ผู้ชายสมควรตายคนนี้ จะจริงจังให้เธอสักนิด หนึ่งไม่ได้หรือไงกันต๊ะ!
“กู้ฮอน……” เสียงของเขาแหบพร่า ใบหน้าไร้
ยางอาย
“อย่ามาแสร้งทำตัวน่าสงสารกับฉันนะ!”
“เจ็บ…..” เขาบ่นพึมพำออกมาคำหนึ่ง แสดง สีหน้าราวกับคนตาย
“เจ็บที่บาดแผลหรือ” เธอจิตใจตึงเครียด ใครใช้
ให้เขาได้รับบาดเจ็บเพราะเธอกัน
“อืม…… เขาจึมงำเสียงเบาอย่างอ่อนแอ ฉวย
โอกาสกอดเธอแน่นขึ้นอีกนิด…….
ในอ้อมกอดที่มีเธออยู่นั้นให้ความรู้สึกดีจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะลุกขึ้นมาดูบาดแผลให้
“ไม่ต้องแล้ว…… เสียงเขาอู้อี้ขึ้นจมูกเป็นอย่าง มาก “แค่จูบก็หายแล้ว……
..”→→!!!
กู้ฮอนเงียบไปชั่วครู่ แล้วคำรามเสียงต่ำ “คนชั่ว ร้ายสมควรตาย คุณเล่นลูกไม้อย่างหน้าด้านๆกับ
ฉันอีกแล้วนะ……
“กู้ฮอน.. ” เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยนจนหาที่ได้ เปรียบมิได้หนึ่งคำ “จะทําอะไร!” เธอตอบกลับอย่างอารมณ์ไม่ดีเสียงก็พลันเงียบหายไปทั้งแบบนี้ เพราะริมฝีปาก เธอถูกบางสิ่งที่นุ่มหยุ่นประทับลงมาอย่างอ่อน โยน
ราวกับความฝันจริงๆ
เธอปิดตาลง รู้สึกได้ถึงความสุขที่ทำให้ใจไม่สงบ
ประเภทหนึ่ง
ค่ำคืนแห่งเมืองซาบาห์ อบอุ่นมากจริงๆ
อบอุ่นภายในใจ…….
ในตอนเช้า ครึ่งบนของร่างกายกู้ฮอนยังพาดอยู่ ด้านข้างเตียง หลับสนิทอย่างขี้เกียจ
ภายใต้ความสะลึมสะลือ ราวกับว่าเธอได้ยินเสียง พูดของใครบางคน
“โม่ ลูกตัดสินใจว่าจะไปแล้วจริงๆหรือ แม้กระทั่ง บาดแผลของตัวเองก็ไม่สนใจสักหน่อยหรือ” กู้ฮอนที่ได้ยินประโยคนี้ ก็ลืมตาขึ้นมาในทันที! ใบหน้าสับสนรู้สึกผิดของหวีหรูเจียปรากฏใน สายตา
…..คุณป้าหวีหรูเจี๊ย….. “ว้าย ” กู้ฮอนกรีดร้อง ตกใจ ร่างกายกระเด้งขึ้นอย่างรวดเร็ว ตึง
จุดศูนย์กลางถ่วงกันไม่สมดุล ถึงได้ล้มลงไปกับ พื้นด้วยท่าทางที่ดูไม่ได้แบบนี้
เป่หมิงโม่ที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยอยู่อีกด้าน รีบ เดินอ้อมหัวเตียงไปประคองกู้ฮอนที่ล้มอยู่กับพื้น เอ่ยถามเสียงอ่อนโยนว่า “ทำไมไม่ระวังเลย!”ภู่ชอนเหลือบตาขึ้นมอง ไอ้หมอนี้ไม่รู้ไปหาเสื้อผ้า ชุดใหม่มาจากที่ไหน ดูเป็นผู้เป็นคน เห็นแล้วก็ รู้สึกโมโห! เธออดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน “คุณสร้างจากเหล็กหรือไง แผลยังไม่ทันจะหาย นี่เตรียมตัวจะไปไหนอีก คนป่วยก็ต้องมีท่าทาง ของคนป่วย คุณจะเชื่อฟังหน่อยไม่ได้หรือไง” เธอปัดไปตามรอยยับย่นของเสื้อผ้า นัยน์ตาแฝง ความกังวล
ไอ้หมอนี่ดื้อรั้นเหมือนกับวัวตัวหนึ่ง
“กลับไปพักผ่อนรักษาบาดแผลที่เมืองAก็เหมือนๆ กัน” เขาขมวดคิ้วเล็กๆ
หมุนตัวกลับไป หยิบเนกไทที่วางอยู่บนเตียงมา ส่งให้เธอ ท่าทางราวกับพระราชาออกคำสั่ง “ผูก ให้ผม
เธอตะลึงไปชั่วขณะ แก้มร้อนในทันที
เขาทําเหมือนกับว่าคุณป้าหวีหรูเจียเป็นอากาศได้
อย่างไร!
เมื่อสบเขากับนัยน์ตาสว่างลึกของเขา เธอก็ได้ หนทางปฏิเสธ ยื่นมือไปรับมาอย่างตะลึง แล้ว คล้องเนกไทอ้อมด้านหลังคอของเขา…….
เดี๋ยวก่อน…….
หางตาของกู้ฮอนยังเห็นเงาร่างของคนผู้หนึ่ง
“ว้าย…..” เธอกรีดร้องเสียงต่ำ มือที่จับเนกไทอยู่ ก็ออกแรงดึงตามไปด้วย “ฉิงฮัว คุณมาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร ไม่ส่งเสียงสักนิดราวกับเป็นวิญญาณ! อย่าทําให้คนอื่นตกใจแบบนี้ได้หรือไม่”
ใบหน้าฉิงฮัวกระอักกระอ่วน “คุณกู้ ผมก็เพิ่งจะมาถึงครับ มาส่งเสื้อผ้าให้กับเจ้านาย”
“ด……” เป้หมิงโปสูดลมหายใจเย็น คิ้วขมวด เป็นปม ผิวหนังบริเวณลําคอด้านหลังติดกับกล้าม เนื้อบริเวณสะบักไหล่ถูกรัดจนเจ็บ
เธอเพิ่งจะรู้สึกตัว รีบปล่อยมือ “รัดจนบาดแผล คุณเจ็บใช่หรือเปล่า ขอโทษนะ……
“คุณจะอ่อนโยนสักหน่อยไม่ได้หรือไง” เขา
เหลือบมองเธออย่างจนปัญญา ทำได้เพียงแค่ดึง เนกไทกลับมา ไม่คาดหวังจะให้เธอผูกเนกไทให้ กับตัวเองอีกแล้ว
ดูเหมือนว่าจะให้ปรนนิบัติสามีราวกับภรรยาตัว น้อยคนหนึ่ง เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าผู้หญิงคน
นี้ยังห่างไกล
คำพูดนี้ของเขาทำให้กู้ฮอนรู้สึกละอายใจอยู่บ้าง ทั้งยังอยู่ต่อหน้าคุณป้าหวีหรูเจี๋ยด้วย น่าขายหน้า เป็นอย่างมาก……..
เธอทําปากมุ่ย กระโดดลงมาจากเตียง ตบไปตาม รอยยับของเสื้อผ้า “คุณป้าหวีหรูเจี๊ยคะ ต้อง ขอโทษด้วยจริงๆ ให้คุณเห็นเรื่องตลกแล้ว……. หวีหรูเจี่ยส่ายหน้า หัวเราะเบาๆ “เด็กโง่ เห็นเธอ กับโม่หวานกันแบบนี้ ป้าก็ดีใจแทนพวกเธอแทบ ไม่ทันแล้ว!”
“หวานซึ้ง” กู้ฮอนกระตุกปากยิ้ม แอบเหลือบมอง ไปที่ใบหน้าบูดบึ้งของเ ห ง โ แว๊บหน่ง “คือว่า ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอย่างที่คุณป้าหวีหรูเจี๋ยคิดนะ คะ….
“เหอๆ ป้าเห็นอย่างชัดเจนเลย” หวีหรูเจี่ยก้าวขึ้นมาข้างหน้าจับมือกู้สอนเบาๆ “กู้บอน ฉันเกลี้ย กล่อมโมไม่สําเร็…….หมิอนว่าเขาจะไปเสียให้ ได้…..เธอรับปากฉันว่าจะดูแลเขาให้ดี ได้ไหม” หวีหรูเจียรู้ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ได้รับการให้อภัย จากโม แม้ว่าหัวใจจะเจ็บปวด ทว่ากลับคาดเดา ผลลัพธ์ในตอนท้ายได้
กู้ฮอนหลุบตามองมือคู่นั้นของหวีหรูเจี้ย อดไม่ ได้ที่จะเจ็บปวดแทนเธอ แล้วพยักหน้า “คุณป้าหวี หรูเจียวางใจได้ อาการบาดเจ็บของเขาก็เป็น เพราะฉันทำให้เกิดขึ้น ฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี คะ!”
คำพูดนี้กลับทำให้เป่หมิงโม่มองบน ผู้หญิงคนนี้ กล้าที่จะรับปากเป็นเพราะว่าละอายใจต่อเขาหรือ อย่างไรกัน ฟังแล้วราวกับว่าเป็นการตอบแทน
บุญคุณ!
เขาไม่ชอบแบบนี้!
“ถ้าอย่างนั้นป้าก็วางใจแล้ว..………… หายใจแผ่วเบา เอ่ยพูดกับเป่หมิงโม่อย่าง ระมัดระวัง “โม่ ลูกจะรอสักประเดี๋ยวได้หรือไม่ แม่มีของจะมอบให้กับกู้ฮอน”
.” หวีหรูเจี้ยถอน
เป้หมิงโม่คิ้วขมวด ซาเลืองมองกู้ฮอนรอบหนึ่ง จากนั้นก็มองนาฬิกาบนข้อมือ “20 นาที”
“กู้ฮอนถลึงตา ไอ้หมอนี่จำเป็นจะต้อง ตระหนี่เข้มงวดอะไรขนาดนี้ด้วยหรือไง! หลังจาก 20 นาทีนี้โม่ก็จะจากไปแล้ว……หวีหรู เจียรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง……….กรอยยิ้ม……ขณะที่กู้ฮอนเตรียมตัวออกไปกับหวีหรูเจี้ยนั้น หางตาก็เหลือบไปเห็นการกระทําของจึงตัวอย่าง ไม่ได้ตั้งใจ..
เธอตกตะลึงในทันที!
“เจ้านาย หมอนใบนี้สกปรกแล้ว……. ” ฉิงฮัวหยิบ หมอนขึ้นมา ข้างบนมีคราบน้ำเป็นวงเล็กๆที่แห้ง แล้วอยู่ ปรากฏในสายตาของเป่หมิงโม เป้หมิงไม่ขมวดคิ้ว พลางยื่นมือออกมาอย่าง ต้องการจะหยิบหมอนที่อยู่ในมือของฉิงฮัว กู้ฮอนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ…….
