เป้หมิงโม่เหลือบมองเฟยเอ๋อ ก่อนจะเผยรอยยิ้ม เล็กๆที่มุมปาก
เขายังคงเป็นเป้หมิงโม่คนเดิม นิสัยที่สุขุมนุ่มลึก ท่าทางที่ดูสง่างามเป็นผู้ดี การพูดการจาที่ฟังรื่นหู ราวกับ ไม่มีสิ่งใด ที่จะสามารถทำลายธารน้ำแข็งที่ห่อหุ้มตัวเขา ไว้
เฟยเอ๋อเคยชินกับความเย็นชาของเขาตั้งนานแล้ว เพราะเธอรู้ว่า เบื้องหลังความเย็นชาของเขา คือ
ความอ่อนละมุนที่ลุ่มลึกยิ่งกว่ามหาสมุทร……
ทันใดนั้น ผ่าง
ประตูถูกแรงกระแทกจนเปิดออก!
ก่อนที่ร่างน้อยๆ จะพุ่งเข้ามาในห้องราวกับกรงล้อ
ไฟ
ร่างน้อยๆทะยานราวกับพายุหมุน ปีนขึ้นไปบน เตียงของเป่หมิงโม่ทันที ก่อนจะยืนประจันหน้ากับเขาด้วย ท่าทีที่ขึงขัง
วินาทีต่อมา ช้อนรองเท้าอันเรียวยาวจ่อเข้าที่ลำ คอของเป้หมิงโม่
“ได้ ข่าว ว่า พ่อ จะ หมั้น!!”
เสียงเล็กๆ ที่ผสมกับอารมณ์โมโหของเด็กน้อย ตะโกนลั่นทีละคำ
เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้นฉงน ก่อนจะหลุบตาลงมอง ช้อนรองเท้าที่จ่ออยู่ที่ลำคอของตัวเอง นัยน์ตาลุ่มลึกคู่นั้น กลับหรี่ตาลงในทันที
สืบเนื่องมาจากการที่เขาเคยถูกสั่งสอนจนเข็ดหลาบ โดยย้อนรองเท้าอันนี้ ท่านโม่สาบานว่าจะไม่มีวัน ญาติดีกับซ้อนรองเท้าอันนี้ไปจนวันตาย!
แต่ลูกชายเขาคนนี้ กลับทำเหมือนถอดแบบแม่ตัว
เองมาไม่มีผิด “ใช่!” เขายกมุมปากขึ้นเล็กๆ และพูดด้วยน้ำเสียง ราบเรียบ
ผ้าปูที่นอนสีขาวบริสุทธิ์ดุจหิมะที่หยางหยางยืน อยู่ ถูกเหยียบจนเปื้อนไปด้วยรอยเท้าสีดำสองสามรอย
เด็กน้อยยืนเอามือข้างหนึ่งเท้าสะเอว และมืออีก ข้างถือซ้อนรองเท้าราวกับถือดาบ จ่อไปที่ลำคอของเป่ห มิงโม่
เจ้าตัวแสบตะโกนออกมาว่า “ข้าไม่อนุญาตให้เจ้า หมั้น!”
เป่หมิงโม่นังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิม โดยไม่สนใจเจ้า ตัวแสบตรงหน้า ที่ยืนขึ้นแล้วก็ยังสูงไม่เท่าตัวเองที่นั่งอยู่ ตอนนี้ อยากรู้ว่าเด็กน้อยจะแผลงฤทธิ์อะไรออกมาได้บ้าง
เหมือนพอจะเดาออกว่าลูกชายจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ เขากลับตอบกลับอย่างเรียบเฉยว่า “อยู่ต่อหน้าข้า อย่า แทนตัวเองว่าข้าสิ!”
“ผมไม่สนใจ! ผมไม่อนุญาตให้พ่อหมั้นหมายกับผู้ หญิงน่าเกลียดคนนี้หรอก!”
หยางหยางตะโกนออกมา พร้อมชี้ซ้อนรองเท้าไป หาเฟยเอ๋อที่นั่งอยู่ข้างเตียง ใบหน้าเด็กน้อยอัดแน่นไป ด้วยไฟโทสะ
เฟยเอ๋อตกใจจนเผลอทำผลไม้ในมือหล่นลงพื้นใน
..” เฟยเอ่อมองหยางหยางอย่างหวาดหวั่นนัยน์ตาเริ่มมีน้ำตารื้นขึ้นมา ก่อนจะวางมีดปอกผลไม้ลง อย่างเบามือ สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งทีและเอ่ยด้วยเสียง เบาๆขึ้นมา “หยางหยาง…….
“ผมไม่สนิทกับคุณ! กรุณาเรียกผมว่าหยางหยาง แม่ผมแซ่ฟู่!” หยางหยางจ้องเฟยเอ๋อเขม็ง
ความจริงแล้วเมื่อสองปีก่อน เขาเคยเจอเฟยเอ่อ ตอนที่เฉิงเฉิงพาหยางหยางไปหอพักฟื้น สองพี่น้องอยาก ไปดูให้เห็นกับตาว่า ผู้หญิงแบบไหนกันที่ทำให้พ่อตัวเอง ยอมทิ้งแม่ตัวเองได้ลง !
แต่ทว่า
หลังจากที่เฉิงเฉิงได้เจอกับเฟยเอ๋อ ก็เข้าใจเหตุผล ที่ว่าทำไมตลอดหลายปีที่ผ่านมา พ่อของเขาถึงไม่ชอบ เขานัก.. ……..เพราะเขาหน้าตาดีเกินไป แต่พ่อของเขาชอบ คนที่มีแผลไฟไหม้อย่างน้าเฟยเอ๋อนี่เอง
หลังจากที่หยางหยางได้เจอกับเฟยเอ๋อ ก็ถึงกับตี อกชกหัว และได้เข้าใจเหตุผลที่แม่ของตัวเองยอมจะจาก บ้านจากเมืองไปไกล ก็ไม่ยอมอยู่กับพ่อตัวดีของ เขา…..เพราะพ่อตัวดีของตัวเองนั้นดูถูกกันเกินไป มีแม่ สุดสวยแต่ไม่ชอบ กลับมาชอบน้าอัปลักษณ์คนนี้!!
เฟยเอ๋อรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างที่สุด
หยางหยางดวงซ้อนรองเท้าในมือกลับมาตรงหน้า เป่หมิงโม่อีกครั้ง “ผมขอกำชับอีกรอบหนึ่งว่า นอกจากแม่ ของผมแล้ว พ่อห้ามแต่งงานกับใครทั้งนั้น!”
เป้หมิงโม่เลิกคิ้วมองลูกชายของตัวเองที่ยืนข่มขู่ เขาอยู่ตรงหน้าคนนี้
“เหตุผลล่ะ?” เขาถาม “ลองบอกเหตุผลที่เพียงพอ จะเกลี้ยกล่อมพ่อหน่อยได้หรือเปล่า!”
“ผมไม่ชอบผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้!” มือหยางหยางที่กำช้อนรองเท้า สั่นระริกด้วยความโกรธ
“พ่อไม่เกลียด” เป้หมิงโม่ตอบกลับด้วยเสียงที่ราบ เรียบ
“เธอน่าเกลียดกว่าแม่มากๆๆๆ….. ย้ำหลายรอบ ” หยางหยางพูด
“ก่อนหน้าที่เฟยเอ๋อจะบาดเจ็บ ก็สวยมากเหมือน กัน อีกอย่าง ผู้หญิงคนหนึ่งจะน่าเกลียดหรือไม่ ไม่ได้ดูกัน ที่หน้าตา แต่ต้องดูกันที่จิตใจ” เป้หมิงโมโต้กลับ
“แต่แม่กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมพ่อยัง ต้องหมั้นกับผู้หญิงน่าเกลียดคนนี้อีก? พ่อควรแต่งานกับ แม่สิถึงจะถูก!” หยางหยางเริ่มหัวเสีย เขาเบื่อที่จะเจรจา กับพ่อตัวดีของตัวเองแล้ว ปวดหัวเปล่า!
“งั้นความหมายของหนูก็คือ ถ้าแม่ของหนูไม่กลับ มา พ่อก็สามารถหมั้นกับเฟยเอ๋อได้ใช่ไหม?” เป้หมิงโม่ เห็นช่องโหว่ของหยางหยางอย่างง่ายดาย
“อ้าก” หยางหยางโกรธจนแกว่งซ้อนรองเท้าในมือ ไปโดนเข้ากับลูกกระเดือกของเป่หมิงโม่ดัง ‘ปัก’
ถ้าออกแรงอีกเพียงนิดเดียว ก็สามารถทำให้เขา บาดเจ็บได้เลย!
เด็กน้อยวัย7ขวบหรือจะสู้คุณพ่อจอมแสบของตัว เองได้
“โ…. เฟยเอ๋อตะโกนออกมาอย่างอกสั่นขวัญ
แขวน
เป้หมิงโม่กลับนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมอย่างไม่เกรงกลัว
ใดๆ ขมวดคิ้วมองหยางหยางอย่างใจเย็น “เป่หมิงหยาง เหตุผลแค่นี้ยังไม่เพียงพอจะหยุดการแต่งงานระหว่างพ่อ กับเฟยเอ๋อได้เลย ลูกเป็นลูกผู้ชาย น่าจะเข้าใจดีว่าการที่ พ่อจะแต่งงานกับใครนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ลูกจะควบคุมได้!”
“ผมไม่สน! เอาเป็นว่า ผมไม่ยอมให้ผู้หญิง อัปลักษณ์คนนี้มาเป็นแม่ใหม่ของผมแน่นอน และผมไม่ ยอมให้พ่อแต่งงานกับเธอ…ผมไม่ยอม…ไม่ยอม……
หยางหยางโมโหเหมือนสิงโตคำราม ฝีปากของเขา ดีไม่สู้เฉิงเฉิง เขาหาเหตุผลมาเกลี้ยกล่อมพ่อตัวดีของตัว เองไม่สำเร็จ ก็ดิ้นพล่านลูกหมาโดนน้ำร้อน จังหวะที่ทั้ง โกรธทั้งแค้นนั้น มือน้อยก็ออกแรงหวดช้อนรองเท้าไปยัง คอของเป่หมิงโม่
เฮือก…….
เป่หมิงโม่ถึงกับหายใจเข้าอย่างตกใจ ก่อนที่คอ เขาจะค่อยๆมีเลือดซิบขึ้นมาเป็นเส้น….
“อุ้ย โม่คุณเลือดออก……” เฟยเอ๋อตกใจจนรีบกด ปุ่มเรียกคุณหมอทันที
หยางหยางตะลึงงันไปเลย ไม่คิดว่าตัวเองจะ กระทำการรุนแรงขนาดนี้…..
นับเป็นครั้งแรก ที่เป่หมิงโม่ไม่รู้สึกโกรธหยางหยาง แต่ขมวดคิ้วเข้ม ปล่อยให้เลือดค่อยๆ ไหลรวมกันจนหยด ลงเสื้อทีละหยด…….จนเปลี่ยนสีคอเสื้อให้กลายเป็นสี
แดง…..
เสียงดัง ‘ตึง’ ขึ้นมา
มือน้อยของหยางหยางอ่อนแรง จนปล่อยช้อน รองเท้าในมือตกลงพื้น ร้องไห้แงๆ ออกมาในที่สุด สองปีมานี้เจ้าตัวแสบ
ไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน พอร้องไห้แบบนี้ ก็
ทําเอาคนฟังแทบใจสลายไปเลย…… ร้องไห้ไปพลางสูดน้ำมูกดังฟีดฟัดๆ ก่อนจะตะโกน ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น
“ผมไม่เป็นลูกผู้ชายแล้ว! ผมไม่อยากได้แม่ ใหม่….ผมไม่เล่นแล้ว ผมจะกลับบ้าน ผมจะไปหาแม่ ผม ไปอยู่กับพ่อใจร้ายแบบนี้แล้ว… ฟอลูกของเรา …… ผมขอตัดขาดความเป็น
