เป้หมิงโม่พูดกลับ “ฉันไม่ได้ตามเธอ!” 1 1 า ที่อยากจะพิสูจน์ไปว่าตัวเองไม่ได้น่า เบื่อขนาดนั้น!
“งั้นก็ดี! งั้นก็แยกย้ายตรงนี้! ต่างคนต่างไปยัง ได้ละ!” กู้ฮอนจับกระเป๋าแล้วเดินกี่ก้าว เหมือนกับ พยายามจะเดินให้หลุดออกจากสายตาเขา
เขาหรี่ตามอง ถามขึ้นเสียงต่ำ : “เธอมาเมือง ซาบาห์ทําอะไร? “ฉัน…” กู้ฮอนพูดไม่ออก อาจจะกลัวโดนจับได้
เพราะยังไงตัวน้อยก็ยังอยู่ที่เมืองซาบาห์ หล่อนจ้อง
เขา “ฉันมาเทียวไม่ได้หรอ!”
อยู่นี้สองปียังเที่ยวไม่พอ?” เขายักคิ้วถาม ” งั้นเธออยู่เมืองAนานขนาดนั้นเธอก็ไม่ได้ “ เที่ยวอิ่มซะหน่อย!”
“จะไปเหมือนกันได้ไง!” เขาขมวดคิ้ว เมืองAเป็นอาณาเขตของเขาจะเอามาเทียบกับเมือง ซาบาห์ได้ไง?
“ไม่ได้กันได้ไง!” หล่อนแก้มป่องจ้องเขา “ฉัน จะเตือนให้เธอนะ อย่ามาตามรอยฉัน! ฉันจะเล่น เที่ยวต่อ! แค่นี้ Bye!
พูดจบหล่อนก็รีบสะพายกระเป๋ารีบวิ่งผ่านเขา
ไป….
“ให้ตายเถอะ กลับมานี่!”
เขาตะโกน เป้าหมายของผู้หญิงคนนี้ที่มาเมือง ซาบาห์ มันน่าคิด!
ท่านโมรีบก้าวขาวิ่งตามไป ดันเห็นหล่อนที่วิ่ง เร็วผ่านหลายๆ อยอย่างกับกระรอกน้อย วิ่งตรงไป ที่โรงแรมชิงชอง……..
เขามองไปแล้วยิ้ม
แบบนี้เขาก็หยุดฝีก้าว รู้
ไม่คิดว่าหล่อนจะเข้าไปที่นั่น
ก็กับเล่นเกมส์แมวตามไล่หนู แล้วหนูก็วิ่งไปที่ รังของแมว แล้วแมวจะวิ่งให้เหนื่อยตายทำไม?
ฉะนั้น ท่านโม่ที่เพอร์เฟคขี้เก๊ก รีบจัดระเบียบ ผ้าคลุม
ถึงแม้จะเท้าเปล่า แต่ดันเดินเหมือนอย่างกับ นายแบบ…
จากนั้นก็เข้าไปในโรงแรมชิงชอง…….
กู้ฮอนกอดกระเป๋าไว้ รีบวิ่งพุ่งเข้ามาใน โรงแรม
แม่เจ้า ในโลกนี้มีแค่หล่อนหรอ
โลกตั้งกว้างใหญ่ ดันมาเจอนายนี้ที่เมืองซา บาห์!
นี้ตกลงว่าชาติที่แล้วหล่อนไปขูดหลุมฝังศพ บ้านเขามาหรอหรือยังไง ชาตินี้เขาก็เอาแต่ตามอยู่ นั้น?
โชคดีว่าหล่อนวิ่งถ้าโดนเขาหล่อนจะไปเจอตัวน้อยของหล่อนยังไง
อืม คืนเพชรนี้ให้กลับป่าหรูเจียก่อนดีกว่า แล้วค่อยพาตัวน้อยไปหลบที่เมืองเล็กๆ !” หล่อนพูด ไปแล้วจ้องมองแผนที่ ที่แก๊งสามจู่ให้หล่อน หาห้อง พักที่แพงที่สุดของโรงแรม
รอก่อน
เป่หมิงก็มาเมืองซาบาห์งั้นเขารู้เรื่องของ หรูเจียรึเปล่า…
จู่ๆกู้ก็เฉย หล่อนตกลงกับท่านพ่อไม้ ไว้ว่าจะไม่พูดเรื่องหรูเจียออกไป
หัว สายหัว จู่ๆก็มาถึงต้องที่ตามหาหล่อนอยู่นิ่งสักพักจู่ๆก็รู้สึกแข็งทั้งตัว ป้าหรูรู้ว่าเป้หมิงโม่มาเมืองซาบาห์รึยัง?
กําลัง มือขาว หล่อนคิดอยู่ว่าจะเคาะประตู
มั้ย จู่ๆ
เสียงประตูเปิด
ประตูเปิดออกจากด้านใน
และมีหน้าผู้ชายโผล่ออกมา
กู้ฮอนอึ้ง!
“คุณกู้ ” ชัดเจนว่าฉิงนั้นไม่ตกใจ เพราะ เขาคิดว่าเจ้านาย กู้มา แต่แค่ เขามองไป “เจ้านายละครับ? ไม่ได้กลับมากับคุณกู้หรอ
“เธอพูดอะไร? ” หล่อนอึ้ง! จ้องเลขห้องของ
ตีนโดนเขาจับข้อมือไว้ จากกลับมายังในห้องเ อ้อมผ่าน งฮัว เดินผ่านห้องโถง ดึงหล่อนเข้า ห้องนอนอย่างเยือกเย็น แล้วก็—-
ม~ เสียงเดียว
ปิดประตูแรง
ฉงฮั้วรีบจ้องประตูที่ปิดแน่นนั้น เจ้านายกับ คุณกู้ นี่นับว่ามาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่เมืองซาบาห์ มั้ย?
ในห้อง เป้หมิงไม่โยนหล่อนลงบนเตียง หมุน ปะหล่อนปวดหัว
“เธอรู้มากแค่ไหน?!”
ในสายตาเขานั้นมีความโกรธและยังมีเยื่อ ความเจ็บปวดในใจบางๆ
เขาพยายามจะปิดบัง แต่ก็โดนหล่อนกระชาก
ออก!
“บอกฉันมา เรื่องของหล่อน เธอรู้มากแค่ ไหน?!” เสียงเขายิ่ง ต่ำ เหมือนมีความตะโกนหน่อยๆ
หล่อนเงยหน้า และไปเห็นสายตาของเขาที่ เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจ
หายใจเข้าลึกๆแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันรู้ไม่ เยอะ….และไม่รู้ว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ด้วย….
“ไม่เยอะ? ไม่เยอะคือเท่าไหร่!” เขาก้มหน้า ขมวดคิ้ว ไล่ถามความหมายที่แน่ชัด!
” ฉันรู้แค่ว่าหล่อนเป็นภรรยาของท่านพ่อโม้หล่อนชื่อหวีหรูเจี้ย หล่อนเป็นคนที่เธอจุดธูปให้ทุกปี ท่าจะเป็นเหมือนแม่ที่ตายไปนานแล้ว!”
แล้วจ้องเขา ทําไมหล่อนต้องมาถามแบบถาม นักโทษแบบนั้นด้วย? หล่อนไม่ได้ติดค้างอะไรเขา ลักหน่อย!
