บทที่ 7 การแก้แค้นที่น่าอับอาย
ผู้คนเหล่านั้นกลัวกับท่าทางที่เยือกเย็นของเขาและรีบ ออกไปทั้งๆที่กางเกงยังใส่ไม่ทันเสร็จ
ปัง
ประตูถูกเตะปิดอีกครั้ง ทันใดนั้น ในห้องน้ำก็เงียบ
เงียบจนแปลกเกินไป
กู้ฮอนถึงกล้าที่จะสะบัดหัวออกจากอก
เบะปากอย่างไม่เต็มใจ “ที่นี่ก็ปล่อยฉันได้แล้วใช่ไหม
คะ?”
เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
และวางเธอลงบนเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ!
“โอ้ย…”กู้ฮอนร้องครวญคราง
เมื่อร่างกายสัมผัสกับเคาน์เตอร์เย็นของอ่างล้างมือ ใน ขณะนั้นมันเย็นเข้ามาในผิวของเธอจริงๆ
อย่างไรก็ตาม เสียงครวญครางของเธอ ที่เขาได้ยิน เข้ามาในหู ทำให้รู้สึกน่าอับอายอย่างมาก
“นี่มาขายบริการถึงในงานเลี้ยงแบบนี้เลยเหรอ คุณนี่
ไม่ธรรมดาจริงๆนะ!”
คำพูดที่เหน็บแนมของเขา ทำให้เธอดึงสติกลับสู่ความ
เป็นจริง
กู้ฮอนจ้องมองไปในดวงตาของเขา!
“คุณคะ ขอบคุณมากที่เมื่อสักครู่นี้ช่วยฉันออกมา แต่ ฉันขอย้ำอีกที ฉัน-ไม่ ได้ ขาย บริ การ!”
เธอกัดฟันพูดทีละคำ
กู้ฮอนไม่อยากจะสนใจตาบ้าน เลยจับเข้าที่ชุดสูทบน
ร่างกายของคนตรงหน้า
ทำท่าจะกระโดดลงจากเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ-
แต่เขาโน้มตัวลงและขวางไว้
รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏอยู่ที่มุมริมฝีปากของเขา
แขนแข็งแรงนั้นยกมาพาดอยู่บนกระจกด้านหลังของ
เธอ
กักตัวเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของตัวเอง
“ยังดีที่รู้ว่าจะต้องขอบคุณผม? ทำไม คุณพูดไว้ว่า หน้าผมฉีดฟิลเลอร์มากเกินไปจนหน้าตายไม่ใช่เหรอ?”
ประโยคที่พูดขึ้นราวกับสายลมพัด
แต่ทำไมมันชั่งดูมืดมนแบบนี้ !
ในขณะที่กู้ฮอนกำลังสั่นเทา เธออดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ตาคมนั้นและกลืนน้ำลายลงไปอีกหนึ่ง
เธอรู้ว่าชายผู้นี้คงไม่ช่วยเธออย่างไร้เหตุผลแน่ๆ… เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าหล่อที่เข้าใกล้เธอมาเรื่อยๆ หัวใจของเธอเต้นเร็วราวกลับจะทะลุออกมา
หัวเราะอยู่สองที: “คุณคะ คือ คนมีอำนาจอย่างคุณคง ไม่ใส่ใจอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันหรอกนะ….” 11
หากรู้ว่าเขาเป็นประธานของตระกูลเป่ยหมิง เธอคงไม่
ยั่วยุเขาแบบนั้น
“ผู้หญิง ‘ตัวเล็กๆ”?”
ดวงตาของเขามองตรงมาที่ชุดสูทบนตัวเธอโดยไม่ ใส่ใจ
“ผมอยากรู้จริงๆ ว่ามันเล็กสักแค่ไหน….”
เมื่อเห็นท่าทางชั่วร้ายของเขากู้ฮอนก็สั่นไหวทันที “เออ..ไม่…เป่หมิงโม่ ฉันขอเตือนคุณอย่ามาทำ อะไรตามใจนะ!”
ในขณะนั้นที่เธอพูดชื่อเขาออกมา ทำให้เขาดูนิ่งไป!
“ดียังรู้ว่าผมเป็นใคร! แต่ว่า กล้าดียังไงมาเตือนผม คุณเป็นผู้หญิงคนแรกเลย!”
ขณะพูด–
แควก-
เขาฉีกเสื้อคลุมชุดสูทออกจากร่างกายเธอ!
“ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าแตะใบหน้าของผมมาก่อน และคุณเป็นคนแรก!”
ใบหน้าเย็นชาของเป่ยหมิงโม่ ราวกับมีหมอกควันออก
มา
กู้ฮอนเพิ่งรู้สึกว่าอาการวิงเวียนศีรษะเริ่มหนักขึ้น เขาจะรุกรานเธอในช่วงที่อ่อนแอแบบนี้เหรอ?
กัดริมฝีปากของตัวเองอดทนกลั้นไว้
เธอก็แค่คลึงไปที่หน้าของเขาเท่านั้น….
คิดตระหนัก-
เธอกลัวผู้ชายคนนี้เหรอเนี่ย!
เขาดูสงบอย่างสบายๆ
นิ่งเงียบ
และใช้ช่วงที่เธอนิ่งสงบนี้ โต้กลับอย่างดุเดือดและ
รวดเร็ว!
