เพียงแต่ สิ่งที่กู้ไม่รู้ก็คือ
ที่ลั่วเฉียวรีบวางสายเธอขนาดนั้น เพราะกลัวว่า อนจะเปลี่ยนใจขึ้นมา
เพราะเหตุใด?
เพราะพ่อแม่ของลั่วเฉียวไม่ได้เห็นดีเห็นงามเท่าที่ ควรกับการที่เธอเข้าวงการบันเทิงเพื่อเป็นดารา เพราะ วงการนี้เป็นวงการมายา ฉะนั้นจึงได้ขอให้หยินปู่ฝันด้วยการฝากให้ไปทำงานเป็นผู้ช่วยทนายความ เพื่อไม่ให้ ลูกสาวไปเถลไถลข้างนอก
แต่ลั่วเฉียวก็มีวิธีรับมือกับเรื่องนี้เหมือนกัน ด้วย การให้กู้ฮอนมางานผู้ช่วยแทนเธอ เชื่อว่าปู่ฝัน ต้องขอบคุณเธออย่างแน่นอน เหอะๆๆๆ
พลบคํา กู้ฮอนกําลังล้างจาน หลังทานมื้อเสร็จ
ติ๊งต่อง
เสียงกริ่งประตูดังขึ้น
เธอขมวดคิ้วอย่างสงสัย คนที่จะมาหาเธอเวลาคงเป็นใครไปไม่ได้เลย นอกจาก
ต่อง ตั้งต่อง
กริ่งก็ดังขึ้นถี่กันอีกสองทั
เธอยังคงล้างจานต่อไปอย่างเอ้อระเหย โดยไม่มี
ทีท่าว่าจะไปเปิดประตูเลย
คิดไม่ถึงเลยว่า
เธอเหมือนจะได้ยินเสียงกุญแจกำลังไขประตู
ฝาง และแล้วประตูก็ถูกเปิดออก
เธอ ใจมาก!
จนทิ้งถ้วยจานในมือก่อนจะพุ่งตัวออกจากห้องครัว ไป ก็เจอกับเปหมิงโมที่เดินถือดอกไม้ช่อใหญ่เข้ามาให้ ห้อง…….
เขายังคงมีความยโสเหมือนที่ผ่านมา
“เป่หมิงไม่ คุณมีกุญแจบ้านฉันได้ไง?!!”
เป้หมิงโปเก็บกุญแจใส่กระเป๋าอย่างใจเย็น พร้อม ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ “เจ้าของบ้านมีกุญแจของผู้เช่า เป็น เรื่องแปลกเหรอ?”
เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที และจ้องเขา เขม็งอย่างเอาเรื่อง “คุณต้องการอะไรกันแน่? คืนมา! ! เอากุญแจ
เขาขมวดคิ้วก่อนจะค่อยๆ ก้าวเข้าไปตรงหน้าเธอ พร้อมด้วยดอกเหอฮอน (ดอกสกุลก่อน) ในมือ ก่อนจะยื่น ให้เธอเหมือนคนให้ทาน
*ถ้าคุณรู้สึกว่าการที่ให้พนักงานในร้านดอกไม้เอา
มาให้ดูไม่จริงใจมากพอ งั้นตอนนี้ผมเอามาให้ด้วยตัว
ดูท่าแล้ว เขาไม่ได้มีทีท่าว่าจะคืนกุญแจบ้านให้ เธอแน่ๆ
“ฉันไม่เอา!” เธอพูดพร้อมปัดดอกไม้ที่ดูขัดหูขัดตา ออกไป และน้ำสบู่ยากการล้างจานก็เลอะเปรอะเปื้อน ดอกไม้เป็นวงใหญ่…..
เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้า
เธอคุ้นชินกับท่าทางแบบนี้ของเขามาก ก่อนจะเลิก
ตัวข็นถามอย่างยวน “ทําไม เห็นความสกปรกไม่ได้สินะ?”
เขาเม้มปากอย่างอดกลั้น มองนัยน์ตาสีนิล มองเธออย่างเอาเรื่อง “ดอกไม้ที่ให้มาก่อนหน้านี้ ผมก็ไม่ ติดใจเอาความที่คุณเอาไปให้Soso แต่การเขียนข่าว โคมลอยเรื่องงานแต่งงานของผมกับSoso มันไม่มากไป หน่อยเหรอ? เธอก็รู้ว่าผมกับเฟยเอ๋อ…..
เธอหรี่ตามองเขาพร้อมยิ้มหยันอย่างไม่พอใจนัก “ฉันทำเกินไปงั้นเหรอ? เป้หมิงโม่ คุณกำลังจะแต่งงา นกับเฟยเอ๋ออยู่รอมร่อแล้ว แต่คุณยังวิ่งโร่เอาดอกไม้มา ให้ฉัน! ใครกันแน่ที่ทำเกินไป?!”
สีหน้าของเขาหม่นลง ยืนถือดอกไม้อย่างแข็งทื่อ “เรื่องนี้ ผมจะไม่ทะเลาะกับคุณ”
หรือเป็นเพราะเขารู้ผิดชอบชั่วดี ไม่อยากพูดเรื่อง การหมั้นต่อหน้าเธอ
เขานิ่งงันไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แต่ดอกไม้ พวกนี้ผมเลือกเองกับมือเลยนะ พวกเขาก็มีชีวิตนะ ทำไม คุณถึงเหยียบย่ำพวกเขาแบบนี้? .….……. คุณดูไม่ออกเลย หรือไง ว่าผมต้องการจะสงบศึกกับคุณจริงๆ ?
“ฉันไม่รู้สึกว่าการที่คุณให้ดอกเหอฮอนนี้ เพื่อจะ สงบศึกกับฉันอย่างเดียว! ” เธอพูดอย่างเย็นชา
เขาเริ่มหัวเสียจนพูดเสียงดังอย่างเหลืออดว่า “ภาษาดอกไม้ของดอกเหอฮอนก็สื่อความหมายอย่าง ชัดเจนขนาดนี้แล้ว คุณยังดูไม่ออกอีกหรือไง?
เธอกลอกตามองบนด้วยสีหน้าที่เอือมระอาเต็มทน แน่นอนว่าเขาอยากคืนดีกับเธอ
“ภาษาดอกไม้ของดอกนี้ก็คือ สามีภรรยารักใคร่ กลมเกลียวกันตลอดไปตราบชั่วนิจนิรันดร์ คุณเป่หมิงคะ คุณคิดว่ามันเหมาะสมเหรอ? คุณควรมอบให้เฟยเอ๋อของคุณ ห้งจะถูก
แววตาของชายหนุ่มมีแววหม่นลง ในหน้าหล่อ เหลาเริ่มประกายไฟโทสะ
ผู้หญิงคนนี้ช่างพูดจาปลุกปั่นให้เขาโมโหได้เสมอ
“ดอกเหอฮอนนี้ เป็นดอกไม้ที่ผมมอบให้กับคุณ! และผมให้คุณแค่คนเดียวเท่านั้น! เขาเอ่ยออกมาอย่าง
เขาหันไปรอบห้องเพื่อจะหาแจกันดอกไม้เพื่อใส่ ดอกไม่ในมือเหล่านี้ ก่อนจะพบว่า ในห้องของเธอจะมี แจกันใส่ดอกไม้ใบหญ้าอะไรพวกนี้ได้อย่างไรกัน?
กวาดสายตามองไปรอบห้อง สุดท้ายสายตาของ เขาก็ไปหยุดอยู่ที่ตู้ปลาตรงริมหน้าต่างนั้น “อันนั้นไม่ได้นะ…. ” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ
ประโยค ร่างสูงโปร่งของเขาก็เดินไปถึงตู้ปลาดังกล่าว
แล้ว
ก่อนจะปักดอกเหอฮอนในมือ ลงไปในตู้ปลานั้น ทำเอาปลาในตู้ตกอกตกใจกันไปหมด…
เขามองดอกไม้ที่เสียบอยู่กับตู้ปลานั้นอย่างพออก พอใจ “พืชกับสัตว์ก็ควรอยู่ด้วยกันแบบนี้แหละ คุณดูสิ มันสวยมาก……
บนผิวน้าคือดอกเหอฮอน ใต้ คือปลาตัวอ้วนกลม
ตอนท้าย เขายังพูดตบท้ายว่า “ถ้าเป็นปลาจูบล่ะก็ คงจะสมบูรณ์แบบมากกว่าเดิม!
เธอโกรธจนหน้าเขียว
อยากจะแหวกกะโหลกดูว่าในหัวสมองเจ้านี่จะมีแต่เรื่องสัปดนแบบนี้เต็มไปหมดใช่ไหม!
เปหมิงไม่คุณกำลังหาเรื่องเหรอ! ถ้าท่าปลาฉัน ตายจะทําอย่างไร!” เธอพูดพร้อมเตรียมเดินไปหยิบ ดอกไม้ออกจากตู้ปลาของเธอ
แต่เขากลับเข้ามาขวางเธอไว้ราวกับกําลังปกป้อง ของรักของหวงจากคนร้าย ก่อนจะรีบพูดขึ้นว่า “คุณไม่ อยากให้ผมพาลูกๆ กลับมาอยู่ที่นี่เหรอ?”
เธอสะอีกทันที ก่อนจะหยุดชะงัก พร้อมมองเขา เหมือนรอฟังประโยคต่อไปของเขา ”
“ผมเคยบอกแล้วว่า ผมจะพาลูกๆ มาอยู่ที่นี่ เพื่อให้ คุณได้เจอพวกเขาได้บ่อยๆ …” เขาพูดด้วยแววตาที่เป็น ประกาย แต่ผมมีข้อแม้ว่า คุณต้องดูแลดอกไม้ในตู้ปลา ให้ดี นี้
“เท่าที่ฉันจําได้คือ ฉันรับปากคุณว่าจะไม่ย้ายออก ไป ถ้าคุณพาลูกๆมาอยู่ที่นี่ด้วย!” เธอเตือนความจําเขา อย่างเฉียบ
เขามองเธออย่างผู้ชนะ เพราะเขามั่นใจว่าเธอ อยากเจอลูกมากแค่ไหน งั้นคุณก็ย้ายออกไป ถ้าคุณ ย้ายออกไป ผมจะไม่ให้คุณเจอลูกอีกตลอดชีวิต!
มีใครบ้างที่ข่มขู่ไม่เป็น? แต่เขาต้องเรียกว่า ชำนาญเรื่องนี้เลยก็ว่าได้
เธอรู้สึกจุกอกและท้อใจเมื่อได้ยินแบบนั้น!
พอเขาเห็นเธอหวาดกลัวเหมือนนกตื่นธนูนั้น ก็รู้ได้ ในทันทีว่าตัวเองได้ทำให้เธอตกใจกลัวอีกแล้ว
