ตอนที่191ข้อตกลงที่ทำให้เสียใจไปตลอดชีวิต2
“ค่ะ คุณผู้หญิง”หลิวซุ่ยรีบหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า ยื่นไปที่หน้ากู้ฮอน “ในนี้มีข้อมูลของคู่ครองที่จะให้คุณเลือก คุณวางใจได้ พวกเขาทุกคนผ่านการคัดสรรของฉันมาอย่าง ละเอียด รับรองว่าเหมาะสมกับคุณ”
ตอนที่รูปของบรรดาผู้ชายที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆนั้นถูกยื่นมา ตรงหน้ากู้ฮอน หล่อนก็อึ้งตาค้างไปเลย
“ดูท่าแล้วคุณนายเป่ยหมิงจะเตรียมการมาเป็นอย่างดี”
“เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่ทำเรื่องที่เตรียมตัวไม่ พร้อม”
กู้ฮอนได้แต่กวาดสายตามองรูปเหล่านั้นผ่านๆ เจียงฮุ่ยชิ นเป็นคนละเอียดรอบคอบ หล่อนไม่อยากจะคิดถ้าวันใดวัน หนึ่งหล่อนรู้เรื่องการมีตัวตนของหยางหยาง จะทำเรื่องอะไร
ได้อีก แต่ว่ามีเรื่องหนึ่ง ที่กู้ฮอนมั่นใจ นั่นก็คือเจียงฮุ่ยซินต้อง เอาตัวหยางหยางกลับมาที่บ้านเหมิงแน่นอน
เพราะว่าเจียงฮุ่ยซินไม่มีทางยอมให้เลือดเนื้อเชื้อไขของ เปหมิงโม่ไประหกระเหเร่ร่อนข้างนอกแน่
มุมปากมีแต่ความขมขึ้น หล่อนไม่อยากคิดว่าหล่อนต้องสูญเสียหยางหยางไปอีกจะเป็นอย่างไร
หล่อนควรจะตัดสินใจเลือกอะไรดี
สายตาวิบวับ กู้ฮอนสูดอากาศเย็นเข้าไป ก่อนจะฝืนยิ้ม ด้วยรอยยิ้มที่แย่ที่สุดให้กับเจียงฮุ่ยชิน”คุณนายเป่หมิงฉัน ขอเวลาตัดสินใจก่อน”
เจียงฮุ่ยซินพยักหน้าอย่างใจดี “ได้ แต่เธอต้องย้ายข้าว ของออกจากที่อยู่ของโม่เดี๋ยวนี้ รับปากกับฉันว่าจะไม่พบเขา กับลูกอีก”
กู้ฮอนกัดริมฝีปาก กำหมัดแน่นจนเล็บที่มแทงมือ
“แต่ตอนนี้คุณชายรองตระกูลเป่ยหมิงเข้าโรงพยาบาล เฉิง
เฉิ่ง…”
“เฉิงเฉิง ฉันจะไปรับมาที่บ้านเป่หมิงเอง”เจียงฮุ่ยชิน ตัดบทหล่อนอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ส่วนโม่นั้น ฉันจะเป็นคน พูดกับเขาเอง”
ร่างของกู้ฮอนสั่นสะท้าน ใบหน้าขาวซีด ลำคอตีบตันไป ด้วยเสียงสะอื้น
หล่อนค้อนควักไปที่กระเป๋าเอกสารที่ทำจากหนังวัวซึ่งวาง อยู่บนโต๊ะ คิดไม่ถึงว่าตอนนั้นที่ทำข้อตกลงนี้จะทำลาย ความรักของหล่อน ถึงปัจจุบันก็ยังมาทำลายความหวังที่
เหลืออยู่ของหล่อน
ที่มแทงหัวใจ จนเลือดไหลท่วม
“ได้ฉันจะรีบไปเก็บข้าวของ”หล่อนลุกขึ้นยืน “ขอโทษนะ คะ รบกวนด้วยนะคะคุณนายเหมิง”
กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวปล่อยโฮร้องไห้ออกมา หล่อน จึงรีบหมุนตัวออกจากร้านกาแฟไป
หลิวซุ่ยมองกู้ฮอนที่แผ่นหลังสั่นไหว แล้วถามเจียงฮุ่ยชินพี อยู่ข้างๆว่า “คุณนาย ทางคุณชายรองนั้น ฉันควรจะบอกว่า อย่างไรดีคะ”
เจียงฮุยชิ้นทอดถอนใจออกมา มือลูบผมที่อยู่ข้างใบ หู”หลิว ซุย เธอว่านี่มันเป็นกรรมที่ถูกกำหนดมาแล้วหรือ เปล่า ถ้าห้าปีก่อนนั้นฉันใส่ใจอีกนิด ก็คงจะจำได้ว่าผู้หญิงที่ อุ้มบุญคือกู้ฮอน มิฉะนั้น ฉันก็คงตัดความสัมพันธ์พวกเขาได้ แต่แรก ไม่ทำให้พวกเขายิ่งถลำลึกมากไปกว่านี้
“คุณนาย อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ มันเป็นความผิดของ ฉันเอง ถ้าฉันไม่กลับไปบ้านเกิด…”
“ช่างมันเถอะ ใครจะไปรู้ว่าโม่อยู่ๆก็สนใจอยากรู้จักตัว ตนของผู้หญิงคนนั้น”เจียงฮุ่ยชินยกมือขึ้นมาห้ามปรามหลิว ซุย “แต่ก็ยังโชคดี ขอแค่วันหนึ่งที่โม่ไม่รู้เรื่องราวก็ย่อมมี ทางแก้ไข เธอกลับไปแล้วเตรียมเอกสารอุ้มบุญแบบที่กู้ฮอ นทำขึ้นใหม่อีกชุด เปลี่ยนผู้หญิงก็ได้แล้ว”
“คุณนายคะ แล้วเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนไหน”
เจียงฮุ่ยชินปวดหัว ขมวดคิ้ว “ใช่ เปลี่ยนเป็นคนไหนดีนะ
“ถ้างั้นเป็นคุณเปยใต้เอ๋อตีมั้ยคะ”หลิวซุ่ยออกความ เห็น” ในเมื่อคุณท่านเองก็สนับสนุนให้คุณชายรองแต่งงาน กับคุณเป้ยใต้เอ๋อ อย่างนี้ก็ถือว่าตามน้ำไปเลย”
“ไม่ดี” เจียงฮุ่ยซินปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด” ใต้เอ๋อเป็น ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเจ้าเมืองจะมาอุ้มบุญได้ยังไง เป็นไปไม่ได้”
“ก็จริงค่ะ…”หลิวชุ่ยคิดหนัก “ถ้างั้นเป็นซูยิ่งหวั่น ดาราคน นั้นดีมั้ยคะ”
“ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย”เจียงฮุยซินถอนหายใจ กลอกตาใส่ หลิวซุ่ย”คุณท่านไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น นี่เธอจะเพิ่มความ วุ่นวายให้เขาอีกรึไง”
หลิวซุยส่ายศีรษะ ไม่มีข้อแก้ตัว”ถ้าอย่างนั้น คุณนายจะ เอาคนแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้มาเหรอ ถ้าคุณชายรองไปตาม จนพบตัวเข้าจะทำยังไง”
“นี้ก็…”เจียงฮุ่ยซินลังเล”คุณท่านถูกใจแค่เป้ยใต้เอ๋อคน เดียว ถ้าไม่รู้ว่าแม่ที่ให้กำเนิดเฉิงเฉิงคือใคร กลัวว่าจะเป็น ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก”
“คุณนาย ทำยังไงดีล่ะคะ ”
“ยื้อเวลาไว้ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน ทำได้แค่ พยายามยื้อเวลาไว้เท่านั้น”ช่วงนี้เธอก็กลับบ้านเกิดไปหลบ ซ่อนตัวไว้ก่อน อย่าให้โม่รู้เด็ดขาดว่าเธอกลับมา”
“ค่ะ คุณนาย”
เย่หยิ่งอีพิน
ในโซฟาหนังแท้ตัวใหญ่ มีผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสองคนนั่งอยู่
บรรยากาศค่อนข้างเงียบเหงา
แม่ลูกสามคนต่างไม่ส่งเสียงอะไร แต่มีความเศร้าโศก บางเบาลอยอยู่ในอากาศกู้ฮอนตาแดงก่ำ
หยางหยางที่เคยเอะอะเสียงดังตลอด ครั้งนี้ก็เงียบเฉย เอาฝ่ามือมาแนบแก้มแล้วมองไปที่แม่
เฉิงเฉิงก็คงเงียบเฉยเหมือนเช่นเดิม เงียบจนทำให้คนลืม ไปแล้วว่าเขายังมีลมหายใจอยู่ ความเศร้าหมองไม่เคยเลือน หายไปจากนัยน์ตาของเขา เพียงแค่ว่าตอนนี้เพิ่มความเข้ม ขันขึ้นมาอีก “เฉิงเฉิง หยางหยาง คุณย่าของพวกหนูรู้แล้วว่า แม่เป็นแม่ของพวกหนู แต่ยังไม่รู้ถึงการมีตัวตนของหยาง หยาง”กู้ฮอนถอนหายใจ เสียงแหบพร่า ปลายนิ้วเย็น เยียบ”เขาให้แม่จากหนูคุณพ่อกับเฉิงเฉิง”
“ดังนั้นพวกคุณจะจากไปอีกแล้ว ใช่มั้ย” เสียงนุ่มของเฉิง
เฉิงสั่นเล็กน้อย
หยางหยางมีท่าทีโกรธเคือง “ทำไมคุณย่าต้องทำแบบนี้ ทำไมต้องพรากเราจากกัน แม่ผมไม่เอา ผมจะไปบอกพ่อที่ น่ารำคาญ
“อย่า”กู้ฮอนใจแข็งตึงมือเล็กของหยางหยางไว้ “หยาง หยางเป็นเด็กดีนะครับ แม่รู้ว่าหนูก็ทนไม่ได้ แน่ตอนนั้นแม่ สัญญากับบ้านเป่ยหมิงไว้ว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับลูก พ่อของลูก และเฉิงเฉิงตลอดไป ถ้าหยางหยางไป พวกเขาต้องมาเอา หนูไปจากแม่แน่ๆ”
“ผมเกลียดแบบนี้ แม่ ผมเกลียดคุณย่า ผมเกลียดพวก เขา”หยางหยางโกรธจนมือไม้สั่น
