ตอนที่ 503 ขโมยไก่จับหมา1
ตามนิสัยที่ใจแคบของเป่หมิงโม่แล้ว เรื่องไว้ค่อยคิดบัญชีทีหลัง เป็นเรื่องปกติมาก
“หึหึ ผู้ชายก็ดำบ้านนอก ผู้หญิงก็เหมือนชะนี เหมาะสมกันมาก!” หยางหยางพูดกลับไป
“เป่หมิงซีหยาง นานเท่าไหร่นายถึงจะเรียนรู้กับคำว่า ‘การปลูกฝัง’?” เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว สายตากลับจ้องมองกู้ฮอนที่กำลังเช็ดตัวให้หยางหยางอยู่
หยางหยางดันกระพุ้งแก้ม เงยหน้าขึ้น เลียนน้ำเสียงของเป่หมิงโม่—
“เป่หมิงเย่เฮยถู่ นานเท่าไหร่คุณถึงจะเรียนรู้กับคำว่า ‘ความรัก’?”
“ชิ—” เป่หมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา และเย้ยหยัน “นายรู้?”
“หึ ฉันจะไม่รู้ได้ไง? ฉันรู้ดี…” ก็ได้ คุยโม้ก็ต้องคุยแบบนี้
กูเฮอนหันหลังให้เป่หมิงโม่ หลังแข็งทื่อเล็กน้อย “หยางหยาง เป็นเด็กเป็นเล็กมาพูดเรื่องความรักอะไรกัน ไม่ละอายใจ แต่หนูคงต้องเรียนรู้กับคำว่า ‘การปลูกฝัง’ ก่อนแล้ว ไม่ควรพูดคำหยาบ ต้องเคารพผู้ใหญ่ ได้ยินไหม?” หยางหยางเห็นสีหน้าที่จริงจังของคุณแม่ จึงเบ้ปากอย่างเสียใจ “แม่ ผมเคารพแต่ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพเท่านั้น…”
“หยางหยาง ผู้ใหญ่ก็คือผู้ใหญ่ แม้ว่าเขาจะไม่มีเหตุผล ดุร้าย น่ารังเกลียด เป็นเด็กกว่าต้องเข้าใจมารยาท ไม่ไปต่อกรกับเขา”
“ออ เข้าใจแล้ว!” เพียงชั่วครู่หยางหยางก็เข้าใจแล้ว พยักหน้าทันที ใบหน้าเล็กก็เบ่งบาน “เฮยถู่ผู้อาวุโส หยางหยางไม่ต่อกรกับคุณแล้ว!”
ใบหน้าของเป่หมิงโม่สั่นเล็กน้อย คิ้วขมวด อย่างไม่พอใจ
จากนั้นก็เอื้อมมือไป ดึงกู้ฮอน เอาผ้าเช็ดตัวโยนใส่หัวของหยางหยาง “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผู้อาวุโสก็จะไม่บริการคนเป็นเด็กกว่าแล้ว!”
เขาดึงกู้ฮอนออกไปจากห้อง ตอนที่เดินผ่านเฉิงเฉิง พูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค “เดี๋ยวนายเรียกเจ้าเด็กนั่นมาทานข้าว”
เฉิงเฉิงพยักหน้าอย่างใจเย็น
“เฮ้ เกลียดคุณไอ้ลุงเฮยถู่ ไม่ให้แย่งแม่ฉันไป…” เห็นได้ชัดว่าหยางหยางตอบสนองได้ช้าไปหน่อย
คุณพ่อลากคุณแม่ไปก่อนจนลับตาไปแล้ว
***
เป่หมิงโม่จับมือของกู้ฮอนไว้แน่น ลากเธอออกมาจากห้องอาบน้ำ
“ปล่อยมือ เป่หมิงโม่ ฉันยังต้องใส่เสื้อผ้าให้หยางหยาง…” เธอเป็นห่วงลูกชาย
เขาขมวดคิ้ว ให้ตายยังไงตัวเองก็ไม่มีทางยอมรับ “เจ้าเด็กนั่นไม่มีหัวใจ ไม่ได้ไม่มีแขนไม่มีขา เขาใส่เองได้!”
“คุณพูดถึงลูกชายของตัวเองแบบนี้เหรอ?”
“งั้นเธอควรไปถามเขา มีเขาที่ทำแบบนี้เป็นพ่อของตัวเอง?” คำก็ไอ้พ่อไก่ตาย อีกคำก็เรียกเป่หมิงเย่เฮยถู่ เจ้าเด็กหยางหยางนั่นไม่ได้เอาพ่อมันอยู่ในสายตาเลย!
“…ฉันยอมรับว่าหยางหยางถูกฉันตามใจจนดื้อรั้น จุดนี้ฉันจะพยายามสั่งสอนเขา! แต่เป่หมิงโม่ ทำไมคุณไม่ย้อนกลับมาคิดเอง ว่าทำไมหยางหยางถึงผลักไสไล่ส่งคุณ?”
ดวงตาคมชัดของเป่หมิงโม่ค่อยๆหรี่ลง ไม่พอใจเล็กน้อย “หากปีนั้นเธอไม่เห็นแก่ตัวขโมยเขาไป เขาก็จะไม่เป็นเช่นเหตุการณ์ในวันนี้!”
นิ้วมือของกู้ฮอนสั่น
ฝาแฝด เธอสมรู้ร่วมคิดกับหมอขโมยไปหนึ่งคน!
กลับไม่ต้องการ ให้เด็กทั้งสองต้องถูกทำร้ายอย่างแก้ไขไม่ได้
“….” ความทรงจำเข้ามาในหัวสมอง ทิ่มแทงหัวใจของเธอ “ใช่! ฉันยอมรับว่าปีนั้นฉันเห็นแก่ตัว! แต่นั่นฉันท้องฝาแฝดสิบเดือน เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ทุกคน! แล้วคุณล่ะ? เฉิงเฉิงอยู่ข้างๆคุณ คุณกลับเย็นชาไร้ความรู้สึกกับเขา หรือว่านี่เป็นการสั่งสอนที่ดีที่สุดกับเขา?”
นึกถึงเฉิงเฉิงที่เคยร้องไห้อย่างเจ็บปวด ทำให้กู้ฮอนจี๊ดที่หัวใจ
เขาเม้มริมฝีปากเบาๆ ลากเธอไปหลังห้องอาบน้ำ
ฟางซ้อนทับกันสูงตรงผนังหลังบ้าน ร่างสูงของเขาเบียดเธอเข้าไปในช่องแคบๆของกองฟาง…
“เป่หมิงโม่ คุณลากฉันมาที่นี่ทำไม? ฟางทำให้ฉันคันไปหมด…คุณอย่ามาเบียดฉัน…ถอยไปนะ….” เธอขมวดคิ้ว จ้องมองผู้ชายคนนี้อย่างเหลือเชื่อ เขาเป็นคนรักความสะอาดไม่ใช่เหรอ?
ทำไมถึงไม่รังเกียจกลิ่นฟางแล้วล่ะ?
“วันนี้ที่ฉันพาเธอมา ไม่ใช่มาทะเลาะกัน…” เขาตั้งในลดเสียงลง
กองฟางหนา บดบังร่างกายของคนทั้งสอง…
ระหว่างช่องว่างของฟางแคบๆ มีความคลุมเครือไหลออกมาแปลกๆ
ดวงตาดำใสของเธอเบิกกว้างขึ้น หัวใจเต้นอย่างรุนแรง…จ้องมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเป่หมิงโม่ที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
หัวใจของกู้ฮอนนั้นระเบิดออก เผยคำนี้ออกมาอย่างไร้สาเหตุ—
ขโมยไก่จับสุนัข!
แม่ง!
ผู้ชายคนนี้คงไม่ได้มีอารมณ์ในชนบทหรอกนะ?
“คุณ…คุณจะทำอะไร…” เธอก็มองตาของเขาที่ลึกลงไปอย่างกะทันหัน แสงนั้นเธอคุ้นเคยดี
“ฮอนเอ๋อ…” เขาลงเสียงต่ำ และถอนหายใจ
ดันร่างของเธอเข้ามาใกล้อีกหน่อย ให้กองฟางบดบังพวกเขาทั้งสองไว้ “ฮอนเอ๋อ ตอนแรกฉันจะพาเธอและพวกเด็กๆมาพักผ่อนที่นี่ ฉันคิดไม่ถึงว่าเฟยเอ๋อก็จะตามมาด้วย”
เขาอธิบายทันที นี่ไม่ใช่นิสัยปกติของเขา
เพียงแต่ เขาไม่อยากให้เธอเข้าใจอะไรผิด “พรุ่งนี้ฉันก็จะให้ฉิงฮัวส่งเฟยเอ๋อกลับไป เธออย่ามีปัญหากับฉันเลย หืม?”
“มีปัญหา?” เธอได้ยินคำนี้ หัวใจสั่นเทา “เป่หมิงโม่ เริ่มตั้งแต่คุณย้ายโรงพยาบาลของแม่ฉันไปโดยไม่ได้บอกกล่าว แล้วพาฉันไปพบพ่อที่เป็นอัมพาตของคุณ และบอกเขา: [พ่อ สบายใจได้ ว่าผมจะไม่ขอเธอแต่งงาน] ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันเคยพูดอะไรที่ผิดต่อคุณไหม? แล้วฉันเคยมีปัญหากับคุณไหม หา?”
เธอเม้มมุมปาก ในรอยยิ้มมีความเย้ยหยัน “เป่หมิงโม่ คุณสบายใจได้ แม้ว่าผู้ชายทั้งโลกจะตายจากไปหมด ฉันจะแต่งงานกับไก่กับหมาก็จะไม่แต่งงานกับคุณ!”
***
แม้ว่าต้นฤดูใบไม้ผลิจะอบอุ่น แต่ก็อบอุ่นไม่เท่าหัวใจของเธอ
เธอคิดว่าในชีวิตนี้ของเธอคงไม่มีวันจะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบกับเด็กทั้งสามคนได้แล้ว
วันนี้และอนาคต สิ่งเดียวที่เธอทำได้ ให้ความรักของแม่ให้พวกลูกๆให้มากขึ้น…
อย่างไรก็ตาม ประโยคนี้ของเธอ “แต่งงานกับไก่กับหมาก็ไม่แต่งงานกับคุณ” ทำให้ดวงตาของเป่หมิงโม่เยือกเย็น!
“งั้นเหรอ? ยอมแต่งงานกับไก่กับหมา?” เขาลดเสียงลงต่ำ เผยความเยือกเย็น
“งั้นก่อนที่ผู้ชายจะตายไปหมด! ยังตายไม่หมดทำไมฉันต้องแต่งงานกับไก่กับหมา? ยิ่งไปกว่านั้นผู้ชายหล่อๆก็มีมากมายบนโลก มีผู้ชายสดๆใหม่ๆรอฉันมากมาย…อืม…”
ริมฝีปากแดงของเธอประกบเข้ากับริมฝีปากเย็นของเขา
และใช้แรงอย่างมาก…!
ผู้ชายหล่อๆงั้นเหรอ? สดๆใหม่ๆงั้นเหรอ?
ดวงตาลึกของเขาเผยความโกรธออกมา
