ตอนที่ 236นี่คือห้องของคุณ 1 เฉิงเฉิงจูงมือหยางหยาง “ไม่ต้องหรอก”
สายตาคนรับใช้ประหลาดใจ
เฉิงเฉิงเพิ่งนึกได้ว่า ตอนนี้หยางหยางแต่งตัวเป็นผู้หญิง อยู่ ถ้าอยู่ห้องเดียวกันกับเขา คนอื่นต้องสงสัยแน่ ดังนั้นเขา จึงรีบพยักหน้า ท่าทางเต็มร้อยแล้วพูดเสริม “ฉันจะให้คน จัดการเอง เธอไปทำงานของตัวเองเถอะ”
คนรับใช้รับคำ แล้วขอตัวไป
เฉิงเฉิงถอนหายใจโล่งอก
ลำตัวตกของหยางหยางเมื่อครู่ก็ยืดตรงขึ้นเช่นกัน
นึกไม่ถึงว่า สองพี่น้องที่เพิ่งจะก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถง ก็ มีน้ำเสียงเข้มและเยือกเย็นลอยขึ้นมา
“เป่ยหมิงซิเฉิง ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้วเพิ่งจะกลับบ้าน”
เฉิงเฉิงตัวสั่น ฝีเท้าของเขาหยุดชะงักทันที
ฝีเท้าของหยางหยางเหมือนรถที่เกือบเบรกไม่ทัน พอได้ ยินเสียงคุ้นเคยที่ทำให้คนหวาดกลัว ลำตัวที่เพิ่งยึดตรงเมื่อ ครู่ ก็ตกลงอีกครั้งทันที หัวใจดวงน้อยๆรู้สึกกลัว
เฉิงเฉิงหันกลับไปมองที่ห้องโถง พ่อที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างอ่อนเพลีย สีหน้าดูไม่ค่อยดี
หัวใจของเขาบีบรัด เขาจับมือของหยางหยางแน่น พูดขึ้น อย่างนอบน้อม “พ่อ ”
ดวงตาเข้มของเป่หมิงโม่มองเด็กน้อยที่อยู่ข้างเฉิงเฉิงอ ย่างเย็นชา เขาขมวดคิ้วแน่น “เธอเป็นใคร” เฉิงเฉิงตอบกลับเสียงเรียบ “เขาเป็นเพื่อนสนิทของผม”
“เพื่อนสนิทหรือ” เป่ยหมิงโม่เลิกคิ้วขึ้นแล้วลุกขึ้นยืน ค่อยๆ ก้าวเข้ามาลูกชายทีละก้าว มองเด็กผู้หญิงผิวดำที่อยู่ข้างเฉิง เฉิงอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้าเขารู้สึกไม่อยากเชื่อ “เธอเป็นเพื่อนสนิทคนนั้นที่ให้หนังสือการ์ตูนเด็กกับลูกน่ะ หรือ”
เฉิงเฉิงพยักหน้า นึกไม่ถึงว่าพ่อยังจำหนังสือ (Pleasant Goat and Big Big Wolf) ที่หยางหยางส่งให้เขาได้
หยางหยางยืนอยู่ข้างเฉิงเฉิง ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับเป่ห มิงโม่ตรงๆ ขอพระเจ้าอย่าเพิ่งเจอเขาตอนนี้เลย…
“พ่อ เขาคือกู้หยางหยาง” ตอนที่เฉิงเฉิงพูดประโยคนี้ออก มา ดวงตาเขาสดใสเป็นประกายเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึก ซึ่ง เพียงแค่พ่ออาจจะคิดไม่ถึง
พอเห็นใบหน้าเมินเฉยของพ่อ เฉิงเฉิงจึงรีบพูดต่อ “พ่อ เคยรับปากกับผมไม่ใช่หรือไง ว่าก่อนผมจะไปต่างประเทศสามารถพาเพื่อนมารวมตัวที่บ้านได้ และหยางหยางก็มีชีวิต ที่น่าสงสารมาก ถูกพ่อตีจนหน้าบวม พ่อของเขาคือคนผิวดำ ที่ใจร้าย แม่ของเขาก็ไม่ได้อยู่ที่ประเทศจีน ภาษาจีนหยาง หยางก็พูดไม่ค่อยคล่อง อยู่ข้างนอกก็โดนรังแกตลอด ดังนั้น ผมเลยพาเขามาอยู่ที่บ้านสักสองสามวัน”
เฉิงเฉิงอธิบายเหตุผลที่หยางหยางต้องใส่ผ้าปิดปากได้ อย่างดี
สายตาของเป่หมิงโม่ลึกซึ้ง แต่ยังคงมีความรู้สึกไม่อยาก เชื่ออยู่เล็กน้อย จ้องคนผิวดำจนดูไม่ได้ที่อยู่ข้างเฉิงเฉิง ราวกับว่าเป็นสาวน้อยผิวดำที่อาบน้ำยังไงก็คงจะไม่สะอาด แล้ว นึกไม่ถึงเลยว่ารสนิยมของลูกชายตัวเองจะเปลี่ยนไป ขนาดนี้
ผ่านไปนานพักหนึ่ง เขาถึงพูดออกมา “เป่หมิงซิเฉิง ใคร อนุญาตให้ลูกคบกับเด็กผู้หญิงผิวดำ”
เด็กผู้หญิงผิวดำ
เฉิงเฉิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวทันที ถึงแม้จะรู้อยู่แล้ว ว่าพ่อต้องเกลียดคนผิวดำมากแน่ ไม่ใช่เพราะเหยียดหยาม แต่เป็นเพราะพ่อเป็นคนรักสะอาดมาก ดังนั้นยิ่งหยางหยาง ตัวดำเท่าไหร่ก็ยิ่งปลอดภัยเท่านั้น
ปากของหยางหยางที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าปิดปากกระตุกเล็ก น้อย เขาโกรธแล้ว
พ่อคนนี้นี่ ผู้หญิงผิวดำอะไรกัน เขาเก็บความโมโหไว้ไม่ ไหว และมันกำลังจะปะทุออกมา
แต่ถูกเฉิงเฉิงกระตุกมือเล็กๆเอาไว้ก่อน เฉิงเฉิงรู้ดีว่า หยางหยางเป็นคนเก็บอารมณ์ไม่ได้ เขาบอกเป็นนัยๆว่าอย่า เพิ่งทำอะไรบุ่มบ่าม
เฉิงเฉิงเงยหน้ามองพ่อแล้วพูดอย่างใจเย็น ในเมื่อพ่อจะ ส่งผมให้ไปอยู่ต่างประเทศ ก็ควรเตรียมใจเอาไว้ก่อน ใน อนาคตผมต้องคบเพื่อนต่างชาติอีกมากมาย ไม่ใช่แค่คบกับ ผู้หญิงผิวดำ”
เป่หมิงโม่กะพริบตา จ้องมองที่เฉิงเฉิง “ดีมาก ลูกจะใช้วิธี นี้มาขู่พ่อหรือไง ไม่มีประโยชน์หรอกเป่หมิงซิเฉิง อย่ามาใช่ เล่ห์เหลี่ยมพวกนี้ต่อหน้าพ่อ ลูก -ต้องไปต่างประเทศ”
เรื่องที่เป่ยหมิงโม่ตัดสินใจแล้ว ไม่มีวิธีไหนสามารถต่อรอง
ได้
ร่างเล็กของเฉิงเฉิงสั่นเทาเล็กน้อย จริงๆแล้วที่เขาให้ หยางหยางแต่งตัวแบบนี้ เพราะประการแรกต้องการไม่ให้ หยางหยางเปิดเผยตัวตนให้มากที่สุด ให้พ่ออยู่ห่างเขาไว้ ประการที่สองเป็นความคิดที่พ่อเพิ่งจะพูดไปเมื่อครู่ ประการ ที่สาม ที่จริงแล้วเขาไม่รู้ว่าแม่ไปไหน เขาแค่คิดเอาเอง ว่าขอแค่เป็นที่ที่มีหยางหยางอยู่ แม่ต้องมาหาด้วยตัวเอง อย่างแน่นอน..
ยิ่งกว่านั้น เขาใกล้จะต้องไปต่างประเทศแล้ว ก่อนจะไป ต่างประเทศเขาแค่..อยากมีโอกาสให้คนในครอบครัวทั้ง สี่คนได้อยู่พร้อมหน้ากันสักครั้ง ไม่ว่าจะเป็นพ่อ จะเป็นแม่ จะ เป็นตัวเขา หรือจะเป็นหยางหยางก็ตาม.
เฉิงเฉิงกลั้นหายใจ ถึงจะถูกพ่ออ่านความคิดออก เขาก็ยัง คงพยักหน้ากับพ่ออย่างสงบ “ผมทราบแล้วครับ ผมพาหยาง หยางขึ้นไปพักได้หรือยังครับ”
เป้หมิงโม่ขมวดคิ้วแน่น มองสิ่งที่ดำและสกปรกที่อยู่ข้าง เฉิงเฉิงด้วยสายตาเย็นชาอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็พยักหน้า “เดี๋ยวจะให้แม่บ้านไปเตรียมห้องรับรองให้เธอแล้วกัน”
“ครับ” เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างนอบน้อม “ถ้าอย่างนั้น
ราตรีสวัสดิ์ครับพ่อ”
จากนั้นเขาก็จูงมือเล็กของหยางหยาง เดินขึ้นบันได ไป.
หยางหยางค่อยๆก้าวเท้าเล็กๆเดินตามหลังเฉิงเฉิงอย่าง ใกล้ชิด เหมือนสาวน้อยน่ารักคนหนึ่ง….ให้ตายเถอะ สาบานได้เลยว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะเดินเหมือนผู้หญิงแบบนี้ แต่เพราะกระโปรงที่เขาใส่มันทั้งเล็กและยาว เลยก้าวเท้า กว้างไม่ได้เลยo( – )o…..
“เดี๋ยวก่อน”
สองพี่น้องเพิ่งจะเดินขึ้นบันได เป่ยหมิงโม่ก็เรียกพวกเขาไว้
อีกครั้ง
เฉิงเฉิงและหยางหยางก็กังวลใจอีกครั้ง
“พรุ่งนี้ให้หมอเฉินดูรอยบวมของเธอด้วยว่าหนักหรือไม่” เป่ยหมิงโม่หยุดพูดแล้วขมวดคิ้วแน่น “เป่ยหมิงซิเฉิง พ่อ อนุญาตแค่ครั้งนี้เท่านั้น คราวหน้าถ้าลูกจะคบเพื่อนแบบ ไหน ต้องรายงานให้พ่อรู้ล่วงหน้า เข้าใจหรือยัง”
เฉิงเฉิงแอบโล่งใจ แต่ในใจก็รู้สึกหดหูเล็กน้อย พ่อพูด แบบนี้ ดูแล้วคงจะไม่เปลี่ยนความคิดเรื่องที่จะให้เขาไปต่าง ประเทศแน่ เขาพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ครับ”
จากนั้น ก็รีบจูงมือหยางหยางขึ้นไปชั้นบนอย่าง รวดเร็ว.
เป่ยหมิง โม่จ้องแผ่นหลังของเด็กทั้งสองคน ยิ่งมองยิ่งรู้สึก ว่าสาวน้อยผิวดำคนนั้นแปลกประหลาดมาก
ดูแล้ว คงต้องเร่งให้ลูกชายไปต่างประเทศเร็วๆเสียแล้ว ไม่เช่นนั้นถ้าให้เขาคบเพื่อนมั่วๆแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วต้อง เสียคนแน่
หนุ่มน้อยสองคนรีบกลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว
แกรัก
