ตอนที่ 275 สุดท้ายแม่ลูกก็ต้องพรากจากกัน
“ฝัน จริงแล้วฉันโกรธเธอ โกรธที่ว่าเธอกับฉันและหยาง หยางมากจากขึ้นศาลรอบที่แล้วมันทำให้ฉันรู้ว่าทำหน้าของ การเป็นแม่ได้ห่วยแตกมาก เป้หมิงไม่มีอนาคตที่ดีกว่าให้ ลูกได้ ตอนนี้ฉันไม่เหลือไร เหลือแค่ลูกในท้อง และฉันก็จะ ไม่มีแรงไปสู้ไรกับเขาอีก…
“ฮอนฮอนเธอจะทําอะไร อย่าทําให้ฉันตกใจได้มั้ย!” ฮอนฮอนยิ่งนิ่งเท่าไหร่เขายิ่งกังวลเท่านั้น
ฮอนยิ้ม “ฉันแค่เหนื่อย อยากพัก
“ฉันเข้าใจงั้นเธอพักผ่อนอย่าทำอะไรบ้าๆถึงจะแพ้แต่ เราก็ยังสามารถเรียกร้องและตอนนี้ฉันหาสคดีที่เขายังปิดไม่ มิดเพื่อจะทําให้เราได้โอกาสอีกครั้ง…
“ฝัน ช่างเถอะ”ถึงให้หยางหยางกลับมาหาฉัน แล้วไง? ให้เขามาใช้ชีวิตยากลำบาก ดูฉันที่ผ่านมานี้ เป้หมิงไม่ถูก แล้วแหละหยางหยางมีทางเลือกเยอะกว่าและเฉิงเฉิงก็ยังมี หยางหยางอยู่ข้างๆอีกก็จะมีความสุขมากฉันคิดชัดเจนแล้ว ห้ามเห็นแก่ตัว ….แต่ลูกในท้องนี้คงต้องใช้ชีวิตลำบากกับ ฉันแล้วแหละ…
“ฮอนชอน….. ฝันรีบเดินมาตรงหน้าหล่อน “เธอจะปล่อยลูกๆไปจริงๆหรอ…
กู้ฮอนส่ายหัว “ไม่ ฉันไม่เคยคิดจะปล่อย
“แต่เธอ…”ฝันรู้สึกเขาไม่เข้าใจฮอนชอน “เธอเป็นแบบ
นี้ทําให้ฉันกังวลนะ…”
กู้ฮอนหายใจเข้าลึกๆ “ฝัน ฉันขอบคุณมากๆนะที่ดูแล ฉันกับหยางหยาง แต่ฉันก็จะพึ่งเธอไม่ได้…..
“ไม่ —-ฝันรีบพูดแทรก จับมือหล่อนไว้แน่นๆ”ฮอนฮอน เธอหมายความว่าอะไร?ไม่พึ่งฉันต่อไปแล้ว?
“ผู้ฝันปล่อยมือ ได้มั้ย?”
“ฉันไม่ปล่อย ….
“เธอเป็นแบบนี้ ทําให้ฉันไปก็ไม่สบายใจ…..
เธอจะไป?”ฝันอึ้งทำไมต้องไปเธอรู้ฉันไม่แคร์ความ “ สัมพันธ์เธอกับเป้หมิงโม่กับลูก เธอรู้ว่าฉันไม่แคร์….
ฝันร้องไห้ ร้องไห้เหมือนเด็ก…..
หล่อนส่ายหัว เช็ดน้ำตาให้ฝัน “ฝัน เธอรู้ดีที่สุดไม่ใช่ หรอว่าพวกเราจะเป็นคนรักไม่ได้ ?”
“ฮอนฮอน…”
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา
สุดท้ายเขาก็ต้องอยู่เห็นฮอนซอนเดินจากไป….
หล่อนอาจจะพูดถูก ตั้งแต่เขารู้ว่าหล่อนเป็นคนรักของเป็น มิงโม่ ก็รู้แล้วว่าเขากับหล่อนเป็นคนรักกันไม่ได้……
สุดท้าย ทุกอย่างก็เป็นความฝันของเขารักเพียงฝ่ายเดียว
แค่นั้น…..
กลางคืน
ตั้งแต่เขาชนะในการขึ้นศาลเรื่องนั้นเสร็จ ที่บ้านก็
บรรยากาศครีม เงียบ
เงียบปางตาย
“คุณหนูเฉิงเฉิงคุณหนูหยางหยาง ขอร้องละ อย่าอด อาหารเลย..”พูดจนปากจะแตกทั้งสองก็ไม่กินเลย
เฉิงเฉิงนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่มีแรง ปากซีด
หยางหยางมองบนรอบนี้ไม่ว่าจะหิวยังไง ถ้าไม่มีแม่ เราก็
จะหิว ให้ตายเลย!
คุณท่านเปหมิง เป้หมิงเจิ้งเทียนและเจียงฮุยซินถอน
หายใจอยู่ด้านนอก
“คุณหมอมายัง! รีบไปเร่ง!”เจียงฮุ่ยซินพูด
“คุณหมอบอกรถติดน่าจะถึงสายหน่อย
“เ ห ง ไม่ละบอกเขายัง?”
“โทรไม่ติด…
“คุณท่านเปามิงโมโหมาก “ลูกเวรนี้ เอาลูกกลับมาแล้วก็ ไม่สนใจไรเลยหรอ!”
“เจิ้งเทียนจะทำไง จะให้น้ำเกลือกับทั้งสองก็ไม่ใช่วิธี…… “เจียงฮุ่ยชินพูด ลูกๆได้กลับมาบ้านเป้หมิงแต่ใจลูกๆก็ยังอยู่ ที่แม่…
ท่านเปหมิงคิดสักพัก ได้ตัดสินใจ
“ฮุยซิน เธอเรียกให้ฮอนมา เรียกหล่อนมาพูดให้เด็กๆ
เจียงฮุยชิ้นค้าง เจิ้งเทียน….
“อย่าลังเล! ไปทําสะ!”
เรื่องที่หยางหยางกับเฉิงเฉิงอดอาหาร เจียงฮุยชินก็ไม่มี
ทางเลือก ไปหากู้ฮอน
ตอนนี้ฮอนเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว
“เธอ….เจียงฮุยซินรู้สึกแปลกใจ นี้เธอเก็บของ “จะไป
จากที่นี่แล้วหรอ?”
ฮอน “ใช่ ก็เหมือนที่เธอหวังไง”
“เจียงฮุยชินคิดไรไม่รู้เต็มไปหมดอีกใจก็อยากให้ไป อีกใจก็เรื่องหยางหยางกับเฉิงเฉิง?”
ฮอนยิ้ม ถาม “ทำไมจะให้โอกาสหรอ?”
เจียงฮุย นพูดไม่ออก
ฮอนหันหลังไปเก็บของต่อ
เจียงฮุ่ยซินค่อยๆพูดขึ้น”เด็กสองคนนั้น ตั้งแต่รู้ว่าเธอแพ้ ก็อดอาหารหลายวันมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันกลัวพวก เขาเกิดเรื่อง…
กู้ฮอนกระตุก
เจียงฮุยซินพูดอีก “ฉันหวังว่าเธอจะช่วยพูดหน่อย ยังไง อยู่บ้านนี้ก็ดีกว่าไปอยู่อย่างลำบากกับเธอ”
“ได้ เดี๋ยวฉันลองไปพูดกับพวกเขาดู…
บ้านเป้หมิง
เห็นลูกทั้งสองของหล่อน หล่อนไม่คิดว่าจะได้เจออีก
เด็กทั้งสองผอมลงเป็นอย่างมาก หน้าซีดขาว…. “เฉิงเฉิงหยางหยาง” หล่อนอดไม่ได้ที่น้ำตาไหล
“ออ…คุณแม่…
“ชื่อ….คุณแม่…
เด็กทั้งสองวิ่งเข้าอ้อมกอดของหล่อน
“คุณแม่ไม่เอาหยางหยางแล้วใช่มั้ย ทำไมไม่เอาหยาง หยางไปด้วย เด็กที่สดใสร่าเริงมาตลอดที่ไม่เคยจะเสียใจ
“…”เฉิงเฉิงร้องไห้ที่อ้อมกอดแม่
“ทําไมแม่จะไม่เอาหยางหยางละ?”ฮอนร้องไห้ ยิ้มแล้ว บีบจมูกตัวเล็ก แค่คุณแม่เหนื่อย อยากพักดีๆก็เลยให้หยาง หยางอยู่กับพ่อก่อนได้มั้ย?”
“ฮืออออ หยางหยางไม่เอาคุณพ่อ หยางหยางจะอยู่กับแม่ จะพักผ่อนกับแม่……
“เด็กน้อย ลองคิดดูสิ แม่เหนื่อยมากเลยนะที่เลี้ยงพวกเธอ
เนีย!”
“…..คุณแม่เหนื่อยมากมั้ย… “หยางหยางมองแม่
“ใช่! แม่เหนื่อยมากๆหยางหยางเชื่อฟังหน่อยได้มั้ย อยู่ กับพ่อไปก่อน ให้แม่ขี้เกียจแป๊บ ได้มั้ย?”
แต่ไม่มีแม่ หยางหยางเศร้า…
“ยังมีเฉิงเฉิง ทำไมหยางหยางจะเหงาละ”กู้ฮอนกอดหยาง หยางและมองเฉิงเฉิงอย่างอ่อนโยน หวังว่าเขาจะเข้าใจ “เฉิงเพิ่งรับปากแม่ว่าจะดูแลน้องดีๆนะ?”
เฉิงเฉิงกั้นน้ำตา ถ้าแม่พักเสร็จแล้วยังจะกลับมาหาพวก
เราอีกมั้ย?”
ฮอน “แน่นอน! แม่จะกลับมาหาพวกเธออีก!”
“สัญญานะ! “เฉิงเฉิงชูนิ้วก้อย
“ผมก็จะเอา!”‘หยางหยางชูนิ้วก้อย
กู้ฮอนเกี่ยวก้อยทั้งสอง “เฉิงเฉิงหยางหยางต้องรับปาก แม่ว่าจะเชื่อฟังไม่ซื้อไม่สนตั้งใจเรียนต้องรักกันนะทุกวันก็มี
ความสุข
“งั้นแม่ก็ต้องสัญญาว่าถ้าพักเสร็จแล้วต้องกลับมาหาพวก
เรา…”
“แม่รีบมาเอาหยางหยางไปนะ…หยางหยางเกลียดพ่อ…
ตั้งแต่นั้นมา ทั้งสองพี่น้องรอแล้วรอเล่าปีผ่านไปผ่านไป
เปีหนึ่ง ไม่เดินเซออกมาจากผับ เขาจําไม่ได้ว่า มีกี่คืนที่เขาเมาเละแบบนี้…
ฉิงฮัวรีบลงรถมาพยุงเขา “นายครับ ตะกี้โทรศัพท์มาบอกว่า คุณหนูทั้งสองยอมกินข้าวแล้วครับ
เป๊หนึ่ง โม่แตกตื่น” ใช่หรอ?”
“ไซ คุณหญิงบอกว่า เพราะให้คุณฮอนมาช่วย
เป่หมิง โม่หยุด!”
ใครให้สิทธิ์หลอน ให้หล่อนไปเจอลูก?!
จึงตัวถอนหายใจเพราะคุณหญิงกลัวนายโมโหก็เลยให้
ผมมาพูดก่อน”
“ที่เขาทำแล้วค่อยพูด!
“…คุณหญิงบอกว่า ถ้านายจะโกรธก็ไม่มีความหมาย อะไรเพราะคุณฮอนจองตั๋วจากไปจากเมืองคืนนี้ฉิงตัวพูด
เป้หมิงไม่ก๋ามัด!
กัดฟัน!ตะโกน-นี่เป็นความรู้สึกที่เขาไม่เข้าใจด้วยซ้ำ
“หล่อนจะปัดดูดหนีอีกแล้วหรอ!”
“นายครับ คุณหญิงบอกว่า ก่อนที่คุณฮอนจะไปหวังว่า นายจะทำกับลูกดีๆ”
ให้ตายเถอะ ถ้าหล่อนจะพูดทำไมไม่มาพูดกับฉัน?!
ถึงตัว ถอนหายใจ นายครับ นายคิดว่านายไปพูดสภาพนี้ คุณ ฮอนจะพูดกับนายดีๆหรอครับ?”
เป้หมิงไม่ต้นจึงตัวออกแล้วขึ้นรถ “สภาพฉันทำไม? หล่อนจะเอาไงกับฉัน? ทำไมฉันต้องร้องขอหล่อน เธอคิดว่า มันเป็นไปได้หรอ!”
ไม่คาดคิด ฉิงฮัวมองเขา “นายครับ วันขึ้นศาลนานก็ได้ ใส่คุณกู้สอนแล้วแล้วยังแย่งหยางหยางไปอีกถึงนายจะ ขอร้องหล่อนอย่าไป ก็คงจะเป็นไปไม่ได้…
“เธอ….ไร้ประโยชน์!”เหมิงไม่จ้องเขา นี้จะทำให้เขา
เครียดตายหรอ!
ฉิงตัวพูดต่อ นายครับ ถ้าผมพูดตรงไหนที่ไม่ดีก็ขอให้ นายอภัยให้เพราะนิสัยเขาจึงตัวก็ไม่รู้ไม่ชอบให้ใครยุ่งยิ่ง ไม่ชอบให้ใครมาหักหลังและโกหกโดนคนทิ้ง…
“ใครบอกฉันโดนทิ้ง!”เป้หมิง โม่ตะโกน
“…นาย วันนั้นที่คุณเลือกที่จะทิ้งนาย แล้วพาเฉิงเฉิงกับ หยางหยางไปออสเตรเลีย นายได้ทำลายรูปทิ้ง ผมรู้ว่านาย โกรธมาก…
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่ทิ้ง!”เขาตะโกนกลับหล่อนทำเพื่อ จะหนีไปอยู่กับเป้หมิงเฟิง
