ตอนที่ 116 ผู้ชายป่าเถื่อน1
แท้จริงแล้ว เขากลัวว่าเขากับหยางหยางจะ ปรากฏต่อหน้าแม่ในเวลาเดียวกัน
ไม่ว่าจะมีหลักฐานมายืนยันความจริงมากแค่ไหน เขากับหยางหยางมีความเป็นไปได้อย่างมากที่จะเป็น ฝาแฝดกัน
แต่ทว่า ห้าปีที่ผ่านมานี้เขาไม่เคยได้รับความรัก จากพ่อมาก่อนเลย ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเติบโตอยู่ใน อ้อมอกที่อบอุ่นของแม่จนอ่อนแอ ทุกข์ทรมาน
แต่เฉิงเฉิงในวัยเด็ก เขามีความกลัวมากกว่า เขา กลัวว่าจะไม่ใช่ลูกของแม่..
ช่วงบ่ายกู้ฮอนกลับไปพักผ่อนที่บ้าน หลังจาก นอนไปหนึ่งชั่วโมง อาการปวดท้องของหล่อนบรรเทา ลงไปเยอะมาก
เมื่อมองไปที่นาฬิกาข้างผนัง ตอนนี้เย็นจนเกือบ จะค่ำแล้ว
หล่อนโทรหาลูกชายหลายครั้ง ได้ความว่าเขา กำลังกลับบ้าน
เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในตู้เย็นไม่มีอาหารแล้ว
ตั้งแต่คุณแม่หนู ฟืน จากไป หล่อนต้องจัดการงาน มากมายในบ้านเพียงคนเดียว
หยิบกระเป๋าสตางค์ สวมรองเท้าแตะ
หล่อนรีบออกจากบ้าน ไปซื้อกับข้าวในตลาด ใกล้ๆ
แสงไฟเริ่มติดขึ้น บรรยากาศยามค่ำคืนเริ่มใกล้ เข้ามา
เป็หมิงโม่ขับรถไปตามที่อยู่ที่ฉิงฮัวรายงานมา จนถึงบ้านของกู้ฮอนในเขตเมืองเก่า
แม้ว่าเมืองAจะมีขนาดใหญ่มาก แต่เขาก็ไม่เคยมา ที่เขตเมืองเก่าเลย
นึกถึงตอนกลางวัน กู้ฮอนมีสีหน้าซีดเซียว เขาจึง
รู้สึกไม่สบายใจ รีบขับรถมาที่บ้านของหล่อน ในเขตเมืองเก่ายังคงไว้ซึ่งรูปแบบเมืองเหมือนร้อย
กว่าปีที่แล้ว มีซอยเล็กซอยแคบมากมาย ไม่สะดวกแก่ การสัญจรของรถ…
บนทางถนน ตอนแรกหยางหยางจูงเฉิงเฉิง กลับ เป็นเฉิงเฉิงจูงหยางหยางเดินเสียแล้ว
“.เปหมิงซิเฉิง พวกเราเรียกรถกลับบ้านกันดี ไหม? ขาฉันจะหักอยู่แล้วเนี่ย…อ้ย…” จากคลินิกสูติ นรีเวชลินดาเดินกลับถึงบ้านคงต้องใช้เวลาอย่างน้อย ยี่สิบนาที
หยางหยางไม่ค่อยได้เดิน เมื่อก่อนกลับกับรถ โรงเรียนอยู่เป็นประจำ มีอยู่ครั้งเดียวที่เคยเดินกลับ ทั้งยังสอบได้คะแนนแย่มาก ไม่กล้ากลับไปหาแม่สุดท้ายถูกคุณลุงฟอบ้านคิดว่าเขาเป็นเปหมิงซิเฉิงจึง จับกลับไปที่บ้าน
เฉิงเฉิงเหลือบมองเขา “ตอนนี้ไม่มีรถผ่านมาทาง คลินิกลินดาแล้ว ครั้งนี้พวกเราต้องเดินกลับบ้าน เพราะพวกเราไม่มีเงินติดตัวกันเลย”
“ไอ้หย่ารู้อย่างนี้ ก่อนออกมา คงขอลุงสามมา สักหน่อย เด็กน้อยที่ไม่มีเงินนี่แย่จริงๆ” หยางหยาง พูดพลางทำสีหน้าน้อยใจ “เป๋หมิงซิเฉิง คุณชายบ้านนี้ จนขนาดนี้เลยเหรอ?”
เฉิงเฉิงขมวดคิ้วแน่น ท่าทีเป็นผู้ใหญ่ “ที่บ้านเห มิง อยากกินอยากได้อะไรก็แบมือขอ จะไปไหนก็มีคน ขับรถ ขอเพียงแค่เอ่ยปากพูด ก็จะมีคนจัดการแทนให้ นายไม่จำเป็นต้องมีเงินหรอก เพราะมีคนช่วยให้ได้ทุก อย่างตามต้องการ”
“…อ่อ…ใช่สินะ…” หยางหยางนึกย้อนไปถึงช่วง นี้ที่พักอยู่ในบ้านเหมิง เหมือนทุกอย่างเป็นดังที่เขา พูด
“แม่ว่าทุกวันแม่จะวางเงินไว้ให้ที่บ้าน แต่ถ้าไม่ จำเป็นฉันก็จะไม่ใช้”
“อึ๋มๆ แม่หาเงินมาลำบาก” หยางหยางเข้าใจความ รู้สึกของเขา
สิ่งเดียวที่เหมือนกันของสองพี่น้องคู่นี้ก็คือ รัก และเป็นห่วงแม่
“ดังนั้น กู้หยางหยาง อย่าทำตัวสูงส่งเย่อหยิ่ง เหมือนคุณชาย ไปเถอะ!”
คำพูดของเฉิงเฉิงทำให้หยางหยางโกรธจนเลือด ขึ้นหน้า
“เฮ้ย เราสองคนใครเกิดมาเป็นคุณชายกันแน่? นายบังอาจกล้าหัวเราะเยาะฉันงั้นเหรอ?”
“อิ้ม ไปเถอะ ฉันขอแก้ไขให้ถูกหน่อย นายเป็นกบ ส่วนฉันเป็นเจ้าชาย”
“ฮีย…” หยางหยางโกรธเดือดดาล แผลในใจยิ่ง บาดลึกเข้าไป “เป่ยหมิงซิเฉิง มันจะมากไปแล้วนะ นายกล้าว่าฉัน ฉันจะให้แม่ไล่นายออกไป”
…” เฉิงเฉิงเงียบ
“เหอะๆ จุดอ่อนของนายก็คือกลัวแม่ไม่รักเหมือน เดิม!”
ตั้งแต่หยางหยางเกิดมา ก็อยู่ในอ้อมอกแม่มาโดย ตลอด ดื่มนมแม่ เติบโตมาด้วยความรักอย่างอบอุ่น ของแม่ ผูกพันกับแม่อย่างลึกซึ้งมาตลอดห้าปี จะไป เทียบอะไรกับเป้หมิงซิเฉิงเด็กน้อยซึมเศร้าคนนี้กัน ล่ะ?
หยางหยางเริ่มรู้สึกพอใจขึ้นมา
จากนั้น ก็เปลี่ยนเป็นหยางหยางจูงเฉิงเฉิงที่เดิน คอตก ทั้งสองค่อยๆเดินหน้าไปเรื่อยๆ
กู้ฮอนออกมาจากตลาด พร้อมถือกับข้าวมากมาย
ขณะที่เดินผ่านซอยแคบๆ
ในซอยนั้นมีรถหรูสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ ขวางทาง คนเดินไม่น้อย!
รถคันนั้นที่คุ้นเคย หล่อนรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา
ทันที
และเมื่อได้เห็นป้ายทะเบียนท้ายรถ หล่อนยิ่ง มั่นใจว่าเป็นรถของใคร!
เป็หมิงโม่!
หมอนั่นมาที่นี้ได้ยังไงกัน?
หล่อนจับถุงกับข้าวในมือไว้แน่น เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่รีบออกมาจากบ้าน ลืมหยิบมือถือมาด้วย
จากนั้นหล่อนรีบเดินเข้าไป…
เป็หมิงโม่นั่งสูบบุหรี่อยู่ภายในรถ
เขาขับรถหรูมาในเขตเมืองเก่าเช่นนี้ ทำให้เป็นที่ จับสายตาของคนแถวนี้ไม่น้อยเลย
แต่เขาไม่สนใจเรื่องอะไรแบบนี้เท่าไรนัก เขาจัด เนกไทให้เข้าที่ นิ้วเรียยาวของเขากดเบอร์โทรขอ งกู้ฮอน
แต่ทว่าคู่สายกลับไม่มีใครรับ!
“ให้ตายเถอะ!” เขาพูดบ่นพึมพำ รู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาทันที
แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับ แต่ในการแข่งขันตอนกลาง วัน สีหน้าซีดเซียวอีกทั้งเหงื่อท่วมไปทั้งใบหน้าของ หล่อนทำให้เขาตกใจอย่างมาก!
