ตอนที่389 อาหารกลางวันที่สายไป1
รับรู้ถึงก๊อกน้ำที่กำลังปล่อยน้ำไหลออก มา กําลังขัดล้างสร้อยเพชร สักพัก สีของ เพชรนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม
ต่อด้านเขาก็ได้หยิบน้ำยาล้างเทไป
เกือบหมดขวด
สร้อยเพชรที่ความหอมของน้ำยากลบ
กลิ่นหมด
เขาจ้องสร้อยนี้ไว้!
น้ำยาล้างและน้ำตีผสมกันก็เกิดฟองสูง ขึ้นเรื่อย สร้อยก็โดนซ่อนข้างในฟองนั้น…..
เอามือเข้าไปลวงหาเพชรนั้น จับเพชร นั้นขึ้นมา เหมือนอยากจัดกำจัดกลิ่นสุนัขนั้น ทิ้ง เขาขยี้สุดแรง….
ไม่รู้ว่าล้างไปเท่าไหร่ ถึงขั้นสร้อยนั้น สะท้อนกับแสงไป4ทิศ เขาจึงโล่งอก เงยหน้า ไม่ระวังไปเห็นตัวเองในกระจก
ผมยุ่งมาปิดหน้า และเต็มไปด้วยเหงื่อ เป็นหยดๆติดอยู่ที่ผม
ผ้าคลุมสีขาวนั้นก็สกปรกไปบางส่วน
แล้ว
ที่สําคัญ เขาบอกตัวเองในกระจกอย่าง ชัดเจน และเห็นแสงสะท้อนของเพชรกลับมา เหมือนเดิม มุมปากก็ได้กระตุกขึ้น!
จู่ๆก็รู้สึกอะไรแรงๆ
หัวใจเหมือนโดนอะไรแทงประมาณนั้น
เขารีบตอบสนอง
จับสร้อยเพชรแล้วโยนไปตรงกระจก…
ดุบ!
สร้อยเพชรที่โยนไปโดนกระจก เสียง
หล่นลง สร้อยเพชรที่แข็งแกร่งไม่มีร่องรอยอะไร สักอย่าง แต่กระจกนั้นแตกออกนิดๆ
ฉากนั้น เหมือนกับไปโดนหัวใจที่ อ่อนแอของเขา!
เหมือนเพชรนั้นเป็นป้าหรูเจี้ย กระจกนั้น
เป็นเขา
ทําไมคนที่แตกไม่ใช่เธอ!”
จู่ๆเขาก็ค่อยไปที่กระจกที่ราวๆ
ตบ!
ต่อด้วย กระจกแตกแค็ก..
จากนั้นเศษกระจกก็ตกลงมา…..
เศษกระจกพวกนั้น สะท้อนเห็นใบหน้าที่ กําลังโมโหของเขา…
เหมือนสะท้อนความเจ็บปวดของเขา
ออกมา…. ด้านนี้ กู้ฮอนซอนอยู่ที่ในห้อง แล้วโทร
หาแอนนิ
รับรู้ว่าตัวน้อยนั้นร้องไห้จะหาหม่ามี้ ใจ หล่อนเกือบพัง…
ทําไงดี?
นึกถึงสร้อยเพชรที่โดนเป่หมิงโม่ทิ้งลง ไปนั่น หล่อนรีบออกจากห้อง//
ฉิงฮัวนั้นเฝ้าไว้ด้านนอกไว้
“คุณกู้ จะไปไหนหรอครับ?”
“หาสร้อย!” ท่าหล่อนเร่งรีบมาก ดูแล้ว ตื่นเต้นและกังวลมากๆ
สร้อยใช่มั้ยครับ?”
“อืมๆ หล่อนขมวดคิ้ว กะเดินไปที่หน้า
ประตู
แต่ไม่คิดว่า “โอ้ ตะกี้เจ้านายเพิ่งหากลับ
มา!” “ห้ะ?” หล่อนรีบเบรก ในตัวจ้องฉิง ว “อะไรนะ? เขากลับมาแล้ว?”
“ใช่ครับ ถ้าเดาไม่ผิด เจ้านายน่าจะไป คันกลับมา น่าจะเป็นสร้อย คุณกู้พูด”
บนโลกนี้ ยังมีใครกล้าให้เจ้านายลงไป หาสร้อยเพชรเอง? อีกอย่าง ตอนเอาสร้อยนั้น กลับมา ด้านบนมีส่งอะไรไม่รู้ติดไว้เยอะแยะ สําหรับคนที่รักษาแบบเจ้านายแล้ว มันน่าจะ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!
ฮอนรีบถามอย่างตกใจ เธอบอกว่า…… เมื่อกี้เขาไปหาสร้อยDiamond MIAI .นั้น?”
หล่อนไม่ได้ฟังผิด?
เมื่อกี้ผู้ชายที่โยนสร้อยลงไป ตอนนี้ดัน
ไปเก็บกลับมา?
“ใช่” ฉิงฮัวพยักหน้า “ตอนนี้เจ้านาย กำลังร้องมันอยู่ รอเจ้านายออกมา คุณ สามารถถามเขาดูเองได้”
หล่อนรับจ้องไปที่ประตูห้องน้ำ นี่กำลังบ่งบอกว่า จริงแล้วเขาไม่ได้ อยากทิ้งของของแม่เขางั้นหรอ?
หล่อนกัดฟัน งั้นเขาจะทิ้งทำไม!
สับสนจริงๆนาย!!
แบบนี้หล่อนค่อยโล่งอกหน่อย ในมือ หล่อนไม่สามารถคืนสร้อยเพชรนี้ให้ป้าหรูเจี้ย ได้ งั้นอยู่ในมือเปหมิงโม่ก็เหมือนกันอยู่แหละ ละมั้ง?
ไม่คิดอะไรมาก หล่อนรีบพูดกับฉิงฮัว—
” ไม่ต้องไปถาม! ตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วน ต้องออกไปก่อน”
“เดี๋ยก่อนครับ คุณกู้จะไปไหน?”
หล่อนโบกมือ “ไว้เธอไปบอกให้เขา วัน ที่จะเริ่มแต่งงานแทนนั้นรอกลับเมืองAแล้ว ค่อยพูด ยังไงๆฉันก็ไม่โอเคที่จะเริ่มจะเมืองซา บาห์ ! ”
พูดไว้คําเดียว หล่อนก็รีบวิ่งออกไป…. “ห้ะ?” ฉิงฮัวรีบวิ่งไป “คุณกู้ ผมว่าลอง
ไปคุยกับเจ้านายดูเองเถอะครับ เรื่องนี้ผมคง ทําอะไรไม่ได้…”
“ให้หล่อนไป!”
จู่ๆ เสียงต่ำก็ดังจากด้านหลัง
ฉิงฮัวหยุดอยู่ที่เดิมแล้วหันหลังไปมอง
ไม่รู้ตอนไหนเป่หมิงไม่ก็ออกมาจาก ห้องน้ำ เอวนั้นพันผ้าขนหนูไว้ ดูแล้วเหมือน อาบนํามา
“เจ้านายจะไม่เหลือคุณกู้ไว้แล้วหรอ?”
เป่หมิงไม่เดินไปที่ระเบียง พิงเสาอย่าง เกียจ ก้มหน้า
สักพัก ตัวของกู้ฮอนก็เดินผ่านสายตา เขาไป หล่อนเดินไปอย่างเร่งรีบ รีบพุ่งไปหน้า ซอย…
ฉิงฮัวก็แอบตามไป
เป้หมิงโม่หรี่ตา “หาคนตามหล่อนไว้ ฉัน ชักอยากจะดูแล้วสิ หล่อนมาเมืองซาบาห์เพื่อ
ใครกัน!”
ฉิงชัวรีบโทรหาคนตามฮอน
เป้หมิง โมเดินมา ลิ้นชัก เอาซิการ์ออก
มา
จัดไฟ
พ้นคว้นออกมา
ร่างคนนั้นก็ค่อยๆหายไปจากสายตาเขา
สายตานั้นมองไม่ปล่อย..
