“น้าอาม เปิดประตูให้ฉันดูหน่อย เป็นหมาป่าอะไร?” จาร ต้องการที่จะเปิดประตูให้ได้
น้าอามทําอะไรไม่ถูก ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งดูกระวนกระวาย
ทําให้จารยิ่งทวีความสงสัย
“คุณจารวีคะ เห็นทีจะไม่ได้ค่ะ”…าอามกลัวจนเหงื่อ
จารวีหน้า ง ความอยากรู้อยากเห็นยิ่งมีมากขึ้นอีก ยิ่ง ทำตัวมีลับลมคมในยิ่งทำให้เธอต้องดูให้ได้
……..ไม่ยอมเปิดใช่ไหม งั้นฉันเปิดเอง “.……….
จารวีถอยหลังหลายก้าว แล้วถือเก้าอี้กลับมา โยนไปที่
ประตู
น้าอามตกใจจนหน้าซีด รีบเข้าไปห้าม “ได้ค่ะ คุณจาร วี ดิฉันเปิดให้ก็ได้ค่ะ” เหอะ…. ใจร้อนและ รุนแรงแบบนี้ คุณจารวีทำไมถึงเป็นคนที่
จารวีถอยหลังก้าวหนึ่ง ให้น้าอามนํากุญแจมาเปิดประตู อย่างสั้นๆ
คุณจารวีคะ เรื่องนี้ถ้าคุณผู้ชายโกรธ คุณต้องช่วยดิฉัน ด้วยนะคะ”
จาร มองน้าอาม แล้วพยักหน้า เมื่อผลักประตูมองเข้าไป
เตียงนอนในห้องโดนแยกชั่นส่วนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็
ไม่รู้
เห็นเพียงกรงเหล็กขนาดใหญ่ บนกรงเหล็กขนาดใหญ่ คลุมไว้ด้วยผ้าสีน้ำเงิน มองเห็นไม่ค่อยชัดว่าข้างในมีอะไร
“คุณจารวีเห็นไหมคะ ข้างในมีหมาป่าจริง………… พูดขึ้นอย่างความหวาดกลัว
จาร มองอย่างเงียบๆแบบหนึ่ง แล้วค่อยๆถอยหลังออก มา “ล็อคไว้
“ได้ค่ะ” น้าอาม บล็อคประตูห้องรับแขกอีกครั้ง
ตอน า ยศพลกลับมาก็ดึกแล้ว เนื้อตัวเต็มไปด้วยกลิ่น เหล้า เสื้อผ้ายับเยิน
ณ ตอนนั้น จารวีทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว นั่งดูทีวีอยู่ บนโซฟา ในมือถือรีโมทเปลี่ยนช่องอย่างใจลอย
ยศพลยกขาเธอมาลูบคลำ แล้วค่อยๆดึงร่างมาแนบอก “ทําไมยังไม่นอนครับ?” ในสายตาเขา คือให้เธอกินแล้วก็ นอน กินแล้วก็ นอน….
จารวียื่นหน้ามองเขา “คุณไปทะเลาะกับใครมา? บนเสื้อ นั้นไปโดนอะไรมา?
ยศพลรีบหลบสายตา ถอดสูทออกอย่างปกปิด แล้วโยน สูทให้นิรัน ไม่มีไรครับ แค่โดนฝุ่นนิดหน่อย มาให้ผมอุ้มคุณ ไปนอนดี กว่า”
ศพ เพิ่งเข้าบ้านมาแต่สามนาที เขาก็อดทนรอไม่ไหว
พาจารวี นอน
ในใจจาร รู้สึกไม่ค่อยดี ผู้ชายคนนี้ มีเรื่องอะไรปิดบังเขา หรือเปล่า?
ตั้งแต่จากดนวัดมา เธอก็ตั้งใจที่จะใช้ชีวิตอยู่กับเขา ลอง ที่จะรักเขา ยอมรับเขา ให้ทั้งสองมีวันเวลาที่อบอุ่นบ้าง
แต่ จารวีเพิ่งรู้ว่าตอนเองช่างไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าทำไม มัก
จะรู้สึกว่า ศพลมีเรื่องใ งเธออยู่
“ฉันยังไม่ง่วง เดี๋ยวค่อยนอนเถอะคะ” ยศพลอุ้มจารวี น ห้อง ไม่สนใจว่าจารวีจะง่วงหรือไม่
จารวี ง สายตาจ้องมอง ยศพลวางจารวีบนเตียง แล้วดึง ผ้าห่มมาห่มให้อย่างดี
ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง สบตากัน จนจารวีหาว บิดขี้เกียจ กอดหมอนแล้วหลับตา
“ฉันง่วงล่ะ ฉันนอนก่อนนะคะ”
ยศพล มอย่างพอใจ ยื่นมือลูบไล้ผมของเธอ ความอ่อน ไหวในใจเขาค่อยๆบังเกิด
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ในใจเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นยิ่งอยู่ยิ่งเลว
ร้าย
แต่ ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าแสดงออกให้จารวี เห็น ถ้ายังเป็นเหมือนเมื่อก่อน ความประพฤติของเขาจะยิ่งทําให้เธอ ไม่สบายใจ
ซึ่งแบบนี้อาจเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง ดังนั้น ต่อให้เขาโกระ แค่ไหน อย่างน้อยต่อหน้าเธอ เขาจะต้องแสดงออกถึงความ เป็นลูก ผู้ชาย
จารวีนอนคตเหมือนแมว ท่านอนน่าเอ็นดู
เขายื่นมือลูบไล้เส้นผมเธอ ความอบอุ่นแบบนี้ค่อยๆจาง
หาย
ต้องมีสักวัน เธอจะเป็นเหมือนอากาศ หายสาบสูญไปจาก ชีวิตเขา
ปล่อยให้เรื่องน่าเศร้าแบบนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา เขา กลับทําอะไรไม่ได้……
เมื่อจารวีนอนหลับแล้วเท่านั้น เขาถึงสามารถปลดปล่อย อารมณ์ตนเองออกมา และตอนนี้เขาหน้าคร้าเครียด คิ้วบน
กันจนจะ สามารถฆ่าแมลงวันตาลได้เป็นแถว
เห็นจาร นอนหลับสนิทแล้ว ยศพลถึงลุกขึ้น ออกไป อย่างเบาไม้เบามือ ปิดไฟ ปิดประตูห้องนอน
เห็นว่าเวลายังเช้าอยู่ เขายืนสูบบุหรี่อยู่ในห้องโถงชั้น หนึ่ง แล้วมองบรรยากาศยามดิน
น้าอามเดินมาถึงข้างหลังเขาอย่างเงียบๆ
คุณผู้ชายคะ วันนี้คุณจารวีเข้าไปในห้องนั้นแล้วค่ะ ”
บศพลหันกลับมามอง ด้วยสายตาอาฆาตากล้า เรา
เห็นอะไรบ้าง?”
“ดิฉันทําตาม คุณผู้ชายสั่ง บอกเธอไปว่าข้างในยังหมา ไว้ตัวหนึ่ง เธอดูแปบเดียว แล้วก็เดินออกมา
“ต่อไปมีเรื่องอะไร ให้รีบรายงานก่อน” เสียงยศ ลพูด
อย่างเยือกเย็น
ณ ตอนนี้ ตรงมุมติกชั้นสอง มีเงาร่างน้อยๆหลบอยู่
จารวีพิงผนัง นอนราบกับพื้น ค่อยๆซ่อนตัวเองอยู่ใน
เงามืด
เธอได้ยินคําสนทนาของน้าอามกับยศพลแล้วทั้งหมด
เธอได้ยินแล้ว สิ่งที่อยู่ในกรงเหล็กในห้องนั้น ไม่ใช่หมา
แน่นอน
แล้วเป็นอะไร? จารวีคิดไม่ออก เธอจึงยังนอนราบกับพื้น เหมือนเดิม
มองดูยศพลสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ใบหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปด้วยควัน เหมือนคนที่โดนหมอกควันปกคลุมอยู่
มองดูยศพลสูบบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า ใบหน้าที่หล่อเหลา เต็มไปว่าคว้น เหมือนทั้งตัว ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกคว้นค่า ทั้งดู ห่างไกล ลึกลับ เหมือนเขาใช้ชีวิตอยู่ในโลกแห่งความ มีด ซึ่งเธอไม่อาจเอื้อมถึง
จําได้ว่าเมื่อก่อนที่รู้จักเขา เขาจะร่าเริงยิ้มแย้มตลอดดวงตาสดใส ไปแฝงความเคร่งเครียด
ภาพเขาในอดีต ก็ไม่ได้สูบบุหรี่จัดแบบนี้
เขาต้องมีเรื่องปิดบังเธออยู่แน่ๆ แล้วมันคืออะไร?
ความสงสัยดังแมวผ่านเข้ามาในเบื้องอก แต่เธอก็ทําอะไร ไม่ได้ ทำได้แค่รออย่างเงียบๆ
เขายืนสูบบุหรี่อยู่แบบนี้ เป็นชั่วโมงกว่า จนถึงเสียงเข็ม
นาฬิกาดังตอนเที่ยงคืน เขาจึงหมุนตัวเดินไปทางห้องรับแขก
อีกหนึ่ง
ในห้องนั้น เมื่อก่อนเคยเป็นห้องนอนของถิรพล แต่ตอนนี้ กลายเป็นห้องโล่งๆ
เมื่อตอนกลางวันที่เห็นกรงเหล็กนั้น ยังติดคาอยู่ในความ คิด โคมไฟในห้องรับแขกยังสว่างอยู่ จารวีไม่กล้าเสี่ยงเดิน ลงไป เธอรู้ ว่าถ้าลงไปแบบนี้ นิรันหรือบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ หน้าประตูต้องเห็นเธอแน่
ด้วยนิสัยของยศพล จะต้องหาเหตุผลต่างๆมากลบกลิ่น
เธออีก
สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เห็นอะไรอยู่ดี
รออยู่สักพัก ก็มีบอดี้การ์ดหลายคนวิ่งเข้ามา พวกเขาเดิน เข้าไปในห้องรับแขก
ยศพลเดินมาถึงเป็นคนสุดท้าย เขาเดินมาหยุดที่หน้าห้อง รับแขก แล้วก็มองขึ้นมาตรงบันได
จาร ใจเต้นเร็วขึ้น มหดตัวกอยหลังไป กล้วย พลเห็น
ผ่านไปนานสักพัก เธอโผล่หัวออกมาอีกครั้ง พบว่าใน ห้องรับแขกโล่ง ไม่มีแม้เงาของยุคพล
ในห้องใต้ดินที่มืดมิด ยศพลกำลังเดินเข้าใกล้กรงเหล็ก นั้น ผ่านไปเนิ่นนาน เขาถึงใช้มือเปิดผ้าคลุมกรงเหล็ก
เงาร่างผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้า
“รู้สึกยังไงบ้าง?” ยศพลถามอย่างเยือกเย็น
นิชาภาใส่เสื้อกรามสีนํ้าเงิน กางเกงยีน ผมเผ้ายุ่งเหยิงอยู่ บนบ่า ห า ด เมื่อเธอมองเห็นยศพล หน้าตาก็ยังคงยิ้มแย้ม
ให้อย่าง เคย
“ยศพล คุณมาหาฉันแล้วหรอคะ?”
รอยยิ้มใสชื่อนั้น ทำให้คนมองเห็นถึงความหม่นหมอง
กรงเหล็กมีความสูงแค่เมตรกว่า นิชาภาจึง ทำได้แค่ คุกเข่าหรือนั่งอยู่ข้างใน ไม่สามารถที่จะยืนตรงได้
เธอโดนยศพลขังอยู่ในนี้สัปดาห์กว่าแล้ว เธอเป็นลูกผู้ดี มีสกุล ถูกเลี้ยงดูอย่างถะนุถนอมตั้งแต่เล็ก ไม่เคยจะต้องมา ทนลําบาก แบบนี้
แต่ ณ เวลานี้ เธอไม่ได้ออกถึงความไม่พอใจเลย
เธอรักเขา เธอรักเขาอย่างบ้าคลัง ถึงแม้จะต้องตายเพื่อเขา เธอ บอม
สายตายศพลเต็มไปด้วยความมืดมิด พูด เธอใช่ไหมที่
วางยาจาร?
นิชากาทําหน้าเหมือนโดนใส่ร้าย “ไม่ค่ะ คุณเข้าใจฉันผิด แล้วคะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ยศพล ถึงฉันจะรักเธอ เพื่อความรัก ฉันก็ไม่ต้องทําถึงขนาดนั้นนะคะ คุณน่าจะรู้ดี ฉันไม่ทำแบบ นั้น ยศพล ฉันเป็นผู้หญิงยังไง คุณน่าจะรู้ดีที่สุด”
ยศพล มอย่างเยือกเย็น หันไปสั่ง ปล่อยเธอออกมา”
ยศพล ในที่สุด คุณก็ยอมเชื่อฉันแล้วใชไหมคะ?”
นิชาภา ใจจนน้ำตาไหล หลายวันมานี้ ถูกกระทำอย่าง ไม่ใช่คน โดนทรมานคนเธอจะบ้าตายอยู่แล้ว
แต่เธอก็ยังมีความคาดหวัง ขอแค่เธอไม่ยอมรับ ยศพลไม ทางทําอะไรเธอ
ตอนนี้ เธอก็รอคอยถึงวันที่เธอจะได้สมหวังแล้ว
นิรันอึ้งไปสักพัก แต่ก็ยังหยิบกุญแจมาเปิดประตูกรง เหล็กนั้นตามค่าสั่ง
นิซากาเข่าอ่อน เดินออกมาจากกรงเหล็กช้าๆ หลายวัน มานี้ไม่ได้ยื่นมาให้ตรงเลย
“ตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว”
ในสายตายศพลแฝงไปด้วยความเยือกเย็น ที่ทําให้ชามองไม่เข้าใจ
บศพล คุณส่งฉิน กลับบ้านได้ไหมคะ?
นิชากามองความมืดมิดในห้องใต้ดินนี้ เธอไม่สามารถ ก้าวเท้าออกไปได้
ยศพลยีนแขน อุ้มเธอขึ้นมา
ซากาอิงหัวแนบอกเขา สูดดมกลิ่นอายผู้ชายอย่าง
หลงใหล
หัวใจของเธอเต้นเพราะผู้ชายคนนี้อย่างเร้าร้อน
ด้านนอกเป็นคําคืนที่มืดมิด รถของยศพลเคลื่อนไหว อย่างเชื่องช้าบนถนนยามราตรี
นิยาภาทานความตื่นเต้นของตนไม่ไหว เธอไม่เข้าใจว่า คืนนี้ทําไมยศพลดีกับเธอแบบนี้
หรือว่าเขาเบื่อหน่ายจารวีแล้ว?
เมื่อรถมาจอดอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง ยศพลส่งนิชาภา
จากรถ
นิชากาพักอยู่คนเดียว นานทียศพลถึงมาส่งเธอ
เธอตั้งใจไม่ยอมลง “ยศพลคะ เท้าฉันแพลงอ่ะคะ คุณสง ฉันขึ้นไปได้ไหมคะ?”
ศพลมอย่างชั่วร้าย
“ดีครับ ผมก็กําลังคิดแบบนั้นอยู่”
เขาโน้มตัวอุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินไปส่งเธอในคอนโด
นิชาภาดีใจยิ่งนัก เมื่อกลับถึงห้องแล้ว เธอกอดคอยศพล “ไว้ “ฉันจะไปอาบน้ําแบบหนึ่ง คุณรอฉันได้ไหมคะ?”
ยศพลยิ้มอย่างลึกลับ อย่างเธออย่างหลงใหล “ครับ เร็ว หน่อยนะครับ อย่าให้ผมรอนาน”
คําพูดแบบนี้ มีความหมายแอบแฝง นิชาภารู้แก่ใจ
หัวใจเธอเต้นเร็ว รีบร้อนเข้าห้องทันที ยศพลวางมือ นั่งรอ อยู่บนโซฟา
สายตาเขาบ่งบอกถึงความอาฆาต
