กลางดึกที่มืดมน ยื่นมือแล้วไม่เห็นนิ้ว แสงสว่างดวง จันทร์กระทบเข้ามาจากนอกหน้าต่าง ทำให้ห้องที่หรูหรานั้นเ มีแสงสว่างขึ้นมาชั้นหนึ่ง จนเหมือนอยู่ในฝัน
จาร นอนอยู่ในพรมอย่างไร้เรี่ยวแรง สายตาลอยนั้น มองแสงสว่างดวงจันทร์มี่ไกลออกไป
ในหนึ่งนาทีก่อนหน้านี้ ความเจ็บปวดนั้นเกือบจะเอาเธอ แตกสลาย
เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะตายแล้ว
แต่เธอยังไม่ตาย จากการเจ็บปวด ร้าวจนจะตายนั้น เธอได้รอดมาอีกครั้ง
เหงื่อไหลลงเปียกหน้าผาก ทําเอาเสื้อผ้าเธอเปียกเหงื่อ ไป ทั้งตัวเย็นติดแนบตัวเธอไว้
เธอไม่อยากขยับ ไม่มีแม้แต่แรงแล้ว ความเจ็บปวด
กลืนร่างกายเธอไปทั้งหมด
และนาทีนี้ เธอนอนนิ่งอย่างปลาที่อยู่ในทะเลทราย หัวใจอย่างไร้ความรู้สึกไปแล้ว
จู่ๆ เสียงประตูเปิดออกเบาๆ ไฟดวงสีชมพูสว่างขึ้น เสียงฝีเท้าดังเข้ามา
“จารวี เธอนอนที่พื้นทําไม?”
แทรกกลิ่นแอลกอฮอล์ที่แรง ยศพลร้องขึ้นอย่างกังวล ทําอาหน้าอาม ”
จริงๆนั้นน้าอามไม่ได้เป็นทุกอย่าง แต่เขาแค่ตะโกนแบบ มากดค้นความหวาดหวั่นและกังวลตัวเองแค่นั้น
จารวีถูกอุ้มไปที่เตียง ยศพลรีบสัมผัสหน้าผากเธออย่าง เป็นห่วง แล้วเปลี่ยนชุดนอนให้เธอทันที
“เธอเป็นไงบ้างครับ?”
น้าอามรีบวิ่งขึ้นไป ทั้งบ้านเดี่ยวรู้สึกคึกคักขึ้นมา โลกนี้ จากเงียบเปล่าเปลี่ยวเป็นวุ่นวายขึ้นมา
“ฉันไม่เป็นอะไร พวกเธอเสียงดังจังเลย… ยศพลออก สาตาเธอไปด้วยความต่อต้าน “จารวียื่นมือดีน
ยศพลจับมือเธอแล้วคิดไปแป๊บ หันกลับไปพูดกับน้า อาม เธอเลยไปก่อนเลย!”
คุณจารวีไม่เป็นไรใช่ไหม?”น้าอามหน้าซีดมาก ทั้งคน เหมือนโดนลากขึ้นมาจากแม่น้ำโ
ฉันไม่เป็นอะไร น้าอามฉันแค่ฝันร้าย เลยล้มไปที่พื้น…
จาร นั่งขึ้นมาอย่างระวัง แล้วพิงไปที่หมอน จับหน้าไว้ ค่อยๆลงเตียงแล้วเดินไปห้องน้ำ
หรือเมื่อกี้นั้นเป็นแค่ฝัน?ความเจ็บทรมานนั้นเป็นแค่ฝัน จาร รู้สึกไม่ค่อยตื่น
แสงไฟทำให้เธอแยกความจริงกับความฝันออก
“คุณจารวีกับประคองคุณค่ะ… “น้าอามเข้ามา
“ฉันไม่เป็นอะไร เธอลงไปเถอะ พวกเธออยู่นี่แล้วเสียง งมาก…”
จารวีพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอ เธอค่อยๆต้นน้าอามออก แล้วเดินเข้าห้องเปิดน้ำอุ่น จากนั้นนั่งลงในอ่าง เหมือน เหงื่อทั้งตัวออกไปหมดแล้ว ทั้งตัวเปียกเหนียว ช่างสามา นัก เธอเพียงอยากอาบนํ้า
ประตูห้อง ถูกเปิดออกจากข้างนอก ร่างเงายศพลเดิน
เข้ามา
“อาบน้ำไม่ถอดแม้แต่ชุดนอนเลยเหรอ…
น้ำร้อนที่สาดลงชุดนอนเธอ เปียกแล้วให้เห็นถึงทรงหุ่น ของเธอ โดยเฉพาะทรวงอกที่นูนอย่างชัด ทําให้ยศพล ร้อนขึ้นมาทันที
เขาไม่ถอดชุดสูตร ถอดร้องเท้าทิ้งแล้วพุ่งเข้ามา
น้าร้อนสาดลงมาไม่หยุด เขากอดร่างเล็กเธอขึ้นมาอุ้ม เธอไปที่ข้างอ่าง ให้เธอฟังอ้างไว้
เขาจูบริมฝีปากเธอ เขากระตุ้นเธอ เร่าร้อนอย่างบ้า
เขาเหมือนจะลืมคำเตือนของหมอฮูโอไว้หลังหัวเขา อยากได้เธอ เอาเธอเข้าร่างกายเขาแล้วไม่จากไปไหน
การเริ่มต่อต้าน แล้วดันเธอเบาๆ “ไม่เอา ไม่เอาย พล อย่าแตะต้องฉัน…”
หยด ไหลลงใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ไหลลงแบบ นั้นไปถึงริมฝีปาก แล้วร้อนขึ้นมาจากหูแล้วลงไปส่วนที่นูน
จารวีไม่มีแรงแล้ว เธอพูดอะไรไม่ออก
ปล่อยให้เขาอบเอวบางเธอไว้ แล้วกระแทกเข้าร่างเธอ
น้าเอาตัวทั้งสองคนเปียกจนเห็นซต…
หลังผ่านไปครึ่งชั่วโมง จารวีถูกยศพลอุ้มออกมาอย่างไร
เรี่ยวแรง
เขาไม่ใส่อะไรทั้งนั้น เพียงเอาผ้าขนหนูพันส่วนสำคัญ ไว้ จากนั้นอุ้มเธอออกมา
วางลวบนเตียงนอน เขาพยายามเช็ดผมของเธอให้แห้ง จากหยดน้า แล้วเอาไดน์เป่าผม เป่าให้
ผมเธอเยอะมาก ทั้งยาวและนุ่มมาก เหมือนเป็นเส้น
เขาเป่าให้อย่างตั้งใจ ไม่ปล่อยแม้แต่เส้นอย่างเป็นของ สําคัญมาก
จาร หลับตาลง
ยศพลเงียบไปไม่พูดสักค้า เสียงเขาแทบไปแล้ว เขา ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ
คำถามบางอย่างเขาอยากถาม แต่กลัวผลที่ออกมา อาจจะทําให้เขาได้
มือเขาไม่หยุด
“ยศพล ฉันไดโรคร้ายที่น่ากลัวใช่ไหม?”
เขาเป่าผมเธอให้แห้ง แล้วประคองเธอนอนลง จาร มองเพดานไว้ แล้วถามให้เข้าใจ
ร่างกายยงสั่นเบาๆ สายตามองไปที่อื่น “เธออยากพูด
อะไร?”
เสียงแหบจนเหมือนโดนทรายถมา ให้คนฟังแล้วเจ็บใจ
“เมื่อกี้…ฉันฝันว่าตัวเองเจ็บมาก … จารวีหนดไป มือจับไว้แน่น เธอหวังให้เขาอยู่ข้างๆเธอในตอนนั้นที่สุด
เจ็บมาก? เป็นฝันเหรอครับ?”
“อืม ฉันก็อธิบายไม่ถูก ฉันคิดว่าฉันไปแล้ว คนท้อง เขาต้องเจ็บแบบนี้ไหม?”ขึ้น
“อืม ก็คงงั้น!เธออย่าคิดมากเลย! ยศพลผ้าให้เธอ เขา ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่โซฟา
คืนนี้ผมนอนโซฟา”เขานั่งลงแล้วปิดไฟ
จริงๆเขาไม่อยากนอน เขาไม่มีความง่วงเลย เขาแค่ไม่ อยากนอนเข้าเธอแล้วกวนการนอนเธอมากกว่า
ฉะนั้นแล้ว ยอมนอนโซฟา ในความมืดนั้น เห็นแต่แสง ของดวงจันทร์ ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง
นาร หลับตาลง เหมือนทรายเข้าตา ทั้งคัดทั้งเจ็บ
เหมือนภาพที่เร่าร้อนนั้นปรากฏขึ้นมาในสมองอีกครั้ง เธอคิดว่าเขาจะกอดเธอนอน
แต่ไม่คิดว่าเขายอมนอนโซฟาก็ไม่ยอมอยู่กับเธอ
หรือระหว่างพวกเขาเกิดอะไรขึ้น?
คืนนี้ถือได้ผ่านไปอย่างยากลำบาก จารวีตื่นขึ้นมา เอียงหัวแล้วนั่งขึ้นพลางมองไปทางโซฟา ที่โซฟาไม่มีคนอยู่ แล้ว ในตอนดึกเธอจําได้คร่าวๆว่าเขามาห่มผ้าให้เธอครั้ง หนึ่ง
แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาจากหน้าต่าง เริ่มแสบตามาก
โต๊ะกลางบนกระจก มีเพียงกล่องทิ้งก้นบุหรี่ สว่าง ใน นั้นเต็มไปด้วยกันบุหรี่ บางอันสูบไปแค่ครึ่งม้วน
จารวีลุกขึ้นมา แล้วเอากระโปรงสั้นออกมา พึ่งสวมเข้า ไปกลื่นไหลลงมา
เธอตกใจ ผอมลงเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ!!!
พูดตามเหตุผลไม่น่าเลยนิ คนที่ท้อง หน้าท้องและ สะโพกควรจะกว้างถึงจะถูก แต่เธอกลับผอมลง
“น้าอาม น้าอาม… “จาร เรียกขึ้นมา น้าอามรีบวิ่งจากข้างนอก
“มีอะไรคะคุณจารวิ?”น้าอามรีบร้อนทั้งหน้า ยังคิดว่ามี เรื่องน่ากลัวอะไรเกิดขึ้นสักอีก
น้าดูว่าฉันผอมลงใช่ไหมคะ?”
“ใช่เลย คุณจารวีสลบไป7วัน ต้องพึ่งการฉีดยาอย่าง เดียว ก็ต้องผอมอยู่แล้ว ฉะนั้นแล้วตอนนี้คุณต้องกินมาก ขึ้น เพื่อไม่ให้ผอมมากกว่านี้ไปอีก”
“อ้อได้ค่ะ ! จารเลือกกระโปรงที่ดูหลวมๆอย่างหางนกยูง
“คุณชายสามสั่งไว้ก่อนหน้านี้ว่าช่วงนี้คุณจารวีไม่ต้องไป บริษัทค่ะ พักผ่อนที่บ้านเลย! ”
“ฉันไม่อยากอยู่บ้าน อึดอัดมากเลย ฉันไปดูบริษัทค่ะ ช่วงนี้จะมีลูกค้า…โอ้ แย่แล้ว คงผ่านเวลานั้นไปแล้ว ให้ ตายสิ ดูความจําฉันนี่สิ!”
จารวี สวมเสื้อผ้า แล้วออกมากินอาหารเช้า เธอ พยายามกินให้มากหน่อย
จาร รู้สึกแปลกเหมือนกัน ความเจ็บปวดเมื่อคืนนี้มา อย่างพล่งพล่านและไปอย่างว่องไวนัก
ไม่ได้นําพาความเจ็บปวดอะไรให้ร่างกาย และไม่มีร่อง
รอยอะไรเลย
อาจจะเป็นแค่ฝันสินะ!
เมื่อเดินเข้าบริษัท พนักงานเห็นเธอกลับมาแล้ว รับม กันมาทักทายเป็นห่วงเธอ
คุณจารวี ได้ยินว่าคณไม่สบาย ตอนนี้เป็นไงบ้างคะ?”
คุณจารวี ทําไมไม่พักผ่อนไปก่อนครับ?”
“คุณจารวี คุณดูหุ่นเรียวไปเยอะเลยนะ!
เผชิญหน้ากับความใส่ใจของพนักงานแล้ว จารรู้สึก อบอุ่นขึ้นมา “ฉันไม่เป็นอะไร พวกเธอไปทํางานเถอะ!”
นิชาภาเดินออกมาคนสุดท้าย เธอยิ้มแล้วมองจารวีไว้ “ยินดีที่กลับมานะ”
จารวีมองเธอทีหนึ่ง “เธอยินดีจากใจไหม?”
“แน่นอน คุณดูสิ ตอนคุณไม่อยู่ฉันจัดการบริษัท แทนคุณอย่างเรียบร้อยเลย นี่จะเป็นค่าแรงฉันหรือเปล่า?”
จารวีหน้าเย็น เดินไปห้องทํางานอีกชั้น
“เดินตามฉันมาสิ”
นิชาภา มออกมาอย่างเดายาก ค่อยๆเดินตามหลังจาร แล้วเดินเข้าห้องไป
จาร วางกระเป๋าไปที่ห้องทํางาน จากนั้นพลางจ้องนิชา
ภาด้วยสายตาแน่น
เมื่อคืนเธออยู่กับยศพลเหรอ?”
นิชาภา ปากเบาๆ “อ้อ แม้แต่ ง เขา รายงาน ณ
ความเชื่อใจจารวีจางหายไป ของที่สว่างเอาขึ้นมาโยน ตรงหน้า ชายา จากนั้นตกไป พื้น
นั่นเป็นตุ้มหูเล็กๆข้างหนึ่ง นิชาภาก้มลงเก็บขึ้นมา แล้ว จับไว้ในมือ
หมุนสายตาไปรอบหนึ่ง “โอ้ย เมื่อคืนฉันหาไปตั้งนาน ที่แท้คุณเก็บไปเอง ขอบคุณนะ!”
จารยิ้มเย็น “ยืม เธอเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อสูตรยศพล ก็เพื่อจะให้ฉันรู้ไม่ใช่เหรอ?เอาดิ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว เธอมี อะไรก็พูดมาตรงๆ!”
นิชาภานั่งอยู่ในโซฟา ห้อยขาที่เรียวยาวไว้ จู่ๆเธอก็ยิ้ม
ขึ้นมา
คุณโกรธแล้วรึ? เพียงแค่รักสนุกคืนเดียว เธอจําเป็นต้อง จริงจังขนาดนี้ไหม?ยังไงถ้าไม่ใช่ฉัน ก็คือผู้หญิงคนอื่น”
จารวีไม่ได้ถูกเธอทำให้กระตุ้น แต่กลับยิ้มเย็น “รัก สนุกคืนเดียว?เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเธอ ?”
“อ้อ? ชื่อไม่เชื่อแล้วแต่คุณ ยังไงเราก็ทำกันแล้ว ”
จารยิ้มอย่างเข้าใจ เมื่อคืนยังคิดสงสัยยศพลมีผู้หญิง คนอื่น แต่เมื่อคืนกลับมาแล้วทั้งสองคนเร่าร้อนแบบนั้น นี่ก็ แสดงอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาไม่ได้แอบกินข้างนอก
แววตาของเสี่ยวขุยหรี่ลง เธอจ้องมองไปยังบัตรธนาคารที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นเงยหน้ามองสิ่งหนึ่ง
