บทที่ 31 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง1
แล้วถอนหายใจอย่างผิดหวังทันที ว่า “ก็บอกว่าแกโง่ แกก็ไม่เชื่อ! มีคนบอกว่าหมาตกใจมันยังรู้จักกระโดด ข้ามกำแพง แกกลับชนเข้าอย่างจัง แกมันเชียที่ไม่ได้ เรื่อง! เฮ้อ…
“วู่วู่..” เบลล่าทรุดลงที่ใต้กำแพง เวียนหัวจนยืน แทบจะไม่อยู่
เบิกดวงตากลมโต จ้องไปที่หยางหยางอย่างโง่โง่
ท่าทางที่น่าสงสารของมันนั้น แสดงออกมาราวกับ กำลังบอกว่า: ปล่อยฉันไปเถอะ เป็นสุนักชาเป่ยตัวหนึ่ง หน้าตาน่าเกลียดและยังเกิดมาโง่มันไม่ใช่ความผิดของ ฉันจริงๆ ฉันบริสุทธิ์นะ
หยางหยางถอนหายใจอีกครั้ง ในมือยังถือสิ่งของที่ ร้อนราวกับน้ำเดือดเอาไว้อยู่
นั่งยองๆลงมา ชูสิ่งของร้อนๆนั้นเข้าหาเบลล่า ไปด้วย แล้วยังพ่นพึมพำไปด้วย
“เชื่อฟังนะเชี่ย คุณยายบอกว่าคุณพ่อไม่ชอบแก ก็ เพราะว่าแกน่าเกลียดเกินไป เพียงแค่เป็นราชาแห่ง ความน่าเกลียดชาเป่ย โธ่เอ๊ย เป็นหมานักสู้ตัวหนึ่ง แก ไม่ควรน่าเกลียดขนาดนี้ รู้ไหม….ก็เพราะว่าแกน่า เกลียดมาก ดังนั้นคุณพ่อก็เลยไม่ชอบกลับบ้าน จนถึงตอนนี้ฉันก็เลยยังไม่เห็นคุณพ่อเลย… เจ้าลูกบอล ฉัน จะอ่อนโยนให้มากๆนะ….”
เบลล่ามองดูวัตถุที่น่ากลัวในมือของหยางหยาง ค่อยๆ ใกล้เข้ามาหาตัวเขาเรื่อยๆ–
ร่างกายของมันสั่นสะท้านไปทั่ว ถอยไปด้านหลังทีละ นิดทีละนิด เมื่อขยับไปจนถึงขอบกำแพงถึงได้รู้ว่าหมด ทางหนีแล้ว
“อาวู.. ..โฮ่งโฮ่งโฮ่ง…..” ช่วยด้วย ช่วยหมาด้วย
“เชื่อฟังนะ เชี่ยเชื่อฟังนะ…” หยางหยางยกยิ้มอย่าง ไร้เดียงสา “เพื่อให้ได้เห็นหน้าคุณพ่อสักครั้ง ทำให้คุณ พ่อยอมกลับมาบ้านไม่ใช่เพราะแกอีก ถ้าอย่างนั้นฉันก็ คงต้องรีดผิวที่น่าเกลียดของแกให้เรียบ ซะ! อดทน หน่อยนะหลับตาพริ้มเดียวก็ไม่เจ็บแล้วนะ….”
หยางหยาง พูดพลางยกเตารีดร้อนๆบนมือขึ้น –
ท้ายที่สุด ก็ทำเอาขนลุก สันหลังเย็นวาบ ยื่นไปทาง ผิวหนังที่เหี่ยวย่นของเบลล่า และวาง..ลงไป…
ซื้อซื้อซื้อซื้อ เสียงของขนที่ไหม้เกรียม
“อาว้ -“เบลล่าส่งเสียงร้องอย่างน่าอเนจอนาถ ดังไปทั้งบ้านใหญ่ตระกูลเป้หมิง
ร้องจนพวกคนใช้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา… คุณชายเฉิงเฉิงได้ความคิดที่เลวร้ายนี้มาจากสำนักไหนกัน?
รีดเบลล่าให้เรียบขึ้นก็จะดูดีได้หรอ?
ดูดีขึ้นหน่อย แล้วจะเรียกว่าเบลล่าหรอ? ผ่านไปไม่นาน เสียงร้องก็หยุดลง พวกคนใช้เห็นแค่ขนที่ถูกรีดจนไหม้เกรียมเบลล่าที่มี ขนไหม้ดำ ราวกับว่าเพิ่งผ่านพ้นจากการถูกไฟไหม้มา
มันลากร่างกายที่ถูกรังแกนั้นอย่างกะเผลก แต่ก็ยัง พยุงร่างเล็กนั้นวิ่งผ่านฝูงชนไปอย่างสิ้นหวัง วิ่งออกจาก บ้านไปอย่างสิ้นหวัง แล้วตรงไปทางสระว่ายน้ำที่อยู่ใน สวน.
กระโดดลงสระว่ายน้ำไปอย่างสิ้นหวัง ราวกับสาวน้อย ที่ถูกขึนใจ….
ก่อนที่เบลล่าจะฆ่าตัวตาย ยังเงยหน้าขึ้นไปอำลาบน ฟ้าอย่างโศกเศร้า วู้วู้ โฮ่งโฮ่ง…
*
เบลล่ากระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ
เสียงดังตุ้ม
จบชีวิตนี้ลง แล้วเริ่มใหม่
เบลล่าอยู่ในสระว่ายน้ำ ดูเหมือนยังคงได้ยินเสียงของ หยางหยางดังมาเป็นระยะ—
“เชียทักษะการว่ายน้ำของดีมากเลยนะ กระโดดลง สระว่ายน้ำจะตายได้หรอ?”
อาวู่กรีบกรีบ เสียงร้องที่น่าสงสารของเบลล่าชีวิตนี้อยู่
ยากแล้ว…
*
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ฟูฟูฟูฟู ภายในห้องมีเสียงของเครื่องเป่าลมดังลอด
ออกมา
เบลล่านอนคว่ำอยู่บนเสื่อทาทามิราวกับโคลน
ท่าทางขี้เกียจ เพลิดเพลินกับอุณหภูมิที่ออกมาจาก เครื่องเป่าลม
หยางหยางถือเครื่องเป่าลมไว้ กำลังช่วยมันเป่าขนให้
แห้ง
เมื่อกี้เพิ่งจะเล่นเอาฉันเกือบตาย ตอนนี้กลับดีซะจน กลมกลืน
หยางหยางเป่าไปด้วย มือก็ลูบใบหน้าที่ยู่ยี่ของมันไป ด้วย พูด “เซี่ย จริงๆแล้วใบหน้าที่น่าเกลียดของแกนั้นแม้ จะถึงวันมะรืนก็คงไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้หรอก ตอนนี้ ฉันจะบอกว่า ฉันได้ยอมแพ้กับการเปลี่ยนแปลงใบหน้า ให้แกแล้วหละ”
“วู้” เบลล่าเห่าเสียงเบา
ให้อภัยมัน ที่ตะเกียจตะกายอยู่ในสระว่ายนำตั้งนาน แต่ก็ยังไม่จมน้ำตาย มันเหนื่อยมากจริงๆ ดังนั้นไม่มี แม้แต่แรงที่จะเห่าดีใจ
“ได้ยินคุณพ่อบ้านบอกว่าคุณพ่อไม่ชอบเด็กที่ไม่รัก ความสะอาด ไม่ชอบเด็กที่ไม่เชื่อฟัง ไม่ชอบเด็กที่เรียน หนังสือไม่เก่ง. ..” หยางหยางพูดพึมพำกับตัวเอง “ทำ ยังไงดี เชี่ย ดูเหมือนว่าฉันทั้งไม่สะอาดทั้งไม่เชื่อฟังทั้ง เรียนหนังสือไม่เก่ง…ดูเหมือนจะตรงไปซะหมด….
“วู…..” สมน้ำหน้า เบลล่าสบายซะจนไม่อยากแม้แต่ จะลืมตา
หยางหยางทำปากจู๋ แล้วสวดต่อ “ที่จริงแล้ว ฉันคิดถึง คุณแม่มากเลย แต่ว่า ฉันก็อยากจะเห็นหน้าคุณพ่อสัก ครั้งมากเลย…แม้ เขาจะเป็นพ่อของเฉิงเฉิง ไม่ใช่พ่อ ของฉัน แต่ว่า….ฉันกับเฉิงเฉิงหน้าตาเหมือนกันไม่ใช่ หรอ? ถ้าอย่างนั้นพ่อของฉันก็น่าจะหน้าตาเหมือนพ่อ ของเฉิงเฉิงถึงจะถูก เชี่ย แกว่าจริงไหม?”
“ว….” ผีถึงจะรู้เหอะ เบลล่าสนใจบ้างไม่สนใจบ้าง สบายจนจะหลับไปแล้ว
“เชี่ยแกรูไหม แม่ฉันบอกว่า ในตอนที่ฉันยังมากมาก นั้นพ่อของฉันก็ตบตูดบินขึ้นไปบนสวรรค์แล้ว ฉันว่า ชาตินี้ก็คงจะไม่ได้เจอพ่ออีกแล้ว…..เชี่ย ฉันไม่เสียใจ หรอกนะ…จะบอกให้ จริงๆแล้วฉันก็เคยลองตบตูดตัว เองหลายครั้งนะ แต่ก็บินไม่ขึ้นสักที.ฉันคิดว่าพ่อฉันไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ เขาต้องกลายร่างมาจากนกแน่ๆ…”
“อ๋อ.” พ่อของนายเป็นคนนกหรอ เบลล่าใกล้จะทน สิ่งที่หยางหยางสวดไม่ไหวแล้ว
สุดท้าย หยางหยางได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่: “อื้อ! พ่อ ที่เป็นคนนกของฉันจะต้องมีหน้าตาเหมือนกับพ่อของ เฉิงเฉิงแน่ๆ….จะต้องได้มองเห็นกับตาตัวเองถึงจะ พอใจ! แบบนี้ถึงแม้ฉันจะต้องจากไป ก็ไม่เสียใจแล้ว อีอ ก็ตัดสินใจแบบนี้แหละ….”
“โฮง…เสียงเห่าของเบลล่า
*
อาคารใหญ่ของ ตระกูลเป่ยหมิง
กู้ฮอนกัดขนมปังในมือไปด้วย พลางเบียดเข้าไปใน
ลิฟต์
ให้ตายเถอะ เป้หมิงโม่ นั่นไม่ยอมให้เธอได้นอนมาทั้ง คืนก็ช่างมันแล้ว
เธอเพิ่งจะได้กลับไปอยู่กับลูกชายและแม่ ยังไม่ทันได้ นอนพักเลยด้วยซ้ำ เขาก็โทรมา พูดอย่างเย็นชาแค่หนึ่ง ประโยค หากไปทำงานสายก็จะหักเงินเดือนของเธอ ดัง นั้น เธอจึงรีบบินมาอย่างรวดเร็ว
“ติ้ง!
ประตูลิฟต์เปิดออกช้าๆ
ลินดารออยู่หน้าประตูลิฟต์ เหลือบมองกู้ฮอนที่กำลังจะออกมา ทันใดนั้น น้ำเย็นก็ถูกสาดมาเต็มหน้า อย่างแรง
