ตอนที่ 1 การเริ่มต้น
‘นี่…ชีวิตของฉันต้องจบลงเพียงแค่นี้เองเหรอ?’
นี่เป็นชั่วความคิดสุดท้ายที่โฉบแล่นผ่านเข้ามาในห้วงความคิดของหลงเฉิน วันนี้มันควรเป็นวันที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาไม่ใช่เหรอ?
วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบอายุสิบเก้าปีของเขา ในที่สุดเขาก็ได้บอกความรู้สึกที่มีให้เพื่อนรักที่สุดอย่างหลินหยินรู้ หลังจากที่เธอไขว้เขวไม่แน่ใจอยู่นาน ในที่สุดหลินหยินก็ยอมรับว่าเธอเองก็มีความรู้สึกดีๆให้เขาเช่นกัน
แต่ทว่า…สิ่งต่างๆที่กำลังจะลงเอยด้วยดีนั้นกลับแปรเปลี่ยนไป เพราะขณะที่เขากำลังจะกลับบ้าน เขาก็ได้พบเห็นชายคนหนึ่งวิ่งตรงผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่หญิงวัยกลางคนซึ่งอยู่ด้านหน้าเขา ก็เอาแต่กรีดร้องและร้องตะโกนเสียงดังลั่น
“ขโมย! ช่วยด้วยขโมย!”
หลงเฉินได้ยินเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่า ผู้ชายที่เพิ่งวิ่งผ่านหน้าเขาไปนั้นก็คือขโมย มันได้วิ่งราวของมีค่าของหญิงวัยกลางคนไป หลงเฉินแกล้งทำเป็นไม่สนใจ และคิดว่าจะปล่อยให้โจรหนีลอยนวลไปเฉยๆ เพราะนี่เป็นปัญหาของหญิงวัยกลางคน ไม่ใช่ปัญหาของเขา ปัญหาของใครคนนั้นก็จัดการเอาเอง! แต่เมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนร้องไห้คร่ำครวญหนักเข้า เขาก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมาทันที
แทนที่จะเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจเหมือนที่คิด แต่หลงเฉินกลับพุ่งตัววิ่งตามหัวขโมยไปทันที ทั้งๆที่ตัวเขาเองก็เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มไร้เดียงสา ไม่เคยชกต่อยกับใครมาก่อน และเมื่อวิ่งไล่ตามหัวขโมยไปจนใกล้จะถึงตัว เขาก็สังเกตเห็นว่ามันชักมีดสั้นออกมา แล้วจ้วงกระหน่ำแทงเข้าที่หัวใจของเขาทันที
เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างที่สุด เนื้อตัวสั่นสะท้านทรมานอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้หัวขโมยหนีไปได้ง่ายๆ และท้ายที่สุดก็มีพลเมืองดีคนอื่นๆ กรูกันเข้ามาช่วยจับหัวขโมยคนนั้นได้
ทันทีที่หัวขโมยถูกจับตัวไปแล้ว หลงเฉินก็ทรุดตัวลงกับพื้น เลือดสีแดงไหลนองเต็มท้องถนน ตอนนี้เขารู้ตัวว่าคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ถ้าเขาตัดสินใจไม่ยุ่งกับไอ้หัวขโมยนี่ตั้งแต่แรก เขาก็คงไม่ต้องจบชีวิตแบบนี้แน่นอน
เฮ้อ.. พรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์แล้ว ฉันควรจะต้องมีความสุขในเดทแรกกับหญิงสาวที่แอบชอบมานาน แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับกลายเป็นเพียงแค่ความฝัน.. แต่ในขณะเดียวกันความคิดใหม่ก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘โธ่แม่.. แม่จะเศร้าเสียใจแค่ไหนที่รู้ว่าผมตายแล้ว? หลิงหยิน เธอเองก็คงจะเสียใจมากเหมือนกันที่ฉันไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว? พ่อพูดถูกต้องจริงๆ พ่อมีลูกชายโง่ๆอย่างผม แม้แต่เอาชีวิตรอดจากหัวขโมย ผมยังทำไม่ได้เลย!’
หลงเฉินนึกหัวเราะเยาะในโชคชะตาของตัวเอง ความรู้สึกเจ็บปวดถาโถมเข้าสู่จิตใจของเขามากขึ้นเรื่อย
แต่แล้วจู่ๆ ความรู้สึกทั้งหมดก็ดับวูบลง วิสัยทัศน์รอบตัวพลันเปลี่ยนเป็นมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรอีกเลย เขาได้ยินเพียงแค่เสียงไซเรนของรถพยาบาลดังหวอๆอยู่ไม่หยุด แล้วหลังจากนั้น ทุกอย่างก็จบลง ไม่มีแสง ไม่มีเสียง ไม่มีความมืด และไม่มีแม้กระทั่งความเจ็บปวดใดๆอีก
หลงเฉินรู้สึกสงสัยอย่างมากว่า ตัวเองตายไปแล้วหรือยัง? เพราะตอนนี้เขาไม่รู้สึกอะไรเลย นี่เขาติดอยู่ในห้วงกาลเวลาหรืออย่างไร? แต่ทำไมถึงได้รู้ราวกับว่าเป็นเวลาที่ยาวนานเหลือเกิน..
แต่ทันใดนั้นเอง.. เขาก็เริ่มกลับมามีความรู้สึกอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่คุ้นชิน แต่ความเจ็บปวดครั้งนี้กลับไม่รุนแรงเหมือนความเจ็บปวดก่อนหน้านี้..
หลงเฉินรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด เขารู้สึกเหมือนถูกคนตีหัวด้วยของแข็ง จมูกเริ่มได้กลิ่น และดวงตาเริ่มเห็นแสงริบหรี่ปรากฏขึ้น
นี่.. นี่ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มนี่หว่า! สงสัยจะเป็นเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล หมอน่าจะช่วยชีวิตไว้ได้ทัน!
หลงเฉินพยายามลืมตาขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างของเขาค่อยๆเปิดออก และเมื่อเริ่มมองเห็นสิ่งรอบตัวได้ชัดขึ้น สิ่งแรกที่เขาทำคือก้มลงสำรวจร่างกายของตัวเองทันทีว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่เขากลับพบว่าบาดแผลถูกแทงที่หน้าอกกลับไม่มีแล้ว..
เอ๊ะ? มันจะเป็นไปได้ยังไง? หลงเฉินรู้สึกสับสนขึ้นมาทันที เขารีบกวาดสายตามองไปรอบตัว แต่สิ่งที่พบเห็นกลับทำให้เขารู้สึกงุนงงสับสนยิ่งกว่าเดิม เพราะตอนนี้เขาอยู่ในห้องที่หรูหราสวยงาม มันดูคล้ายกับเรือนพักในหนังจีนโบราณ นอกเหนือจากเตียงนอน ก็มีเพียงแค่โต๊ะ แล้วก็กองหนังสืออีกมากมาย
แต่ก่อนที่จะคิดอะไรได้มากไปกว่านี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกปวดหัวอย่างหนักคล้ายกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ตามมาด้วยความทรงจำแปลกๆมากมายที่หลั่งไหลเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว
แต่เพียงไม่กี่อึดใจทุกอย่างก็สงบลง หลงเฉินเองก็ฉลาดพอที่จะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง รวมไปถึงสถานการณ์ที่เกิดกับตนเองอยู่ในเวลานี้
เขาเสียชีวิตจากโลกก่อนหน้าแล้ว และตอนนี้ก็ได้เดินทางเข้ามาในโลกอีกใบพร้อมกับร่างกายใหม่!
เวลานี้ หลงเฉินมีชุดความทรงจำอยู่ในหัวทั้งหมดสองชุด ชุดหนึ่งคือความทรงจำในชีวิตก่อน และอีกหนึ่งชุดคือความทรงจำเดิมของกายนี้
หลงเฉินลุกขึ้นจากเตียง และค่อยๆเดินตรงไปที่กระจกโบราณบานหนึ่งซึ่งแขวนอยู่บนผนัง กระจกบานนี้จะทำให้เขาได้เห็นรูปลักษณ์ของกายใหม่นี้
จากความทรงจำของกายนี้ เท่าที่หลงเฉินนึกได้ก็คือ เขากำลังอยู่ในจักรวรรดิซุย ซึ่งมีเมืองหลวงชื่อว่าเมืองมังกร ส่วนเด็กหนุ่มคนนี้ชื่อว่าหลงเทียน ปีนี้เขาอายุสิบสองปี แต่สิ่งที่ทำให้หลงเฉินประหลาดใจอย่างที่สุดก็คือ ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนี้ช่างหล่อเหลาเสียเหลือเกิน!
เด็กหนุ่มคนนี้มีผมสลวยสีดำเป็นมัน ใบหน้านวลเนียนดั่งหยกขาว สันจมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากเวลาแย้มยิ้มก็ดูมีเสน่ห์อย่างมาก แต่สิ่งที่โดดเด่นที่สุดบนใบหน้าของเด็กหนุ่มก็คือ ดวงตาสีเหลืองอ่อนอำพันทั้งสองข้าง เขาเคยเห็นคนที่มีดวงตาสีฟ้า หรือไม่ก็สีน้ำตาลมาบ้างแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนมีดวงตาสีเหลืองอ่อนอำพันเป็นประกายระยิบระยับราวกับแสงอาทิตย์แบบนี้
หลังจากที่ชื่นชมกายใหม่ของตัวเองอยู่พักใหญ่ หลงเฉินก็เดินย้อนกลับไปที่เตียงนอน และเริ่มนึกทบทวนความทรงจำ นึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาของเด็กหนุ่มคนนี้ ทำให้เขาได้รู้ว่า หลงเทียนเป็นหลานชายของประมุขตระกูลหลง ซึ่งเป็นหนึ่งในสามตระกูลที่มีอำนาจอิทธิพลใหญ่ของเมืองหลวงแห่งจักรวรรดิซุย ส่วนอีกสองตระกูลก็คือตระกูลฉิน และตระกูลกู่
ตระกูลทั้งสามต่างก็ได้รับการกล่าวขานว่า มีอำนาจบารมีเทียบเคียงได้กับตระกูลราชวงศ์ซุยเลยทีเดียว และหลงเหรินซึ่งเป็นปู่ของหลงเทียนนั้น ก็เป็นหนึ่งในผู้ฝึกยุทธที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิซุยแห่งนี้ ระดับพลังของเขานั้นเป็นรองเพียงแค่จักรพรรดิเล็กน้อย
พ่อของหลงเทียนมีนามว่าหลงจุน เป็นบุตรชายคนที่สองของหลงเหริน และยังได้รับคำกล่าวขานว่าเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในบรรดาบุตรชายทั้งหมด
เมื่ออายุได้ยี่สิบเก้าปี เขาก้าวขึ้นมาเป็นผู้ฝึกยุทธอาณาจักรแก่นปราณทองคำขั้นสุด และเป็นผู้ที่มีโอกาสจะได้รับสืบทอดตำแหน่งประมุขคนต่อไปมากที่สุด แต่แล้วก็เกิดโศกนาฎกรรมครั้งใหญ่ขึ้น….
วันหนึ่งพ่อของหลงเทียนถูกลอบสังหาร ว่ากันว่าผู้ที่ลอบสังหารนั้น เป็นยอดฝีมือที่มีระดับพลังสูงส่งกว่าพ่อของเขามาก ศึกครั้งนั้นคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บ ส่วนอีกคนเสียชีวิต และแน่นอน…คนที่เสียชีวิตระหว่างการต่อสู้ก็คือพ่อของหลงเทียน
หลงเหรินโกรธเกรี้ยวอย่างมากกับเรื่องนี้ และพยายามสอบสวนหาผู้กระทำผิด แต่สุดท้ายมันก็จบลงด้วยการคว้าน้ำเหลวทุกครั้งไป
หลงจุนมีบุตรชายเพียงคนเดียวคือหลงเทียน เด็กหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่กว่าพ่อของเขา และสามารถนำพาตระกูลหลงทะยานสู่จุดสูงสุดได้!
หลงเทียนถูกเหล่าผู้คนเพ่งเล็งมองว่าเป็นอัจฉริยะตั้งแต่วัยเยาว์ ถึงขั้นกล่าวขานกันว่าเขาเป็นยอดอัจฉริยะในรอบล้านปี เขาเริ่มฝึกปรือบ่มเพาะพลังเมื่ออายุหกขวบ และทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปรับกายาระดับสิบขั้นสุดได้โดยใช้เวลาเพียงแค่สองปี ในขณะที่คนอื่นๆกลับต้องใช้เวลามากถึงสี่หรือห้าปี
บนผืนพิภพยุทธจักรแห่งนี้ ระดับพลังย่อยของแต่ละอาณาจักรพลังสามารถแบ่งได้สิบระดับชั้น ในขณะที่หลงเทียนทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปรับกายาระดับสิบขั้นสุดได้แล้ว เขายังตั้งหน้าตั้งตามุ่งทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรพลังต่อไปในอีกครึ่งปีข้างหน้า แต่ทว่าสิ่งต่างๆกลับไม่เป็นไปตามแผน
เขากลายมาเป็นเป้าหมายลอบสังหารต่อไป..
