ตอนที่126เกียรติยศพิเศษ1
กู้ฮอนนั้นได้ฝันเป็นระยะเวลาที่ยาวนานมาก ใน ความฝัน เธอนั้นได้จับมือของลูกทั้งสอง มีความสุข อย่างมากมาย
เลยทำให้เธอนั้นยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
ตอนที่เธอกำลังลืมตานั้นสิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือผู้ หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งนั้นอยู่ในสายตาของเธอ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านผู้หญิง”
กู้ฮอนนั้นตกใจอยู่แต่ไม่แสดงออก
หลังจากนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ นอกจากเธอแล้วก็ ไม่มีใคร “คุณ.. .คุณเรียกฉันงั้นหรือ ? ”
“ใช่แล้วค่ะ ท่านผู้หญิง ผู้หญิงวัยกลางคนนั้นยิ้ม เล็กน้อย “ฉันเป็นผู้ดูแลปราสาทในบาร์เซโลน่าของ ท่านผู้ชายค่ะ ท่านเป็นผู้หญิงสามารถเรียกฉันว่าป้าฝู”
ปราสาท ? ตอนนี้เธอจึงได้สติขึ้นมา
หลังจากที่เธอนั้นลุกจากเตียง ขาแรกที่สัมผัสก็ คือพรมที่แสนจะนุ่มเป็นอย่างที่สุด
“ท่านผู้ชายที่คุณพูดก็คือเป่หมิงโม่ ? ” เธอก็รีบไป ที่ระเบียงเพื่อที่จะเปิดหน้าต่าง
วินาทีนั้น นอกหน้าต่างก็ได้มีสายน้ำที่สุดสะอาด ใส แผ่นน้ำนั้นสีลึกสดใสกว่าหยกเสียอีก และยังงดงามยิ่งกว่าทับทิมเสียนั่น สวยจนเสมือนของปลอม ซึ่งยากจะพรรณนาออกมาทั้งหมด แม่น้ำที่ล้นเต็ม และ แสงที่สาดส่อง คลื่นกระทบเหมือนกับเด็กนั้นกำลังเล่น อยู่ในแม่น้ำ ไม่นิ่ง มีแสดงที่งดงามออกมา
แม่น้ำทั้งสองฝั่ง ก็ได้มีแสงเงาของปราสาทอื่น ๆ สะท้อนออกมาเป็นชั้น ๆ ดู ไปแล้วก็รู้ว่าเป็นสถานที่ของ คนมีเงิน
“ใช่แล้วค่ะ ” ป้าฝูพูดด้วยมารยาทและอธิบาย ต่อว่าที่กำลังเห็นอยู่นี้คือแม่น้ำบาซอส ท่านผู้ชายได้ บอกไว้ว่า หากท่านผู้หญิงตื่นแล้ว ก็สามารถเที่ยวดู รอบ ๆ ได้ ”
“จริงหรือ ? ” ครั้งแรกที่มาเมืองนี้ แล้วที่นี่ก็เต็มไป ด้วยกลิ่นอายแห่งปติมาธรรม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึง อารมณ์ดีขนาดนี้ “แล้วท่านผู้ชายของพวกคุณล่ะ ?”
ป้าฝูคิดว่ากู้ฮอนนั้นเป็นเพื่อนร่วมทริปของเป็หมิง โม่เลยรีบตอบไปว่า “ท่านผู้ชายมาที่นี่ก็มักจะมีเรื่อง มากมายที่จะต้องทำ หากท่านผู้หญิงอยากไปไหนก็ บอกคนขับรถได้เลยนะคะ”
“ที่คุณพูดคือ เป่หมิงโม่ชอบมาที่นี่ ? ” กู้ฮอนนั้นก็ เริ่มรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง เธอคิดว่าคนที่เย็นชา อย่างเขานี้ นอกจากจะอยู่ในห้องทำงานแล้ว นอกจาก จะออกไปต่างพื้นที่ทำธุระ ซึ่งไม่ใช่คนที่จะเดินทางไป
มั่ว ๆ ป้าฝูนั้นขมวดคิ้ว แล้วก็พูดว่า “ดิฉันเป็นคนดูแลที่นี่มากกว่าสามสิบปี ถึงแม้ท่านผู้หญิงเป็นผู้หญิงคนแรก ที่ได้มาที่นี่ แต่ ไม่ว่าท่านผู้หญิงและท่านผู้ชายจะมี ความสัมพันธ์อะไรกัน แต่ขอให้ท่านผู้หญิงเคารพท่าน ผู้ชายด้วยนะคะ”
ชัดเจนว่า ป่าฝูไม่ชอบคำพูดที่กู้ฮอนนั้นพูดออกมา กู้ฮอนก็พูดกะตุกะตักว่า “สามสิบปี ? ”
แต่ คำพูดของป้าฝูที่ทำให้เธอนั้นต้องสั่นสะเทือน ไปทั้งใจก็คือ “ท่านผู้หญิงเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้มาที่ นี่
ป่าฝูก็พยักหน้า “ตั้งแต่ฉันเล็กจนโตก็ติดตาม คุณนาย ปราสาทหลังนี้ก็คือคุณแม่ของคุณนายนั้น เหลือไว้เป็นมรดก หลังจากที่คุณนายนั้นจากโลกนี้ไป คุณผู้ชายก็มารับต่อ”
“คุณนายที่คุณพูดถึงคือ….เป็นแม่ของคุณ ผู้ชาย…เป่ยหมิง…” เธอแก้คำพูด ป้าฝูนั้นก็ยังให้คำ พูดที่พูดกับเป้หมิงโม่ ซึ่งเป็นครั้งแรกที่กู้ฮอนได้ยิน เรื่องราวของแม่เป้หมิงโม่
“ใช่แล้ว ” พอพูดถึงคุณนาย ป้าฝูก็ยังมีหน้าที่ เคร่งขรึม แล้วก็ค่อนอ่อนโยน “คุณนายเป็นคนที่ดี แต่ เสียดายที่…” “เสียดายอะไร ? ” กู้ฮอนก็ได้คิดไปถึงเรื่องที่เป่ห
มิงโม่เรียกภริยาคุณตาเป่หมิงว่า “ป้าซิน” ซึ่งทำให้เธอ
นั้นคิดว่าคุณแม่ของเป้หมิงโม่นั้นเป็นคนที่สำคัญในชีวิตของเขามากมาย และไม่มีหญิงคนใดมาเทียบได้
เลย
ป้าฝูได้มองกู้ฮอนแล้วก็เหมือนอยากจะพูดแต่ก็ หยุดไป แล้วก็สุดท้ายถอนหายใจออกมา แล้วพูดว่า “เชิญท่านผู้หญิงไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนเถอะค่ะ ดิฉันจะ ไปทำอาหารเช้า สักครู่ท่านผู้หญิงลงมาทานก็ เรียบร้อยแล้ว”
พอพูดเสร็จ ป้าฝูก็ออกไปจากห้อง
กู้ฮอนในบางครั้งก็เหมือนกับคนที่มองโลกในแง่ดี แต่บางครั้งก็บอกโง่ในแง่ของการทำร้ายตัวเอง
ไม่งั้น หลายปีที่มีความทุกข์นี้ เธอก็คงจะต้องสู่จุด ที่ไม่ไหวที่สุดแล้ว
หยางหยางนั้นก็ได้รับสิ่งที่เธอถ่ายทอดให้ ซึ่งเป็น จุดเด่นเป็นอย่างมาก
ดังนั้น ถึงแม้จะมีความสงสัยในเรื่องโครงการ “หยิง” ของเป่ยหมิงโม่ และยังพาเธอมาที่นี่อีก สงสัยที่ พาเธอนั้นสถานที่ที่แม่เขานั้นมีชีวิตอยู่ ความรู้สึก สงสัยเช่นนี้ ยังคงไม่สามารถทำให้เธอนั้นลบเลือน ความรู้สึกที่สดใสที่มีต่อเมืองแห่งนี้ได้
หลังจากอาบน้ำแล้ว ก็ได้ลงไปทานอาหารเช้า ปราสาทหลังใหญ่นี้ กลับไม่เห็นเป็หมิงโม่ เหลือแต่เธอคนเดียวที่อยู่ในโต๊ะอาหารที่แสน
หรูหรา
ป้าฝูก็อยู่ข้าง ๆ ดูแลอยู่
“อืม ป้าฟู ขนมที่คุณทำนี่อร่อยมากเลยนะ ”
“ท่านผู้หญิง นี่คือ Tortilla-De-Patata เป็นอาหาร ที่ขึ้นชื่อของเมืองนี้ ท่านผู้ชายชอบกินมาก
“อืม. . ไม่ใช่เพียงแค่ไข่หนึ่งฟองและมั่งฝรั่ง
หรอกหรือ ?
ดีละ เธอนั้นไม่รู้ภาษาสเปน แต่อาหารนั้นไม่ต้อง ใช้ภาษาในการมาถ่ายทอด “อู้ววว เนื้อชิ้นนี้อร่อยมาก เลย”
“นี่คือ Chorizo ก่อนที่ท่านผู้ชายจะออกจากเมือง นี้ ก็ต้องเตรียมไว้บ้าง”
“อืมอืม” ก็ไม่ใช่เป็นเพียงแค่เนื้อหรอกหรือ ?
กู้ฮอนก็ได้กินไปทีละคำ ป้าฝูก็ได้พูดออกมาเป็น ภาษาสเปน แกล้งว่าเธอนั้นเป็นคนนอกพื้นที่แล้วจะ ทำไม ?
แต่ ป้าฝูนั้นพูดอะไรทุกประโยคล้วนเป็นท่าน ผู้ชาย เลยทำให้เธอนั้นแปลกใจเป็นอย่างมาก
“ป้าฝู ดูแล้วท่านผู้ชายของคุณนั้นชอบมีความสุข สบายนะ คุณพูดคือผู้หญิงคนแรกที่มาที่นี่ก็คือฉัน หรือ ว่าเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาเลย ?”
ป้าฝูมองด้วยสายตาที่เล็กว่า “ใช่แล้ว “
