บทที่ 25 ในที่สุดก็หาคุณเจอ1
แต่ว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะผ่านเรื่องนี้ไปได้และเรื่องที่ดี จะตามมา เพื่อหยางหยางโตขึ้นก็ยิ่งอยากรู้ว่าพ่อของ เขาเป็นใคร
ยิ่งไปกว่านั้นปัญหานี้ กู้ฮอนก็ไม่สามารถตอบลูกชาย ได้อยู่ดี
เพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้เลย! เฮ้อ ผิดหวังมาก ใช่หรือไม่?
เฉิงเฉิงเปิดดวงตากลมโตที่สดใส และเงยหน้าขึ้นมอ งกู้ฮอน
ท่าทางของเธอเห็นได้ชัดว่าโกหก แต่ว่าเฉิงเฉิงฉลาด ไม่ได้เปิดเผยเธอ
ก็แค่ทันใดนั้นก็เห็นอกเห็นใจหยางหยางขึ้นมา ดู เหมือนว่าเขาไม่มีแม่ตั้งแต่เด็ก แต่หยางหยางไม่มีพ่อ ตั้งแต่เด็ก
“เฮ้อเฮ้อ หยางหยางช่วงนี้หนูเป็นอะไรไป? แปลก แปลกนะ เอาแต่ถามคำถามแปลกแปลกตลอกเลย” กู้ฮอ นรีบอุ้มลูกเข้าไปในห้อง วางเขาไปที่เตียงอีกครั้ง “เชื่อ ฟังนะ อย่าคิดมากไปเลย นอนหลับเถอะนะ อื้อ?”
“ฝันดีนะลูกรัก” จูบอย่างอ่อนโยนที่หน้าผากของเขา กู้ฮอนอมยิ้มเตรียมจะจากไป
“คุณแม่….” ทันใดนั้นมือเล็กๆของเฉิงเฉิง ก็ยื่นมาจับ มือใหญ่ของเธอไว้
“ลูกรัก เป็นอะไรไป?”
“คือว่า….” เฉิงเฉิงพูดอย่างระมัดระวัง “ผมได้ยิน เพื่อนๆบอกว่าที่ถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินีเลข ที่189 มีร้านเครื่องเขียนอยู่ คุณแม่ไปที่นั่นซื้อกล่อง ดินสอสีให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?คาบศิลปะพรุ่งนี้จะต้อง ใช้”
“ดินสอสีหรอ?” ถึงแม้กู้ฮอนจะรู้สึกว่าหยางหยางเด็ก คนนี้ช่วงนี้จะแปลกไปบ้าง แต่ก็บอกไม่ถูกว่าแปลกตรง ไหน แต่ยังไงก็เป็นลูกชายของตัวเอง เธอไม่มีข้อสงสัย อื่น อมยิ้มแล้วพยักหน้า “ได้ แม่จะไปซื้อมาให้หนูนะ”
เฉิงเฉิงถึงได้วางใจและนอนหลับไป…
***
กู้ฮอนออกจากบ้านไป
ดึกป่านนี้ จะไปตามหาคนได้ที่ไหนกัน?
เป่ยหมิงโม่เดือดร้อนคนอื่นไม่จบไม่สิ้นจริงๆ! เธอเอื้อมมือออกไปโบกรถแท็กซี่ได้คันหนึ่ง
ขึ้นไปนั่งในรถ ให้คนขับ ขับรถวนเมืองAส่วนเธอก็นั่ง อยู่ที่ข้างหน้าต่างรถ มองซ้ายพวงขวา
ไม่ว่าเธอจะเห็นคนเมา ขอทานหรืออะไรก็ตาม เธอก็ แทบจะคิดว่าเป็นผู้ชายคนนั้น!
เสียดายที่นั่นมันเป็นไปไม่ได้ จากเป้หมิงโม่ที่ทั้งรวย และเป็นคุณชายรักสะอาดคนนั้น จะมานั่งอยู่ข้างถนน เวลากลางดึกแบบนี้ได้ยังไง
ไม่นาน รถก็ชะลอช้าลง
“คุณผู้หญิง ด้างหน้าเป็นถนนตะวันออกของสมเด็จ พระราชินี ที่นั่นรถเยอะ ขับเข้าไปไม่ได้แล้ว คุณจะไปที่ อื่นอีกไหม?”
ถนนตะวันออกของสมเด็จพระราชินี?” กู้ฮอนนึกถึง คำพูดของลูกชาย “อ๊ะไม่ต้องแล้ว ฉันลงไปดีกว่า ขอบคุณนะคะ”
ลงจากรถ
เธอยืนอยู่ที่หน้าทางเข้าถนนตะวันออกของสมเด็จ พระราชินี
ไฟนีออนฝั่งตรงข้ามสว่างจนเกือบจะทำให้เธอตาบอด
ได้
คิดไม่ถึงเลยว่าช่วงเวลากลางคืนของถนนตะวันออก ของสมเด็จพระราชินีที่เมืองAจะเฟื่องฟูครึกครื้นขนาดนี้
แต่ว่า….
ไนต์คลับ?
คาราโอเกะ?
อาบอบนวด?
ร้านเหล้า?
ป้ายข้างๆถนนพวกนั้น สามารถบอกได้ว่าแข่งขันกัน! ทั้งสองข้างของถนนมีรถส่วนตัวจอดอยู่เต็มไปหมด
กู้ฮอนยิ่งมองก็ยิ่งผิดปกติ ที่นี่จะมีร้านเครื่องเขียนที่ หยางหยางพูดถึงได้ยังไง?
จากนั้น เธอก็ตบหน้าผากตัวเอง ถึงได้นึกขึ้นได้ว่าดึก ป่านนี้แล้ว ร้านเครื่องเขียนจะเปิดได้ยังไง
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลก
เธอรีบเดินตรงเข้าไปตามถนนตะวันออกของสมเด็จ พระราชินีเรื่อยๆ ผ่านถนนตะวันออกของสมเด็จพระ ราชินีเลขที่36..เลขที่ 78..เลขที่136.
ในที่สุด กู้ฮอนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านหนึ่งที่มีป้ายสีสัน
สดใส!
บนป้ายเขียนไว้ว่า: โกล์วไนท์คลับ
ที่อยู่ด้านล่างป้าย: ถนนตะวันออกของสมเด็จพระ
ราชินี เลขที่189!
และสิ่งที่ทำให้เธอช็อกมากที่สุดก็คือ ถนนด้านล่าง ของป้ายมีรถปิคอัพ ที่นิยมสุดๆจอดอยู่หนึ่งคัน
ทะเบียนรถ: AXXXXX
รถคันนี้ก็คือค้นที่เธอไม่ได้ตั้งใจใช้แทนกระจกในคืน นั้น ต่อให้กลายเป็นขี้เถ้าเธอก็จำได้!
รถของเป่หมิงโม่!
หา!
เธอเครียดจนอยากทักทายแม่เขาแล้ว!
พ่อของเขาตามหาเขาแทบตาย ตะคอกใส่เธอแทบ ตาย ใต้เอ่อของเขาเข้าโรงพยาบาลใช่ไม่ใช่ก็น่าจะใกล้ ตายแล้วมั้ง พี่ชายคุณยังมีกระจิดกระใจมาอยู่ใน ไนต์คลับ ชื่นชมดอกไม้ แสวงหาความสุขและดื่มเหล้า กกหญิง?
วินาทีต่อมา เธอที่เปี่ยมไปด้วยไฟโกรธก็เดินตรง เข้าไปในไนต์คลับ….
***
โกล์วไนท์คลับ ในห้องVIP
กลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งไปทั่วทุกมุมห้อง
เป่ยหมิงโม่นั่งอยู่บนโซฟาหนังแท้อย่างเย็นชา และดื่ม เหล้าอย่างเฉยชา
“เป้ หมิงสอง หยุดดื่มได้แล้ว ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว ควร กลับบ้านไปอาบน้ำนอนได้แล้ว” คนที่พูดก็คือคนที่หมด แรง อยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟาเป็นชูหยุนเฟิงที่เกือบจะเมาปลิ้น
หากบอกว่าตระกูลเป่ยหมิงนั้นสว่างและเป็นความภาค ภูมิใจที่สุดในเมืองAแล้วหละก็ถ้าอย่างนั้นตระกูลชูก็เป็น ความมืดที่น่ากลัวที่สุดของเมืองA
หากบอกว่าเปหมิงโม่เป็นรุ่นที่สองที่ดังที่สุด เป็นรุ่นที่ สองที่มีอำนาจมากที่สุด เป็นรุ่นที่สองที่รวยที่สุดแล้ว หละก็ถ้าอย่างนั้นชูหยุนเฟิงก็เป็นรุ่นที่สองที่แข็งแกร่ง มั่นคงและเป็นรุ่นที่สองที่มืดที่สุด
ซูหยุนเฟิงก็เหมือนกับเป้หมิงโม่ เป็นลูกคนที่สองของ ตระกูล
แต่ทั้งสองคน ก็ดันกลายมาเป็นเพื่อนจิ้งจอกเพื่อน สุนัขกัน
เมื่อเห็นเป่ยหมิงโม่ยังคงนิ่งเงียบ ในที่สุดชูหยุนเฟิงก็ทน ไม่ไหว: “ถ้านายอกหักแล้วมาดื่มที่นี่ได้นะ ฉันไม่ขัดข้อง แต่ถึงแม้ว่าผู้ชายทั้งโลกจะอกหักแต่ก็คงไม่มีทางมาถึง นายเป่ยหมิงสองหรอก นายจะมาดื่มเพื่ออะไรกัน หา?”
ดวงตาที่เย็นชาของเหมิงโม่ เหลือบมองชูหยุนเฟิงอ ยังคงนิ่งเงียบ รินเหล้าแล้วดื่มต่อไปเรื่อยๆ
ย่างเหงาๆ
สายตานี้มองจนชูหยุนเฟิงปวดใจจะตายอยู่แล้ว “เฮ้อ เป่หมิงสอง ถือซะว่าฉันขอร้องหละนะ อย่า
ดื่มCHATEAU LAFITEรุ่นสะสมของฉันราวกับเป็นErguotou (เหล้าชนิดหนึ่งของจีน) ได้ไหม ฉันเสียใจไม่ ไหวจริงๆ … เขาปวดใจเพราะไวน์ของเขาเอง
