ตอนที่ 412 ผู้มาเยือนยามค่ำคืน2
กู้ฮอนอุ้มตัวน้อยมุ่งหน้าไปทางบ้านในชนบท
“หม่าม้า…………….อีกนาน……ไหมคะกว่าจะ ถึง” น้ำเสียงนุ่มนิ่มไร้เดียงสาของตัวน้อยดัง ขึ้นเบาๆ แสดงให้เห็นถึงความอ่อนล้า “ชู…… กู้ฮอนมองซ้ายมองขวาชั่วครู่ ท่าทาง ตึงเครียดเล็กน้อย “เบาเสียงหน่อยนะคะ” “อ่อๆ……” นิ้วเล็กป้อมของตัวน้อยแตะที่ริม ฝีปากเล็กของตัวเอง เงียบเสียงลง แอนน์ตามอยู่ด้านหลังกู้ฮอน เอ่ยถามเสียง เบา “กู้ฮอน ถ้าหากว่าถูกคุณนางโม้พบเข้าจะ ทําอย่างไร”
“น่าจะไม่นะ”
สาเหตุที่กู้ฮอนเลือกเวลากลับมาหลังจาก กลางคืนสามทุ่มนั้นก็เพราะเธอรู้ว่า ช่วงเวลานี้
คือเวลาพักผ่อนของคุณป้าหวีหรูเจี้ย เธอจะ ต้องไม่อยู่ที่บ้านในชนบทหลังนี้อย่างแน่นอน
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากให้คุณป้าหวีหรูเจี้ยพบกับ จิ๋วจิ๋ว ถึงอย่างไรเธอก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิด ของเป่หมิงโม่ ทั้งยังเป็นคุณยายแท้ๆของจิ๋ว
รั่วด้วย
เพียงแต่ว่า…..เธอกับเป้หมิงโม่ไม่ได้ถูกลิขิต ให้คู่กัน เธอเคยสูญเสียหยางหยางไปแล้ว ครั้งนี้เพื่อความปลอดภัย เธอไม่ตั้งใจให้ใคร ก็ตามในตระกูลเป้หมิงได้รู้ถึงการมีตัวตนของ ตัวน้อย
ตอนนั่นเอง มือเล็กๆของจิ๋วจิ๋วตัวน้อยที่คล้อง อยู่บนคอของกู้ฮอนก็กำหมัดเล็กๆ
เห็นได้ชัดเจนว่าเจ้าเด็กนี่อยู่ในอาการง่วงมาก ใบหน้าเล็กรูปไข่แนบสนิทอยู่กับแก้มขอ งกู้ฮอน ขนตางอนยาวทิ้งตัวปิดลงอยู่บ่อยๆ แล้วเธอก็พยายามที่จะฝืนเบิกตาให้โตต่อ
ไป…………….
เหมือนกับสุนัขตัวเล็กๆ รู้สึกง่วงนอน น่ารัก
มากๆเลย
กู้ฮอนมือข้างหนึ่งจับร่างเล็กๆของจิ๋วจิ๋ว อีกมือ ก็กระชับเอวของจิ๋วจิ๋วให้แน่น
“หม่าม้า……………..ง่วงจัง……….. “จ๋า ว ฝันเบิกตาต่อไป ปากเล็กๆพึมพำว่า “ไม่ต้องไป แล้ว……ได้หรือไม่คะ……
ฮอนยิ้มบางๆ ลูบไปที่หลังของจิ่วจิ่วเบาๆ เอ่ยพูดอย่างอ่อนโยนว่า “จิ๋วจิ๋วเด็กดี ไม่ใช่ว่า จิ่วจิ๋วรับปากหม่าม้าว่า จะขอบคุณผู้มีพระคุณ ช่วยชีวิตหม่าม้า ๆหรือคะ ยังมีอีกนะ เดี๋ยวพอ เจอเขาแล้ว อย่าโวยวายเสียงดังจนทําให้เขา
ตื่นนะคะ หึม”
คิ้วเล็กๆของจิ่วจิ่วขมวดเป็นรอยย่นอย่างไม่ เข้าใจ “ถ้าไม่เสียงดังจนปลุกให้ผู้อื่นตื่น แล้ว จะพูดขอบคุณได้อย่างไรกันล่ะคะ”
“อืม…… ” กู้ฮอนคิดสักพักหนึ่งแล้วก็ยิ้มหวาน “ จิ่วจิ่วตัวน้อยก็จุ๊บเขาสักหน่อย ก็พอแล้วค่ะ” ตอนนั้นเองที่ความรู้สึกของกู้ฮอนซับซ้อนเป็น อย่างมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้ เธอจะพยายามทำ ทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้เป้หมังโม่รู้ถึงการมีตัวตน ของจิ๋วจิ๋ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการสัมผัสใดๆ กับจิ๋ว ว
แต่ว่า ตั้งแต่ผ่านเหตุการณ์ต่อสู้ด้วยปืนที่น่า ตกใจในครั้งนั้น เป้หมิงไม่สามารถที่จะไม่ สนใจความปลอดภัยของตัวเอง ใช้ร่างกาย เข้ามากำบังลูกกระสุนที่บินมาทางตัวเองใน ช่วงเวลาคับขัน
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่พูดว่าการกระทำนี้ ทําให้หัวใจของเธอสั่นไหว!
แม้ว่าเธอในตอนนี้จะเป็นแค่ “การแต่งงานเป็น ภรรยาแทนผู้อื่น” แต่ว่าจิ่วจิ๋วกลับเป็นเลือด
เนื้อเชื้อไขของเขา
เธอคิดไม่ออกเลยว่าจะขอบคุณเขาอย่างไร จึงทำได้เพียงแค่ให้จิ๋วจิ๋วออกหน้าแทนเธอ ทันใดนั้น
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! พวกคุณไม่สามารถเดิน ก้าวไปข้างหน้าได้อีก” สิ้นสุดเสียงพูด ก็มี บุคคลสามคนเดินออกมาจากพุ่มไม้ด้านข้าง พวกเขาใช้แสงสว่างจากไฟฉาย ส่องแสงไฟ มาที่ร่างของกู้ฮอน
เสียงตวาดค่าที่ดังขึ้น รวมกับแสงไฟสว่างที่ สองมาอย่างกะทันหัน ทำให้กู้ฮอนใจตกใจ
เป็นอย่างมาก
“หม่าม้า หนูกลัว……” ร่างเล็กของจิ๋วจิ๋วรีบซุก เข้าไปในอ้อมกอดของคุณแม่อย่างรวดเร็ว ศีรษะเล็กหดลงราวกับโคอาล่าน้อยตัวหนึ่ง กู้ฮอนสงบสติอารมณ์ชั่วครู่แล้วเอ่ยเสียงอ่อน ว่า “หม่าม้าอยู่นี่ ไม่ต้องกลัวนะลูกรัก” “กู้ฮอน ทําอย่างไรกันดี” แอนนิก็ตกใจเช่นกัน กู้ฮอนมองไปยังบุคคลสามคนที่ขวางทางอยู่ แม้ว่าแสงไฟเบื้องหน้าจะแสบตาเป็นอย่าง มาก แต่ว่าเธอก็ยังสามารถมองเห็นสัญลักษณ์ ของแก๊งสามจู่บนเสื้อผ้าของคนคนหนึ่งในนั้น
ได้
หลังจากรู้ว่าเป็นคนของตัวเอง เธอก็สงบนิ่ง
ไม่น้อย
“ฉันต้องการไปบ้านในชนบทหลังนั้นเพื่อเยี่ยม คนป่วยคนหนึ่ง รบกวนคุณช่วยรายงานคุณโม้ ให้หน่อย บอกว่ากฮอนมาแล้ว”
“คุณกู้ คุณคือคุณกู้” ดูเหมือนว่าสองสามคน นั้นเพิ่งจะถูกส่งมาใหม่ จึงไม่กล้าฟันธง ดังนั้น จึงส่องไฟฉายอีกชั่วครู่ “คุณกู้ เป็นเพราะว่า
ช่วงกลางวันเกิดเรื่องการยิงกัน ดังนั้นพวกเรา จึงระมัดระวังมากเป็นพิเศษ คุณชายโม้ได้ กําชับมาว่า ถ้าหากว่าคุณกู้มา พวกเราจะ ปล่อยให้เข้าไป แต่ว่าคุณผู้หญิงที่อยู่ด้านข้าง กับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนคุณคือใครกัน “อ่อ เธอเป็นเพื่อนของฉัน เด็กคนนี้เป็นลูกสาว ของเธอ” กู้ฮอนเอ่ยตอบอย่างสงบ ตอนที่แก๊งสามจู่ทั้งสามคนกำลังลังเลไม่ แน่ใจอยู่นั้น ด้านหลังก็มีน้ำเสียงใจดีเอ่ยเรียก
ให้หยุด
“ให้พวกเธอเข้ามา
“ครับคุณนางโม้”
กู้ฮอนรู้สึกเครียดจับใจ มองไปยังหวีหรูเจี้ยที่ ยืนอยู่หน้าประตูบ้านในชนบทหลังนั้น เธออด ไม่ได้ที่จะกอดตัวน้อยในอ้อมแขนแน่นขึ้น คิด
ไม่ถึงว่าคุณป้าหวีหรูเจี้ยจะยังอยู่ที่นี่! ภายใต้แสงจันทร์ หวีหรูเจี้ยยิ้มบางๆเอ่ยเรียก
“กูฮอน รีบมานี่เร็ว
“หม่าม้า…….อุ๊บ……
” กู้ฮอนปิดปากตัวน้อย ไม่ทัน หวีหรูเจี้ยก็ได้ยินเสียงของเด็กน้อย
ใบหน้าตกตะลึงอย่างชัดเจน แอนนิก็รู้สึกเครียดตามขึ้นไป หวีหรูเจี้ยตกตะลึงไม่กี่วินาที ก็ก้าวเข้ามา อย่างรวดเร็วและรีบร้อน……
“กู้ฮอน ให้ฉันดูเด็กคนนี้หน่อยเร็ว…… “คุณป้าหวีหรูเจี่ย เธอเป็นลูกสาวของแอน นิ……” เธอยิ้มตอบกระอักกระอ่วน หวีหรูเจี้ยพิจารณามองใบหน้าอมชมพูของตัว น้อยอย่างละเอียด คิ้วขมวดเป็นปม คิ้วและ ดวงตาแบบนั้น อารมณ์ความรู้สึกแบบนั้น
ทําให้เธอตกตะลึงจนตาเบิกโต “ไม่! กู้ ฮอน……เธอเป็นลูกสาวของเธอ!”
หวีหรูเจี๋ยมั่นใจเป็นอย่างมาก
จิ่วจิ๋วตัวน้อยเผยรอยยิ้มอันสดใส คิ้วและ ดวงตาโค้งลงในทันที “ว้าว หม่าม้า คุณย่าคน
นี้เก่งมากเลยค่ะ!”
หวีหรูเจี้ยตกตะลึงจนอ้าปาก “หนู……หนูเรียก
ฉันว่าคุณย่าหรือ”
“เห ไม่เรียกว่าคุณย่าแล้วจะเรียกว่าอะไรคะ” ภายใต้คลังความรู้ทั้งหมดของตัวน้อยนั้น ผู้ หญิงที่แก่ว่าคุณแม่ล้วนแล้วแต่เรียกว่าคุณย่า นะ “ฮอน …เธอเป็น …ของ…….. หวีหรูเจี๊ย ตกตะลึงจนพูดไม่จบ กู้ฮอนก็ตัดบทกะทันหัน “คุณป้าหวีหรูเจี้ย! ” เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ถอน หายใจรอบหนึ่ง กอดตัวน้อยแน่นขึ้นโดย จิตใต้สํานึก มองเข้าไปในดวงตาของหวีหรู เจี๋ย “ใช่ค่ะ”
