ตอนที่ 427 นี่มันไม่ยุติธรรมต่อสู้ฝัน
ทว่าหยางหยางกลับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ทําท่าทางชวนให้ผู้คนหมั่นไส้อยากจะดีสัก ป้ามอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น “คุณแม่ ดูสิครับ นี่คือความน่าเบื่อหน่ายของ เด็กฉลาด เพราะว่าผู้หญิงที่ฉลาดเหมือนกัน กับเขานั้นล้วนแก่หมดแล้ว……..
→ →เฉิงเฉิงใบหน้ากลัดกลุ้ม!!
ฮอนอดทนไม่ไหวหัวเราะออกมา คว้า เหล่าลูกชายเข้ามากอดในอ้อมแขน “ปัญหานี้ ก็ไม่ได้น่าเบื่อหรอกนะคะ แม่หวังจากใจว่า หลังจากที่พวกลูกโตขึ้นแล้วจะสามารถหาผู้ หญิงที่รักเจอ ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขมากๆ ”
เธอคิดในใจอย่างเงียบๆหนึ่งประโยค ทําความ ฝันที่แม่ทําไม่สําเร็จให้สําเร็จ จะต้องมีความ สุขมากกว่าพ่อและแม่ด้วย……. ชั่วพริบตา ก็ถึงวันที่ 7 ของเทศกาลตรุษจีน ฤดูหนาวผ่านไปแล้วมากกว่าครึ่งทาง ฤดูใบไม้ ผลจะถึงในอีกไม่นาน
การปิดเทอมในฤดูหนาวของเฉิงเฉิงและหยาง
หยางยังคงดำเนินต่อไป
กู้ฮอนกลับจิตใจว้าวุ่นเพราะรับโทรศัพท์จาก
แอนนิ
อยู่ เมืองซาบาห์ ที่มีฤดูร้อนเกือบตลอดทั้งปี ตัวน้อยก็ยังเป็นหวัดซะอย่างนั้น
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฤดูหนาวในเมืองA
ตั้งแต่ตัวน้อยเกิดมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคย สัมผัสกับอากาศหนาวเย็นแบบนี้มาก่อน กู้ ฮอนจําใจเลื่อนกําหนดการเดินกลับ เมืองAของแอนนออกไปก่อน
“กู้ฮอน ระยะนี้คุณนางโม้ผู้นั้นมาเยี่ยมตัวน้อย บ่อยๆ เธอ……โอเคใช่ไหม” แอนนิถามใน
โทรศัพท์
กู้ฮอนคิดถึงใบหน้าร้องไห้ของหวีหรูเจี้ยที่ น้ำมูกน้ำตาไหลเปรอะเปื้อน รวมถึงความเจ็บ
ปวดเศร้าเสียใจในอดีตของเธอ “อืม…….อย่างไรเธอก็เป็นคุณย่าแท้ๆของจิ๋วจิ๋ว บางทีเธออาจจะอยากชดเชยผ่าน จิ่วจิ๋ว…… เป่หมิงโม่ทำลายความคิดของหวีหรูเจียไป ทั้งหมด สําหรับหวีหรูเจี้ย การชดเชยผ่านทาง จิ่วจิ๋วนั้น ก็คงเป็นการฝากความหวังประเภท หนึ่ง
” ถ้าอย่างนั้นก็โอเค รอสุขภาพของจิ่วจิ๋วดีขึ้น สภาพอากาศของเธอทางนูนอบอุ่นขึ้นเล็ก น้อย ฉันค่อยพา กลับไป
“โอเค ทางฉันจะเช่าห้องพักไว้ก่อน แอนนี ไม่ รู้จริงๆว่าจะขอบคุณเธออย่างไร เธอช่วยเหลือ ฉันมากขนาดนี้..
“พูดอะไรโง่ๆ ยังจําช่วงเวลาที่เธอเดินผ่านคืน วันอันมืดมิดตอนที่แท้งลูกเป็นเพื่อนฉันได้
ไหม กู้ฮอน ชีวิตของฉันนั้นโชคดีที่ได้พบกับ พวกเธอแม่ลูก ยิ่งไปกว่านั้น ก็เป็นเพราะความ สัมพันธ์ของเธอ เป้หมิงไม่ถึงได้ช่วยเหลือฉัน แก้ไขเรื่องราวที่ดึงมือที่สุด การตอบแทนเขาที่ ดีที่สุด ก็คือปฏิบัติต่อพวกเธอแม่ลูกสองคนให้ ดียิ่งกว่านี้ เหอๆ….. นับตั้งแต่แอนนิหย่ากับ สามีเก่า รอยยิ้มก็มีมากกว่าเดิมขึ้นเยอะอย่าง
ชัดเจน
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ขอบคุณเธอนะ แอนนิ” กู้ ฮอนหัวเราะ
หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนประสบพบเจอ กับเรื่องราวยากลำบากมามากเกินไป แต่ว่าก็ เป็นเพราะว่ามีคนที่หัวใจอบอุ่นหลายคนอยู่ ข้างกายเธอ เธอจึงรู้สึกว่าชีวิตยังคงสดใส งดงาม
*
ระหว่างที่ครอบครัวกู้สอนสามคนกำลังทาน อาหารเช้ากันอย่างมีความสุขอยู่นั้น กริ่งหน้า ประตูก็ดังขึ้น
“เข้าขนาดนี้จะเป็นใครกัน คุณพ่อหรือเปล่า” นัยน์ตาใสบริสุทธิ์ของเฉิงเฉิงส่องประกาย ความยินดีออกมา ทุกทุกครั้งในที่ที่มีคุณแม่อยู่ เขาล้วนแล้วแต่หวังเป็นอย่างมากว่าคุณพ่อจะ ปรากฏตัวขึ้น ที่ที่มีคุณพ่ออยู่ ก็หวังว่าเป็น อย่างมากว่าคุณแม่จะปรากฏตัวขึ้น
“ไม่ใช่อย่างแน่นอน! คุณพ่อของพ่อนกสมควร ตายนั่นหน้ามืด หมดสติไป เขาถึงไม่มีแก่ใจมา สนใจพวกเรา!” มือเล็กๆของหยางหยางคว้า ปาท่องโก๋หนึ่งชิ้นส่งเข้าไปในปาก กัดหงุบ หงับหงุบงิบ น้ำมันเต็มปาก
กู้ฮอนหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดที่มุมปากให้ หยางหยาง และก็ลูบไปที่ศีรษะน้อยๆของเฉิง เฉิง “เรื่องนี้แม่เห็นด้วยกับหยางหยาง แม่ไป เปิดประตูก่อน”
วันที่เพิ่งกลับมาถึงเมืองA เป่หมิงโม่พูดว่าจะ มาหาเธอในตอนกลางคืน ยังบอกให้รอเขา ด้วย เธอไม่รู้ว่าตัวเองรอเขาหรือไม่ รู้เพียงแค่ ว่าคืนวันนั้นเธอนอนพลิกไปพลิกมาอยู่นาน กว่าจะนอนหลับ สุดท้าย เขาก็ยังคงผิดคำพูด เธอคิดว่าเขาจะต้องพบเจอกับเรื่องราวดึงมือ อย่างแน่นอน
หลายวันมานี้ สมองของเธอมักจะคิดถึงความ อ่อนโยนของเขาดอนอยู่ที่ เมืองซาบาห์ รู้สึก ราวกับว่าเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งจริงๆ
ช่วงเวลาที่เปิดประตูออกไปนั้น เธอตกตะลึง “ฝัน” “เฮ้! กูฮอน สุขสันต์วันปีใหม่!”
สิ้นเสียงพูด หยินปู้ฝันก็อ้าแขนกว้างคว้า ฮอนเข้าไปในอ้อมแขนในทันที
” กู้ฮอนยิ้มกระอักกระอ่วน “สุขสันต์วันปี
ใหม่……
งานงอก เธอเกือบจะลืมว่าปีที่แล้วก่อนที่จะไป เมืองซาบาห์ หยินปู้ฝันให้เธอพิจารณาเรื่อง เรื่องหนึ่ง……..
“ว้าว คุณพ่อปู่ฝัน… หยางหยางยิ้มหวาน กระโดดโลดเต้นเข้ามา มือที่เพิ่งจับปาท่องโก๋ ป้ายไป ขากางเกงของหยินฝัน ของขวัญปี ใหม่ที่ผมอยากได้ล่ะครับ
หยินปู้ฝันเพิ่งจะพบว่า ที่แท้เด็กทั้งสองคน ล้วนอยู่ที่นี่
เขายิ้มหวาน ปล่อยกู้ฮอนออกจากอ้อมแขน ก้มลงไปอุ้มหยางหยางขึ้นมา แล้วเดินตรง เข้าไปในห้อง “วางใจเถอะ จอมตะละตัวน้อย
ไม่ขาดของขวัญเธอหรอก”
“คุณอาปู้ฝัน” เฉิงเฉิงเอ่ยเรียกอย่างมีมารยาท หยิบป้ฝันพยักหน้า “สุขสันต์วันปีใหม่นะ เฉิง เฉิง”
สามารถพูดได้ว่าหยิบฝันสนิทสนมกลม เกลียว เข้ากับเด็กทั้งสองได้ดีมากกว่าเป้หมิง
ไม่
ในหัวใจดวงน้อยๆของหยางหยางนั้น ถือว่า หยินปู้ฝันนั้นเป็นพ่อไปแล้วครึ่งหนึ่ง
ส่วนเฉิงเฉิงนั้น แม้ว่าฐานะของคุณพ่อจะไม่ สามารถสั่นคลอนได้ แต่ก็ถือว่าหยินฝันเป็น ตัวเลือกที่สองที่สามารถมอบความสุขให้กับ คุณแม่ได้แล้ว
กู้ฮอนรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ถนิ้วไปมาแล้ว นั่งลง
“ปู่ฝัน เช้าขนาดนี้ นายยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช ไหม ฉันจะไปเอาชามมาให้นาย” เธอเอ่ยพูด
แล้วก็จะเข้าไปที่ห้องครัว
“ฉันกินแล้ว กู้ฮอน” หยินปู้ฝันยิ้มบางๆ
“อ๋อ……” เธอพยักหน้า “ไม่อย่างนั้นฉันไปเท
ทําให้นาย……
“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่กระหาย” หยินฝันยังคง
ยิ้มบางๆ ชั่วเวลานี้เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร “เจอหน้าลูกสาวที่เมืองซาบาห์แล้วหรือยัง”
หยืนฝันหัวเราะพลางถาม “อันนี้แน่นอนล่ะ! คุณแม่ไม่เพียงแต่เจอกับ
น้องสาว ยังฉลองวันส่งท้ายปีเก่ากับพ่อนก สมควรตายด้วยกันนั่นด้วย!” หยางหยางกัด ปาท่องโก๋ไปพลาง ตอบคําถามแทนคุณแม่ไป
พลาง
รอยยิ้มบนใบหน้าของหยินฝันแข็งทื่อเล็ก
น้อย
นัยน์ดามองไปที่กู้ฮอน เขาก็ไปด้วยหรือ “ไม่ใช่……. เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เจอกันโดย
บังเอิญ นายไม่ต้องคิดมาก. นิ้วเธอพันกันแน่น ราวกับต้องการจงใจปิดบัง
แหวนเพชรบนนิ้วนาง
“หนฝันเงียบไปชั่วครู่
เฉิงเฉิงดื่มน้ำเต้าหู้เงียบๆ “คุณอาปู่ฝัน คุณพ่อ ให้แหวนคุณแม่แล้วนะ” คำพูดไม่ทำให้ผู้คน
ตกตะลึงแล้วจะไม่ยอมตาย กู้ฮอน หน้าขาว ด สายตาของหยินปู้ฝันจ้องไปที่มือของกู้ฮอน ไม่เอ่ยพูดอะไรรีบดึงนิ้วของเธอออกมา
กลับกลายเป็นสิบนิ้วที่ว่างเปล่า
“ไม่มีนะ” หยินปู้ฝันส่งมือกู้ฮอนให้เฉิงเฉิงดู ความรู้สึกตึงเครียดนั้นปล่อยวางลง “ใครให้ แหวนกับเธอ ฉันไม่สนใจ สำคัญอยู่ที่เธอสวม หรือไม่สาม
