บทที่ 379 ความจริงแล้วคุณไม่เคยลืมฉันเลย
เสิ่นอีเวยตกใจ แล้วตาก็ขยายขึ้น “คุณหมายความว่าอะไร ? หรือว่าคุณจะตัดริมฝีปากออกเขาออกมาหรือ ?”
ผู้ชายคนนี้…….คงจะไม่มีความชั่วร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง ? ตัดริมฝีปาก เสิ่นอีเวยคิดแล้วก็รู้สึกเจ็บอย่างมาก
เซิ่งเจ๋อเฉิงก็มีสีหน้าที่ตั้งใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถึงแม้ฟังแล้วจะมีเลือดนิดหน่อย แต่หากคุณคิดแบบนี้แล้วล่ะก็ ผมก็จะให้หลินอวี้ไปจัดการให้”
หลินอวี้ ณ ปลายสาย “……”
เสิ่นอีเวยฟังเซิ่งเจ๋อเฉิงพูดถึงชื่อของหลินอวี้ ปลายสายโทรศัพท์ที่รู้สึกตัวนั้น ทันใดนั้นก็ได้เอามือปิดปากตัวเอง
หลินอวี้ได้เข้าใจ แล้วก็ได้ทำอาการไอออกมาแล้วพูดว่า “รับทราบ เข้าใจแล้ว ท่านยุ่งต่อไปเถิด ฉันจะไม่รบกวนแล้ว”
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่โยนโทรศัพท์ไปอีกด้านหนึ่ง หลังจากนั้นสองวินาทีต่อไป เสิ่นอีเวยก็ได้ฟังเสียงโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง
“เขาเข้าใจอะไร ?” เสิ่นอีเวยถาม
พวกเขาคงไม่ทำเรื่องพวกนั้นหรอกมั้ง
“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณแม้แต่นิดเดียว คุณเพียงแต่จะต้องจำไว้ว่า……..”
“อ่าาาาา” เสิ่นอีเวยเอ่ยด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่ใช่เพราะอะไร เพราะเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นใช้มือบีบที่หน้าอย่างรุนแรง ทำให้เธอนั้นเจ็บจนเหมือนฟันจะเคลื่อนที่ได้
“คราวหลังอยากให้ฉันเห็นคุณอยู่กับผู้ชายที่มีความสัมพันธ์ไม่ชัดเจน เพราะฉันจะต้องให้พวกเขาแขนหักแน่นอน คุณคงรู้นะ ฉันคนนี้ไม่ใช่คนที่ล้อเล่นด้วยได้”
ร่างกายของเสิ่นอีเวยเจ็บปวดไปหมด ใจก็เจ็บด้วย ดวงตาทั้งสองก็มีน้ำปริ่ม ๆ ออกมา โดยเริ่มไหลลงแก้มช้า ๆ เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ใช้นิ้วโป้งไปเช็ดน้ำตาของเธอ แต่แรงนั้นเหมือนมีความอ่อนน้อมมากเลยทีเดียว
เสิ่นอีเวยมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยน้ำตา ในใจก็ได้พูดกับตัวเองว่า “เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณอย่าให้ฉันมีความรู้สึกที่ผิดแบบนี้ได้ไหม ?”
เซิ่งเจ๋อเฉิงเหมือนกับสามารถเดาดึงความในใจของเสิ่นอีเวยได้เช่นนั้ นผู้ชายคนนั้นก็ได้เข้าใกล้หูของเธอากยิ่งขึ้น แล้วใช้มือนั้นไปโอบหลังของเธอ ถึงแม้น้ำเสียงจะมีความอบอุ่น แต่ก็เต็มไปด้วยการบีบบังคับและความแน่นอน
นานชั่วครู่ เสิ่นอีเวยก็ได้ยินเสียงจากผู้ชายปีศาจคนนี้ “พูดความจริงกับฉันเถอะ อีเวย ความจริงคุณยังมีความร็สึก ไม่ว่าผมจะสัมผัสคุณ กอดคุณ หรือว่าการกระทำต่อคุณเช่นนั้น คุณก็ยังมีความรู้สึก ใช่ไหม ?”
พอพูดเสร็จ เซิ่งเจ๋อเฉิงก็มีใบหน้าที่ไม่แสดงอาการอะไร แต่ท่าทางก็ยังพร้อมที่จะโจมตีเข้ามาเสมอ แต่เสิ่นอีเวยในใจเธอนั้นกลับแตกสลายไปเรียบร้อยแล้ว แล้วก็มองไปยังปากของเซิ่งเจ๋อเฉิง ในใจเธอรู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดอะไรอีก
น่าจะเป็นคำที่เธอนั้นไม่อยากจะฟังเลย
ผู้ชายคนนี้พูดออกมาทีละคำ “ยอมรับเถอะ สี่ปีแล้ว ความจริงแล้วคุณไม่ได้ลืมผมเลย”
ประโยคนี้ทำให้เสิ่นอีเวยนั้นในใจมีความสะทกสะท้านเป็นอย่างมากเหมือนกับถูกสายฟ้าฟาดออกเป็นสองท่อน ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย
เสิ่นอีเวยที่เต็มไปด้วยน้ำตา นอกจากจะร้องไห้แล้ว เธอก็ไม่ทำอะไรเลย เขานั้นก็ได้ใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่หน้าอกของเซิ่งเจ๋อเฉิงอย่างแน่น กระดุมนั้นถูกเธอกระชากออกอย่างไม่ไยดี
เสิ่นอีเวยใช้น้ำเสียงที่แตกสลายพูดออกมา “เซิ่งเจ๋อเฉิงคุณมีสิทธิ์อะไร มีสิทธิ์อะไร !”
มีสิทธิ์อะไรมาเข้า ๆ ออก ๆ ในใจฉัน ? มีสิทธิ์อะไรจะเอาฉันคืนไป ฉันจะต้องตอบรับคุณด้วยหรือ ? มีสิทธิ์อะไรที่คุณคิดว่าฉันนั้นยังลืมคุณไม่ได้ ?
