นาทีที่ ซากามองจารวี เธอรีบดึงมือกลับ แล้วอบคอ ยศพลไว้ เขย่าเท้าขึ้น ยื่นหน้าไปจูบยศพลที่หนึ่ง จากนั้น ถึงตีนเขาออกแรงๆ
“น่าเกลียด ง ต่อไปอย่ารุนแรงกับฉันแบบนี้อีกนะ”
ศพลถูกการเปลี่ยนกะทันหันของนิชาภาท้าให้อึ้งไป นานกว่าจะดึงสติกลับ และตอนนี้นิชากาได้หันแล้วเดินหนี ไป
ยศพลไม่ได้สนใจนิชาภา เขาหันแล้วรีบเดินไปหาจาร
“จารวี…”
หยุดนะ ยืนไว้ตรงนั้น อย่าเข้ามา……
จารวีเรียกออกมา นาทีนั้น เธอช่างไร้ความช่วยเหลือ
เธอไม่คิดว่ายศพลที่มาร่วมงานกับเธอกลับแอบทําสนุก กับนิชาภาภายใต้สายตาเขา ผู้ชายคนนี้ ผู้หญิงคนนี้ได้ เห็นเธออยู่ในสายตาไหม?
“จารวี เธอใจเย็นหน่อยครับ ฟังฉันอธิบายดีไหม?”
ยศพลรู้สึกตื่นเต้นมาก เขาโยกมือขึ้น ค่อยๆเดินเข้า ใกล้จารวี ค่อยๆให้เธอนิ่งสติ
“เลว ยศพล นายรู้ตัวเองเลวแค่ไหนไหม นายอย่าเข้า มาแล้ว!”
จารวี ตาเต็มหน้า ถ้าไม่ใช่เธอมาเห็นกับตาตัวเอง แม่ ตามเธอยังไม่เ อ ยศพลยังดำเนินความสัมพันธ์แบบนี้กับนิ ราคาอย
พอเขาเห็นยศพลกดแชาภาไปที่รถ ทั้งโลกเธอพลาง ถล่มลงแล้ว
เธอโง่เกินไปใช่ไหม?เธอกลับเชื่อคําพูดผีบ้าอย่างยศพล ผู้ชายที่มีเงินไปอาจมีผู้หญิงได้แค่คนเดียวหรอก
ยศพลฉวยโอกาสที่จารแยกสติ เขาเดินเร็วมากขึ้น แล้วกางแขนออก กอดจาร มาในอ้อมกอดทันที
“ฟังฉันอธิบายดีไหม? หน้าผากเธอ ” ยศพลพูดซ้ำๆ เขาก้มหน้าจูบลง
จารวีโยกแขนขึ้นมากะทันหัน แล้วฟาดลงหน้าเขา
เขาไม่ได้หลบหนี ไม่ได้ต่อต้าน เพียงมองเธอไว้อย่าง
ตกใจ
และทีนี้คนเริ่มมุมเข้ามา และคนที่หันมามอง
เห็นยศพลโตนจาร ตบ คนพวกนั้นเริ่มพูดนินทาขึ้น
จารวี นยศพลออก “อย่าใช้มือสกปรกนายแตะต้อง ฉัน!”เธอพูดจบพลางหันหลัง แล้วเดินจากไปด้วยหัวร้อน
เสียใจเหลือเกิน โกรธเหลือเกิน!
จาร ไม่สามารถควบคุมอารมณ์เสียใจนั้นได้
วันนี้เป็นงานแต่งงานพี่มนต์ และเธอได้เห็นผู้ชายตัวเอง เร่าร้อนกับหญิงคนอื่นเต็มสองตา
มนต์พูดถูก ยศพลไม่น่าพึ่งพาใจได้
ในสมองเธอยังคงมีใบหน้าได้ใจของนิชาภาปรากฏขึ้นมา
“จารวี ฉันไม่แพ้ให้เธอแน่นอน ยศพลเป็นของฉัน…”
จารวีเอ็นบนถนนอย่างใจลอย รถบนถนนอย่างลงแล่น ไม่หยุด โลกแสนกว้างใหญ่ แต่กลับไม่มีที่ที่เป็นของตัวเอง
ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน เธอเหนื่อยสักทีแล้ว เลยนั่ง ลงเก้าอี้ในที่สาธารณะ
ตรงข้ามเธอเป็นคู่รักวัยรุ่นที่กำลังพูดรักหวานใจ ผู้ชาย มักจะพูดอะไรสักอย่างที่ทำให้ผู้หญิงยิ้มหัวเราะดีใจ แสงแดดส่องพวกเขาไว้อุ่นๆ อยากที่จะได้เจอภาพอบอุ่นโร แมนติกแบบนี้
จารวีตาหยี เธอมองพวกเขาด้วยความอิจฉา
ในใจเธอแล้ว ชีวิตที่น่าอิจฉาที่สุดก็คือแบบพวกเขา นิ่ง เรียบแต่มีรักอยู่
สิ่งที่เธอต้องการไม่มาก เพียงของแค่ความมั่นคง
แต่เธอกลับเลือกประตูไฮโซไป บางทีริเริ่มที่เธอกับยศ พลรักกัน พวกเธอสองคนก็สนิทหวานแบบนี้เหมือนกัน
จากกาลเวลาที่ค่อยๆผ่านไป บางทีอาจเป็นเพราะเขา เหนื่อยและเบื่อแล้วจริงๆ
เยชินกับการใช้ชีวิตแบบคุณชายไฮโซคาสโนวา จู่ๆจะ ให้เขาเปลี่ยนพ่อที่ใจเดียว สําหรับเขาแล้วอาจจะยากเกิน ความจริง!
แสงแดดส่องลงตัวจารวี เธอหลับตาลง แล้วเงยหน้า มองท้องฟ้า
ในใจยังคงเจ็บปวด
แขนหนึ่งค่อยๆอบกอดตัวเองให้ความอบอุ่นตัวเองขึ้นมา
จารวีไม่ได้ลืมตา ก็สามารถรับรู้ความอื่นในตัวเขา
ยื่นมือจะดิ้นรนออก เขาพลางกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม
เขาจูบหน้าผากเธออย่างแรงด้วยความเร่งรีบ “ห้าม โวยวายแบบนี้อีกแล้ว เธอไม่กลัวคนอื่นดูตลกเรารึไง?”
เสียงยศพลต่า ทั้ง และแน่วแน่ แฝงอำนาจเหนือกว่า ไว้ ทําให้จารวีไม่สามารถต่อต้านได้
จาร ปล่อยให้เขากอดไว้ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้ว หลับตาลง นํ้าตาไหลลงไม้หยี
คนเขาพูดถูก ตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ พอหัวใจเจ็บ ปวด นํ้าตาพลางจะไหลออกมา
ยศพลก้มหน้าจูบขนตาเธอที่มีน้ำตา แล้วค่อยๆจูบหางตาเธอ
นํ้าตาเธอเข็ม เต็มไปด้วยความเสียใจลำบาก
“เอานะ ไม่ต้องแล้ว เรากลับบ้านเถอะ!
ยศพลยังคงปลอบจาร ไม่เป็น เบสถางแขนออก ก้มตัว อุ้มจาร แล้วเดินไปที่รถ
จาร เหมือนแมว คร้าน อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่ขยับ
ในใจยศพลตรึงเครียดกดดันมาก
พอประตูรถปิดลง ยศพลสตาร์ทรถ จารวีนั่งคนคนขับ อารมณ์แย่จนไม่อยากพูดแม้แต่คําเดียว
พอกลับถึงบ้าน ยศพลอุ้มเธอลงรถ เดินมาทีละก้าว จนถึงห้องนอน แล้ววางเธอลง เตียง
ใบหน้ายศพลเต็มไปด้วยเมฆด่า เขาไม่ได้อธิบาย และ ไม่พูดอะไร
เพียงมองจารไว้ไม่ห่าง มองไปพอนานถึงพูดขึ้นมานิ่งๆ “รักฉันก็ควรจะเชื่อใจฉัน!”
ใบหน้าเขาคมหล่อ แต่ยังมีรอยแดงห้านิ้ว นั่นเป็นผลที่ ได้จากจารวี
“ยศพล นายรู้อะไรคือสิ่งที่เรียกกันว่าsexไหม?”
จารวีเงยหน้ามองเขาอย่างแน่วแน่ พลางถามขึ้นมาด้วยความโกรธ
ยศพลมองเธอไว้เป็นเรียบ “ฉันไม่เข้าใจ แต่ฉันหวังว่า เธอจะเข้าใจ
ยศพลพูดจบ พลางหันแล้วเตรียมออกไป จารวีตะโกน เขาด้วยความโกรธ เลว นายแม่งไม่อธิบายอะไรเลย นายกับนขวามันยังไงกัน?”
ยศพลไม่ได้หันกลับมา เพียงเงยหน้า แต่เสียงยงคงนิ่ง ต่าเท่าเดินม
“รักฉันก็ควรจะเชื่อใจฉัน”
โชสิ การอธิบายมากแค่ไหนก็ว่างเปล่า วันนี้เป็นนิชา ภาพรุ่งนี้อาจเป็นผู้หญิงคนอื่นของเขา เขาเพียงแค่ออกไป ทํางาน ก็จะมีผู้หญิงมากมายหลายแบบรูมเข้ามา
ถ้าเขาต้องอธิบายทีละคน แล้วเขาจะไปมีใจทํางานได้ ไง?
ที่สําคัญคือ โรคจารวีเหมือนเป็นเหล็กหนักๆที่ทับหัวใจ เขาไว้ ให้เขาหายใจลำบาก
เขาไม่มีแรงไปถกเถียงอะไรกับจาร
ที่สําคัญคือ เขาก็ไม่มีเวลาไปถกเถียงอะไรกับจาร เขายังมีเรื่องมากมายที่ต้องทํา
จารวีจ้องเขาจากไปตาค้าง เธอรู้สึกหัวใจว่างเปล่าขึ้นมา
เลยใจเหลือเกิน!
“คุณจารวี กินข้าวเที่ยงแล้ว!”
น้าอามเดินออกมาจากข้างนอก เห็นจารวีมีลอยน้ำตา เต็ม เธอแอบตกใจ
รีบเข้าไปถาม น
คุณจารวี คณไม่สบายตรงไหนคะ?”
เมื่อกี้เห็นยศพลออกไปโดยไม่พูดอะไร เธอก็เริ่มรู้สึกได้ ว่าทั้งสองคนอาจจะทะเลาะกก้น
จาร ส่ายหัว แล้วจัดเสียงตัวเอง ลุกขึ้นมาพูดด้วยเสียง แหม “น้าอาม ฉันไม่อยากกินอะไร เธอออกไปก่อนเลย!”
น้ำเสียงมีความเย็นฉ่า แต่น้าอามไม่ได้ถือสาอะไร
“คุณจารวี าคุณอารมณ์ไม่ดี ฉันพาคุณออกไปเดินเล่นดี ไหมคะ?แต่ข้าวจําเป็นต้องกิน ไม่กินไม่ดีต่อลูกนะ คุณจาร ตอนนี้คุณไม่ได้เปิดงคนเดียว แต่เป็นสองคนแล้ว คุณจะ หงุดหงิดไม่ยอมกินข้าวจะทำให้ลูกหิวไม่ใช่เหรอคะ?”
น้าอามพูดด้วยเสียงอบอุ่น พูดแนะนําอย่างไม่เบื่อ จาร นิ่งไปสักพัก ในที่สุดก็ยอมลงมากับน้าอาม
อาหารบนโต๊ะดีหรู มีแต่จารวีกินคนเดียว เดิมที่ข้างเธอ จะมียศพล แต่ตอนนี้ที่นั่งนั้นว่าง
ดังหัวใจจารวี ที่มีส่วนหนึ่งโล่งหายไป มาจาร ดื่มซุปเ อ เบอะๆนะ,,,”
น้าอาม กรูปไก่ที่เข้มข้นให้ขาหนึ่งแล้ววางตรงหน้าเธอ
“หึหึ นี่เป็นคำสั่งที่คุณชายสามบอกให้ฉันก่อนออกไป
ใจจารวี งได้ดีขึ้นมาบ้าง เขายังคิดถึงเธอด้วยรี?
จาร เอาชามไว้ พลางเหม่อลอย ตอนนี้เขาอยู่ไหน? กําลังเร้าร้อนกับผู้หญิงคนไหน?
ยังคิดสิ่งนี้แล้ว ยังเสียใจมากขึ้น
จารวีอารมณ์ไม่ดี เลยไม่มีความยากอาหาร ถือขาย เคี้ยวไปนาน กินอะไรไปบ้างแม้ตัวเองยังไม่รู้
ยังไงแล้วก็คือเคี้ยวสุดตั้งใจ จากนั้นกลืนลงไป เพียง เพราะเพื่อลูก ทุกอย่างนี้เพื่อลูกทั้งนั้น
ไม่มีความรักแล้ว ระหว่างทั้งสองคนมีแต่ลูกที่เชื่อมกันไว้เ
จารวีกินไป ตาพลางไหลออกมาจนผสมกับข้างไปด้วย ทั้งเข็มทั้งขม
น้าอามดูออกว่าจาร ไม่มีความสุข เธอประคองจารวีขึ้น
“คุณจารวี ฉันพาคุณไปเดินเล่นสวนสาธารณะ เปลี่ยน บรรยากาศเถอะค่ะ!”
“อืม! “จารวีไม่ได้ปฏิเสธอีก เธอไม่มีเหตุผลงอแงกับน้าอาม
ข้างนอกฟ้าใสมีเมฆ ฟ้า อากาศสดใส ลมพัดมา ดอกไม้ในสวนสาธารณะกำลังเบิกบานอย่างสวยงาม
“คุณจารวี ถ้าคุณมีเรื่องไม่สบายใจอะไรสามารถบอกกับ ฉันได้ ถึงแม้ฉันอาจไม่สามารถช่วยคุณได้ แต่ก็ยังดีกว่า เก็บอึดอัดไว้ในใจคนเดียวนะ”
จารวิถอนหายใจยาวๆ มองน่าอามองอย่างจริงจัง
ฉันอยากไปจากที่นี่…
” าก! ‘น้าอามตกใจ ทั้งสองมือจับจารวีไว้แน่น เหมือน กลัวคําพูดเธอมาก “คุณจารวี คุณกำลังล้อเล่นอะไร ตอน นี้คุณตั้งครรภ์ แล้วคุณจะไปไหน? ”
จาร ทุกข์ทมมาก ไปที่ที่เขาหาฉันไม่เจอ ฉันอยากใช้
ชีวิตนิ่งสงบคนเดียว”
น้าอามตกใจจนทําตัวไม่ถูก “คุณจารวี คุณอย่าทําให้ ฉันตกใจ คุณกับคุณชายสามเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
จาร สายหัวอ่อนแรง “ฉันไม่เหมาะกับชีวิตคนไอโซเอง ริเริ่มทีฉันคบกับยศพลเพราะมีความคิดโลก ตอนนี้ฉันรู้ผิด แล้ว ฉันไม่เหมาะกับชีวิตแบบ
จาร ตัวเล็กไร้แรง ทําให้น้าอามเจ็บใจ “สาวน้อยชื่อ มื้อ คุณจะพูดค่าแบบนี้ออกมาได้ยังไง คุณดูคุณชายสาม รักเอ็นดูคุณจนลอยขึ้นสวรรค์ได้แล้ว ทำไมคุณยังไม่พอใจ อีก? ไฮโซแล้วทําไม?ไฮโซก็เป็นคนนิ! คุณจารวี ตอนนี้เป็น เพราะคุณท้อง เลยชอบคิดมาก จริงๆเรื่องอาจจะไม่ได้ร้าย แรงเหมือนที่คุณคิดก็ได้
“ไม่ใช่”จารวีก้มหน้าลง คิดไปนานถึงกัดริมฝีปากแล้ว รวมกําลังใจพูดให้น้าอาม
“ฉันเห็นยศพลอยู่กับนิชาภาแล้ว น้าอาม ฉันกลัวจริงๆ ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย…”
จารวีน้ําตาคลอ เธอจัดเสื้อไว้แน่น มองน้าอามอย่างสิ้น หวัง
“นี่ “น้าอามอึ้งทันที เธอหาคําที่จะปลอบโยนคุณจารวีไม่ ได้
