ตอนที่ 107 มีดที่อ่อนโยน2
“คุณกู้ ฉันรู้ว่าช่วงนี้โม่เขาค่อนข้างตามติดคุณ แต่ โม่และฉันที่มีความสัมพันธ์กันมาร่วมสิบปี ไม่ใช่ว่าพูด จบก็จะจบได้ง่ายๆ ” ซูยิ่งวรรณในวิดีโอ ยิ้มออกมา อย่างอ่อนโยน สวมชุดนอนกระโปรงสุดเซ็กซี่ กู้ฮอนรู้ สึกขัดหูขัดตาขึ้นมาทันที
“คุณกู้ สุดท้ายโม่ก็ไม่สามารถทนฉันได้….คุณ เห็นไหม ตอนนี้เขานอนอยู่บนเตียงของฉันหลับสนิท มากแค่ไหนซูยิ่งวรรณพูดเบาๆ แล้วหันหน้าจอ โทรศัพท์ไปที่เตียงขนาดใหญ่พิเศษข้างเธอ-
ใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนดังจักรพรรดิของเป่ยหมิง โม่ ปรากฏอยู่ภายในหน้าจอนั้น
ใบหน้าที่เย็นชานั้น สะท้อนเข้ามาในดวงตาขอ งกู้ฮอน
ดวงตาของเธอหรี่ลงอย่างกะทันหัน
เป่ยหมิงโม่นอนหลับสนิท
ในวิดีโอเห็นกล้ามหน้าอกของเขาอย่างชัดเจน และเปลือยเปล่า..
มีผ้าห่มสีขาวคลุมอยู่แค่ช่วงเอวของเขาเท่านั้น ซึ่ง มันทำให้คนเห็นรู้สึกรำคาญตา…
หัวใจของเธอเหมือนถูกกระแทกอย่างหนักโดย อะไรบางอย่าง และเต็มไปด้วยเลือด
“คุณกู้ คุณเห็นว่าโม่นอนหลับสบายอยู่กับฉัน คุณ คงพอใจใช่ไหม? หลายวันมานี้ฉันอยากจะขอบคุณ คุณที่ดูแลเขาให้ฉัน แต่หลังจากนี้ ฉันคงไม่รบกวนคุณ แล้ว…ที่รบกวนคุณกู้ ต้องขอโทษจริงๆ ราตรีสวัสดิ์ นะคะ บ้ายบาย”
ในรอยยิ้มอ่อนโยนของซูยิ่งวรรณ แม้ไม่ได้ยิน เสียงแหลมคมออกสักนิด แต่คำพูดนั้นกลับที่มแทงอยู่ ในใจของกู้ฮอน
เหมือนกับเพชฌฆาต ที่มีรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ก็ ทำร้ายเธอด้วยมีดที่โหดร้าย
หลังจากพูดจบ ซูยิ่งวรรณก็วางสาย
กู้ฮอนจ้องที่หน้าจอสีดำของโทรศัพท์มือถือ นิ่ง ค้างอยู่ครู่หนึ่ง
บอกไม่ถูกถึงความขมขื่นในใจ
ใบหน้าของตัวเองปรากฏบนหน้าจอสีดำของ โทรศัพท์ ซีดขาวราวกับภูตผี
โชคดีที่เธอไม่ได้เปิดวิดีโอคุยกับซูยิ่งวรรณ ไม่ เช่นนั้นเธอก็ไม่แน่ใจว่าเธอจะทำได้เหมือนซูยิ่งวรรณ ไหม ที่แสดงออกได้อย่างมีชีวิตชีวา
*
เช้าวันใหม่ ต้อนรับวันจันทร์ สัปดาห์ใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง
เฉิงเฉิงตื่นเช้าเพื่อแปรงฟัน และพร้อมออกไปรอ รถโรงเรียนหลังทานอาหารเช้า
เมื่อมองกลับไปที่กู้ฮอน ผู้ที่ยังคงรับประทาน อาหารที่โต๊ะอาหารอย่างไม่มีสติ เขาก็พูดขึ้นกว่าสาม ครั้งว่า “แม่ครับ ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ”
“โอ้?” กู้ฮอนได้สติและเห็นลูกชายที่เมื่อครู่ยังทาน อาหารเช้ากับเธอ ทำไมถึงเปลี่ยนชุดนักเรียนและ สะพายกระเป๋านักเรียนยืนรอที่ประตูแล้วหล่ะ? “ลูกรัก จะไปโรงเรียนเหรอ?”
“ครับ รถโรงเรียนใกล้จะมาแล้ว คุณแม่เป็นอะไรรึ เปล่าครับ?” เฉิงเฉิงย่นคิ้ว เมื่อคืนนี้เหมือนเขาได้ยินแม่ ลุกออกไปรับโทรศัพท์ที่ห้องนั่งเล่น
แต่เป็นเพราะเขาง่วงมาก เลยไม่ได้สนใจ
หลังจากตื่นนอนตอนเช้า แม่ก็ทำงานบ้านและทำ อาหารเช้าเสร็จแล้ว
แต่เขาก็ยังรู้สึกว่ามีอะไร
นัยน์ตากู้ฮอนแสดงถึงความรู้สึกผิด และไม่อยาก ให้ลูกชายเห็นถึงความผิดปกติ ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อน โยน “แม่ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่ไปส่งลูกขึ้นรถโรงเรียนดี กว่า”
“ไม่ต้องหรอกครับ” เฉิงเฉิงส่ายหัว “ผมไปคนเดียว ได้ คุณแม่ไม่ต้องห่วง ผมพกโทรศัพท์มือถือไว้กับตัว ถ้าถึงโรงเรียนแล้ว ผมจะโทรหานะครับ”
กู้ฮอนมองความมุ่งมั่นของลูกชาย บนใบหน้าหล่อ เหลานั้น ที่ดูสุขุมและมั่นใจในตัวเอง ซึ่งทำให้เธอ กะพริบตาค้างอยู่ครู่หนึ่ง
ในตอนนั้น เธอรู้สึกว่าลูกชายของเธอเหมือนเป่ห มิงโม่
ในวิดีโอของโทรศัพท์มือถือเมื่อคืนนี้ ใบหน้าของ ชายที่หลับใหลนั้น ปรากฏอยู่ในหัวอีกครั้ง
หัวใจของเธอเหมือนถูกแทงด้วยเข็ม เธอต้องบ้า แน่ๆ!
เธอพยายามที่จะกำจัดความคิดบ้าๆนั้น และพยัก หน้า “งั้นก็ได้ แต่อย่าลืมโทรมารายงานตัวนะ”
เฉิงเฉิงให้คำมั่นสัญญา
*
เช้านี้กู้ฮอน ใช้เวลาไปกับความผิดหวัง
บางทีก็พูดได้ว่า เมื่อคืนหลังจากโทรศัพท์กับซูยิ่ง วรรณ ทำเอาเธอไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน
ได้แต่ทำงานบ้านและอาหารเช้าจนกระทั่งลูกชาย ไปโรงเรียน
ทันใดนั้นห้องก็เงียบลงอีกครั้ง
เธอเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง ก่อนจะนึกได้ว่าวัน จันทร์สัปดาห์นี้ คือวันที่เธอต้องกลับไปที่บริษัทกู้ชื่อ หลังจากจัดเสื้อผ้าเสร็จ เธอไม่อยากจะคิดถึงจุดประสงค์ของซูยิงวรรณอีก
เพียงแค่เข้าใจบางอย่างมากขึ้นเท่านั้น- เธอ เทียบไม่ได้กับสิบปีนั้นเลย
ในเดิมพันระหว่างเธอกับเป่ยหมิงโม่ เธอเป็นเพียง แค่คนที่ผ่านเข้ามาเท่านั้น
บริษัทกู้ซื่อ
เพื่อเฉลิมฉลองและต้อนรับกู้ฮอน กู้เชิงเทียนได้ พาพนักงานทั้งหมดของบริษัท และจัดประชุมต้อนรับ เล็กๆสำหรับกู้ฮอน
เมื่อกู้ฮอนเห็นพวงดอกไม้สีแดงห้อยอยู่ที่หน้า ประตูใหญ่ของบริษัทกู้ เธอชะงักอยู่ครู่หนึ่ง–
คำพูดบนพวงดอกไม้เขียนว่า [ขอแสดงความยินดี กับคุณกู้ฮอน ในฐานะรองประธานของบริษัทกู้ซื่อ]
รองประธาน?
มุมปากของเธอกระตุก กู้เซิงเทียนชายคนนั้น ไม่ ทำเกินไปหน่อยเหรอ
“ลูกสาว มา พ่อแนะนำให้ลูกรู้จักกับพนักงานใหม่ ซุนจุนฮาวที่ปรึกษาซุน” กู้เชิงเทียนกระตือรือรันพากู้ ฮอนมาหาซุนจุนฮาว
กู้ฮอนเม้มริมฝีปากเบาๆ เพราะคำว่า ‘ลูกสาวของ พ่อ และอาการกระตือรือร้น ก่อนที่จะพยักหน้าอย่าง สุภาพให้กับซุนจุนฮาว “สวัสดีค่ะ ที่ปรึกษาซุน”
ซุนจุนฮาวแสดงท่าทางอ่อนโยน และตอบกลับ อย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้ม “รองประธานเกรงใจเกินไป แล้วครับ หลังจากนี้ผมต้องฝากเนื้อฝากตัวกับรอง ประธานด้วย”
ก่อนที่กู้ฮอนจะพูดอะไร กู้เชิงเทียนก็พูดขึ้นก่อน “ฮ่าๆๆ! ที่ปรึกษาซุนถ่อมตัวเกินไปแล้ว และความ สามารถของคุณอยู่เหนือลูกสาวของผมอย่างแน่นอน
ฟังคำพูดของกู้เชิงเทียน ดูแล้วเขาชื่นชมซุนจุนฮา วเป็นอย่างมาก
กู้ฮอนฟังเงียบๆ และสังเกตการแสดงออกของซุน จุนฮาวอย่างระมัดระวัง
เธอจำได้ว่าวันนั้นที่ภัตตาคารฉงชิ่ง ซุนจุนฮาว ถามเธอที่ประตูห้องน้ำ (คุณไม่สงสัยเหรอ? ไม่สงสัย ว่าทำไมผมถึงเข้ามาในบริษัทกู้ซื่อ? ไม่สงสัยเลยเหรอ ว่าทำไมผมถึงยอมเป็นคนติดตามของกู้อันขี]
