รถขับเร็วมาก มาถึงร้านเครื่องประดับในพื้นที่ ลงรถ เขาก็จับมือหล่อนแน่นๆ เข้าไปที่ร้าน เครื่องประดับนี้
…” การกระทำแบบนี้สำหรับกู้ฮอนเองแล้ว ไม่แปลกใจอะไรละ ตอนนี้คิดอยู่อย่างเดียว ” เมื่อ ไหร่เธอถึงจะปล่อยฉันกลับไปหาแอนนิ?”
เขาไม่ตอบ แล้วเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์
แสงระยิบระยับของเครื่องประดับ นโดนแสง ไฟแล้วแยงตาหล่อนเกือบบอด
พนักงานยิ้มๆแล้วเดินมา :” คุณผู้หญิง คุณ ผู้ชาย ไม่ทราบว่าให้ช่วยอะไรมั้ย?”
“ผมจะเอาแหวน” เขาใช้ภาษาอังกฤษตอบ
อย่างเท่ๆ
กู้ฮอนนิ่ง
“ได้เลย “ ทางร้านเอาเครื่องประดับสวยหรูออกมา
เป่หมิงโม่กวาดมองแล้ว ไม่ค่อยชอบใจเท่า ไหร่
“แต่งงานแทนเดือนเดียว! ไม่ใช่เล่นละครแล้ว คืออะไร?” หล่อนหัวเราะ และหลบตาเขา “ขนาดถึง ตอนนี้ฉันยังไม่เข้าใจเธอเลย! ถึงแม้เพราะว่าเฟยเอ๋ อของเธอเข้าโรงพยาบาล ไม่สามารถทดแทนได้ เธอก็มาอ้าปากสั่งฉัน ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่จําเป็น…”
“ไม่จําเป็นเสียเงิน ไม่จําเป็นต้องซื้อแหวนให้ เธอใช่มั้ย? เขาตอบกลับคําของหล่อนอย่างชิลๆ
ถอนหายใจ เงียบสักพัก เสียงต่ําได้พูดขึ้น
“ทําไมฉันไม่หวังว่าให้เธอรู้งานจองตัวงาน แต่งงานของฉันกับเฟยเอ๋อ? ทําไมฉันต้องกั้นหยิน ฝันห้ามแต่งงานกับเธอ? แล้วทําไมฉันต้องเสนอ แต่งงานแทนกับเธอ? ถึงขั้น ทําไมถึงต้องคืนลูกคน หนึ่งให้เธอ? ฮอนเอ๋อ ปัญหาพวกนี้ เธอไม่เคยคิดเอง บ้างเลยหรอว่าเพราะอะไร?”
“…..” หล่อนมองเขาอย่างยิ่งๆ เขาเริ่มพูดคําที่ หล่อนไม่ความหมายไม่ออกอีกละ
แต่ดันไปมอง อันที่ไม่หรูหราเท่าไหร่ ดีไซน์ก็ ออกเรียบๆเป็นแหวนเพชร ดึงดูดเขาไว้
นั้นเป็นแหวนคู่ชายหญิง แหวนคู่นี้เพชรนั้นอยู่ ติดกัน ดูเหมือนเป็นเหล็กชิ้นเล็กๆที่คุณภาพดี
นิ้วมือเรียวยาวของเขา ไปที่แหวนคู่นั้น “ ผม จะเอาคู่นี้!”
“ได้เลย! รสนิยมของคุณผู้ชายดีมากเลย! ถึง แม้คนดีไซน์แหวนคู่นี้ยังเป็นมือใหม่ แต่ดูออกว่า อนาคตนั้นก้าวไกล และของที่เขาดีไซน์นั้นก็ต้องดี มากแน่ๆ”
แต่เป่หมิงโม่นั้นไม่ได้สนใจตรงนี้
แล้วจับนิ้วมือของหล่อน พูดกับพนักงาน เอาเบอร์ 11 ให้หล่อน
“ไม่มีปัญหา”
ซื้อแหวนเสร็จ เป่หมิงโม่ก็จูงมือกู้ฮอนกลับเข้า รถเหมือนเดิม
ตลอดการซื้อนั้นไม่เลย10นาที
แต่กู้ฮอนรู้สึกมันนานมาก นานเหมือน ศตวรรษ…….
สมองนั้นว่างเปล่าเป็นสีขาว นาย อยากทํา อะไรกันแน่?
ในขณะที่หล่อนเมอลอย จู่ๆ ก็มีอะไรเย็นๆสาม อยู่ที่มือด้านขวานิ้วนางหล่อน
หล่อนรีบถอยหลัง ตามด้วยเขาจับไว้แน่น
เสียงแอบโมโหหน่อยๆ สวมไป แล้วอย่าคิดถอด
ออกมาอีก!”
หล่อนก้มมอง ไซร์นั้นพอดีนิ้ว เหมาะกับนิ้วมือขาวๆของหล่อน สวยมากๆ
แล้วใจหล่อนนั้นก็สั่นๆ…. ไม่คิดว่า เขาดันซื้อแหวนให้หล่อน
เขารู้หรือไม่ การให้แหวนหมายความว่า อะไร?!
“เพราะอะไร?” หล่อนถาม หายใจไม่ค่อยทั่ว เขามองตากลมดำ เหมือนมีจุดประกายไฟ เล็กๆ จับมือหล่อนขึ้นมา แล้วจูบประทับตราลงไป หล่อนเกร็งนิ้ว
“กู้ฮอน ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ฉันใช้แหวนนี้ แต่งงานให้เธออยู่ในตำแหน่งภรรยา !”
ใจหล่อน สั่นไหว~ ตบๆ
และเหมือนมีอะไรมาชน มีร่อง…..
จ้องเขา จ้องริมฝีปากเขาที่นุ่มนวล ยิ้มที่ทำให้ ใจสั่นไหว….
นี่เป็นความฝัน
ทําอย่างเป็นแค่ภาพลวงตา
ทำไม หล่อนถึงรู้สึกได้ว่าในสายตาเขา มี ความอ่อนโยนและทะนุถนอม?
หล่อนเกือบหลงเข้าไปในสายตานั้น
ไม่รู้เวลานี้ควรจะตอบสนองยังไง
ได้แต่มองเขาอย่างอึ้งๆ ให้เขาจับนิ้วหล่อน แล้วก็จับแหวนผู้ชาย ยืมมือหล่อน มาสวมให้เขา……
เพียงการกระทำแบบเดียว แค่กะพริบตา แหวนทั้งสองนั้น ก็โดนสวมอยู่นิ้วนางของทั้งสอง……
บอกกันว่า นิ้วนางนั้นมีเส้นเลือดเส้นหนึ่งที่ตรง กับหัวใจ สําหรับคู่รักแล้ว เอาแหวนนี้สวมให้กันตรง นิ้วนาง ก็แปลว่ารักกัน ใจตรงกัน
กู้ฮอนมองแหวนที่อยู่ตรงนิ้วนางเขา แล้วมอง มาที่ของตัวเองเป็นคู่กัน
ในใจนั้นยุ่งเหยิงไปหมด
เขาค้นพูดว่า “ใช้แหวนนี้ แต่งงานกับหล่อน และให้หล่อนในตำแหน่งภรรยา
ใช่แล้ว เขาก็แค่ใช้แหวนนี้เท่านั้นแหละ ให้ หล่อนเป็นภรรยาเพียงลมปาก
นอกจากนั้น อะไรก็ไม่ใช่
“ฮอนเอ๋อ ให้อภัยฉันที่ไม่สามารถจัดการยิ่ง ใหญ่ให้เธอ และไม่สามารถให้ตำแหน่งภรรยาใน ทะเบียนหรือกฎหมาย แต่นี่เป็นสิ่งที่ฉันทำได้ หวังว่า เธอจะไม่ว่าอะไร!”
จู่ๆหล่อนก็รู้สึกพูดไม่ออก มองผู้ชายตรง หน้าที่หล่อเหลา และเป็นผู้ชายที่ทำให้หล่อนไม่คุ้น เคย–
“เป้หมิงโม่ เธอนี่แสดงเก่งจริงๆ! แค่เล่นละคร ตบตา ต้องจริงจังขนาดนี้มั้ย?”
เขาขมวดคิ้ว และไปจัดผมที่บังหน้าผากหล่อน สายตานั้นละมุนมาก
“ฉันบอกแล้ว ฉันจริงจัง ไม่ใช่แค่แสดง….”
