ตอนที่ 93 ลักพาตัว 1
ลินดาเหลือบมองมาที่เธออย่างระแวดระวังและส่ง จดหมายลาออกกลับไปที่กู้ฮอน “เธอคือคนที่นายท่านส่ง มา ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในการอนุมัติให้เธอออก?”
“ไม่เป็นไร คุณเพียงแค่เห็นชอบในเชิงสัญลักษณ์และนำ ส่งต่อท่านประธานก็พอ” กู้ฮอนสร้างความลำบากใจให้ลิน
ดา
แม้ว่าท่านเป่หมิงส่งเธอมา แต่เป่หมิงโม่ไม่ได้บอกว่า ตราบใดที่เธอชนะการเดิมพัน นายท่านจะพูดอะไรได้?
หลังจากส่งจดหมายลาออกลินดา กู้ฮอนก็ยิ้มและจากมา
*
วันนี้ เธอนอนอยู่ที่โซฟาให้ห้องทำงานของเป่หมิงโม่หลับ อย่างสบายใจ
และเป่ยหมิงโม่ก็หายไป หลังจากที่เธอกลับมาจากไปส่ง จดหมายลาออก
นอกจากเธอ ก็ไม่มีใครกล้าที่จะบุกเข้ามาในห้องทำงาน ของท่านประธานได้ ดังนั้นภายในห้องทำงานจึงเงียบสงบ
มาก
ไม่มีใครเข้ามาและบอกเธอว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก เธอไม่สนใจที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก
ด้วยตาที่ง่วงนอน นับนาฬิกาบนผนัง
นับถอยหลังจากสิบนาที.ห้านาทีสามนาที ..หนึ่ง
นาที.
เธออดไม่ได้ที่จะดีใจ เมื่อเข็มนาฬิกาหยุดที่เวลาเลิกงาน!
“เย้! เป็นอิสระแล้ว!”
อิสระนี้ แฝงไปด้วยความขมขื่นและความเหงา
เธอลุกขึ้นมาจากโซฟาอย่างรวดเร็ว เก็บของทั้งหมด เมื่อ เธอเดินไปที่ประตู ก็อดไม่ได้มองกลับไปดูภายในห้อง ทำงานอีกครั้ง โดยเฉพาะโต๊ะทำงานอันหรูหราขนาดใหญ่ ของโม่ นัยน์ตาสั่นไหว มุมปากเม้มเบา
ลาก่อน
ลาก่อน นายปีศาจ!
ออกจากอาคารตระกูลเป่ยหมิง
กู้ฮอนยืนอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับขอบฟ้าและ สูดหายใจเข้าลึกๆ
ราวกับว่าได้ลิ้มรสอิสรภาพ เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงแม่และลูกชายที่บ้าน จังหวะก้าวก็เร็วขึ้น
ตามปกติเธอจะเข้าซอยและขึ้นรถบัสฝั่งตรงข้าม แต่ตอนที่กำลังเข้าซอยนั้น เธอสังเกตเห็นรถขับผ่านตา
ไป-
เธอชะงักเล็กน้อย
แม้ว่ารถคันนั้นจะวิ่งเร็วแค่ไหน แต่เธอก็เห็นว่าคนที่ขับ รถคือซุนจุนฮาว ผู้ซึ่งพบกันที่ภัตตาคารอาหารฉงชิ่งใน คืนนั้น
เธอสงสัย นัยน์ตาตั้งใจมองมากขึ้น
รถของซุนจุนฮาว จอดที่ข้างถนน หลังจากผ่านสี่แยกไฟ
แดง
มีชายร่างสูงอีกคนหนึ่งในชุดลำลองสีขาวยืนอยู่ข้าง
ถนน
ใบหน้าที่ดูดีและหล่อเหลาดึงดูดสายตาของผู้สัญจรใน
ทันที
ดวงตาของกู้ฮอนสั่นไหว!
ขาก้าวไปข้างหน้าไม่รู้ตัว หัวใจเต้นเร็ว เธอจำใบหน้า ด้านข้างนั้นได้…
เห็นชายผิวขาวโน้มตัวลงและจ้องมองเข้าไปในรถ จาก นั้นเปิดประตูและเข้าไปในรถ
“ไม่….” กู้ฮอนพูดโดยไม่รู้ตัว “อย่าเพิ่งไป…
”
อย่างไรก็ตามการ การไหลของจราจรบนถนนอย่างต่อ เนื่องที่ส่งเสียงดังกีกก้องไปทั่ว
เธอไล่ตามจิตใต้สำนึกไป ดวงตาของเธอแดงราวสี
กุหลาบ
อย่าเพิ่งไป..รอก่อน รอฉันก่อน..
แต่เธอจะไปไล่ตามความเร็วรถได้อย่างไรกัน?
รถคนนั้นยังคงอยู่ในสายตาที่ตกใจของเธอ ขับไปที่การ จราจรที่กว้างใหญ่….
เธอหายใจหอบถี่ การไล่ตามของเธอค่อยๆหยุดลง ริม ฝีปากซีดและมีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตา เธอพึมพำกับ ตัวเอง “รอฉันก่อน ยี่เฟิง..”
ห้าปีแล้ว เธอคิดว่าเธอเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม ในความทรงจำของเธออย่างใจเย็น แต่ปรากฏว่า เมื่อเธอ เห็นเขา-เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา….
ในเวลานี้ มีรถอีกคันที่ขับมาจากอีกทาง ตรงเข้ามา กู้ฮอนยังไม่ทันที่จะตอบสนองอะไร เพียงแค่ได้ยินเสียง
“เอี่ยด-
เสียงเบรกที่รุนแรง รถตู้หยุดอยู่ข้างเธอ
ชายร่างใหญ่ก้าวออกมาจากในรถ! และตรงมาจับกู้ฮอน! .อือ….
“คุณจะทำอะไร? ปล่อยฉันนะ
ผ้าขาวปิดอยู่ในปากของเธอ ปิดกั้นเสียงตะโกนของเธอ ก่อนจับเธอเข้าไปในรถ อย่างรุนแรง….
ตกกลางคืน
คืนนี้ตระกูลเป่ยหมิงคึกคักเป็นพิเศษ
ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ ท่านเป่หมิงยังไม่อาจหยุดหัวเราะได้เลย
โดยเฉพาะในช่วงอาหารค่ำ หลังจากหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา ก็ถูกหยุดโดยเจียงฮุ่ยซิน–
“เจิ้งเทียนคุณลืมที่หมอบอกแล้วเหรอ ว่าไม่ความดื่ม
ฮีม?”
เป้หมิงเจิ้งเทียนยิ้มอย่างร่าเริง “ไม่เป็นไร วันนี้ชายรอง
และเป่ยใต้เอ่อก็อยู่กันครบ ผมมีความสุข” ในความเป็นจริงแล้วท่านเหมิงไม่เพียงแต่มีความสุขที่ ชายรองกลับบ้าน แต่เขารู้สึกพึงพอใจมากกับหัวข้อข่าว ของเมื่อเช้านี้!
ไม่คาดคิดว่า ชายรองจะเลิกกับซูยิ่งวรรณผู้หญิงคนนั้น แล้ว!
หนามนี้ติดอยู่ในใจของเขามานานหลายปี ในที่สุดก็ถูก ดึงออกมาในเช้าวันนี้
ตามที่ฉิงฮัวบอก ผู้หญิงที่ถูกกอดโดยลูกคนรองบนเรือ ยอร์ชเมื่อคืนนี้คือกู้ฮอน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็หัวเราะขึ้นอย่างอดไม่ได้ เขาหาไม่ ผิดคนจริงๆ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ธรรมดาเหมือน กัน!
“ฮ่าๆๆเป้ยใต้เอ่อ ชายรองของลุงก็นิสัยแบบนั้นแหละ อย่าใส่ใจเลย มาๆๆ กินข้าวกันเถอะ…..”
เป่ยใต้เอ๋อจ้องมองอย่างระมัดระวังที่เป่ยหมิงโม่ผู้ซึ่งกินอย่างเงียบๆ หัวใจของเธอเต้นรัว ก่อนยิ้มและพยักหน้า “เอ่อ ลุงเป่หมิง ป้าฮุ่ยซิน ก็กินด้วยกันนะคะ…
มื้ออาหารจบลง ในรอยยิ้มของเป่หมิงเจิ้งเทียนและความ เงียบของเป้หมิงโม่
ไม่ถึงสองนาทีก่อนที่จะจบลงเหมิงโม่ขมวดคิ้ว คว้าเสื้อ คลุมของเขาและออกไปข้างนอก
ฉากนี้ ไม่ต้องสงสัยก็คงโกรธชายชราคนนั้น
