ตอนที่ 76 แสดงละครก็แสดงให้จบ2
กู้ฮอนจับตะเกียบในมือแน่น สุดแสนอยากจะให้ ตัวเองมีกำลังภายใน บีบตะเกียบคู่นี้แหลกเป็นผุยผง จะได้ให้ กู้อันเห็นความแข็งแกร่งของเธอ กู้อันขี้ถือ สิทธิ์อะไร ถึงได้เข้ามาก้าวก่ายมื้ออาหารที่เธอเป็นคน เลี้ยง?
ทว่าเพ้อฝันนะมันง่าย ความจริงช่างแสนยากเย็น
ต่อให้เธอใช้สายตาหั่นกู้อันขีสักพันชิ้น ก็หยุด เจตนาพะเน้าพะนอของเธอไม่ได้
ซุนจุนฮาว ที่นั่งอยู่ด้านข้าง ค่อนข้างสงบเสงี่ยม เจียมตัว มองมาทางกู้ฮอนเป็นระยะ สายตานั้นเผยให้ เห็นถึงอารมณ์หลากหลาย
กู้ฮอนไม่มีใจจะสนกับเรื่องพวกนี้ จ้องมองในชาม ของเป่หมิงโม่ไม่วางตา เผลอเพียงชั่วขณะ กู้อันขีก็คืบ ใส่ชามข้าวเขาจนเต็ม
เธอเม้มปากแน่น เป้หมิงโม่คนนี้เป็นพวกคลั่งความ สะอาด ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากู้อันขีไปกระตุ้นจุดอ่อนข องเขาเสียแล้ว
“แค่ก ๆ…. กู้ฮอนแสร้งทำเป็นกระแอมในลำคอ แล้วเผยยิ้มออกมา “ประธานคะ คุณกู้ออกจะ กระตือรือร้นขนาดนี้ คุณก็ทานเสียหน่อยเถอะ….
เป่หมิงโม่เหลือบมองเธอแวบหนึ่ง
เพียงแค่สายตาที่มองมาเพียงเล็กน้อย ก็ทำให้กู้ ฮอนรู้สึกว่า แววตาเฉียบคมของชายคนนี้ได้แยกร่าง เธอออกเป็นสองเสี่ยง
ทว่ากู้อันขีกลับไม่สบอารมณ์ ขมวดคิ้วมุ่น
“ฉันกำลังคุยกับพี่เป้หมิงอยู่ ใช่เวลาที่เลขาอย่าง เธอสมควรจะมาสอดหรือ?”
โอ้- กู้ฮอนเม้มปากแน่น เธออุตส่าห์เสี่ยงตาย ขโมยพิมพ์เขียวมาให้กลุ่มธุรกิจกู้ กู้อันขีถึงได้ชัยชนะ อย่างสวยงามในสนามนี้
ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณเธอ กลับยัง ทำปากคอเราะรายใส่เธออีก!ความปรารถนาที่สั่งสมมา หลายต่อหลายปี บวกกับความแค้นเก่าและใหม่ ได้ก่อ เป็นเพลิงเผาไหม้อยู่ภายในใจของกู้ฮอน!
เธอหันไปยิ้มให้ทีหนึ่ง พลันยื่นมือออกไปหน้ากู้อัน ขี คว้าเอาชามของเป่ยหมิงโม่มาวางหน้าตัวเอง “ทำไม คุณกู้ถึงไม่รู้ว่าประธานบริษัทของเราไม่กินเผ็ดล่ะ ค่ะ?”
กู้อันขีตกตะลึง ดวงตาเผยแววดุดันออกมาทันที
กู้ฮอนยิ้มที่มุมปาก เหลือบมองไปยังสีหน้านิ่งเฉย ของเป้หมิงโม่
จากนั้น ก็นำอาหารพวกนั้นที่กู้อันขีคีบให้เขาออก มาทีละชิ้น วางทิ้งลงบนโต๊ะต่อหน้าเขา
เรากลับว่ายิ่งกู้อันขีเดือดดาลมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งทำอย่างมีความสุขมากเท่านั้น
เสร็จแล้ว เธอก็คีบเอาผักสดสองสามชิ้น ลงไป ลวกน้ำซุปใสในหม้อซุปเป็ดแมนดาริน แล้วจึงค่อยใส่ ลงในชาม วางไว้ข้างหน้าเป่หมิงโม่
“ดูซะ ประธานของเราเขาชอบกินอาหารคลื่น อาหารรสชาติจัดจ้านเขารับไม่ได้หรอก”
กู้ฮอนเน้นคำพูดที่ประโยคนี้ ให้มีความหมาย คลุมเครือ
สายตาของเธอนั้น บ่งบอกว่าเรือนร่างเย้ายวนอวบ อัดของกู้อันขี ไม่ใช่รสนิยมของเป่ยหมิงโม่ ..
กู้อันขีถึงกับโกรธจัดจนหน้าซีดหน้าเขียว
“พี่เป่ยหมิง….”กู้อันขีอดกลั้นความโกรธไว้ หันไป ออดอ้อนทางเป่ยหมิงโม่ “ครั้งหน้าฉันจะเอาใจใส่เรื่อง ของโปรดของพี่มากกว่านี้นะคะ ความจริงแล้วตอนที่ ฉันเรียนอยู่ต่างประเทศ ก็ทำกับข้าวกินเองอยู่บ่อย ๆ ขนาดแม่ยังชมว่าฝีมือทำอาหารของฉันดีเลย ถ้ายังไง หากพี่มีเวลา มาที่บ้านฉัน แล้วฉันจะแสดงฝีมือทำ กับข้าวให้พี่ลองชิมเองค่ะ…”
น้ำเสียงอ่อนหวานแบบนั้น ทำเอากู้ฮอนได้ยินแล้ว ขนลุกขนพอง
กู้อันขีที่ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองมาก่อนเนี่ยเหรอ จะทำกับข้าวเป็น? ต่อให้ตายเธอก็ไม่เชื่อเป่หมิงโม่ซึ่ง นั่งเงียบอยู่นาน ถึงเลิกคิ้วขึ้นมาได้ “ไว้มีโอกาส.”
เขาจงใจทิ้งท้ายเอาไว้เล็กน้อย จากนั้นก็ไม่พูด อะไรต่อ
กู้ฮอนเบิ่งตาโต ถึงกับค่อนข้างตกใจว่าเป็หมิงโม่ ยังพูดออกไปตามมารยาทอย่างนี้!
เธอไม่ได้หูฝาดใช่ไหม!
ฝ่ายนั้นคือกู้อันซีที่เมื่อวานเพิ่งจะใช้วิธีสกปรก เอาชนะการแข่งขันรอบแรก จนได้อันดับที่หนึ่งมา! เป็หมิงโม่ยังพูดกับเธอแบบนี้แล้วเธอล่ะ กู้ฮอน เธอ สมควรถูกเขาบีบบังคับให้กระโดดตึกแล้วใช่ไหม?
คิดมาถึงตรงนี้ กู้ฮอนยิ่งกัดฟันเจ็บใจมากขึ้น
ดีเหลือเกินนะเป็ดหมิงโม่ สองมาตรฐานจริง ๆ ไอ้ คนไร้หัวใจ!”จริงเหรอคะ?” กู้อันขีแววตาสดใสตื่นเต้น ขึ้นมาทันใด “ฉันจะถือว่าพี่เป้หมิงรับปากแล้วนะ ถ้ายัง ไงพรุ่งนี้มาบ้านฉัน แล้วฉันทำอาหารสักสองสามเมนูให้ ชิมดีไหมคะ?”กู้ฮอนหงุดหงิดเหลือเกิน ไม่รู้ทำไมต้อง มาทนฟังสองคนคุยกันกะหนุงกะหนิงแบบนี้!
ดังนั้น ไม่ทันรอให้เหมิงโม่ตอบกลับ เธอก็เขยิบ ไปอยู่ข้าง ๆ เขาทันที ใช้ความกล้าเกี่ยวแขนของเป่ห มิงโม่ ราวกับนกน้อยที่เข้ามาซุกแอบอิง ตอบกลับกู้อัน ซี “ฮี ๆ ๆ …. ม่รับปากว่าพรุ่งนี้จะไปดูหนังกับฉันแล้ว เกรงว่าคงจะไปที่บ้านคุณกู้ไม่ได้ค่ะ…”
คำว่า สองโม่ที่เธอพูดออกไปนั้น ใช้น้ำเสียงสนิท สนมอย่างที่สุด
ขนาดที่ตัวเองยังปวดขนลุกขนพองไม่ได้ สีหน้าของกู้อันขียิ่งเขียวปัดขึ้นไปอีก
จ้องกู้ฮอนที่กำลังกอดแขนของเป่ยหมิงโม่เขมถึง ช่างกล้า ช่างหน้าด้านเสียจริง ๆ !
“สองโม่?” เธอกัดฟันกรอด เปล่งเสียงถามลอด ออกมาจากไรฟัน
“ฮีๆ ๆ” กู้ฮอนยิ้มเยาะขึ้นมา กระเถิบร่างกาย ตรงเข้าไปชิดยังแขนของเป่ยหมิงโม่
ฉีกยิ้มอย่างสาแก่ใจ
เมื่อเหลือบตามองขึ้น เธอก็เห็นแววตาของเป่หมิง โม่กำลังมองลงมา ประสานเข้ากับสายตาของเธอ พอดี ….รอยยิ้มของกู้ฮอนค้างเติ่ง แม่เจ้า แววตาของ ผู้ชายคนนี้จะเย็นชามากกว่านี้ได้อีกไหม?
แต่ว่า ในเมื่อแสดงละครไปแล้วก็ต้องแสดงให้จบ เธอกลั้นใจแข็ง ซบหัวลงยังอ้อมแขนของเป่หมิงโม่ จงใจหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ไปทาง กู้อันขี: “อืม…คุณกู้ จะไม่รู้ก็ไม่แปลก สองโม่เป็นชื่อที่ฉันใช้เรียกเขาอย่าง สนิทสนมค่ะ เขาเป็นถึงคุณชายสองของตระกูลเป่หมิง จะเรียกเขาว่า โม่โม่ ก็จะฟังดูเด็กเกินไปหน่อย เลย เรียกว่าสองโม่แทน …”เธอยิ้มเหมือนไม่มีเจตนาร้าย คำว่า สองโม่นี้ ให้ความหมายเหมือนของเลียนแบบ เป็นการหยามเป้หมิงโม่อย่างสุด ๆกรามของเป่หมิงโม่ แอบขยับไปมา
กู้อันหรี่ตาลงเล็กน้อย “พี่เป๋หมิง พี่ยอมให้เธอ พูดจาเหลวไหลอย่างนั้นจริง ๆ หรือคะ? หรือว่าพี่ชอบ เธอ?”
