บทที่ 26 ผู้หญิงชุดกระต่าย（2）
หลินเวยมี่มองเสื้อผ้าบนพื้นอย่างกลุ้มใจ หน้าซีดอยู่พักหนึ่ง เธอใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ให้เธอไปตายยังง่ายกว่าเลย หันหน้าไม่พอใจไปอีกด้านหนึ่ง ไม่สนใจ
พวกเขาไม่ได้เข้าไปในภัตตาคารห้าดาวนั้น แต่กลับเข้าไปในชุมชนหลี่เจียง ย่านที่ได้ชื่อว่ามีแต่คนไฮโซ คิดถึงคำพูดของเย่หนิงวันนั้น ใจของเธอก็นึกสบประมาท ถ้าฉู่เฉินซีไม่ได้พึ่งความเป็นลูกตระกูลผู้ดีล่ะก็?
หยิ่งนำทางเธอเดินเข้าไปในอีกคฤหาสน์หนึ่ง ด่านนอกมีคนคุ้มกันอยู่สองสามคน เมื่อเห็นหยิ่งทั้งหมดรีบก้มหัวแสดงความเคารพ แต่หยิ่งก็ยังคงแสดงหน้าไร้อารมณ์ราวกับคนตาย
คนรับใช้หน้าประตูอายุมากคนหนึ่ง พอเห็นหยิ่งก็รีบพูด “นายน้อยกำลังว่ายน้ำอยู่”
หยิ่งพยักหน้ารับ เดินนำหน้าไปยังสระว่ายน้ำหลังคฤหาสน์ หลินเวยมี่รีบกวาดสายตาอย่างเร็ว คฤหาสน์หลังนี้งดงามตระการตามาก พรมผืนเรียบล้วนสั่งทำพิเศษจากเยอรมัน เธออ้าปากค้างอย่างเงียบๆ ยิ่งนึกสบประมาทต่อความร่ำรวยของฉู่เฉินซี
สวนดอกไม้ด้านนอกใหญ่มาก แต่กลับไม่มีดอกไม้สักดอก มีแค่ต้นไม้เขียวอยู่สองสามต้น เดินผ่านต้นไม้นี้ไปก็เกือบจะถึงสระว่ายน้ำแล้ว เห็นร่างกายกำยำกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระด้วยท่วงท่าปราดเปรียวเหมือนปลา
ฉู่เฉินซีขึ้นจากผิวน้ำทันที สายตาเยือกเย็นมองไปยังหลินเวยมี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาลุกขึ้นมาหญิงรับใช้รีบหยิบผ้าเช็ดตัวให้เขาพันกาย
เขาเอนกายบนเก้าอี้หวาย ให้หญิงรับใช้เช็ดตัว สายตาจับจ้องไปที่หลินเวยมี่อย่างไม่ลดละ
เธอเบิกตาสู้กลับ สาวเท้าเดินไปตรงหน้าเขา เบียดหญิงรับใช้ไปอีกด้านหนึ่ง มองลงไปที่เขา
ฉู่เฉินซียิ้มอ่อน เหยียดมือออก ตรงไปดึงเธอเข้ามาชิดแนบอก มือใหญ่หนีบไว้ที่คางเธอ
“ฉู่….” ไม่ทันได้รอให้เธอได้เปิดปากพูด มือเขายิ่งแน่นขึ้น น้ำตาแห่งความเจ็บปวดของเธอไหลออกมา
“หลินเวยมี่ เธอกล้าดีมากนะ” เขาถอนใจแผ่ว เสียงเย็นราวกับน้ำแข็ง
“ฉู่เฉินซี อย่ามั่นใจไปหน่อยเลย! สามวันเท่านั้น ผ่านสามวันนี้ไป คุณกับฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก” ขอบตาชุ่มไปด้วยน้ำตา แผดเสียงสู้
ฉู่เฉินซีกลับหัวเราะขึ้นมา ดึงหน้าเธอกลับมา มองตากัน “เธอคิดว่าจะหนีไปไหนได้หรอ?”
“คนบ้า!” หลินเวยมี่ไม่เข้าใจคำพูดของเขา ด่าออกไปด้วยความโกรธ
“วางสายใส่ฉัน ปิดโทรศัพท์ นั่งรถไปกับกู้จุนเฟิงนี่รู้สึกดีมากสินะ? ฮะ?” เขาซักถามเสียงเย็น
เธอจ้องเขาตาแดงก่ำ พูดด้วยความไม่พอใจ “คุณเกี่ยวอะไรด้วย? ฉันจะชอบกู้จุนเฟิงมันก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ!”
ฉู่เฉินซีหน้าเสียไปหน่อยหนึ่ง นัยน์ตาเหยี่ยวบีบคั้นไปยังใบหน้าเล็กอันดื้อรั้นของเธอ “หลินเวยมี่ ดีมาก เธอจะต้องได้ชดใช้กับสิ่งที่เธอพูดออกมา!”
เขาพูดจบโดยไม่รอให้หลินเวยมี่ได้โต้กลับ คว้าแขนเธอขึ้นมา ใช้แรงโยน
ตู้ม—
หลินเวยมี่ถูกเขาโยนลงไปในสระว่ายน้ำ น้ำเข้าปากทันทีสองสามอึก ตกลงไปอย่างแรงทั้งร่างหันไปทางไหนก็มีแต่น้ำ เธอพยายามดิ้นรน โดยฉับพลันเพื่อแตะขอบสระ
ฉู่เฉินซีมองเธอที่พยายามดิ้นรนอย่างเยือกเย็น ชั่วพริบตาเดียว ร่างของเธอก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรง ค่อยๆจมลงไปในสระ
“ดึงเธอขึ้นมา” ฉู่เฉินซีเอ่ยเสียงเรียบ ลูกน้องข้างกายรีบกระโดดลงไปในสระ ครู่เดียวก็สามารถนำหลินเวยมี่ที่สลบไสลขึ้นมาได้
“แค่กแค่ก” หลินเวยมี่ใช้สายตาเย็นชามองไปยังฉู่เฉินซีที่กำลังพินิจพิเคราะห์เธออยู่ข้างๆ เธอรับรู้ถึงความโหดร้ายของผู้ชายคนนี้แล้วจริงๆ ความกลัวก่อตัวขึ้นในใจเธอ ถ้าเขาไม่ออกปากให้คนไปดึงเธอขึ้นมา เธอคงจมน้ำตายไปแล้วใช่หรือไม่?
“หลินเวยมี่ ชั่วชีวิตนี้เธอมีฉันได้แค่เพียงคนเดียว ฟังชัดหรือยัง?” เขาเอ่ยเสียงเย็นชา มองไปยังดวงตาอันคับแค้นของเธอ มุมปากของเขาก็ยิ้มเยาะอย่างบ้าเลือด
นำโทรศัพท์มาวางไว้ตรงหน้าเธอ เอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือจุดจบของคนที่ไม่เชื่อฟังฉัน”
หลินเวยมี่เบิกตาโพลงไปยังหน้าจอโทรศัพท์ ภาพที่ดูวุ่นวายใบหนึ่ง ในภาพนั้นรถคันหนึ่งได้ระเบิดไปแล้ว หน้าของเธอซีดเผือด เธอรู้จักรถคันนั้น คือรถของกู้จุนเฟิง!
“คุณทำอะไรเขา?” หลินเวยมี่คว้ามือของฉู่เฉินซี ถามด้วยความตื่นตระหนก
ฉู่เฉินซีเห็นความกังวลในดวงตาเธอ นัยน์ตาหรี่ลงเล็กน้อย สะบัดมือเธอออกอย่างแรง รู้สึกหดหู่ในใจ
“เฮอะ เธอรู้สึกรึไง?”
สีหน้าของหลินเวยมี่แข็งทื่อไปชั่วขณะ ตะโกนถาม “คุณฆ่าเขาหรอ?”
ฉู่เฉินซีเห็นเธอเป็นแบบนั้น เขายิ่งรู้สึกโมโหในใจ ถามด้วยความเกรี้ยวกราด “เธอแคร์มันมากนักหรอ? ใช่ไม่ใช่?”
หลินเวยมี่ใช้สายตาเย็นชามองเขาด้วยความโกรธ ใจเกิดรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมา หากฉู่เฉินซีทำกู้จุนเฟิงจริงๆเล่า…… เธอไม่กล้าคิด แต่ครั้งที่แล้วคุณชายเฉินแค่สัมผัสเธอนิดเดียว ฉู่เฉินซีก็ตัดมือเขา ถ้าอย่างนั้นกู้จุนเฟิง……
“คุณฆ่าเขาไปแล้วจริงๆหรอ?”
“หลินเวยมี่ ฉันถามเธออีกรอบเดียว เธอแคร์มันมากใช่มั้ย!” ความอดทนทั้งหมดของฉู่เฉินซีถูกเธอทรมานจนไม่เหลือ สีหน้ายิ่งเย็นชา
“ถูกต้อง! ฉันแคร์เขา ฉันชอบเขา มีอะไรอีก? กับคุณเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันสักนิด คุณอย่าลืมนะ ระหว่างเรานอกจากเรื่องข้อตกลงนั้นแล้ว ก็ไม่มีอะไรความสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น หลังจากสามวันนี้เป็นต้นไป ฉันจะหลบคุณไปให้ไกลที่สุด ชั่วชีวิตนี้จะไม่มีทางได้เจอฉันอีก!” หลินเวยมี่แผดเสียงดังลั่น
