ตอนที่ 71 เธอเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง1
กู้ฮอนมือสั่น คลานขึ้นมาจากเบาะลม เมื่อครู่ที่กระโดดลงมา อีกนิดเดียวก็จะวิญญาณ หลุดแล้ว
พอคิดขึ้นมาแล้วตัวเองช่างโง่เหลือเกิน อยู่ดี ๆ พอได้ยินเขาบอกให้กระโดด ก็กระโดดเลยงั้นหรือ?
แต่ว่าตอนนั้น เธอไม่สามารถสยบอารมณ์โกรธ เขาได้จริง ๆ
ผู้ชายสกปรกพวกนั้น มื้ออาหารอันโสโครก และ….ตัวเขาที่โสมม!
ล้วนทำให้เธอขยะแขยงเสียจนทนไม่ไหว
อาจเป็นเพราะความวู่วาม ทั้งหวาดกลัวและสับสน
จึงได้กระโดดลงมา
มือจับผ้าคลุมเตียงบนตัวเอาไว้แน่น ริมฝีปากซีด ขาวของเธอยังคงสั่นระริก: ฉิงฮัว คุณสุคนนั้น ก็ คือSosoงั้นเหรอ?”
ฉิงฮัวพับเบาะที่ปล่อยลมออกแล้ว ปราดตามามา ยังกู้ฮอนแวบหนึ่ง
ถอนหายใจยาวในที่สุด ก่อนพยักหน้า
กู้ฮอนซีดเผือดไร้สีเลือดไปชั่วขณะ
ที่แท้เรื่องSosoก็ไม่ใช่ข่าวลือ ทั้งยังมีตัวตนอยู่ในชีวิตของเป้หมิงโม่จริง
ในหัวพลันปรากฏภาพจากเมื่อคืนขึ้นมาฉับพลัน ภายในบาร์ Zeus.คำว่า “พี่สะใภ้ ที่ป่ายมู่ซี พูดนั้น
จึงเข้าใจขึ้นมาในทันใด นั่นไม่ได้เรียกเป่ยใต้เอ๋อ
แต่เป็นSosoต่างหาก!
หัวใจราวกับถูกควักออก เธอลุกขึ้นอย่างโซซัด
โซเซ
มิน่า ป่ายมู่ซี ถึงได้พูดว่า ทำไมเป่หมิงโม่ถึงผลัก ดันให้เธอเป็นเป้าสายตาของผู้คน?
ทำไมถึงผลักดันเธอไปอยู่ต่อหน้าเบี้ยใต้เอ่อ รับ หน้าแทนSoso!
พระเจ้า..
มือของเธอเยียบเย็นไปทุกตารางนิ้ว
ที่แท้ตัวเอง ก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งให้เขาใช้ ประโยชน์
ทว่าคนที่เขาต้องการปกป้องตั้งแต่แรกจนถึงที่สุด ก็คือหญิงสาวที่ชื่อSosoคนนั้นนี่เอง?
“คุณกู้ให้ผมส่งคุณกลับไปไหมครับ?” ฉิงฮัวมอง เธอด้วยความกังวล
กู้ฮอนกัดริมฝีปาก เชิดหน้าขึ้น
แววตาอิสระมีชีวิตชีวาทว่าโศกเศร้า จ้องตรงไปยังหน้าต่างชั้นสามบานนั้น-
ชายผู้เย็นชาที่ยังสูบซิการ์อยู่เมื่อครู่ ไม่อยู่ให้เห็น
แล้ว…..
เธอส่ายหน้าอย่างเรียบ ๆ: “ไม่ต้องหรอกค่ะ ขอบ
คุณมากฉิงฮั่ว”
ครั้งแรก ถือซะว่าได้ลิ้มรสความเจ็บปวดขื่นขม
คงไม่ต้องแปลกใจที่เป่ยหมิงโม่ดึงเธอเข้าสู่อ้อมอก อย่างลึกซึ้งอบอุ่นในค่ำคืนนั้น
แต่กลับบอกเธอว่า:ฮอน อย่ารักฉันเลยอย่ารักฉัน
เลย
ในใจเจ็บร้าว ราวมีเลือดซึมไหล
รักเขาแล้วหรือ?
เธอไม่รู้เพียงรู้สึกแขนขาเย็นเยียบขึ้นมาอีกครั้ง แต่กลับไม่รู้สึกหนาว
ทว่าใจกลับเจ็บปวดราวมีดกรีดแทง
ในที่สุด เธอก็จับผ้าปูเตียงเอาไว้แน่น สาวเท้า อย่างรวดเร็ว หันร่างจากไป…
*
ฉิงฮัวมองเงาด้านหลังอันบอบบางของกู้ฮอน จาก
ไปอย่างรวดเร็ว
แล้วอดถอนใจไม่ได้
หลายปีมานี้มีหญิงสาวมากมายต้องการเข้าใกล้ คุณชาย แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ
มีเพียงกู้ฮอน ที่เป็นหญิงที่สามารถอยู่ใกล้เขาได้ โดยแท้จริง
ทว่าสุดท้ายแล้วก็ยังเป็นเพียงภาพมายา ไม่อาจ เหนือไปกว่าคุณซู..
ภายใต้ม่านราตรี ในเขตชุมชนเก่า อากาศเหน็บ หนาวเป็นพิเศษ
อาจเป็นเพราะเสียงหวอจากรถตำรวจเมื่อช่วงเช้า ที่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวกลับไป
เมื่อถึงกลางดึก เขตชุมชนก็กลับมาเงียบสงบเข้า ขั้นเงียบเหงา
กู้ฮอนไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาถึงบ้านได้อย่างไร
เมื่อเข้าประตูหยูพื้น ก็รีบร้อนวิ่งมาหา “ว้าย ฮอนฮอน ลูกเป็นอะไรไปนะ?”
เห็นลูกสาวห่มเพียงผ้าปูเตียงผืนเดียว เส้นผม ยุ่งเหยิง กระทั่งแขนขายังมีรอยช้ำหลายแห่ง
หยูพื้น ตกใจจนสับสน
“คงไม่ใช่ว่า….”สิ่งที่หนู ฟื้น พอจะจินตนาการได้ คือ ปล้นชิง? ข่มขืน? หรืออะไรอีก?
กู้ฮอนกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยิ้มให้แม่อย่างอ่อนแรง ส่ายหน้าอย่างเรียบเฉย “แม่ หนูไม่ได้เป็นอะไรหนูไปอาบน้ำก่อนนะ”
“หยางหยางกินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ก็ขังตัวเองอยู่ แต่ในห้อง ไม่รู้คร่ำเคร่งกับอะไรอยู่ น่าจะหลับแล้วมั้ง” หยูพื้น พยักหน้า มองกู้ฮอนด้วยความรู้สึกผิด “ฮอนฮอน พ่อของลูก….
“หยางหยางตกใจกลัวหรือเปล่า?” เมื่อพูดถึง ลูกชาย เธอก็ไม่มีใจนึกถึงความเจ็บปวดบอบช้ำอีก ต้องทำใจให้เข้มแข็งขึ้นมาอีกแสนเท่า
“ไม่หรอก” หนู ฟืน ส่ายหน้า “เจ้าหนูหยางหยาง เข้มแข็งมาก ไม่ร้องไห้โวยวาย ฮอนฮอน แม่รู้ว่าวิธีของ พ่อลูกออกจะรุนแรงเกินไป แต่ว่าเขาไม่ได้ทำร้ายเด็ก จริง ๆ เขาไม่ใช่พวกทำแต่เรื่องเลว ๆ อย่างนั้น….”
“ที…”กู้ฮอนนึกถึงการแก้แค้นอันโหดร้ายของเป๋ห มิงโม่ขึ้นมา ยิ้มเยือกเย็น “หนูกลับอยากให้เขาทำแต่ เรื่องเลว ๆ จะได้ถูกขังอย่างน้อยสักแปดปีสิบปีไม่ต้อง ออกมาทำร้ายใครอีก!”
แววตาของหนู ฟิน ฉายแววรู้สึกผิด ไม่เอ่ยอะไร
อีก
กู้ฮอนหันร่างไปยังห้องอาบน้ำ….
ภายในห้อง
บนเตียงข้างหน้าต่าง
มีร่างเล็ก ๆ สองร่างนอนอยู่อย่างสบายอารมณ์
แสงจันทร์ส่องทะลุผ่านม่านหน้าต่าง อาบเข้ามา ในห้องอย่างอ่อนโยน
“เป่ยหมิงซิเฉิงนายคิดจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน?”
“แถมนายบอกว่าจะให้ยายรู้ว่ามีหยางหยางสอง คนไม่ได้ เพราะว่าคุณตาอาจทำร้ายพวกเราอีก”
“แต่ว่าจะปิดประตูขังตัวเองอยู่แต่ในห้องก็ไม่ใช่
ทางออกนะ อึดอัดจะแย่!”
“ที่สำคัญ วันนี้ยายทำขาหมูนึ่งซีอิ๊ว ฉันยังอุตส่าห์ อดทนแอบแบ่งมาให้นายชิ้นนึงเลย!”
“…..” – _ – !
“นายรู้ไหมว่า แย่งข้าวปลาบ้านคนอื่นเขามันหน้า ไม่อาย! กว่าฉันจะอวบอ้วนขึ้นมาได้ไม่ง่ายนะ เดี๋ยว ต้องผอมลงอีกเพราะนายแหง ๆ !”
“ผอมแล้วก็ไม่หล่อ พอไม่หล่อ จ้าวจิงอี้ดาวห้อง ฉันก็จะไม่ชอบฉันน่ะสิ”
! !
“เป๋หมิงซิเฉิงนายต้องรู้นะว่า เดิมที่แม่น่ะเป็นของ ฉัน! นายจะมาแย่งฉันไม่ได้ ขนาดคุณพ่อเบิร์ดแมนน่ะ เวลาฉันคิดถึงเขา ยังวิ่งไปหาเขาแทนนายเลย….”
“==”แล้วก็นะ เป้หมิงซิเฉิง ก่อนหน้านี้นาย สอบได้ร้อยคะแนนทุกวิชามาตลอด แบบนี้ก็กดดันกัน แย่น่ะสิ เพราะฉะนั้น หลังจากนี้พอถึงเวลาสอบ นาย ต้องปลอมเป็นฉันนะ”
