บทที่ 38 ความเงียบสงบที่ไม่ชัดเจน2
เสียงตบโต๊ะดังขึ้นอีกครั้ง!
ผู้อาวุโสระดับสูงเหล่านี้ต่างพากันเหงื่อตก
วันนี้ท่านประธานเป็นอะไรไป ท่านประทานที่ขึ้นชื่อ เรื่องความสงบ กลับตบโต๊ะติดกันสองครั้ง ต่อหน้าทุก คน! ดูเหมือนจะโกรธไม่ใช่น้อย
ทุกคนต่างพากันเดาว่า เลขาคนใหม่ที่เพิ่มมานี้เป็นยัง ไงกันแน่?
เป่ยหมิงโม่กระตุกคิ้ว มองกู้ฮอนอย่างเย็นชา พิมพิมพ์ พำอยู่ครึ่งวันก็ไม่พึมพำความชัดเจนอะไรออกมา น้ำ เสียงเยือกเย็น “ออกไป! เขียนรายงานมาส่งใหม่ เขียน ไม่เสร็จ ใครก็อย่าได้อยากออกจากห้องประชุม!”
เมื่อคุณชายเป่ยหมิงพูดออกมาอย่างนี้ ใครจะกล้าขัด
เสียงดัง แคร้งหัวใจของเหล่าหัวหน้าระดับสูงพากัน แตกสลายจนหมด
ดวงตาที่โศกเศร้าหลายคู่ถูกส่งไปยัง ร่างบางๆขอ งกู้ฮอนเธอกลายเป็นเป้าหมายการวิจารณ์ทันที
สิ่งที่ท่านประธานกล่าว เป็นรายงานของเธอเลข เลขา กู้ ที่ ยังทำไม่เสร็จ พวกเขาอย่าได้คิดเลยว่าจะได้กลับบ้าน ไปกอดลูกเมีย มันช่างน่ากลัวจริงๆ
ในตอนนั้น กู้ฮอนรู้สึกแค่ว่าบนร่างของเธอเหมือนถูก สายตานับพันคู่ยิงทะลุหัวใจเธอกระสับกระส่ายขึ้นมา ทันที
กัดฟัน เป่ยหมิงโม่นะเป่หมิงโม่!
เรียกได้ว่า ด้านบนมีนโยบาย ด้านล่างมีมาตรการ ตอบโต้ กู้ฮอนที่กำลังทุกข์ทรมาน รู้สึกเพียงแค่ว่าเวียน หัว ดังนั้น ตัดลมหายใจลง
“โอ้ย…” ทันใดนั้นเธอก็ร้องออกมาอย่างหมดแรง ยกมือขึ้นสัมผัสแก้มที่ร้อนจัด ค่อยๆล้มลงอย่าง ระมัดระวัง “ท่านประธาน.ฉัน ฉันจะรีบ
ไป…เขียน…เขียน..”
คำว่า รายงาน ยังไม่ทันได้พูดออกมา
คุณผู้หญิงกู้ก็ล้มลงมาจากเก้าอี้ด้วยท่าทีที่อ่อนแรง
ภายใต้สายตาที่จับจ้อง
ล้มลงกับพื้น
แกล้งตาย
ถัดมา รู้สึกเย็นยะเยือกจากด้านหลัง
ให้ตายเถอะ พื้นนี้เย็นมากเลย
*
สำหรับเหตุการณ์หลังจากที่กู้ฮอนสลบไป เธอเองก็
ไม่รู้เหมือนกัน
อะไรกัน?
เพราะว่าผู้หญิงคนนี้อุณหภูมิ39Cมาทั้งวัน สุดท้าย เธอก็เป็นลมสลบลงบนพื้น
การแกล้งเป็นลมของเธอครั้งนี้ ช่างเหมาะเจาะพอดี
อะไรอย่างนี้
*
เวลาสามทุ่ม
“ท่านประธาน อุณหภูมิร่างกายของคุณหนูกู้ลดแล้ว ค่ะ ไม่ได้เป็นไข้ร้ายแรงอะไร”
“อือ…” น้ำเสียงยังคงหนาวเย็นราวกับน้ำแข็ง เงียบ ไปสักพัก แล้วพูดขึ้น “ห้อยกลูโคสให้เธออีกหนึ่งขวด เพิ่มความแข็งแรงให้ร่างกาย”
“เฮอเฮอ ตอนที่ห้อยน้ำเกลือให้คุณหนูกู้ฉันผสม กลูโคสให้เธอไปด้วยแล้ว ปริมาณของวันนี้ก็เพียง พอแล้วค่ะ พักสักสองวัน แล้วออกกำลังกายนิดหน่อยก็ จะดีขึ้นค่ะ”
“…….” เงียบสงบ
“ท่านประธานคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ”
จากนั้นประตูก็ปิดลงเบาๆ
ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
ดูเหมือนจะเป็นความสงบที่ไม่ชัดเจน..
กู้ฮอนนอนอยู่บนเตียงที่นุ่มและใหญ่ ในความมืด ใน ตอนที่เบลอๆ เธอลืมตาครึ่งหนึ่ง ราวกับมองเห็นเงาของ คนร่างสูงค่อยเดินเข้ามาหาเธอ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
หัวใจของเธอบีบแน่นขึ้นในทันที
เงามืดนั้นทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีก่อน ในห้องที่ มิดมิดผู้ชายลึกลับที่เคยนอนกับเธอทั้งคืน พ่อแท้ๆของ หยางหยาง
ในระหว่างที่มืดมัว เธอเหมือนรู้สึกว่าเงานั้นนั่งลงที่ข้าง
เตียง บรรยากาศเย็นเยือก
ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ก็สัมผัสลงมาที่หน้าผากเธอ แม้ว่าการกระทำจะเหมือนไม่สนิท แต่ก็อ่อนโยนมาก สัมผัสนี้เหมือนกับในตอนนั้นเลย
ถึงแม้หลังจากผ่านไปห้าปี เธอยังคงจำได้อย่างชัดเจน ความหยาบคายในตอนต้น จนถึงความอ่อนโยนในตอน ท้าย ..ตั้งแต่ตอนแรกที่เธอปฏิเสธ จนสุดท้าย….
ความอบอุ่นจากฝ่ามือนั้น ทำให้กู้ฮอนตาแดงขึ้นมา ถ้ามันเป็นความฝันเธอคงไม่อยากตื่นขึ้นอีกจริงๆ ห้าปีก่อน ทุกครั้งที่เธอฝันถึงเที่ยงคืน เธอจะถูกปลุก ให้ตื่นขึ้นโดยกลิ่นของชายลึกลับคนนั้น
เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้โหยหาผู้ชายคนนั้นมากเท่าไหร่ เพราะว่า เธอไม่รู้จักเขา
เพราะว่า เธอก็แค่ช่วยเขาคลอดลูกคนหนึ่ง เพราะว่า พวกเขามีเวลากันแค่คืนเดียวเท่านั้น
แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ห้าปีที่ผ่านมา เธอเพิ่งรู้ว่า สิ่งที่ วางมาลงที่สุด กลับเป็นรสชาตินี้ รสชาติที่ที่เอ้อระเหย นี้
“อือ….” ชั่ววูบหนึ่ง เธออยากจะเรียนรู้สิ่งที่เพิ่มมาก ขึ้น หน้าผากติดกับฝ่ามือเขาไว้แน่น
สิ่งเล็กน้อยนั้น มีความอ่อนโยนบางอย่าง ทำให้ฝ่ามือใหญ่สั่นไหวเล็กน้อย
เป่ยหมิงโม่ปิดสายตาที่เย็นชานั้นลง ภายใต้แสงไฟสลัว ส่องแสงระยิบระยับ
มองสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง โน้มตัว ลงบนฝ่ามือเขาราวกับเป็นหนอนผีเสื้อ
ผิวที่เนียน นุ่ม ถูผ่านฝ่ามือเขา… ไหลผ่านนิ้วเข้าสู่ หัวใจของเขาอย่างรวดเร็ว ปล่อยระลอกคลื่นเล็ก ๆออก
มา ….*
..อือ….” ราวกับว่ากู้ฮอนอยู่ในความฝันของตัว เอง ราวกับว่าได้กลับไปในคืนที่มืดมิดเมื่อห้าปีก่อน….
ที่จริงเธออยากจะเห็นหน้าผู้ชายคนนี้สักครั้ง ขอแค่
ครั้งเดียวจริงๆ อย่างน้อย เมื่อหยางหยางโตขึ้น แล้วถามว่าพ่อเป็นใครอีกครั้ง อย่างน้อยเธอก็สามารถอธิบายรูปร่างของ ผู้ชายคนหนึ่งออกมาได้ว่าเป็นผู้ชายแบบนี้ ให้ลูกนี่น่า รักแบบนี้กับเธอ
แต่.. ไม่ว่าเธอจะลืมตาโตขนาดไหน ทุกครั้งใน ความฝัน เธอก็ไม่เคยเห็นใบหน้าของชายผู้นั้นเลย..
อย่างไรก็ตาม ความโกรธที่นุ่มนวลและชานี้ เมื่ออยู่ ภายใต้สายตาของเป่หมิงโม่กลับดูตลก มือของเขา เลื่อนผ่านหน้าผากเธอไป เลื่อนลงไปที่
โหนกแก้ม และไปจบที่หน้าอกของเธอ กดเสียงต่ำ– “คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังยั่วยวนผมอยู่ เด็กน้อย?”
