บทที่ 23 จงใจอย่างแน่นอน1
จากนั้น เป่ยหมิงโม่ก็ชี้ไปที่กระจกบนอ่างล้างมือ เย้ย หยันอย่างเย็นชา “กู้ฮอน รบกวนคุณส่องกระจกมอง สภาพของตัวเองด้วย! แม้ผมคิดที่จะทำอะไร อย่างน้อย ก็คงหาที่ถูกใจ!”
ร้ายกาจมาก! เธอตัวสั่นด้วยความหนาว พลางหันไป ทางกระจก
หลังจากนั้น ก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เลอะเครื่อง สำอางราวกับผีจากในกระจก
ทันใดนั้น เธอก็นิ่งเป็นหิน
อ๊ะ… นี่มัน นี่เป็นตัวเธอเองหรอ?
เป่ยหมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไม ตกใจตัวเองเลย หรอ?”
กู้ฮอนเบ้ปากอย่างไม่พอใจ พลางหยิบกระดาษทิชชู ออกมา เช็ดเครื่องสำอางบนหน้าไปด้วย บ่นพึมพำไป ด้วย “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสมยอม ลินดาจะกล้าทำแบบ นั้นกับฉันหรอ? ทำให้ฉันต้องเปียกโชกตั้งแต่เช้า แค่พอ ข่าๆก็ช่างเถอะ แต่ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาแล้วหละก็ฉันจะเบิก เงินส่วนกลางแน่….นี่ นะนี่คุณกำลังทำอะไร?”
เธอมองดูเขากำลังปลดเข็มขัดที่เอวออกด้วยความ กลัว..
คิ้วของเป่หมิงโม่เลิกขึ้นเล็กน้อย อย่างชั่วร้าย! กู้ฮอนทำสงครามเย็นอย่างควบคุมไม่ได้ ดูเขาปลดเข็มขัดออกราวกับไม่มีใครอยู่ข้าง ท่าทาง ราวเด็กน้อย
“กร็ด -” กรีดร้อง เธอรีบปิดตาด้วยสองมือ หันหลัง เตรียมออกไป
“ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ภายในสายตาของผมตลอด 24 ชั่วโมง จะเรียกเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่หรอ? แค่จะเข้าห้องน้ำ เฉยๆ ไม่ได้จะขึ้นคุณสักหน่อย จะตกใจไปทำไม?”
เป่ยหมิงโม่น้ำเสียงเยาะเย้ย ประสบความสำเร็จในการ หยุดการก้าวเดินของเธอ!
สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอหันไปตะโกนใส่เขาอย่างโกรธ เคือง: “โรคจิต ใครอยากดูคุณฉี่กัน!”
เสียงบ่นอย่างต่อเนื่อง
เธอใช้แรงกระแทกปิดประตูห้องน้ำไว้ กั้นเขาออกไป จากสายตาของเธอ และเสียงหัวเราะของเขาที่กระแทก หูนั้นอีก!
***
ในที่สุดก็รอจนถึงเวลาเลิกงาน
กู้ฮอนผ่านมาได้ด้วยการนับเข็มวินาทีรอเวลาเลย!
มองผ่านบานกระจกเข้าไปภายในห้องประชุม เธอเห็นเปหมิงโม่กำลังนั่งอยู่ที่ตำแหน่งหัวหน้าเพื่อฟังรายงาน จากพนักงานของแผนกต่างๆอย่างสงบและเงียบขรึม
ใบหน้าเฉียบคมแสดงให้เห็นเส้นขอบอย่างชัดเจน ความกล้าหาญเยือกเย็นแผ่ออกมาจากคิ้วที่เรียวหนา ทำให้เธอมองอย่างหลงใหลอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะน่ารังเกียจ แต่เขาก็เป็นผู้ชายใน แบบที่เธอชอบมองมากสุดๆ
ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ตา จมูก กล่องเสียงที่อยู่ระหว่างคอและลำคอของผู้ชายนั้น น่า มองซะจนไม่อาจอธิบายออกมาได้
ปาก…. แม้กระทั่งส่วนของ
มันทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
ทันใดนั้นก็มีเงาของหยางหยางปรากฏขึ้นในหัว…
หัวใจเธอเต้นแรง!
ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีบางส่วนที่คล้ายกับ หยางหยางมาก!
ความรู้ที่เกิดขึ้นมากะทันหันนี้ทำให้เธอรู้สึกตกใจกลัว!
ไม่ ไม่มีทางเป็นเขาหรอก..
***
หลังจากที่เป่หมิงโม่ประชุมเสร็จก็ 7 โมงเย็นแล้ว “ลงไปซื้อชุดอาหารA ที่ร้านอาหารลินคอล์นชั้นล่าง
กลับมา”
เขาพูดกับกู้ฮอนอย่างเย็นชา หยิบธนบัตรสองสามใบ ออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนให้เธอ จากนั้นก็ก้ม หน้าลงและทำงานต่อ
กู้ฮอนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว “คุณเป็นคนบ้างาน แต่
ไม่ใช่เด็กกำพร้า เวลานี้ก็ควรจะกลับบ้านไปกินข้าวฝีมือ
แม่สิ ไม่ใช่อาหารจานด่วน!”
ประเด็นก็คือ ถ้าเขาจะทรมานตัวเองก็อย่าลากเธอมา ทรมานด้วยจะได้หรือเปล่า!
ทันใดนั้น สายตาที่เยือกเย็นของเขาก็จ้องมาอีกครั้ง ราวกับจ้องทะลุเสื้อเธอไปหลายรู
“ถ้าคุณอยากกลับบ้านก็รีบไสหัวออกไปเดี่ยวนี้! ไม่มี ใครห้าม! แม้ว่าพรุ่งนี้จะไม่มาทำงานก็ไม่เป็นไร!”ในโลก ใบนี้คงจะไม่มีใครอยากให้เธอไสหัวออกไปมากเท่าเขา อีกแล้ว
กู้ฮอนกัดฟันแล้วบอกตัวเองว่าต้องใจเย็น
ไม่อย่างนั้นคนที่จะเครียดตายคงเป็นตัวเธอเอง และ เขาเองก็ได้นั่งปรบมือดีใจอยู่ข้างๆ
“เฮอะ! ซื้อก็ซื้อ! ฉันขอบอกว่าฉันไม่กินชุดA !”
“แล้วแต่คุณ!”
***
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ในห้องทำงานก็มีกลิ่นปีกไก่ย่างลอยอบอวล
ที่สำคัญที่สุดก็คือ ปีกไก่ย่างนี้ย่างด้วยเปลือกทุเรียน รสชาตินั่น สามารถอธิบายได้เป็น .
กู้ฮอนนั่งอยู่ที่โซฟา กินอย่างเพลิดเพลินจนปากเลอะ
ไปด้วยน้ำมัน
“อืม…หอมจัง… อร่อยมาก..
นี่เป็นครั้งที่ 6 แล้วที่เธอพูดคำชมพวกนี้ออกมา กู้ฮอนแทะไก่ไปด้วย แอบมองปฏิกิริยาของเป่หมิงโม่
ด้วย
ดูคิ้วของเขาที่ขยับเข้าหากันแน่นขึ้นเรื่อยๆ
เธอก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้น
ในที่สุด ความอดทนนั้นก็หมดลง “ไปเปิดหน้าต่างออก เปลี่ยนแอร์ปรับอากาศให้เป็นระบายอากาศ”
“ท่านประธาน ถ้าจะเปิดแอร์ก็ต้องปิดหน้าต่างนะ”
เธอเตือนถึงข้อขัดแย้งนี้กับสิ่งที่เขาต้องการ และแอบ
หัวเราะในใจ
หยุดชั่วคราวแล้วกัดฟัน “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปิด
หน้าต่าง!”
“ค่ะ”
กู้ฮอนพยายามกลั้นหัวเราะและพยักหน้า ไปเปิดหน้าต่างอย่างเชื่อฟัง
ฉวยโอกาสในตอนที่เป่หมิงโม่ไม่ทันได้สังเกต เธอ แอบเอาเนื้อทุเรียนที่ซื้อมาด้วยเมื่อกี้นี้ใส่ไว้ที่หน้าต่าง
ฮุฮุฮุ
สายลมพัดโชยเข้ามาในบ้านหลังใหญ่
เป่ยหมิงโม่สุดหายใจเข้า ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ทำไม ลมที่พัดเข้ามา กลิ่นของทุเรียนนั้นถึงได้แรงกว่าหละ?
สายตากวาดไปทางหน้าต่าง
“กู้ ฮอน!”
มีสิงโตโกรธแล้ว
ผู้หญิงคนนี้ จงใจอย่างแน่นอน!
เขากำลังจะโจมตี โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น เมื่อมองดูหมายเลขผู้โทรเข้า เขาขมวดคิ้วและไม่ได้ พูดอะไร รับสาย—
“ใต้เอ่อ? อืม…ผมกำลัง….มีเรื่องอะไร…..”
กู้ฮอนกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆ เมื่อกี้เกือบไป
แล้ว
ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะเล่นงานเหมิงโม่หละก็ ให้ตาย ยังไงเธอก็ไม่ยอมแทะปีกไก่ทุเรียนเยอะขนาดนี้หรอก ให้ตายสิ เธอก็กินจนอยากจะอ้วกแล้วเหมือนกันเถอะ!
