ตอนที่ 265 ท่านไม่เป็นบ้าไปแล้ว
ในหัวใจเธอมีแสงสว่างล้ำค่าของพระจันทร์ที่ไกลเกินเอื้อ มอย่างเป่หมิงเฟิงแล้วยังจะมีท่านบรรพบุรุษคนที่สองอย่าง หยินปู้ฝันอีก ! และเห็นชัด ๆ เลยว่าหยินปู่ฝันก็รู้เรื่องแผนการ ชั่วร้ายของเธอด้วย !
ระยำ !
แล้วทำไมเขายังต้องคิดว่าตนเองมีน้ำหนักในใจของเธอ
อยู่อีก !
เขารีบลงมาจากรถทันทีแล้วปิดประตูรถอย่างแรงจนเกิด เสียงปัง เดินกลับเข้าไปในบ้านพักด้วยสีหน้าเย็นชา… ภายในห้องไม่มีพรม บนพื้นถูกปูเอาไว้ด้วยไม้
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เฉิงเฉิงคุกเข่าเล็ก ๆ ทั้งสองข้าง นั้นลงบนพื้นใกล้กับหน้าประตูห้อง แต่เด็กชายเริ่มรู้สึกเจ็บชา ที่หัวเข่า
ดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายแสงคริสทัลจับจ้องไปที่ ประตู รอคอยให้เงาของคนหนึ่งปรากฏขึ้น….
ขึ้น
หรือจะพูดได้อีกว่ากำลังรอให้เงาของคนสองคนปรากฏ
และด้านข้างของเฉิงเฉิงก็มีหยางหยางนอนกางแขนขา หลับอุตุอยู่บนพื้น คล้ายกับว่าสําหรับหยางหยางแล้วเรื่องที่ เกิดขึ้นตลอดทั้งคืนเหล่านี้ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ถึง แม้ท้องฟ้าจะถล่มลงมาเขาก็คงใช้มันแทนผ้าห่ม
ฉิงฮัวเอง ก็คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ เฉิงเฉิง เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำ อย่างไรแล้วเช่นกัน เขาพยายามพูดโน้มน้าวนายน้อยอยู่ หลายครั้ง แต่เจ้าตัวก็ยังคงทำเป็นไม่ได้ยิน เขาจึงทำได้เพียง แค่คุกเข่าเป็นเพื่อนเท่านั้น
ทันใดนั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าประตู
เฉิงเฉิงตื่นตระหนก เด็กชายรีบถ่างเปลือกตาที่เหนื่อยล้า ขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนที่เห็นเงาร่างสูงใหญ่ของคนเป็นพ่อเดิน เข้ามา ดวงตาของเด็กน้อยก็เต็มไปด้วยความสุข แต่เมื่อไม่พบ ร่องรอยของคนเป็นแม่ สายตาที่เฝ้ารออย่างคาดหวังก็หม่นมืด
ลง…
“เจ้านาย ! ” ฉิงฮัวส่งเสียงเรียกอย่างเคารพนบนอบ เป่หมิงโม่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในห้องและเขาก็ได้เหตุการณ์
เขามองเฉิงเฉิงที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้วยหางตาแล้วขมวดคิด ก่อนจะถามออกมาว่า “ลูกกำลังทำอะไร กำลังยอมรับผิดอยู่ อย่างนั้นเหรอ”
ร่างกายเล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงสั่นเทา เงยหน้ามองคนเป็นพ่อ ที่อยู่สูงกว่าก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ อย่างเงียบ ๆ
เดิมทีภายในหัวใจของเป่หมิงโม่ก็เต็มไปด้วยไฟโทสะ ตอนที่ได้เห็นดวงตากลมใสที่เหมือนกับกู้ฮอนคู่นั้นของลูกชาย เขาก็ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้นไปอีก ! เมื่อก่อนเขาก็เคย คิดว่าดวงตาของเธอเหมือนกับลูกชายของเขา แต่ทำไมไม่ เคยคิดว่าเธอเป็นแม่ของลูกเขากันนะ !
ที่เธอพูดมาก็ถูก เขาไม่เคยคิดที่จะสนใจเลยว่าแม่ที่ให้ กําเนิดเฉิงเฉิงขึ้นมาเป็นใคร !
“ยอมรับเรื่องอะไร ลูกยังรู้อีกเหรอว่าตัวเองผิด” เขาตำ หนิเฉิงเฉิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา คนพวกนี้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นทุก อย่าง แต่กลับหลอกเขาเอาไว้ในความมืด หลอกลวงเขามัน สนุกมากนักใช่ไหม !
เฉิงเฉิงกะพริบตา คิ้วเล็ก ๆ ขมวดเข้าหากัน แล้วพูดออก มาว่า “พ่อครับ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรปิดบังพ่อเรื่องที่ตัวเอง ได้รับรางวัล ผมไม่ควรเชิญแม่มาร่วมพิธี ทั้งหมดนี้ล้วนเป็น ความผิดของผม ฟออย่าได้โทษแม่เลยนะครับ ได้ไหม….”
สูด ! เป้หมิงโม่สูดลมหายใจเข้าอย่างแรง
ฉิงฮัวอดมีเหงื่อเย็น ๆ ไหลท่วมแทนนายน้อยของตนเอง ไม่ได้ เรื่องที่นายน้อยเฉิงเฉิงเพิ่งจะพูดออกมานี้ไม่ต่างอะไร กับการราดน้ำมันลงบนกองเพลิง !
เป้หมิงโม่หรี่ดวงตาดำมืดคู่นั้นลงแล้วก้มลงมองลูกชาย ของตนที่กำลังคุกเขาอยู่ จากนั้นก็กัดฟันพูดออกมาว่า “ดี มาก ! ดูเหมือนว่าลูกจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าแม่ของลูกเป็นใคร !
เขาพูดพลางป่าเลืองมองไปยังด้านข้างของเฉิงเฉิงที่มี เจ้าลูกเต่าหยางหยางนอนฉีกแข้งฉีกขาอยู่!
ม่านดวงตาหดเล็กลง เขาตำหนิเฉิงเฉิงต่อว่า “ลูกรู้ตั้งแต่ แรกแล้วใช่ไหมว่ายังมีเจ้าเด็กโง่นี่อยู่อีกคน ! ”
เด็กชายหลุบตาลง เขาไม่กล้าที่จะมองความเย็นชา เกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อโดยตรง แต่ยังพยักหน้าอย่างเยือก เย็น “ใช่ครับพ่อ…”
“สมควรตาย ! ลูกรู้แล้วก็ยังรวมหัวกับพวกเขาพากันมา หลอกพ่ออีกอย่างนั้นเหรอ” เป้หมิงโม่กำหมัดแน่น “ไม่ใช่ว่าพ่อ เป็นคนที่เลี้ยงลูกมาตั้งห้าปีอย่างนั้นเหรอ แม่ของลูกปรากฏตัว ได้ไม่นาน ลูกก็ส่ายหางเดิมตามเธอไปแล้ว หรือความจริงแล้ว ในสายตาลูกไม่เคยมีพ่อคนนี้อยู่! “
ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ ยังเคยเกิดความรู้สึกสงสารขึ้นใน หัวใจ
พิจารณาดูแล้วการที่เด็กคนนี้มีพ่อแบบเขา ความจริง แล้วเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ลูกเหยียบย่ำลงบนเส้นทางที่เขา เคยผิดพลาด ไม่เคยต้องที่จะให้เด็กคนนี้มีชีวิตวัยเด็กที่เย็น มาเหมือนเขา
แต่ความจริงแล้ว เขาคิดผิดทั้งหมด !
ความจริงแล้วเป่หมิงซิเฉิงไม่เคยต้องการเขา !
ร่างกายเล็ก ๆ ของเฉิงเฉิงสั่นเทา แต่ครั้งนี้เขากล้าที่จะ มองสบเข้าไปในดวงตาของผู้เป็นพ่อ ภายในจิตใจมี ประสบการณ์มากมายที่ไม่เข้ากับอายุ เขาตอบผู้เป็นพ่อกลับ ไปว่า “พ่อครับ เป็นพ่อเองที่ส่งผมมาอยู่ต่างประเทศ เป็นพ่อ เองที่รู้สึกว่าจะมีลูกคนนี้หรือไม่มีก็ไม่ใช่เรื่องที่สําคัญ เป็นพ่อ เองต่างหากที่ไม่อยากจะเป็นพ่อของผม แต่ทว่ากับแม่มันไม่ เหมือนกัน แม่เคยกอดผมเอาไว้ในอ้อมกอด แม่รักผมมาก แม่ ให้ความอบอุ่นกับผม แม่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนที่สําคัญ ที่สุดในโลก เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่แต่ไหนแต่ไรมาพ่อไม่เคยมอบ มันให้กับผมเลยสักครั้ง ! ”
นัยน์ตาของเป่หมิงโม่ส่องประกายเหี้ยมโหด เขาถูก คำพูดของเฉิงเฉิงทำให้มื้อใบ้ไปชั่วขณะ
ใช่ เขายอมรับว่าตัวเองเป็นพ่อที่แย่มากจริง ๆ !
เขายอมรับว่าเขาไม่รู้ว่าควรจะบอกรักลูกยังไง ! คนเย็นชาไร้หัวใจแบบเขา แม้แต่ตนเองยังจะถูกความ เย็นชานั้นแช่แข็งตัวเองไว้ แล้วจะให้เขาไปสร้างความอบอุ่น ให้คนอื่นได้อย่างไร
ด้วยเหตุนี้เขาโกรธจนทำได้เพียงแต่ใช้เท้าสะกิดลงไป บนตัวหยางหยางที่กำลังนอนหลับเหมือนหมูตาย! แต่เป็นเพราะเด็กคนนี้ตัวเล็กเกินไป เขาจึงได้ความคุม
ความแรงเอาไว้ ถึงแม้เขาจะโกรธจนเป็นบ้าไปแล้ว แต่เขาก็ไม่
อยากที่จะทําร้ายลูกชายของตัวเอง !
หยางหยางที่กำลังหลับฝันหวานรู้สึกว่าเหมือนมีคนเตะ เขาอยู่ เขาส่งเสียงออกมาอย่างรำคาญว่า “ไอยา…ไสหัวไป เดี๋ยวนี้… “หลังจากนั้นก็พลิกตัวนอนต่อ
ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ! ”
เฉิงเฉิงขมวดคิ้วแล้วรีบเข้าไปเขย่าตัวหยางหยาง ตะโกน ออกมาเบา ๆ ว่า “หยางหยางตื่น ! ”
ใครจะไปรู้ว่าหยางหยางจะสะบัดมือไล่เฉิงเฉิงเหมือน
สะบัดมือไล่แมลงวัน “ไอยๆ อย่าวุ่นวายนัก… คนเขาจะนอน…..” เฉิงเฉิงจึงทำได้เพียงออกแรงเขย่าแล้วเขย่าอีก “หยาง หยางรีบตื่นเร็วเข้า พ่อกลับมาแล้ว”
“อื้ออื้อ…กลับมาแล้วก็กลับมาแล้ว… เห็นได้ชัดว่าเจ้า ตัวเล็กยังไม่กลับมาจากแดนเซียน ต่อให้เง็กเซียนกลับมาแล้ว ก็ล้วนต้องปล่อยให้เขาทําตัวเหลวไหลนอนกรนคร่อก ๆ ต่อ
ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างเป่หมิงโม่จะไม่สนใจลูกชาย ของเขาได้อย่างไร
ทันใดนั้นเขาก็น้อมเอวลงไป ยื่นแขนที่แข็งเหมือน เหล็กกล้าไปทางหยางหยางจากนั้นก็อุ้มเด็กชายให้ลอยขึ้นมา คนเป็นพ่อถอดกางเกงของลูกชายออกโดยไม่พูดไม่จา หลัง จากนั้นก็พลิกหยางหยางคว่ำลง แล้วง้างฝ่ามือออก
เสียง เสียะ เสียะ เสียะ ดังขึ้นบนก้นขาวเนียนนุ่มของ หยางหยางอยู่หลายครั้ง…
“แง แง ฮือ” หยางหยางร้องออกมาดังลั่น เด็กชายตกใจ จนตื่นขึ้นมาจากฝัน ความเจ็บซาที่ก้นทำให้เขาส่งเสียงร้อง ออกมาอย่างเจ็บปวด “อ้าอ้าอ้า เจ้าพ่อสมควรตาย คุณมัน สมควรตาย ไม่คิดเลยว่าพ่อจะตีผมอีกแล้ว….
ตอนที่หยางหยางพูดคำว่า ‘อีกแล้ว’ ออกมาก ทำให้แวว ตาของเป่หมิงไม่มืดครึ้มขึ้นไปอีก
“ตีลูกอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ ดูเหมือนว่าลูกจะไม่ได้สวม รอยเป็นเป่หมิงซิเฉิงแค่ครั้งสองครั้งสินะ ! ตบตาพ่อมันสนุก มากเลยใช่ไหม ! ”
เยียะ
เขายังคงตีลงไปบนก้นหยางหยางอีกครั้งหนึ่ง
“อ แง…” เด็กชายเจ็บจนตะโกนร้องออกมา สุดท้ายเขา ก็ระเบิดอารมณ์ออกมา “หลอกพ่อบ้าบออะไรกันเล่า ! เป็นคน สารเลวสมควรตายอย่างพ่อต่างหากที่แยกผมกับเป่หมิงซิเฉิง ไม่ออก ! ยังจะโทษใครได้อีกหา จะโทษก็ต้องโทษที่ปู่ที่ให้ กําเนิดคนสมองขี้เลื่อยอย่างฟอออกมาต่างหาก ! ”
“ว่าไงนะ ! ” เป๊หมิงโม่เบิกตากว้าง ครั้งนี้นับว่าเป็นการ เปิดโลกทัศน์ครั้งใหญ่ของเขาแล้ว ใครมันสอนคำพูดที่ไร้ อบรมสั่งสอนพวกนี้ให้ลูกกันหา ! คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าด่าพ่อ ตัวเองแบบนี้ ! ลูกกวนโอ๊ยนักใช่ไหม แล้วก็อะไรที่พูดว่า ที่ให้ กําเนิดคนสมองขี้เลื่อยอย่างฟอออกมากันหา แล้วลูกละ ตัวลูก เองก็เหมือนจะเข้าเค้ากับไอพวกคำว่าคนสารเลวกับคำว่า สมองขี้เลื่อยอย่างที่ตัวเองพูดเหมือนกันนั่นแหละ หลังจากนั้นก็มีเสียงดังเผียะดังขึ้นอีกครั้ง !
หยางหยางเจ็บจนร้องไห้ฮือออกมาเสียงดัง “ฮือ ฮือ ฮือ หยางหยางไม่ใช่คนสารเลวสักหน่อย พวกคนสารเลวชอบตี คน ไม่ยอมฟังเหตุผล ! หยางจะหาแม่ แม่ครับ…
สภาพหยางหยางที่ถูกจับพลิกคว่ำนั้นคล้ายกับไก่ตัวเล็ก ที่ดิ้นรนต่อสู้อยู่กลางอากาศ ช่างน่าสงสารจริง ๆ …
เสียงเรียก ‘ แม่ครับ’ ของเด็กชายสีหน้าของคนเป็นพ่อ เย็นชามากขึ้นไปอีก!
“ต้องการแม่นักใช่ไหม พ่อไม่มีทางยอมอย่างเด็ดขาด ! ”
หลังจากนั้นไม่นานเป่หมิงโม่ก็ฟาดฝ่ามือลงไปอีก เสียงร้องไห้โหยหวนของหยางหยางดังก้องไปทั่วบ้านพัก
หลังจากที่ในคืนนี้เป้หมิงโม่ได้รู้ว่าความจริงว่ากู้ฮอนเป็น แม่ของลูกชายฝาแฝดของตนเองนั้น เขาก็เริ่มรู้สึกตกตะลึง ก่อน จากนั้นก็เริ่มเป็นบ้า ท้ายที่สุดก็เริ่มชัก
ที่ตะลึง ก็เพราะผู้หญิงคนนั้นที่เขาคิดถึงเธออยู่บ่อย ๆ อยู่ ๆ ก็กลายเป็นแม่ของลูกชายเขา เขาตะลึงจนตาค้าง
ที่เป็นบ้า ก็เขาถูกเพราะสามคนแม่ลูกหลอกเสียจนหัวปั่น เขาจึงกลายเป็นบ้า
ที่ชัก ก็เพราะความจริงแล้วลูกของเขาไม่ได้มีแค่เป่หมิงซิ เฉิงคนเดียว ! ผู้หญิงคนนั้นไม่เพียงแต่ปิดปังเขา เธอยังกล้า ขโมยลูกของเขาไปอีก เขาโกรธจนจะชักตายอยู่แล้ว…. สามวันหลังจากนั้น
คดีฟ้องร้องคดีหนึ่งดังไปทั่วเมือง A
เนื้อหาของคดีก็คือ ท่านประธานเป้หมิงโม่ของกลุ่ม บริษัทเป่หมิงอันเป็นบริษัทผู้นำธุรกิจขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียง เป็นที่รู้จักกันดีได้ทำการฟ้องร้องหญิงสาวลึกลับคนหนึ่งเพื่อ แย่งชิงสิทธิในการเลี้ยงดูเด็กชายอายุห้าขวบ
ทันทีที่เกิดการฟ้องร้องขึ้น ก็เหมือนมีหินก้อนหนึ่งกระตุ้น ให้เกิดคลื่นหลายพันชั้น เกิดความวุ่นวายดั่งพายุฝนกระหน่ำ ไปทั่วทั้งเมือง
สื่อมวลชนในเมือง A กับหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์ แทบจะ ขุดคุ้ยลงไปถึงสามเมตรเพื่อที่คว้าข้อมูลภูมิหลังของหญิงสาว ลึกลับกับเด็กชายอายุห้าขวบคนนั้นขึ้นมา เรื่องนี้ทำให้คน ประหลาดใจจนเกินไปแล้ว พวกเขาไม่เคยได้ยินเลยว่าคุณ ขายรองเป่หมิงของเมือง A จะเคยมีประวัติการแต่งงานมาก่อน
แล้วชายหนุ่มไปมีลูกชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แต่ทว่าเป้หมิงโม่นั้นปกป้องเด็กชายได้อย่างรอบคอบ แน่นหนา คล้ายกับว่าแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ไม่ยอมให้หยดลงมา ทําเอาท้ายที่สุดเหล่าปาปารัซซี่ที่พยายามจะแอบถ่ายรูปเด็ก ชายรูปพากันคว้าน้ำเหลว
ถึงแม้ว่าพวกเขาจะขุดเอาความลับของคุณชายรองเป่หมิ งออกมาไม่ได้ แต่เหล่าท่านเทพนักข่าวก็สามารถขุดหาเรื่อง ของหญิงสาวลึกลับออกมาได้
เพียงแต่ว่าเรื่องที่ทำให้เหล่าผู้คนคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ก็คือแท้ที่จริงแล้วหญิงสาวลึกลับคนนั้นกลับไม่ใช่ซูเปอร์สตาร์ อย่างSoso ! แต่เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่สามารถธรรมดาได้ มากกว่านี้อีกแล้ว ว่ากันว่าเธอเป็นลูกสาวนอกสมรสของบริษัท ที่ได้ล้มละลายไปแล้วแห่งหนึ่ง ภูมิหลังทางบ้านเรียกได้ว่า ธรรมดามาก ๆ ไม่ว่าจะประวัติความเป็นมา หรือประวัติการ ศึกษาก็ไม่มีอะไรที่จะสามารถเทียมเทียบกับมหาเศรษฐีที่ ร่ำรวยด้วยเพชรนิลจินดาอีกทั้งยังมีรูปหน้าที่เป็นสัดส่วนทอง คำอย่างเป่หมิงโม่ได้เลย !
แต่ก็เป็นผู้หญิงที่ธรรมดาสามัญคนนี้แหละที่กลายเป็น จำเลยของคดีฟ้องร้องและก็ยังเป็นแม่ของเด็กชายอายุห้า ขวบคนนั้นด้วย !
ณ สนามบินเมือง A
กู้ฮอนขึ้นเครื่องบินจากออสเตรเลียบินกลับมาที่เมือง A พร้อมกับหยืนปู่ฝัน
เป็นเวลาสามเดือนแล้ว กว่าที่เธอจะได้กลับมาบ้านเกิด มายังบ้านเกิดที่คุ้นเคยอีกครั้ง
เธอคิดถึงสภาพอารมณ์ของตนเองตอนที่หนีออกไป ตอน นี้มันได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างมาก
ทันทีที่เท้าก้าวเท้าออกจากสนามบิน ปาปารัซซี่จำนวน มาก ดักรออยู่ก็รีบเข้ามาห้อมล้อมเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา จนเหมือนกับว่าไม่มีแม้แต่ทางให้น้ำไหลผ่านไปได้
ในตอนนั้นเองเสียงแชะแชะของกล้องถ่ายรูป กล้องถ่าย วิดีโอ หรือแม้กระทั่งไฟแฟลชก็ดังขึ้นไม่หยุด กู้ฮอนถูกแสงไฟเหล่านั้นทำให้ลืมตาตาไม่ขึ้นไปชั่วขณะ
หยินปู้ฝันตอบโต้กลับด้วยการดึงเธอเขามาอยู่ในอ้อม กอดของเขาแล้วใช้มือช่วยบังใบหน้าของเธอเอาไว้
คุณกู้ใช่ไหมคะ ได้ยินมาว่าคุณเพิ่งจะกลับมาจาก “ ออสเตรเลีย ที่กลับมาครั้งนี้ก็เพื่อที่ต่อสู้ในคดีฟ้องร้องของ คุณชายรองเป่หมิงใช่ไหมคะ คุณคิดว่า…”
“ขอถามหน่อยได้ไหมว่าคุณกับคุณชายรองเป็นสิ่งมี ความสัมพันธ์ยังไงกันแน่ถึงได้มีโอกาสให้กำเนิดเด็กออกมา ใช่คู่รักกันหรือเปล่า หรือว่าเป็นแค่วันไนท์สแตนด์
คุณชายรองเป่หมิงกับSosoมีความรักความผูกพันลง เรือลําเดียวกันมานานกว่าสิบปี ลูกชายของคุณอายุแค่ห้าขวบ ขอถามหน่อยได้ไหมคะว่าปีนั้นเป็นคุณที่เข้าไปแทรกกลาง ระหว่างความสัมพันธ์ของคุณชายรองเป่หมิงกับSosoใช่ไหม คะ เป็นมือที่สามใช่ไหมคะ
“คุณกู้ คุณมีวัตถุประสงค์ที่จะใช้ประโยชน์จากลูกของ คุณในการแต่งเข้าไปเป็นคุณนางหญิงใหญ่ของตระกูลเป่หมิง ใช่ไหม คุณมีความคิดเห็นอย่างไรที่ต้องต่อสู้เพื่อแย่งชิงสิทธิ ในการดูแลลูกกับคุณชายรองเป่หมิง
“ไม่ทราบว่าผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆ ของคุณเป็นใครกันคะ เขา เป็นคนรักของคุณหรือเปล่า
“คนที่คุณกำลังเผชิญหน้าอยู่คือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งอย่าง
คุณชายรองเป่หมิง คุณเชื่อมั่นไหมว่าตนเองจะชนะคดีนี้”
ในชั่วพริบตา นักข่าวนับร้อยคนก็พากันเล็งเลนส์กล้อง สั้นยาวทุกแบบไปยังกู้ฮอน เหล่านักข่าวยังพากันยิงคําถาม อย่างต่อเนื่องไม่มีเว้นว่าง
กู้ฮอนถูกถามจนเธอตัวรับไม่ทันทั้งยังพูดอะไรไม่ออกสัก คำ สองมือขยับขึ้นไปปกป้องท้องน้อยของตนเองเอาไว้ตาม จิตใต้สำนึก เธออิงเข้าเข้าไปข้างในอ้อมแขนของหยินปู้ฝัน
หยินปู้ฝันใช้มือหนึ่งปกป้องศีรษะของเธอ และใช้อีกหนึ่ง ขวางกั้นเลนส์กล้องอันเย็นเยียบพวกนั้นเอาไว้ ในที่สุดเขาก็ ตะโกนออกมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่ไหว
