ก~
โทรศัพท์ตกลงบนพื้น
“อุ้ย ขอโทษนะคะคุณ ขอโทษจริงๆ …”ลู่ลู่มอง โทรศัพท์ที่ตกอยู่บนพื้น เธอรีบเก็บขึ้นมา แล้วใช้ แขนเสื้อเช็ดฝุ่น กลัวว่ามันจะแตก “คุณคะ โทรศัพท์….คุณลองดูก่อน น่าจะยังใช้ได้นะ คะ….” ด้วยชีวิตที่สิ้นหวังของเธอในตอนนี้ คง
ชดใช้ไม่ได้
กู้ฮอนรับโทรศัพท์มา เงยหน้าขึ้น เธอถึงได้มอง เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน —— ถึงแม้จะแต่งหน้าจัด แต่กลับไม่สามารถอำพราง ร่องรอยที่เหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของเธออย่าง ยาวนานได้
แม้ว่าจะอายุมากแล้ว แต่ก็ยังสามารถเห็น เค้าโครงความสวยอยู่ ตอนสาวๆเธอต้องเป็นผู้ หญิงที่สวยมากแน่ๆ
แต่ทว่าดวงตาคู่นั้นของเธอก็ยังดูสดใส ทำให้กู้ ฮอนรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก “ไม่เป็นไรค่ะ ยังใช้ได้” กู้ฮอนเปิดโทรศัพท์ ทุก
อย่างยังทํางานเป็นปกติ ตอนที่ลู่ลู่ได้เห็นหน้าของกู้ฮอนสีหน้าเธอเปลี่ยน ไปเล็กน้อย “คุณผู้หญิง..อโทษสําหรับเรื่อง เมื่อครู่จริงๆนะคะ….“ไม่เป็นไรคะ ต่อไปเวลาเดินต้องระวังหน่อยนะคะ ยังตีที่ชนฉัน ถ้าไปชนของอันตรายเข้าก็แย่เลย” เธอยิ้มให้ลูลู่อย่างเป็นมิตร “งั้นฉันไปก่อนนะคะ” ขณะที่เธอกำลังจะก้าวขาจากไป “รอสักครู่” ลู่ลู่ รีบรั้งเธอเอาไว้
กู้ฮอนหันกลับมา ด้วยสายตาสงสัย
คุณผู้หญิง เธอ…. ” สายตาของลูลู่ดูแปลกไป จากเดิม เธอถามขึ้นอย่างตื่นเต้น “จากสำเนียง ของเธอแล้ว เธอไม่ใช่คนเมือง ใช่ไหม” “แหะๆ ไม่ใช่ค่ะ” กู้ฮอนยิ้มสดใส “ฉันเป็นคน เมืองA ฉันมาทํางานนอกสถานที่ค่ะ”
“เมืองA” อารมณ์ของลู่ลู่ตื่นเต้นขึ้นมาอย่าวเห็น
ได้ชัด “คุณผู้หญิง ขอโทษที่ละลาบละล้วง นะคะ.. ขอถามได้ไหมว่าตอนนี้คุณอายุเท่าไร กู้ฮอนขมวดคิ้ว แม้ว่าจะไม่เข้าใจ แต่เธอก็ตอบ อย่างไม่กลัวออกมา “ยี่สิบห้าปีเต็มค่ะ”
‘ดวงตาลู่ลู่เบิกกว้างอย่างตกตะลึง มองเธอ อย่างไม่เชื่อสายตา……. ทําไมหรือคะ” กู้ฮอนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มะ ไม่มีอะไรค่ะ….. รีบส่ายหน้า สีหน้าของ เธอดูไม่แน่ใจ กู้ฮอนมองดูรอยนิ้วมือทั้งห้าบนแก้มของเธอ แล้ว ก็หันไปมองร้านเต้นรำที่อยู่ข้างทาง “คุณร้อง
เพลงอยู่ที่นี่หรือคะ”
ลู่ลู่พยักหน้าอย่างลำบากใจ “ …อายุขนาดนี้ยัง ออกมาร้องเพลงอีก คุณคงมองว่ามันน่าตลก…… ไม่รู้เพราะอะไร กู้ฮอนถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมาก นึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งจะพูดกับพี่หวัง ว่า หวังจะได้เงินเดือนของการร้องเพลงมาเลี้ยงชีพ ไม่อธิบายอะไรเยอะ กู้ฮอนควักเงินหลายร้อย ออกมาจากกระเป๋า แล้วส่งให้ลู่ลู่ “ฉันพกเงินสด มาไม่เยอะ คุณรับเงินพวกนี้ไว้เถอะค่ะ น่าจะพอ อยู่ได้อีกหนึ่งสัปดาห์”
….. สายหน้า “ฉันไม่ได้รู้จักกับ คุณสักหน่อย จะกล้าไปรับเงินของคุณได้ยังไง กัน”
“คุณอายุมากขนาดนี้แล้ว ไม่ง่ายเลยที่ต้องออก มาทำงานหาเลี้ยงชีพ เอาไปใช้เถอะค่ะ” เธอเอาเงินยัดเข้าไปในมือของลู่ลู่ จากนั้นก็ยิ้ม เล็กน้อย “ที่จริงแล้ว คุณสามารถไปสอบถามที่ หน่วยงานสวัสดิการสังคมได้นะคะ ว่ามีงานอะไร ที่เหมาะสมกับคุณ ยังไงการออกมาร้องเพลงก็ ไม่ใช่ทางออกระยะยาวหรอกนะคะ”
“…” นิ้วมือลู่ลู่ทําเงินไว้ ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย “งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ” กู้ฮอนโบกมือให้เธอ หมุนตัวจากไป… ลู่ลู่มองแผ่นหลังเล็กของเธอ แม้แต่จะกล่าวคำว่า ขอบคุณก็ยังไม่ทันจะได้พูด
กลิ่นของกูฮอนหลงเหลืออยู่ที่เงินหลายร้อยในมือ ที่กำแน่นของเธอ ดวงตาของลู่ลู่ร้อนผ่าว “ใช่เธอ หรือเปล่า…..ทําไมดวงตาของเธอเหมือนกับเขา เหลือเกิน เป็นเธอหรือเปล่า…….เป็นเธอหรือเปล่า
นะ..……..”ตอนที่กู้ยอมกลับมาที่โรงแรมลิตเติ้ลสวอน ก็เป็น
เวลาสามทุ่มแล้ว
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
เธอก็นอนลงบนเตียง กดเบอร์โทรหาแอน ก่อน
ในเวลานี้จิ่วจิ๋วหลับไปแล้ว
จากคำพูดของแอนนิเธอถึงไม่รู้ว่าอาการหวัดของ
ลูกน้อยดีขึ้นมากแล้ว หัวใจที่เป็นกังวลของเธอจึง
ผ่อนคลายลง
หลังจากนั้น เธอก็กดเบอร์โทรศัพท์บ้าน เมืองA ก——
“ฮาโหล” หยางหยางเป็นคนรับโทรศัพท์
” ลูกรัก นี่แม่เอง”
“ว้าว แม่ ผมรอโทรศัพท์จากแม่นานมากแล้วรู้ ไหม”
“เหอะๆ ไม่น่าล่ะดึกขนาดนี้ยังไม่นอนอีก เด็กน้อย จะเป็นนกฮูกไม่ได้นะ รู้ไหม” กู้ฮอนได้ยินเสียง ของหยางหยางก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ เด็ก คนนี้ชอบก่อเรื่องทั้งวัน จะวางใจสักหน่อยไม่ได้ เลย “ได้เชื่อฟังป่าเฉียวเฉียวบ้างไหม”
ใครจะคิดว่าหยางหยางจะพูดว่า “ลั่วเฉียวกับคุณ อาฉิงฮัวกำลังตีกันอยู่ที่ห้องน้ำ ไม่มีเวลามาสนใจ
ผมเลย”
“หา ฉิงฮั่วก็อยู่ด้วยหรือ” กู้ฮอนแปลกใจ
ไม่รอให้หยางหยางตอบกลับ เฉิงเฉิงก็รีบคว้า โทรศัพท์ “คุณอาฉิงอ้วบอกว่า คืนนี้พ่อจะไม่กลับ มา เลยส่งคนมาดูแลพวกเรา” ความคิดของเด็กๆ ฉลาดและฉับไวมาก “แม่ ป้าเฉียวเฉียวกับคุณอางฮัวเกลียดกันหรือครับ”
“เอ่อ….” ฮอนไม่อยากพูดเรื่องของผู้ใหญ่กับ พวกเด็กๆ “น่าจะไม่มีนะจ๊ะ เหอะๆ น่าจะเป็น เพราะป้าเฉียวเฉียวไม่ชอบพ่อของลูกเลยพาลมา โกรธเขาไปด้วย พวกลูกไม่ต้องไปสนใจเรื่องของ พวกเขาหรอกนะ เป็นเด็กดีเข้าห้องนอน รู้ไหมจ๊ะ
“รู้แล้วครับ แม่ พวกเราคิดถึงนะ ฝันดีครับ” ” แม่ก็คิดถึงลูกจ้ะ ฝันดีนะลูกๆที่น่ารักของแม่” กู้ฮอนเพิ่งจะวางสาย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก พอดูที่หน้าจอโทรศัพท์ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเป่หมิง
โม่ที่โทรมา: “กู้ฮอน อยู่เมืองSหรือยัง” เสียงทุ้มต่ำของเขาดังมาจากโทรศัพท์ มีความ รู้สึกอ่อนโยนราวกับฤดูใบไม้ผลิ
“อืม” เธอตอบกลับเสียงเบ ตั้งแต่อยู่ที่เมืองซาบาห์ หลังจากที่เขาบังกระสุน
ให้เธอ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ทัศนคติที่เธอมีแต่เขา ก็ค่อยๆผ่อนคลายลง
“นอนหรือยัง”
“กําลังเตรียมตัวจะนอนแล้ว”
“มีแค่เธอคนเดียวไหม”
ที่จริงแล้วคําถามนี้…..เธอกลอกตาอย่างรับไม่ได้ ……แล้วจะมีใครอีกล่ะ”
เขาชะงัก เขาพูดทีเล่นทีจริง “บางทีหยินปู่ฝันอาจ จะอยู่ข้างๆ แล้วมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอ”
” กู้ฮอนก๋าโทรศัพท์ นิ้วมือสั่น เธอกัดฟัน กรอด จงใจพูดอย่างสบายๆ “ยินดีด้วยนะ นาย
ตอบถูกแล้ว”
