ตอนที่ 234 สาวน้อยตัวปลอมปรากฏตัว 1
“ฉันรู้ ฉันเห็นแล้ว…” หนูฟื้นสะอีกเล็กน้อย
“เหอะ..ถึงเห็นแล้วยังไงล่ะ ก็ยังส่งฉันให้เข้ามาในนี้” กู้ ฮอนท้อแท้ใจ น้ำตาไม่มีให้ไหล
“ฮอนฮอน ขอโทษจริงๆนะ…” เธอเม้มปาก น้ำเสียงสั่น เครือ “เมื่อก่อน ฉันใช้เธอเป็นเครื่องมือในการเข้าไปใน ตระกูลกู้ก็จริง แต่ทว่าผ่านไปหลายปี ฉันเห็นความกตัญญูใน ตัวของเธอ โดยเฉพาะตอนที่ฉันป่วยหนัก เธอไม่ทอดทิ้งฉัน ไปไหน ฉันซาบซึ้งใจและขอบคุณเธอจริงๆ …ถึงขนาดบาง ครั้งฉันยังคิดว่า ถ้ากู้อันซีดีได้สักครึ่งหนึ่งของเธอ ฉันคงจะ พอใจมาก..”
ยูฟินพูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาก็เออล้นออกมา “ฉันก็เคยคิด ว่าทั้งชีวิตนี้ฉันจะอยู่กับเธอและหยางหยางตลอดไป แต่เรื่อง ราวมากมายมักจะแกล้งเราเสมอ….ตระกูลกู้ตกต่ำลง เชิง เทียนหลังจากออกจากคุกก็มาหาฉันหลายครั้ง ฉันหวังว่า เธอจะช่วยอะไรได้บ้าง ฉันรู้ว่าที่ฉันโกหกเรื่องลักพาตัวใน ตอนแรก คงทำให้คุณรู้สึกแย่มาก..แต่เธอมีนิสัยดื้อรั้น เลยไม่ได้บังคับให้เข้ามามีส่วนร่วม เธอคงจะไม่ทุ่มเทแรง กายทั้งหมดเพื่อช่วยเหลือตระกูลกู้แน่….ต่อมา ฉันรู้สึกผิด ต่อเธอ เลยกลับไปที่ตระกูลกู้กับเชิงเทียน…ไม่รู้เลยว่าพอกลับไปตระกูลกู้ หย่วนชู่ผิงจะกลั่นแกล้งฉันมากมาย ขนาดอันขียังคอยเยาะเย้ยถากถาง.ฉันรู้สึกโกรธมาก ฉัน ไม่พอใจ..ไม่พอใจที่ลูกแท้ๆของตัวเองไปเรียกคนอื่นว่า แม่ไม่พอใจที่อันไม่เคยรู้เลยว่าฉันเป็นแม่ของเธอ….”
“คำว่าลูกแท้ๆ มันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือ” ดวงตาสีดำ สนิทของกู้ขอนมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา
หนูฟื้นร้องไห้พร้อมกับส่ายหน้า “ฮอนฮอน เธอรู้ไหม จนถึงเมื่อคืนนี้ตอนที่หย่วนซู่ผิงล้มลงบนพื้น ฉันถึงเพิ่งจะ เข้าใจว่า จะลูกแท้ๆหรือไม่มันไม่สำคัญอะไรเลย…แต่ฉันก็ คิดได้ตอนที่สายไปแล้ว….”
ปลายนิ้วมือของกู้ฮอนสั่นเทา “สรุปแล้วหย่วนซู่ผิงตายยัง ไง กู้อันขีทำใช่ไหม”
ยูฟินไม่ได้พูดอะไร แค่ส่ายหน้าและน้ำตาไหลเท่านั้น
เหอะๆ… กู้ฮอนหัวเราะเยาะ “ถึงกู้อันขี้จะเป็นคนทำ แต่คุณก็ไม่หักหลังเธอ สุดท้ายคนที่ต้องมาอยู่ในคุกก็คือฉัน เพราะเธอเป็นลูกสาวของคุณ ในตัวเธอมีเลือดของคุณไหล
อยู่”
“ขอโทษ ฮอนฮอน ขอโทษจริงๆ…” หนูฟื้นสะอื้น
“ไปให้พ้น”
น้ำตาไหลอาบสองแก้ม กู้ฮอนไม่อยากจะเห็นหน้าหยูฟินอีก
สิ่งที่เธอไม่ต้องการที่สุด ก็คือคำว่า”ขอโทษ” ของหยูฟื้น
เพราะนั่นทำให้เธอรู้สึกว่า ตัวเองในหลายปีที่ผ่านมา ทุก อย่างเป็นแค่เรื่องตลก
หยูฟินลุกขึ้น เช็ดน้ำตาแล้วมองกู้ฮอน ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า –
“ฮอนฮอน จริงๆแล้ว …..เธอเป็นเด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยง เรื่องพ่อแม่ของเธอ ฉันไม่ค่อยรู้อะไรมาก จำได้รางๆว่าตอน นั้นมีผู้หญิงสวมแว่นกันแดด ใส่ผ้าโพกหัว เดินลับๆล่อๆอยู่ ในซอย เดินไปเดินมาอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ทิ้งเธอไว้ข้างถัง ขยะ.ฉันเดินผ่านไปพอดี และเดินชนผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ ระวัง ตัวเธอหอมมาก ผิวพรรณดี แต่งหน้าด้วย ถึงแม้จะเห็น หน้าของเธอไม่ชัด แต่ในยุคสมัยนั้น การแต่งตัวแบบนั้นต้อง ไม่ใช่คนธรรมดา….แต่ทว่า ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเธอ เหมือนกับ เคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน….”
หัวใจของกู้ฮอนบีบรัดแน่น เธอไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่แท้ๆของเธอ แต่ต่อ
หน้าหยูฟันเธอรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ
..เรื่องราวมันก็ผ่านไปหลายปีแล้ว ผู้คนมากมายนับ ร้อยพัน อยากจะตามหาแม่ของเธอมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย..ฮอนฮอนที่ฉันมาในวันนี้ ไม่ได้มาขอให้เธอยกโทษให้ฉัน อยากจะพูดกับเธอด้วยใจจริง ขอบคุณนะ.ขอบคุณ สำหรับหลายปีที่ผ่านมา ทำเรื่องที่อันซีไม่มีวันจะทำได้.. เธอ..ตูแล..
ยูฟินเช็ดน้ำตา ลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ถอนหายใจ แล้วเดินจากไป.
ที่จริงแล้วคนเรามีอยู่สองด้าน มีทั้งด้านดีและไม่ดี
หนูฟื้นไม่ใช่ไม่มีความผูกพันกับกู้ฮอนเลย ถึงอย่างไรก็ เคยอยู่ด้วยกันมาหลายปี กู้ฮอนก็ดูแลเอาใจใส่เธอทุก .น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน อย่างไรเสีย อย่าง. เธอก็เป็นมนุษย์ที่มีอารมณ์ความรู้สึกคนหนึ่ง
เพียงแต่ว่า สุดท้ายหนูฟื้นก็ตัดสายเลือดความเป็นแม่กับ กู้อันขี้ไม่ขาด และไม่ได้เต็มใจที่จะเป็นมือที่สามของผู้ชายที่ ตนรักตลอดไป
และในช่วงหนึ่งของความคิด คนเราก็มักจะเดินทางผิด
พลาด.
คืนนี้ หยางหยางและเฉิงเฉิงอยู่ในบ้านทั้งคืนรอแม่กลับ
รอแล้ว รอเล่า….
จนคอของหยางหยางตก ใกล้จะนอนหลับแล้ว
กริ้งๆๆ
เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เวลาสามทุ่มตรง
หัวเล็กของหยางหยางล้มลง จนปากเกือบจะถึงพื้น
เฉิงเฉิงชมวดคิ้วแน่น สุดท้ายกดรีโมทปิดทีวี แล้วลุกขึ้น ยืน “ฉันต้องไปแล้วนะ หยางหยาง”
หยางหยางขยี้ตา “อื้อ..แม่กลับมาหรือยัง”
เฉิงเฉิงส่ายหน้า “ยัง โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องอยู่”
“ทำยังไงดี แม่ทำอะไรอยู่ถึงยังไม่กลับบ้าน ฉันอยู่คน เดี๋ยวเหงาจะตาย…” หยางหยางทำแก้มป่อง ดึงเสื้อเฉิงเฉิ งด้วยท่าทางออดอ้อน “นายไม่ต้องไปแล้ว อยู่เป็นเพื่อนฉัน
นะ
เฉิงเฉิงถอนหายใจ “ฉันไม่กลับ ตระกูลเปาหมิงคงเตรียม พลิกแผ่นดินหาแน่”
หยางหยางทำปากจู “แล้วแม่ไปไหนกันแน่ แม่คงไม่ทิ้ง พวกเราไว้โดยไม่ไม่มีเหตุผลแน่…
“ฉันรู้…. เฉิงเฉิงตบไหล่หยางหยางเพื่อปลอบใจ “นาย อย่าเพิ่งคิดมากนะ”
“เป่ยหมิงซิเฉิง นายไม่รู้ว่าเมื่อคืนวานแม่ก็หายตัวไป ฉันกลัวว่าวันนี้แม่จะหายตัวไปอีก…..”
“เมื่อคืนแม่ก็หายตัวไปหรือ” เฉิงเฉิงเพิ่งจะรู้เรื่องนี้
“อิมอึม” หยางหยางพยักหน้าอย่างแรง “ฉันเลยไปขอให้ คุณอาปู่ฝัน โทรหาพ่อ ให้พ่อไปตามแม่กลับมา…”
เฉิงเฉิงชมวดคิ้ว แล้วก็นึกอะไรขึ้นได้ “หยางหยาง นายว่า ตอนนี้แม่จะอยู่กับพ่อหรือเปล่า”
“.ใช่แล้ว” หยางหยางตีหน้าผากตัวเอง ทำท่าเหมือน คิดอะไรได้ “น่าจะเป็นไปได้งั้นเรารีบไปหาพวกเขาดี
In.”
หยางหยางพูดพร้อมกับกระโดดลงมาจากโซฟาเหมือน ตัวหมัดน้อยวิ่งออกออกไปข้างนอกเสียงดังตุ้บๆ
เฉิงเฉิงกลอกตาใส่ท่าทางรีบร้อนของเขา “กลับมา นาย จะไปได้ยังไง”
