ตอนที่487 คราบน้ำตา1
“อืม ผมเอง” เป่หมิงโม่พยักหน้า เขาเข้าใจคำว่า‘เอ้อ’ของคุณพ่อในทันที ท่านกำลังเรียกเขา คุณชายรอง “วันนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”
เขาปล่อยมือของกู้ฮอน เดินไปข้างเตียงของพ่อ แล้วจับฝ่ามืออันสั่นเทาของพ่อขึ้นมา
พอกู้ฮอนเห็นภาพนี้ ดวงตาเธอก็เศร้าในทันที
เธอนึกถึงเมื่อก่อน ท่าทางมีอำนาจบาตรใหญ่ของคุณท่านเป่หมิง แต่ว่าตอนนี้ “พ่อของนายท่าน……”
“โรคหลอดเลือดในสมอง” เป่หมิงโม่พูดสองคำนี้ออกมาอย่างไม่ใส่ใจ และยังคงจับมือของพ่อไว้แน่น
เป็นเวลาหลายปีมาแล้ว ที่เขาได้ใกล้ชิดกับพ่อเป็นครั้งแรก
“ขอโทษนะ……” กู้ฮอนโพล่งออกมา ถึงแม้จะไม่รู้ว่าขอโทษเขาทำไม แต่เธอรู้ว่าตอนนี้เป่หมิงโม่ต้องรู้สึกไม่ดีแน่ ด้วยเหตุนี้ เธอรีบยิ้มอย่างอบอุ่นให้คุณท่านเป่หมิง “สวัสดีค่ะคุณท่านเป่หมิง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”
ความตั้งใจของคุณกู้ฮอน คือต้องการปลอบขวัญผู้สูงอายุเสียหน่อย ดังนั้นรอยยิ้มนั้นจึงเป็นเหมือนดอกไม้บานที่สะพรั่งในฤดูใบไม้ผลิสดใส
แต่มันก็ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ
รอยยิ้มนี้ของเธอ ในสายตาของคุณท่านเป่หมิง มันไม่ต่างอะไรกับการเยาะเย้ยเลย
อย่างไรเสีย คุณท่านก็ยังจำได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ทำให้ลูกชายและหลานชายของเขามองหน้ากันไม่ติด
ตอนนี้ คุณชายรองยังจะกล้าพาผู้หญิงคนนี้มาอีก
จะทำให้เขาโกรธจนตายเลยหรือไง
“เน่อ……ฮัว……” คุณท่านเป่หมิงเลือดขึ้นหน้าในทันที ลูกตาที่เบิกกว้างจ้องกู้ฮอนอย่างโหดเหี้ยม
เธอตกใจ รีบกลับไปยืนข้างหลังเป่หมิงโม่ทันที
หลังจากที่คุณท่านเป่หมิงป่วยเป็นโรคหลอดเลือดในสมอง เขาก็นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยทั้งวัน เขาดูซูบผอมไปเยอะเลยทีเดียว
นอกจากสมองที่พอจะรู้เรื่องหน่อย ทำให้ยังพอใช้แรงได้อยู่บ้าง แต่ส่วนอื่นของร่างกายไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป
ถ้าในตอนนี้เขาสามารถพูดเป็นประโยคได้ กู้ฮอนเชื่อว่า คุณท่านเป่หมิงต้องพูดไล่เธอออกไปแน่
เป่หมิงโม่เห็นสีหน้าพ่อที่ฉุนเฉียวเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้ว ดวงตาปรากฏความซึมเศร้าที่ซ่อนอยู่ลึกๆออกมา
“พ่อ” เขาชะงัก น้ำเสียงยังคงเงียบเหงา เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ “วางใจเถอะครับ ผมจะไม่แต่งงานกับเธอ”
คำพูดนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อย มันเหมือนลูกธนูในอากาศ ขณะกู้ฮอนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ลูกธนูก็ถูกยิงเข้ามาที่กลางหน้าอกของเธออย่างโหดร้าย
มันปักเข้าไปกลางหัวใจ
เธอรู้สึกช็อกจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
สีหน้าซีดเผือดในทันที
แต่ทว่า เป็นเพราะคำพูดของเป่หมิงโม่ จึงทำให้อารมณ์ของคุณท่านเป่หมิงสงบขึ้นอย่างรวดเร็ว
คุณท่านจึงค่อยๆใจเย็นลง แต่เขาก็ยังคงกำมือของเป่หมิงโม่ไว้แน่นเหมือนเดิม
“เอ้อ……” พอเห็นสายตาเศร้าเล็กน้อยของลูกชาย สีหน้าของคุณท่านก็ปรากฏความโศกเศร้า
ทันใดนั้น ภายในห้องก็เงียบสงัด
เงียบจนรู้สึกอ้างว้าง
ทั้งสามคนต่างเงียบสนิท
ต่างพากันคิดเรื่องในใจ
เป่หมิงโม่เพ่งมองหลังมือที่ผอมแห้งของพ่อ เขานิ่งเงียบไปสักใหญ่ ในที่สุดก็ดึงมือออกจากมือของพ่อ แล้วพูดปลอบเสียงเบา “ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
มันยังคงเป็นน้ำเสียงที่เย็นชาและไร้อารมณ์ แต่มันกลับทำให้ดวงตาของคุณท่านแดงก่ำ
ที่ผ่านมาลูกชายคนนี้มักจะทำให้เขาโกรธ มาวันนี้ถึงแม้จะเย็นชาไปบ้าง แต่คุณท่านก็เข้าใจเขา
“เอ้อเอ้อ……” คุณท่านกะพริบตา ทนให้ลูกชายเห็นความผิดปกติของตนเองไม่ได้ เขารีบหลับตา
เป่หมิงโม่หมุนตัว แล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป
กู้ฮอนรีบตามออกไปอย่างรวดเร็ว
*
ในทางเดินยาวของโรงพยาบาล เขาเดินอย่างไม่หยุดพัก
กู้ฮอนมองแผ่นหลังตรงของเขา ที่มีแต่ความอ้างว้าง
เขาพูดกับพ่อว่า วางใจเถอะครับ ผมจะไม่แต่งงานกับเธอ
ถึงแม้เธอจะรู้เรื่องนี้นานแล้ว ถึงแม้เธอไม่เคยที่จะหวังลมๆแล้งๆ แต่นึกไม่ถึงว่าพอได้ยินเขาพูดแบบนี้ด้วยตัวเอง มันจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างสาหัสเช่นนี้
“เป่หมิงโม่……” ลำคอแหบแห้งของเธอ เรียกเขาเอาไว้
เขาไม่หยุดเดิน
“ทำไมต้องพาฉันไปเจอพ่อของนายด้วย” เธออดที่จะถามออกมาไม่ได้
เขายังคงก้าวเดินอย่างสง่า ไม่ได้หันกลับมา
“เป่หมิงโม่ ไอ้คนทึ่ม” เธอหยุดเดิน ยอมรับว่าตัวเองรู้สึกเจ็บปวด
เขาทำเหมือนว่าไม่ได้ยิน ยิ่งเดินไกลออกไป
เธอจ้องหลังสูงตรงของเขา สายตาของเธอพร่ามัว
“ฉันบอกว่านายมันทึ่ม ไม่ได้ยินหรือไง เป่หมิงโม่ คนโง่”
ครั้งนี้ เธอไม่ได้ด่าเขาว่าไอ้คนเลว
เพราะเธอไม่อยากที่จะยอมรับว่าคำพูดของเขามันได้ทำร้ายเธออย่างเจ็บปวด
เธอแค่หัวเราะเยาะเขา หัวเราะเยาะคนทึ่มอย่างเขา ที่ทำเรื่องที่โง่ที่สุด
ยิ่งเธอตะโกนเรียก ก็เหมือนกับเขายิ่งเดินเร็วกว่าเดิม
เขาไม่แม้แต่จะหยุดเดิน
เธอยืนอยู่ที่เดิม มองเขาที่ค่อยๆห่างจากสายตาของเธอออกไป
หยดน้ำตา ไหลอาบแก้มอย่างไม่มีสัญญาณ
เธอรู้สึกถึงรสเค็ม
“เป่หมิงโม่……ไอ้คนทึ่ม นายควรพาเฟยเอ๋อของนายมาเจอพ่อของนาย นายควรให้คำมั่นสัญญาว่าจะแต่งงานกับเฟยเอ๋อ นายไม่รู้หรือว่านายทำสลับกันหมดเลย นายเป็นคนที่โง่เง่าที่สุดในโลก ฉันเกลียดนาย——”
เธอจ้องมองแผ่นหลังของเขา แล้วตะโกนเสียงดัง
หยดน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาเหมือนสร้อยไข่มุกที่ขาด
บนโลกนี้ยังมีคนที่น่าหัวเราะไปกว่าเขาอีกไหม
จับมือของผู้หญิงที่ไม่สามารถจะแต่งงานด้วยได้ มาเจอพ่อของตัวเอง แล้วยังให้คำมั่นที่น่าขันกับพ่อไว้อีก ว่าเขาจะไม่แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้
เจ้าคนทึ่ม
เป่หมิงโม่นายมันคนทึ่ม
“เจ้าคนทึ่ม ฮาๆๆ……” เธอหัวเราะเสียงดังขึ้นมา
ก็เห็นเป่หมิงโม่หายไปจากตรงหัวมุมแล้ว
ร่างกายของเธอพิงที่กำแพงอย่างอ่อนแรง
หัวเราะทั้งน้ำตา
