ตอนที่ 57 คนเมา1
ตอนที่ใจลอย กู้ฮอนก็ดื่มเหล้าไปครึ่งขวดแล้ว
ป่ายมู่ซี คาดว่าเธอคงเริ่มรู้สึกมึนๆแล้ว แขนยาว ของเขาโอบร่างเธอเข้ามาในอ้อมกอด หัวเราะเสียงต่ำ “ฮอนฮอน เป้หมิงสองไร้ความเป็นมนุษย์ขนาดนี้ ไม่ ต้องอยู่กับเขาแล้ว ลาออกมาอยู่กับฉันเป็นไง”
กู้ฮอนเงยหน้ามองป่ายมู่ซี เธอมองผู้ชายคนนี้ที่ อยู่ใกล้กับเธอ แล้วก็พบว่าเขามีผิวที่ละเอียดเรียบ เนียนกว่าเธอเสียอีก
แต่ความชั่วร้ายต่างกับชูหยุนเฟิง ป่ายมู่ซี เป็น ตัวอย่างของสุภาพบุรุษ
ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ มือของเธอยื่นออกไปโดย ไม่รู้ตัว แล้วลูบไล้คางของนิ่มของป่ายมู่ชี เธอหัวเราะ แหยๆสองครั้ง “ตัวนายนุ่มนิ่มจังเลย ฮาฮา….
ป่ายมู่ซี หรี่ตาลงเล็กน้อย เขาจงใจเมินเฉยต่อ สายตาดุที่ต้องมองมาจากที่มีด เขาจับมือของกู้ฮอน “ฮอนฮอนนิ่มกว่าอีก….
คำพูดที่คลุมเครือนี้ ทำให้ผู้ชายที่ได้ยินคนนั้น รู้สึกขัดหูมาก
“คิคิคิ …”กู้ฮอนหัวเราะคิกคัก เธอคว้าขวดไวน์ แล้วจิบมันอีกครั้ง
จากนั้น เธอมองป่ายมู่ ซี อย่างจริงจัง ดวงตาพร่ามัวปรากฏความสงสัย “ทำไมผู้ชายที่อยู่รอบๆตัวเป็หมิง โม่มีแต่คนสวยๆนะ ซูหยุนเฟิงก็ใช่ แอนโทนี่ก็ด้วย ตอนนี้ ….นายก็ด้วย….เอ็ก….” เธอสะอึกเบาๆออกมา
ป่ายมู่ซี หัวเราะเสียงต่ำ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ใบหน้าเต็มไปด้วยยิ้มชั่วร้าย “งั้นฮอนฮอนชอบใคร ที่สุดหรือ”
กู้ฮอนแอบเหลือบมองเป้หมิงโม่ที่นั่งอยู่ตรงบาร์เ หล้าอย่างเงียบๆ
เธอสบตาเข้ากับสายตาดุร้ายของเขาพอดี
เธอตกใจมาก
เธอรีบขยับเข้าไปในอ้อมกอดของป่ายมู่ซี แล้ว เบ้ปาก “นอกจากคนเลวแบบเป่หมิงโม่ คนอื่นฉันชอบ หมด…”
“ฮาฮาฮา….ทำไมล่ะ” ป่ายมู่ซี หัวเราะเสียงดัง สายตาเขาเหลือบมองไปทางเป่หมิงโม่ ถึงได้รู้ว่าเป่ห มิงสองคนนั้นนั่งทำหน้าโมโหอยู่นานแล้ว
จากนั้นก็เหมือนว่าผู้หญิงในอ้อมกอดจะเมาจริงๆ เสียแล้ว
คำพูดก็ยิ่งไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำแล้ว “เธอไมรู้หรือ เขา คนนั้นที่ใจแคบทั้งเจ้าแค้น ชั่วร้ายและเย็นชา แถมยัง ลามกเป็นที่หนึ่งอีก….”
“กู้ฮอน” เขาเริ่มคุมเธอไม่อยู่แล้ว
ใบหน้าเขานิ่งเย็นชา เขารีบเดินกะเผลกเข้าไปหา ป่ายมู่ซี แล้วยื่นมือไปดึงกู้ฮอนในอ้อมแขนของเขา ออกมา
“อา….นายออกไปเลย….กู้ฮอนดิ้นสู้กลับ
เป๋หมิงโม่ล็อกตัวเธอไว้ในอ้อมแขน มองขวดไลน์ แดงที่เธอดื่มจนเกือบหมด แล้วจ้องป่ายมู่ซี ด้วย สายตาเย็นชา “เยี่ยมมาก ทำไมเอาเหล้าเข้มให้เธอดื่ม แบบนี้”
“สเต๊กพริกไทยดำต้องกินคู่กับเหล้านี้แหละ ถึงจะ อร่อย…. ” ป่ายมู่ซี ยิ้มและยักไหล่ ใบหน้าไร้ความรู้สึก ผิด เหมือนว่าเขาเห็นใบหน้าน่าเกลียดของเป่หมิงสอง แล้วยิ่งมีความสุข
..รู้ฉันจะดื่มอีก ดื่ม ดื่ม ….” กู้ฮอนยิ้มแหยๆ กลิ่นหอมของไวน์แดงค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในเซลล์ ร่างกายของเธอ
รู้สึกดีจังเลย….ตัวเบาจัง….
สายตาเย็นชาของเป่หมิงโม่มองผ่านไปที่ป่ายมู่ซี เขาเม้มปากไม่พูดอะไร
กอดกู้ฮอนที่เริ่มเบลอไว้ในอ้อมกอดแน่น มุมตัว เดินไปที่ประตู
แล้วเสียงของป่ายมู่ซี ก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “เป้ หมิงสอง ผู้หญิงสวยคนนี้เป็นใครกันแน่ ที่มีค่าพอ ให้นายกอด แล้วไม่ยอมไปหาพี่สะใภ้บ้างเลย”
เป็หมิงโม่ชะงักฝีเท้าทันที สีหน้าทุกข์ใจ ค่อยๆหรี่ สายตาอันตราย “ป่ายมู่ซี ดูเหมือนว่าช่วงนี้นายจะไม่ ค่อยพอใจฉันนะ”
ป่ายมู่ซี ฉีกยิ้ม “ตั้งแต่ที่นายประสบอุบัติเหตุ นาย ก็ไม่สนใจไยดีพี่สะใภ้ แต่กลับมากอดผู้หญิง แล้ว ทำตัวสำมะเลเทเมาแบบนี้หรือ เป่ยหมิงสองนายเปลี่ยน ไปตั้งแต่ตอนไหนกัน”
“เฮ้ๆ พี่สะใภ้ ใครคือพี่สะใภ้” กู้ฮอนออกมาจาก อ้อมกอดของเป้หมิงโม่ สายตาพร่ามัวมองไปที่ป่ายมู่ซี แล้วยิ้มแหยๆ
ป่ายมู่ซี มองเหมิงโม่ที่สีหน้าไม่ค่อยดี เขากำลัง จะเอ่ยปากพูด แต่ก็โดนคำพูดร้ายกาจของเป่หมิงโม่ ขัดขึ้นเสียก่อน
“ป่ายมู่ซี ระวังปากของนายไว้หน่อย ฉันไม่เคย พูดว่าจะแต่งงานกับเธอ อีกอย่าง นายไม่ต้องมายุ่ง เรื่องของฉันหรอก”
เป็หมิงโม่ทิ้งประโยคที่เย็นชาเอาไว้ประคองกู้แล้ว เดินจากไป…
เบื้องหลังมีเสียงไม่เต็มใจของป่ายมู่ซี ดังตามมา “เป่หมิงสอง ไม่ว่านายจะยอมรับหรือไม่ เธอเป็นพี่ สะใภ้ในใจฉันตลอดไป….”
เป่ยหมิงโม่กอดกู้ฮอนแน่น แล้วเดินออกจากบาร์
“เอ็ก..คิคิคิ จะดื่มอีก….”กู้ฮอนเดินเซตลอดทาง เธอเรอเป็นกลิ่นเหล้า และหัวเราะเหมือนคนบ้า มีเหงื่อบางๆที่หน้าผากของเขา จับผู้หญิงที่เดินเซ
ในอ้อมกอดไว้แน่น เขาไม่คิดว่ากู้ฮอน จะคออ่อนขนาดนี้
คนที่ขาเจ็บอย่างเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้ใครเป็นไม้เท้า ของใครกันแน่
ความโชคร้ายของคืนวันนี้ เหมือนจะมาผิดเวลา แล้ว
