ตอนที่ 96 มาคุยกันเถอะ2
“ลองช่วย?” พี่จาวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ต้องใช้เวลา นานเท่าไหร่? ถ้าเกิดไม่สำเร็จอีกล่ะ? พวกเธอคงจะไม่ หลอกฉันอีกนะ?”
ไม่ ไม่แล้วล่ะ!” กู้เชิงเทียนรีบพูดแทรก “พวกเราจะกล้า หลอกพี่จาวได้ยังไง? ลองให้เธอลองดูเถอะ ได้โปรด…”
พี่จาวเหลียวมองไปที่ กู้เชิงเทียน ก่อนจะพิจารณากู้ฮอ นอย่างเงียบๆ และพยักหน้า “ได้ ฉันให้เวลาเธอหนึ่งวัน!”
กู้ฮอนตะลึง “หนึ่งวัน? หนึ่งวันน้อยเกินไป…”
“เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะต่อรอง!” พี่สาวตัดบทเธออย่างรุนแรง “ถ้าฉันไม่ได้รับคำตอบที่ฉันต้องการก่อนพรุ่งนี้ เธอมาเก็บ ศพพ่อกับแม่ของเธอได้เลย!”
เก็บศพ? !
ดวงตาของกู้ฮอนเบิกกว้าง ตกใจกลัว
พี่จาวจับคางของเธอแน่นด้วยนิ้วของเขา “และอย่าคิดที่ จะเล่นตุกติกกับฉัน อย่าแจ้งตำรวจ! ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันร้าย ขึ้นมา ตระกูลกู้ของพวกเธอได้ไปอยู่จุดต่ำสุดแน่!”
อันธพาลอย่างพี่จาว ถ้าเกิดคลั่งขึ้นมาคงไม่เป็นผลดีแน่
แล้วเธอมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?
กู้ฮอนกลับบ้านด้วยความมึนงง
วิ่งเข้าไปในห้องนอนอย่างใจจดใจจ่อและเปิดไฟ เมื่อเธอเห็นร่างตัวเล็กๆบนที่นอน หัวใจที่ตื่นตระหนก
ของเธอก็ค่อยๆสงบลง
กลัวว่าตัวเองจะทำให้เด็กตัวน้อยตกใจ เธอจึงเดินอย่าง เบาๆเข้าไป…
“แม่…” เฉิงเฉิงขยีตา เมื่อเห็นกู้ฮอนหน้าซีดเดินเข้ามา ทางตัวเอง “กลับมาแล้วเหรอครับ?”
กู้ฮอนสำลักในลำคอ
เธออดไม่ได้ที่จะพุ่งไปข้างหน้า กอดลูกชายแน่นอยู่ใน อ้อมแขนภายใต้ผ้าห่ม
เฉิงเฉิงขมวดคิ้ว มุดตัวเข้าอ้อมแขนของแม่อย่างปกติ และพูดด้วยเสียงไร้เดียงสาว่า “แม่เป็นอะไรครับ?”
ไม่ ไม่มีอะไร…เธอริมฝีปากสั่น รู้สึกหัวใจเต้นแรง %3D มาก “แม่ไม่เป็นไร แม่แค่คิดถึงหยางหยาง….
ขอบคุณพระเจ้า ลูกชายของเธอปลอดภัยดี
นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกขอบคุณในคืนนี้
“แม่ครับ คุณยายหายไปแล้ว” เฉิงเฉิงยกคิ้วหล่อเหลาขึ้น ในตอนบ่ายที่เขากลับจากโรงเรียน เขาก็ไม่เห็นคุณยาย เลย
กู้ฮอนใจสั่น และกอดลูกแน่น เกลี้ยกล่อมว่า “แม่รู้แล้ว คุณยายไปหาคุณตา คืนนี้ไม่กลับมาแล้วล่ะ”
“อืม…” เฉิงเฉิงพยักหน้า แต่เขาสัมผัสได้ว่า คืนนี้แม่ ของเขาแปลกไป แต่ไม่รู้ว่าแปลกไปตรงไหน
กู้ฮอนกอดลูกแน่น ในใจลังเลมาก แต่ก็ยังตัดสินใจและ พูดเบาๆว่า “แม่ยังมีเรื่องที่ต้องทำอีกสักหน่อย หยางหยาง เด็กดี นอนคนเดียวได้ไหม?”
“แม่จะไปไหน?” เฉิงเฉิงนึกถึงคืนที่แม่ไปหาพ่อในตอน กลางดึกนั้น
กู้ฮอนถอนหายใจ “เด็กดี แม่แค่จะไปหาเพื่อน หยาง หยางอยู่คนเดียวที่บ้านไม่ต้องกลัวนะ ใช่แล้ว? ในตู้เย็นมี ขนมปังและนม หยางหยางอย่าปล่อยให้ตัวเองหิวล่ะ เข้าใจไหม?”
คิ้วของเฉิงเฉิงขมวดแน่น แม่ไปนานเหรอครับ
กู้ฮอนส่ายหัว จริงๆแล้วในใจเธอก็ไม่มั่นใจ เธอรู้แค่ว่า ก่อนฟ้ามืดของวันพรุ่งนี้ เธอจะต้องพยายามอย่างถึงที่สุด เพื่อช่วยเหลือแม่ของเธอ “หยางหยาง พรุ่งนี้ก่อนฟ้ามืดถ้า แม่กับคุณยายยังไม่กลับบ้าน ลูกต้องหาที่ไหนสักแห่งซ่อน ตัวไว้อย่าให้ใครหาลูกเจอ เข้าใจไหม?”
“ทำไม?” เฉิงเฉิงรู้สึกถึงความผิดปกติของแม่
“เชื่อฟังแม่ และไม่ต้องถามอะไร สัญญากับแม่ได้ไหม?” เฉิงเฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า ครับ สัญญา
ในตอนที่กู้ฮอนกวาดสายตาไปรอบๆหาฉิงฮัว ฉิงฮัวก็พูด ขึ้นเพียงประโยคเดียวทางโทรศัพท์ นายอยู่โรงแรมแมน ดารินครับ”
เธอรีบเปลี่ยนใส่ชุดสีชมพูอ่อน ทาแป้งเล็กน้อยเพื่อ ปกปิดใบหน้าที่มัวหมองนั้น และรีบไปยังสถานที่ที่ฉิงฮัว กล่าว
ก่อนเธอจะถึงตึกสูงระฟ้านี้ ก็เห็นตัวอักษรสีทองใหญ่
โรงแรมแมนดาริน
กู้ฮอนรู้สึกกระสับกระส่าย
โม่ โรงแรมแมนดาริน ล้วนเป็นทรัพย์สมบัติของตัวเขา
เอง
เมื่อนึกถึงตอนพบกันครั้งแรกกับเป่ยหมิงโม่ ที่เคยกระชับ หน้าอกตัวเองอยู่หน้ากระจกรถของเขาตรงหน้าประตู โรงแรม
ไม่คิดว่าเธอจะได้มาที่นี่อีกครั้ง…
กู้ฮอนเหยียบพื้นหินอ่อนที่สว่างสดใส จนมาถึงประตูห้อง ชุดอย่างง่ายดายตามความทรงจำในอดีต
เธอหยุดเท้า ปรับเสื้อผ้าให้เข้าที่ หายใจเข้าลึกๆ แล้วยก ปลายนิ้วซีดขึ้น-
ก๊อกๆๆ
ประตูเปิดอัตโนมัติ
ใจเธอสั่นไหว
ก้าวขาและเดินเข้าไป
ภายในห้องมืดสลัว ตรงหน้าต่างนั้นมีร่างสูงใหญ่ถูก ปกคลุมไปด้วยเงาสลัว
ชายคนนั้นเอนหลังอย่างเกียจคร้าน ท่าทางสบายๆ แต่มี ความรู้สึกเหมือนสัตว์ป่า ที่เตรียมจะไล่ล่า ดูทระนงตัวและ องอาจห้าวหาญ
มีกลิ่นบุหรี่แรงกระทบเข้ามาที่จมูก
กู้ฮอนรู้สึกเย็นไปถึงกระดูกสันหลัง ล็อกประตูและเดิน ไปข้างหน้าสองก้าว “ฉัน..
คำที่สอง กลับติดอยู่ในปากของเธอ
เมื่อนึกถึงช่วงเช้าที่เธอบอกเขาเรื่องลาออก ท่าทางมั่นใจ ตัวเองที่ชนะการเดิมพันครั้งนี้ แต่ไม่คาดคิดว่า จะต้องมาที่ นี่อีก
เธอเห็นแผ่นหลังที่เฉยเมยอยู่ในความมืดสลัวๆ ข้อนิ้ว ยาวถูกใส่ด้วยสนับมือ ดึงดูดอย่างสง่างาม
ทำเหมือนว่าไม่รับรู้ถึงการปรากฏตัวของเธอ
ภายในห้องเงียบสงบ
เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวของตัวเธอเอง
เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรเลย เธอก็หายใจอีกครั้ง แล้วก้าวต่อไปอีกสองก้าว “เป้ หมิงโม่ เรามาคุยกันหน่อยได้ ไหม….
เธอเห็นเพียงเงาสลัวเยือกเย็นนั้น หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างไม่แยแส ก่อนจะหันตัวกลับมาอย่างช้าๆ
ดวงตาคมบนใบหน้าหล่อเหลาปรากฏอยู่ในความมืด โดยไม่คิดให้เธอมีโอกาสได้หลีกหนี….
