ตอนที่ 502 อัปลักษณ์2
บ้านไร่แสดงให้เห็นถึงความเงียบสงบ
เฟยเอ๋อคล้องแขนของเป่หมิงโม่ไว้ ตามฝีเท้าของพนักงานไป เดินผ่านทางเดินไม้ที่ทอดยาว ภายใต้โคมไฟติดผนัง ทอดลงมาเป็นเงายาว
“คุณเป่หมิง เชิญค่ะ”
พนักงานยืนอยู่หน้าประตูไม้สลัก โน้มตัวทำความเคารพเป่หมิงโม่ แอ๊ด—
ประตูไม้เก่าแก่ถูกเปิดออกเบาๆ มีเสียงหัวเราะดังออกมา—
“ฮ่าฮ่าฮ่า…”
“นายหญิง คุณเป่หมิงถึงแล้ว” พนักงานกล่าว
ผู้หญิงที่หัวเราะเสียงดังจึงหันมา “โม่โม่ มาได้สักทีนะ! รีบเข้ามานั่ง!”
“คุณป้า” เป่หมิงโม่พยักหน้า ถอดแว่นกันแดดออก สายตาอ่อนโยน
หลังจากเฟยเอ๋อได้เจอหญิงวัยกลางคนที่มีจิตใจดีตรงหน้าเธอ รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เหมือนจะไม่เคยได้ยินเป่หมิงโม่บอกว่ามีคุณป้า…เธอรีบยิ้มออกมาทันที และกล่าวทักทายอย่างเคารพ “สวัสดีค่ะคุณป้า ฉันคือเฟยเอ๋อ”
“เด็กดี เรียกฉันว่าคุณป้าฟางเถอะ” คุณป้าฟางพยักหน้าและยิ้มแย้ม แล้วก็ชำเลืองมองคนที่อยู่ข้างหลังของพวกเขา “เอ๋ โม่โม่ ทำไมไม่เห็นแม่ของลูกล่ะ? เด็กอีกสองคนล่ะ?”
คำพูดนี้ เฟยเอ๋อได้ยินใบหน้าก็ซีดขาวเล็กน้อย
เป่หมิงโม่กล่าว “เด็กๆตัวสกปรก เธอพาพวกเขาไปล้างตัว เสียมารยาทกับคุณป้าแล้ว”
“เจ้าเด็กโง่! ป้าอยู่ที่ทุรกันดารนี้มาเป็นสิบๆปี ยังต้องมามารยาทอะไรนักหนา?” คุณป้าฟางยิ้ม จากนั้นก็ชี้ไปที่ทีวีตรงผนัง “เมื่อกี้เด็กที่ไปเล่นซนที่เล้าหมูเป็นคนโตรึคนเล็กล่ะ? กล้องวงจรปิดได้บันทึกไว้เรียบร้อยแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่า…”
แน่นอน ในทีวีกำลังเปิดฉากที่หยางหยางลิงซนกำลังสร้างปัญหาที่เล้าหมู
เป่หมิงโม่ขมวดคิ้ว “เป็นเด็กเกเร ต้องขอโทษด้วย ทำให้คุณป้าลำบากใจแล้ว”
“เจ้าเด็กนี่…ยากกว่าจะมาที่ป้าตรงนี้ได้ ก็เป็นครั้งแรกที่พาเด็กๆมาเยี่ยมคุณป้า ป้าดีใจมาก จะลำบากได้ยังไง? เดี๋ยวก็จะถึงเวลาทานอาหารแล้ว!”
“ครับ” เป่หมิงโม่มีความเคารพต่อคุณป้าฟาง ทำให้เฟยเอ๋อรู้สึกประหลาดใจ
“โม่ หรือให้ฉันไปดูพวกเขา คุณอยู่ที่นี่กับคุณป้าฟางเถอะค่ะ”
เฟยเอ๋อกำลังจะหันตัวไป ก็ถูกคุณป้าฟางดึงมือไว้ “ฮ่าฮ่า แน่นอนเรื่องแบบนี้ต้องคนเป็นพ่อต้องไปทำ โม่โม่รีบไปเถอะ มา เฟยเอ๋อมานี่มา มาคุยเล่นกับป้า หืม?”
“ได้ค่ะ คุณป้าฟาง…”
เฟยเอ๋อยิ้มอย่างอ่อนโยน สายตายังไม่ลดละจากแผ่นหลังของเป่หมิงโม่ และรู้สึกไม่สบายใจ
*
ภายในห้องอาบน้ำของบ้านไร่ ความร้อนของละอองน้ำระเหยขึ้น เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังไปทั่ว
“อ้า—”
ปูม~ เสียงของถังน้ำ สาดลงมาจากบนหัวของหยางหยาง ชะล้างบนร่างกายเล็กของเจ้าตัวเล็ก
คราบสกปรกถูกชะล้างออกไป เผยให้เห็นผิวที่ขาวนุ่ม…
“อ้า—“ หยางหยางตะโกนร้องอย่างตื่นเต้น “แม่ รู้สึกสบายมาก มาอีกถัง!!!”
“พอได้แล้วลูกรัก อาบแล้วหลายถึงแล้ว อาบเยอะไม่ได้ ไม่งั้นน้ำจะแช่ให้ผิวเหี่ยวได้” กู้ฮอนยิ้มไปด้วย และนำผ้าเช็ดตัวมาเช็กให้หยางหยางไปด้วย
“ไม่ แม่ ผมจะเอาอีกถัง…” หยางหยางบ่น
ข้างประตูไม้ เฉิงเฉิงไกลจากหยางหยางประมาณหนึ่งเมตร พูดออกมาประโยคหนึ่ง “เป่หมิงซีหยาง นายจะเอามาม่าหนึ่งถังไหม?”
“ออกไป นายนั่นแหล่ะซีหยาง! นายนั่นแหล่ะมาม่า!” หยางหยางโกรธ
สำหรับชื่อเป่หมิงซีหยางนี้ หยางหยาง…นั้นเจ็บปวดมาก!
เป่หมิงซิเฉิงเฉิงชื่อนี้ แค่ได้ยินก็รู้สึกไฮโซขึ้นมาทันที มีความหรูหรา และมีความสูงส่ง?!
ทำไมที่เขาถึงกลายเป็นชื่อเป่หมิงซีหยาง รู้สึกต่ำระดับล่าง และบ้านนอก!!!
“ปูมปูมปูม แม่…ผมไม่อยากชื่อเป่หมิงซีหยาง ผมต้องการนามสกุลเดียวกับแม่ได้ไหม…”
นามสกุล?
มือที่เช็ดร่างกายของหยางหยางอยู่ ก็หยุดชั่วครู่ และมีร่องรอยแห่งความโศกเศร้า
นึกถึงลู่ลู่คุณแม่ที่ยังนอนไม่รู้สึกตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แม้ว่าจะผ่านไปกี่ปี ในที่สุดเธอก็หาแม่แท้ๆของเธอเจอ แม้หลังจากได้เจอกันแล้ว แม่ลูกทั้งสองก็ยังคงจำกันไม่ได้
เธอยังไม่รู้ ว่านามสกุลที่แท้จริงของตัวเองคืออะไร?
อดถอนหายใจไม่ได้ “ลูกรัก เชื่อฟังนามสกุลเป่หมิงเดียวกันกับคุณพ่อของลูกเถอะ วันนี้และต่อไปก็อย่าได้คิดว่าจะเปลี่ยนนามสกุลอีก ดีไหม?”
คำพูดนี้ ได้ยินเข้ามาในหูของเป่หมิงโม่พอดีที่กำลังจะเดินเข้ามาห้องอาบน้ำของบ้านไม้
เขาใจอ่อนลงเล็กน้อย
ใบหน้าหล่อเหลาที่เยือกเย็น ทันใดนั้นก็อ่อนลง
ลูกชายของเขา แน่นอนว่าต้องนามสกุลเดียวกับเขา!
ยากที่จะเห็นมุมปากยิ้มขึ้นมา เปิดประตูเข้ามา กลับได้ยินหยางหยางตะโกน—
“อ้า ไม่เอา…ผมไม่อยากชื่อเป่หมิงซีหยาง ชื่อน่าเกลียดมาก ถูกหัวเราะเยาะที่โรงเรียนเอาได้…”
“ทำไม ชื่อเป่หมิงเย่เฮยถู่ถึงจะไม่น่าเกลียดเหรอ?” เสียงใสแจ๋ว เดิมทีควรจะโกรธ แต่กลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด
ทำให้ร่างกายของแม่ลูกสามคนรู้สึกเยือกเย็นโดยไม่ได้นัดหมาย
