บทที่ 22 ค่าแนะนำที่ชั่วร้าย2
เสียงจามดังขึ้นรบกวนความเงียบสงบภายในห้อง
เป็หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าอยู่แบบเงียบๆไม่ได้ ก็ ออกไปซะ!” น้ำเสียงเย็นชาไม่มีอุณหภูมิ เขาไม่มองเธอ เลยแม้แต่น้อย และยังคงทำงานต่อไป
กู้ฮอนจ้องไปที่หน้าผากเขาอย่างโกรธๆ ผู้ชายนี้ไม่มี ความเป็นมนุษย์เลย!
“คงต้องขอโทษด้วยนะคะ! ในฐานะเลขาของประธาน บริษัท การรอรับมอบหมายงานจากท่านประธานคือ หน้าที่ของฉัน หากยังไม่ได้รับคำสั่งจากท่านประธานฉัน คงไม่กล้าไปไหนหรอกค่ะ”
ไม่มีทางเลือก เพราะว่าท่านเป็นกำชับอย่างเข้มงวด ว่าให้เธอบันทึกรายละเอียดงานทุกอย่างของท่าน ประธานไว้ทั้งหมดแล้วรายงาน
เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
ดวงตาลึกล้ำเหลียวมองไปทางกู้ฮอนที่กำลังอึดอักใจ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ น้ำ เสียงที่ขยะแขยงพูดขึ้น: “ไปล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด อย่ามาทำให้สายตาผมสกปรกไปด้วย”
เธอนึกขึ้นได้ท่านเปาหมิงเคยบอกว่าเป่ยหมิงโม่นั้นรัก
สะอาดมาก
ความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาในหัว กู้ฮอนจงใจขยับ เข้าไปหาเขา “เกรงว่าจะทำให้ท่านประธานคงต้อง ลำบากใจแล้วหละ เพราะว่าฉันไม่มีชุดสำรองไว้เลย และนอกจากนั้น ฉันไม่คิดว่ามันสกปรกเลยสักนิด อย่าง มากก็แค่ขี้เอง”
เธอหัวเราะพลางเดินเข้าหาเขา
แน่นอนว่าคนที่ไม่สามารถทนต่อความสกปรกและ ยุ่งเหยิงนี้ได้อย่างผู้ชายคนนี้ คิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากัน เรื่อยๆเท้าก็ยิ่งก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ
ทุกครั้งเมื่อเขาถอยไปหนึ่งก้าว กู้ฮอนที่ถูกน้ำสาดจน เปียกก็ยิ่งหัวเราะได้ตลกมากยิ่งขึ้น
“จริงหรอ?” เป่ยหมิงโม่ก็หยุดก้าวเท้าทันที่สายตาที่เย็น
ชาจ้องมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เห็นเจตนาแฝงจาก
นัยน์ตาของเธอ
ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ยื่นไปด้านหน้า และคว้า เธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด!
“อ๊ะ -” กู้ฮอนตื่นตกใจ เมื่อตั้งสติได้ก็จะขัดขืน
“อย่างมากก็แค่*ขี้หรอ? ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามัน จะขนาด…..” เขาพูดประโยคคลุมเครือ
เมื่อได้ฟังก็ทำเอากู้ฮอนตัวสั่น
วินาทีต่อมา มือของเขาก็กระชากเปิดคอเสือของเธอ
ออก
พรึบตึก
กระดุมกระเด็นหลุดออกไปหลายเม็ด!
“เป้หมิงมู่! คุณนี่มันอันธพาล..คุณปล่อยฉันนะ!”
กู้ฮอนจะไปรู้ได้ยังไงว่า ผู้ชายที่เห็นอยู่ตรงหน้า ท่าทางเย็นชาแบบนั้น ด้านในถึงได้โรคจิตขนาดนี้!
“อันธพาล คืออะไร? เหอะ……”ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มอย่าง เยือกเย็นและมืดมน
กู้ฮอนกลัวจนสั่นเทา!
ภายใต้สถานการณ์เร่งด่วนนี้ เธอก็ตะโกนออกมา “เป๋หมิงโม่! ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อนว่าอย่าทำอะไร นะ..ฉัน ฉันเป็นคนที่พ่อของคุณเชิญมา.
เมื่อเอ่ยถึงท่านเปา หมิง ก็ได้ผลจริงๆด้วย นิ้วของเป่หมิง โม่หยุดชะงัก
เขามองลึกไปที่กู้ฮอน
หลังจากนั้นความสนใจทั้งหมดก็หายไป
มือใหญ่ปล่อยออก
ฝึก
กู้ฮอนหล่นลงไปที่พื้น ลมจนสี่ข้างชี้ฟ้า!
“ฮู้ว…..เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก เจ็บจนเหลือทน แล้วตะโกน: “เป่หมิงโม่คุณมันคนเลว!”
เขาเหลือบมามองเธอ
เธอที่เสื้อผ้าเปิดออก เผยให้เห็นลูกบอลครึ่งหนึ่ง กระโปรงเลิกขึ้นไปถึงน่องขา เผยให้เห็นวิวต้นขาที่ขาว
อวบ
ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดมน
คิ้วยาวราวกับแยกออกจากกันไม่ได้
รอยยิ้มปีศาจที่มุมปากถูกส่งไปให้เธอ กู้ฮอนแม้ผมจะ
ไม่รู้ว่าคุณใช้เวทมนตร์อะไร ถึงได้ทำให้พ่อของผม แนะนำคุณ! แต่ว่า ตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจมากที่เตะคุณลง จากเตียงในวันนั้น!”
ในใจเธอวิตกกังวลขึ้นมา
“เรื่องในวันนั้น…..” กู้ฮอนรู้สึกว่าจำเป็นต้องชี้แจง เรื่องนี้ “ฉันถูกเจ้านายของบริษัทเก่าวางยาและคิดจะ ทำร้าย ถึงได้ไปอยู่บนเตียงของคุณ แม้ว่าวันนั้นทัศนคติ ของคุณจะแย่มาก แต่การที่คุณเตะฉันลงจากเตียงมัน ถูกต้องแล้ว ดังนั้นไม่ต้องโทษตัวเองหรอก… ”
“ใครบอกว่าผมโทษตัวเอง?” เขาหัวเราะอย่างเย็นชา ขัดคำพูดของเธอ
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณไม่ได้เสียใจหรอกหรอ?”
เป่ยหมิงโม่กลอกตาอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้ “ผมเสียใจทีหลังเพราะไม่ได้ขึ้นคุณ! สิ่งสำคัญจบลง และสิ่งที่เหลือจะตามมา ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ต้องเกิดสถานการณ์อย่างวันนี้ขึ้นมา!”
ในความเป็นจริง การกระทำเล็กๆของหลี่ติ่งซึ่งเขามอ งออกตั้งแต่แรกแล้ว
อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดเลยว่าพ่อจะหากู้ฮอนมาเพราะ
เรื่องนี้
คนโง่ยังรู้เลยว่าคุณพ่อมีจุดประสงค์ไม่ดีแฝงอยู่ แต่ในตอนที่คุณพ่อไม่มีเหตุผลนั้น เขาไม่มีทางเลือก นอกจากยอมรับการมีตัวตนของเลขาคนนี้!
ตอนนี้แค่คิดว่าจะต้องมีผู้หญิงไม่ดีคนนี้คอยมากวัด แกว่งตรงหน้าทุกวัน เขาก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมา
ทันทีที่เขาพูดออกมา กู้ฮอนก็กลัวจนหดไปทั้งตัว
ทุกเซลล์ในร่างกายราวกับได้รับการแจ้งเตือน และ พร้อมที่จะต่อสู้ทันที!
เธอรีบตะเกียกตะกายใส่เสื้อผ้าที่ถูกเขาฉีกกลับไป อย่างเดิม กลัวจริงๆว่าเขาจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาแล้วจะ กลายร่างปีศาจออกมา..
“เป้ หมิงมู่ ฉันขอเตือนคุณไว้นะ…..”
“อย่ามาทำอะไร ใช่ไหม?” เขาพูดต่อจากคำพูดเธอ มุมปากกระตุกขึ้น จากนั้นก็พูดออกมาอีกประโยค “ตาม ผมเข้ามา”
ฮะ? “เข้าอะไรนะ?เข้าไปไหน” กู้ฮอนตามอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของเขาไม่ทันไปชั้วขณะ
เป่ยหมิงโม่เดินตรงไปทางห้องอีกห้องหนึ่งในห้องทำงาน แล้วเปิดประตู
กู้ฮอนถือคอเสื้อไว้แล้วตามหลังไป
“ห้องน้ำ?” เธอขมวดคิ้ว
