ตอนที่ 461 จะแทะนิ้วท้าวผมทำไม1
ไม่สนใจคนเหลือทนคนนี้อีกต่อไป เธอ หันหลังแล้วกอดหยางหยางหลับไป……. ท่านไม่ถอนหายใจ ตั้งใจมาเมือง S เพื่อจะได้ สวีทกับเธอดี ๆ แต่ไม่นึกเลยว่าจะถูกตัวแสบ สองคนนี้มาป่วน เกิดมาเพื่อก่อกวนเขาด้วย เฉพาะเลยใช่ไหม
กอดผู้หญิงอันเป็นที่รักของเขาไว้ แต่ต้องอด หลับอดนอนทนกับความทุกข์ความต้องการ ทางร่างกายทุกคืนแบบนี้
ท่านไม่เอ๋ยท่านโม่ ถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไป เขา คงต้องอดตายแน่ๆ
*
และแล้ว ครอบครัวทั้งสี่คนนี้ก็อัดกันนอนบน เตียงเดียวกัน ไล่เรียงไปจากคนตัวใหญ่สุดไป
เล็กสด…….
เฉิงเฉิงนอนตะแคงอย่างเงียบ ๆ อยู่ขอบเตียง
ด้านขวาสุด
แล้วกำลังหลับสนิท หยางหยางก็นอนตะแคงข้างเหมือนเฉิงเฉิง แล้วกําลังนอนกรนออกเสียง
ด้วยความน่ารัก
กู้ฮอนนอนอยู่ข้างหลังหยางหยางแล้วกอดลูก
ไว้
อย่างมีความสุข
ท่านไม่นอนอยู่ด้านซ้าย สองแขนขาทาบไว้ที่
ตัวของกูฮอน……
เฮอ……ทรมาน
ในห้องนั้นเงียบลงในที่สุด ค่ำคืนที่แสน
ยาวนาน
นอกหน้าต่างนั้น แสงจันทร์ครึ่งเสี้ยวที่สอง สว่าง ดวงดาวระยิบระยับที่กำลังแอบยิ้ม
อยู่……
กลาง ก…….
ไม่ง่ายเลยที่ท่านโม่จะยับยั้งความปรารถนาอัน
แรงกล้าของตัวเองแล้วนอนหลับไป แต่อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรนุ่ม ๆ กำลังพยายามเข้ามาใน อ้อมแขนเขาแล้วถูไปมา……. ปากยิ้มกว้างขึ้นมาทันที สุดท้ายฮอนชอนที่รัก ของเขาก็อดมีความสุขกับเขาไม่ได้แล้วเหรอ เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา แล้วยื่นแขนยาว ๆ นั้น ออกไป แล้วยื่นปากเข้าไปด้วยความมี
สัญชาตญาณ
ในห้องที่มืดสนิทนั้น และสติที่ยังไม่ได้ฟื้นขึ้น มาของท่านไม่ ค่อย ๆ จับของที่นุ่มนวลนั้น แล้วจูบมัน…….. จ๊บ ๆ ๆ ……..
ทันใดนั้น…….
ดูเหมือนจะมีวัตถุที่ไม่รู้คืออะไรทุบไปที่หน้า
ของท่านไม่
ก่อนเขาจะรู้สึกเจ็บ ก็ถูกเสียงกรีดร้องที่ แหลมคมของเด็กน้อยตะโกนใส………
“เฮ้ ไอ่พ่อนก ผีบ้าจริง ๆ เลย มากัดเท้าของ หยางหยางทําไม…….
เท้าเหรอ?
เมื่อคํานี้เข้าไปในของหูท่านโม่ เขาก็ลืมตาขึ้น
มาอย่างกะทันหัน
แล้วรีบกดปุ่มเปิดไฟในห้องมืดนั้น เมื่อไฟส่องสว่างออกมา ท่านไม่ถึงเห็นมือเขา จับเท้าเล็ก ๆ ไว้ แล้วเท้าเล็ก ๆ นั้นยังมีรอยจูบ ของเขา…..
หยางหยางจ้องท่านโม่ด้วยความตกใจ เขา รู้สึกว่า ‘พ่อของเขานั้นไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นสัตว์ ป่า’ ไม่งั้นทําไมต้องมาแทะขาของเขาด้วย ท่านโม่ทําตัวไม่ถูก
“ไอ่เด็กแสบ เป็นนายได้ยังไง” เขาจำได้ว่า ฮอนเป็นคนที่เขากอดอยู่ก่อนที่เขาจะเผลอ
หลับไป.
ท่านไม่รู้สึกเซ็ง เพิ่งสังเกตเห็นว่าฮอนเอา
เด็กสองคนนี้มากั้นไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เหมือน แม่น้ำไนล์ที่กั้นระหว่างประเทศอยู่
เวลานั้น กู้ฮอนรู้สึกมีไฟส่องหน้าอยู่ จึงค่อยๆ ลืมตา แล้วเห็นพฤติกรรมแปลก ๆ ของเป่หมิง โม่ที่กำลังจับเท้าของหยางหยางสายไปส่าย
“เป่หมิงโม่ คุณจับเท้าหยางหยางทำไม “คุณแม่ครับ ไอพ่อนกหัวเกินไปแล้วครับ มา
แทะขาผมก็นอ่ะครับ” หม……เธอรู้สึกสงสัย แล้วจ้องหน้าเป้หมิงไม่
ไว้
ชายผู้นี้ต้องหิวกระหายมากแค่ไหนถึงจะน่า กลัวได้ขนาดนี้นะ
เป้หมิงโม่เพิ่งรู้ตัวว่า แล้วรีบสลัดเท้าของ หยางหยางทิ้งเหมือนจับมันฝรั่งร้อนอยู่โดย ไม่รู้ตัว คิ้วเขาชนกันแล้วหันไปมองเด็ก ๆ สอง คนนั้นที่กั้นระหว่างเขากับกู้ฮอนอยู่ “ผมไม่ อยากนอนแบบนี้…….
เฉิงเฉิงก็ตื่นขึ้นมา แล้วขยี้ตาที่กำลังครึ่งหลับ ครึ่งตื่น “คุณแม่ครับ………..
“เด็กดีของแม่ รีบนอน ๆ” กู้ฮอนรับโอ๋ลูกเฉิง เฉิง แล้วจ้องไปที่เป้หมิงโม่ “ไม่อยากนอน แบบนี้ก็ออกไปนอนที่โซฟา หรือไปนอนที่อื่น
ไป
สีหน้าท่านไม่กลายเป็นสีดำ
“ฮ่า ๆ ๆ สมน้ำหน้าจัง” หยางหยางยื่นขาเล็ก ๆ ของเขาออกไป แล้วบ่นด้วยความรังเกียจ “ไอ พ่อนก ฟอเลียเขาผมเปียก ต้องรับผิดชอบเช็ด แห้งนะ” * …….ไอ่เด็กแสบ” หน้าตาอันหล่อเหลาของ ท่านไม่รู้สึกเหลือทน
หยางหยางไม่สนใจว่าหน้าพ่อจะหล่อเหลาแค่ ไหน เขายังคงยีนขาไปมาตรงหน้าท่านไม่ และก่อนที่ท่านโมจะใส่อารมณ์ เขาจึงรีบดึง ขากลับมาหดไว้ในใต้ผ้าห่มนั้นด้วยสีหน้าที่มี
ความสุข
“หยุดชนได้แล้ว รีบนอน” กู้ฮอนเริ่มขู่เขา ท่านไม่ยังคงหัวร้อนแล้วค่อย ๆ เอนตัวลงนอน กู้ฮอนยื่นมือไปปิดไฟ
คุณนายน้อยทั้งสองจึงรีบนอน
หยางหยางรีบหลับตาลง
นาฬิกาในยามคั่วคืนนั้นได้เดินต่อ……
และช่วงเวลาที่ดึกกว่าเมื่อครู่…….. ท่านไม่เดินทางผ่านหุบเขาโค้งร้อยแปด ด้วย ความพยายามอย่างต่อเนื่อง เขาได้ข้าม หุบเขาสูงชันของหยางหยาง แล้วอ้อมพื้นที่ ราบของเฉิงเฉิง ข้ามแม่น้ำหุบเขาจนในที่สุด ก็ได้เดินทางถึงตัวของกู้ฮอนจนได้…….. ด้วยความสาบาก……..
“อ้ม……” เสียงกระซิบจากฮอนเบา ๆ แล้ว
เธอก็หลับไป…….
ในที่สุดเป้หมิงโม่ก็ได้กอดร่างกายที่อ่อนนุ่มนี้
สมดังปรารถนาแล้ว……..
ค่อย ๆ ขยับเข้าไปกลางอกเธอ แล้วสูดลม
หายใจเข้าลึก ๆ
ไม่มีกลิ่นนานมของเด็กน้อยอีกต่อไป แต่เป็นก
ลิ่น ‘นม’ ของผู้หญิง
ค่อยยังชั่ว
*
จนถึงรุ่งอรุณส่องผ่านช่องว่างผ้าม่านบน
หน้าต่างเข้ามาในห้อง
รอยเท้าของฤดูหนาวค่อย ๆ หายไป นกน้อยในฤดูใบไม้ผลิเริ่มส่งเสียงร้อง ฤดูแห่งการฟื้นฟูสรรพสิ่งกำลังจะเริ่มขึ้น บนเตียงนั้นยังมีคนทั้งสี่คนกำลังนอนเรียงกัน
เป็นแถว……
ไม่ว่าจะเป็นคนตัวเล็กหรือตัวใหญ่ต่างก็นอน
หลับกันอย่างสนิท ทันใดนั้น กรง ๆ ๆ
เสียงกริ่งประตูบ้านดังขึ้น ทําให้ทุกคนบนเตียงนั้นต้องตื่นขึ้นมา
