย้อมด้วยเมฆสีชมพู ก็ไม่ปาน มันเป็นภาพที่สวยวิจิตรตระการตา ราวกับลูกแอ ปเปิ้ลที่กำลังสุกงอมเต็มที่
“อ๊ะ เบาหน่อยค่ะ!”
ริมฝีปากเล็กของจารวีเอ่ยออกมาเบาๆ ความรู้สึกที่ผ่อนคลายเช่นนี้ ทําให้สติของเธอเริ่มพร่ามัว ค่อยๆเข้าสู่สภาพ การณ์ที่เลือนลางอย่างช้าๆ ชุดนอนของเธอถูกยศพลกอด ออก
เขาดังทิ้งชั้นในที่กั้นบางๆนั้นออก ส่งผลให้หน้าอกอวบอิ่ม ของเธอโดดเด่นซัลเจนในสายตา
มันขาวสะอาดหมดจดและงดงามราวกับหยกชั้นเลิศ เรือน ร่างอรชอนสีลูกพืช รมฝีปากปากแดงชุ่มชื้นราวกับกลีบดอก ซากุระสั่นไหวเล็กน้อย
รวงลิ้นที่ร้อนผ่าวของเขาดุนดันเข้าไปในกลีบปากของ เธอ ฝ่ามือก็ลูบไล้ไปทั่วร่างอรชอน
เรือนรางเรียวสวยของเธอส่ายไปมาภายใต้มือหนาของ เขา ดวงตาคู่สวยของจารยิ่งเลือนลาง ลมหายใจของเธอท ความร้อนยิ่งขึ้นไปอีก
บนตัวของยศพลยังคงสวมใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น แต่ผู้ หญิงในอ้อมกอดกลับเปลือยเปล่า
เขายื่นมือออกไปสัมผัสเนื้ออ่อนนุ่มที่อยู่ระหว่างขาเรียว เล็กทั้งสองข้าง ความชื้นแฉะปลุกเร้าให้อารมณ์ของเขา เดือดพล่าน ยศพลจ็บขาเรียวเล็กแยกออกจากกัน ในตอนที่ กำลังเตรียมเข้าไปในตัวของเธออยู่นั้น
พลันก็มีเสียงฝีเท้าดังเล็ดลอดเข้ามาจากด้านนอก พร้อม กับมีเงาของใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา
ยศพลรีบหยิบชุดนอนของจารวิมาปกคลุมร่างกายที่ขาว ราวกับหิมะของเธอ” ๆ น้องชาย ผมไม่ได้มากวนพวกแกใช่ไหม
น้ำเสียงของ รพลด้งออกมา พร้อมกับกลิ่นแอลกอ ชอล ที่คละคลุ้งไปทั่ว
จารวีได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว เธอเอื้อมมือไปถึง
ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่บนโซฟาขึ้นปกคลุมร่างกายของตัวเอง ถึงแม้ว่าชุดนอนบนตัวของเธอจะถูกสวมใส่จนเสร็จ เรียบร้อยแล้ว แต่เธอไม่อยากให้ให้ใครเห็นใบหน้าที่แดงและเ
หัวใจที่เต้นรัวเร็วของเธอ
เดิมทีเสื้อผ้าบนร่างกายของยศพลไม่ได้ถอดออก เขา เพียงแค่รูดซิบขึ้นก็เป็นอันเรียบร้อย ทำให้ดูเหมือนว่าไม่มี เรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
เมื่อมองจากที่หน้าประตู เหมือนกับว่าเธอและเขากำลัง พูดคุยกันอยู่บนโซฟา
จารวีตะลึงงันไปสักพัก ถิรพลเดินโงนเงนเข้ามาจากด้าน นอก มีผู้หญิง หน้าตาสะสวยคนนึงคอยประคองไว้ ราวกับ ว่าเขาดื่มไปเยอะมาก
เขาเดินมาล้มตัวลงที่โซฟาอีกตัวด้านตรงข้ามของจาร
ผู้หญิงคนนั้นรูปร่างเซ็กซี่ ผมสีเหลืองของเธอถูกม้วนเป็น ลอนคลื่น ใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยเครื่องสําอางค์จัดจ้านก ระตุ้นสายตาคนมอง
หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเห็นยศพล พลันสายตาของเธอก็ ลุกแวววาว คิดไม่ถึงว่าตรงนี้ยังมีผู้ชายหล่ออยู่อีกคน
“คุณถิรพลเขาดื่มหนักไปหน่อยน่ะค่ะ เขาบอกฉันว่าอาศัย อยู่ที่นี่ ฉันก็เลยพาเขามาส่ง”
พอถิรพลได้ฟังกับพนักโซฟา เขาก็สะลึมสะลือและหลับ ไปอย่างรวดเร็ว ผู้หญิงคนนั้นจึงรีบโผเข้าหายศพล
เธอเล่นหูเล่นตามสยศพลไปมา
ไม่แม้แต่จะสนใจจารวีที่อยู่ด้านหน้าของเธอเลยแม้แต่ น้อย
แต่ทว่าสายตาของยศพลไม่ได้มองหน้าผู้หญิงคนนั้นเลย ด้วยชา เป็นเพราะพวกเขาเข้ามาขัดขวางความสุขของยศ พลอย่างกระทันหัน
เขาตะโกนออกมาดังลั่น นิรัน!!
นิรันวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ครับคุณชาย!!
“เอาผู้หญิงคันนี้ออกไปให้พ้น
“อ๊ะ ฉันคือคนรักของคุณกีรพล คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ! ”
ผู้หญิงคนนั้นไม่คิดว่านอกจากยศพลจะไม่แยแสเธอ เขา ยังไล่เธอออกไปอย่างไม่มีเยื่อใยสักนิด เธออุตส่าห์หวังดีพา ถรพลมาส่งให้
ในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็ถูกนิรันลากออกไปด้านนอก ถิร พลยังคงอยู่ตกในภวังค์ความฝัน”ที่รัก อย่าไปนะ! อย่าทิ้ง ให้ผมเหงาอยู่คนเดียว !!”
พล นมือออกไปคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อของ รพล พลางคำราม “ออกไปให้พ้นหน้าผม!”
เมื่อย พลปล่อยมือออกจากเขา ร่างทั้งร่างของ รพลก็ ร่วงลงไปกองที่พื้น
จารวีหัวเราะออกมา เขาเมามากแล้ว วานฟีนิรันช่วยไป จัดห้องให้เขาห้องนึงทีนะคะ”
นิรันมองไปยังยศพล ยศพลจึงตะโกนใส่เขาอย่างนัก โมโห ยังไม่รีบไปอีก!!
นิรันจึงรีบร้อนไปทำตามคำสั่ง
ถิรพลนอนพลิกตัวไปมาอีกครึ่งชั่วโมง
จารวีพันผ้าเช็ดตัวพลางเดินเข้าไปยังห้องนอน
แต่บศพลไม่ได้เดินตามเธอเข้าไป
ตั้งแต่ที่ถิรพลเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์โพธิสูง ที่นี่ก็คึกคัก ง
กว่าเดิม
รูปร่างหน้าตาของก็รพลหล่อเหลาคมคาย เขาเป็นผู้ชาย ที่เจ้าชู้ใช้ชีวิตตามใจตัวเองยิ่งกว่ายศพลเสียอีก
ผู้หญิงที่เขาพากลับบ้านในแต่ละวันล้วนไม่ซ้ำหน้า บางที ก๊กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างไม่อายผีสาง
