ตอนที่ 54 ครอบครัวเลือดเย็น2
ถ้าไม่อย่างนั้นตระกูลกู้ ก็จบเห่ แกคงไม่อยากให้ แม่แกต้องมาลำบากกับฉันหรอกนะ”
หลังจากฟังจบ กู้ฮอนอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ พ่อลืมไปแล้วหรือ แม่ไม่เคยมีความสุขกับพ่อมาหลาย ปีแล้ว
พอเห็นเธอไม่แย้ง กู้เชิงเทียนก็กลัวว่าเธอจะ ปฏิเสธ เขาจึงรีบร้อนพูดต่อ “แกสบายใจได้ ถ้าแกทำ สำเร็จ ฉันจะรีบพาแม่ของแกกลับไปบ้านกู้
“กลับบ้านกู้หรือ ในฐานะอะไร” กู้ฮอนหัวเราะเยาะ “หญิงชู้ เมียน้อย หรือมือที่สาม ก็ไม่ได้ทั้งนั้น พ่อหย่า กับภรรยาเมื่อไหร่ค่อยมาแต่งงานกับแม่เถอะ”
แววตาของกู้เซิงเทียนสลดไปชั่วขณะ
ใบหน้าที่ค่อยๆแก่ลงทุกวันของหนู ฟืน เพราะ มันเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
กู้ฮอนเห็นแล้วรู้สึกปปวดใจ
“เห้อ….” เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ท่าทางเหมือน กับตัดสินใจแล้ว “พ่อ ถ้าพ่อยอมเลิกกับภรรยา แล้วมา แต่งงานกับแม่จริงๆ หนูจะช่วยพ่อ”
ประโยคนี้ เหมือนเป็นลูกระเบิดที่ถูกโยนเข้าไปใน หัวใจของกู้เชิงเทียน
เขาเงยหน้ามองกู้ฮอน กัดฟัน หลังจากครุ่นคิดได้ พักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ค่อยๆพยักหัวอย่างยากลำบาก
—
“ได้ ตกลงตามนี้แล้วกัน”
ดวงตาของหนู ฟื้น ปรากฏรอยยิ้มทันที
กู้ฮอนกลับรู้สึกเสียวสันหลัง
ในสายตาของพ่อ ผลประโยชน์ย่อมสำคัญกว่า ความรู้สึกเสมอ คนที่โง่ที่สุด จริงๆแล้วมีแค่ผู้หญิงสอง คนนั้นที่อยู่กับเขาต่างหาก….
คฤหาสน์ตระกูลเปหมิง
หยางหยางที่นอนขี้เกียจอยู่บนเตียง พอได้ยินคน รับใช้บอกว่าคุณชายรองกลับมา เขาก็รีบลุกขึ้นจาก เตียงด้วยความตื่นเต้น
ร่างเล็ก ที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ก็ใส่รองเท้า แตะแล้วรีบวิ่งตึกๆออกจากห้อง
ขนาดเบลล่าที่นอนขี้เกียจอยู่ที่ประตู ที่เหมือนจะ ได้กลิ่นแปลกๆก็รีบลุกขึ้นไล่งับก้นทันที วิ่งตามหลัง หยางหยางมาติดๆ
“อ๊ะ พ่อ พ่อ พ่อพ่อพ่อครับ….”
หยางหยางวิ่งไปพลาง ค่อยๆตะโกนเรียกเสียงดัง
ขึ้น
เสียงตื่นเต้นของเด็กน้อยทั้งสูงและดังมาก เหมือนกับระฆังเงินที่แกว่งไปมาอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูล เป่หมิง
เบลล่าวิ่งตามหลังเขา ก็เหมือนจะแข่งกับเขา มัน เห่าดัง “โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่งโฮ่งโฮ่ง….”
ช่วงเวลาที่อยู่กับหยางหยาง แม้ว่าเบลล่าจะ ทะเลาะกับเขามาตลอด แต่ในท้ายที่สุดทั้งสองคนจะ คืนดีกันเหมือนตอนแรกอย่างประหลาด
เป่ยหมิงโม่เข็นวีลแชร์ออกมาจากห้องหนังสือของ พ่อ ยังไม่ทันเลี้ยว–
โครม
สิ่งเล็กๆที่มีความนุ่มนิ่มเหมือนลมพายุขนาดเล็ก โถมใส่เขาทันที..
“พ่อพ่อพ่อพ่อพ่อพ่อพ่อ…..” หยางหยางยิ้มกว้าง ร่างเล็กกอดขาที่ใส่เฝือกของเป่หมิงโม่ไว้แน่น เงยหน้า เล็กๆขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างสดใส
ปากเล็กๆเหมือนเรียกคำว่า พ่อจนติดเป็นนิสัย แล้ว
เป่ยหมิงโม่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เหลือบมองร่างเล็ก ที่อยู่บนขา
เด็กคนนี้สามารถใส่ชุดนอนแบรนด์เนมราคาแพง ยับยู่ยี่ได้ขนาดนี้เลยหรือ หัวที่ยุ่งฟูเหมือนรังนก ใส่แค่ รองเท้าแตะวิ่งหน้าตั้งเข้ามา ระหว่างทางรองเท้ายัง หายไปข้างหนึ่งอีก
ในความทรงจำของเขาลูกชายที่สมบูรณ์แบบใน ทุกรายละเอียดเช่นเขา ตั้งแต่การทะเลาะกันครั้งสุดท้ายกับเด็กคนนี้เรื่อง
สุนัขโง่อย่างเบลล่า เด็กคนนี้ก็วิ่งออกจากบ้านไป ฉิงฮั่วก็มาบอกเขาว่า เย็นวันนั้นก็พากลับมาแล้ว
เขารู้ดีว่า เด็กยังไงก็เป็นเด็ก แค่เป็นอารมณ์โกรธ เล็กน้อยเท่านั้น
ตอนไม่เจอกันก็ไม่เท่าไร แต่พอเจอหน้า เขาก็ยิ่ง รู้สึกไม่เข้าใจมากขึ้น
“เป่ยหมิงซีเฉิง เขาค่อยๆพูดชื่อทีละตัวออกจาก ปากเขา
“ฮาฮา…” หยางหยางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง โดย ไม่รู้ความคิดของเป่ยหมิงโม่ ลืมตามองด้วยดวงตาสดใส กะพริบตา มองชายแปลกหน้าตัวสูงตรงหน้า
หยางหยางเคยเห็นเขาในรูป คนรับใช้บอกว่าเป็น พ่อของเฉิงเฉิง
“พ่อครับ….”หยางหยางเรียกเรียงแหลม ร่างเล็ก ของเขาเหมือนกับลูกลิงน้อยปืนขึ้นมาจากขาที่เข้า เผือกของเขา
เท้าอันสกปรก ยังเหยียบมาบนกางเกงสะอาดของ เขาอย่างไม่รู้สึกรู้สา ทิ้งรอยเท้าสีดำเล็กๆไว้บนกางเกง
ผู้ชายที่รักความสะอาดมีสีหน้าโกรธทันที
“เป้หมิงซิเฉิง ลูกกำลังทำอะไรอยู่” เขาเหลือบมอง ลูกชายที่มุดเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเหมือนสุนัขตัว เล็ก ๆ ในความทรงจำของเขา เด็กคนนี้ดูเหมือนจะไม่ เคยทำแบบนี้มาก่อน
“ฮาฮา….ฟอครับ….” หยางหยางใช้ทักษะการ อ้อนที่เขาภาคภูมิใจ เขาปีนขึ้นไปบนขาของเป่หมิงโม่ และมุดเข้าไปในอ้อมกอดของเหมิงโม่ จากนั้น–
“แง…” เด็กน้อยร้องไห้ออกมาโดยไม่มีการเตือน ล่วงหน้า
เป่ยหมิงโม่ที่มองอย่างตกใจ
ความโกรธของเขาถูกเสียงร้องไห้แปลก ประหลาดของเด็กคนนี้ดับลง
เสียงสะอื้นของเด็กน้อยทำให้คนรับใช้จำนวนมาก
วิ่งเข้ามา แต่เพราะบทเรียนในครั้งก่อน ครั้งนี้จึงไม่มี ใครกล้าเข้าไปยุ่งกับสองพ่อลูกคู่นี้แล้ว “แงแงแง…”เสียงร้องหยางหยาง เหมือนกับน้ำ
ท่วม แม่น้ำที่ค่อยๆทะลักออกมาเป็นสายยาว ไม่
สามารถควบคุมได้..
เป้หมิงโม่ลูกชายที่กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมแขน ของเขา
ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ก็ค่อยๆเริ่มลุกลี้ลุกลน ทำอะไรไม่ถูก..
