ตอนที่ 61 ขุมสมบัติ
“ซุน.. ในเมื่อเจ้าเองก็เคยอยู่กับเทียนเฉินที่ได้รับสายเลือดเช่นเดียวกับข้า เจ้าย่อมต้องรู้ว่าภายในไข่ใบนี้มีตัวอะไรอยู่กันแน่? เจ้าพอจะบอกข้าได้หรือไม่?”
หลงเฉินเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังป้อนพลังชี่เข้าไปในไข่เหมือนที่ทำอยู่เป็นปกติทุกวัน..
“มันคือ.. ความจริงที่ว่าข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน!” ซุนตอบหลงเฉินกลับไป
“สิ่งนี้อยู่กับท่านอาจารย์มาตั้งแต่ข้าถือกำเนิด แต่ก็มิเคยเอ่ยสักครั้งว่าสิ่งใดอยู่ภายในนั้น!” ซุนกล่าวต่อ..
“งั้นรึ?! นี่หมายความว่าไข่ใบนี้มีมาแต่โบร่ำโบราณแล้วสินะ? แต่เหตุใดเวลาผ่านมาเนิ่นนานจนป่านนี้ มันจึงยังมิฟักออกมาเป็นตัวอีกเล่า? แล้วเทียนเฉินเล่า.. เขามิเคยนึกสงสัยบ้างหรืออย่างไรว่ามีสิ่งใดอยู่ภายในไข่ใบนี้?” หลงเฉินยังคงเอ่ยถามต่อ
“ไม่.. เขามิรู้ด้วยซ้ำว่ามีไข่ใบนี้อยู่” ซุนประกาศกร้าว
“เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น? ในเมื่อไข่ก็อยู่ในแหวนวงนี้ เขาย่อมต้องรู้สิ!” หลงเฉินเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป! เขามิได้รับสิทธิ์ให้เข้าถึงพื้นที่ในแหวนส่วนเดียวกับที่เจ้าได้รับ เขาย่อมต้องมิเห็นไข่ใบนี้แน่แม้ว่าจะอยู่ในแหวนวงเดียวกันก็ตาม!” ซุนอธิบายให้ฟัง
“เจ้าไม่นึกประหลาดใจบ้างรึว่า เหตุใดคนเช่นเทียนเฉินจึงมีของไม่กี่สิ่งในแหวนของเขา?” ซุนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันนิดๆ
“นั่นเพราะหากมีสมบัติมากมายจนเกินไปจักทำให้โลกโกลาหลวุ่นวายอย่างไรเล่า และภายในแหวนวงนี้ยังมีสมบัติอยู่อีกมากมาย เพียงแต่เจ้ามิได้รับสิทธิ์ให้เข้าถึงพื้นที่ที่เขามิได้อนุญาต เจ้าจึงมิสามารถเข้าถึงได้” ซุนอธิบายต่อ
“อะไรกัน…?!”
หลงเฉินร้องโวยวายขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันทีที่ล่วงรู้ความลับของแหวนวงนี้ ในขณะที่ปากก็บ่นพึมพำเสียงดัง และแทบอยากจะร้องไห้ออกมา
“ข้ามีขุมสมบัติอยู่ในมือแท้ๆ ผู้ใดล่วงรู้ก็คงต้องอิจฉาตาร้อนเป็นแน่ แต่กลับมิได้รับสิทธิ์ให้เข้าถึงงั้นรึ?!”
“แต่เดี๋ยวก่อน.. ซุนผู้ที่ทั้งเก่งกาจและน่ารัก!! ในเมื่อเจ้าเองเป็นทั้งวิญญาณนำทาง อีกทั้งยังเป็นวิญญาณที่อยู่ในแหวนวงนี้ ได้โปรดเมตตาช่วยคนน่าสงสารเช่นข้าสักครั้งจะได้หรือไม่? หาทางให้ข้าเข้าถึงพื้นที่ส่วนอื่นของแหวนที..”
หลงเฉินหันไปยกยอซุนเพื่อหวังให้นางช่วย..
“ห๊ะ?! เจ้าอย่าได้ฝันไปเลย! ต่อให้ข้าต้องการจะช่วยเจ้าก็มิอาจทำเช่นนั้น เพราะจักเป็นการฝ่าฝืนกฏที่ท่านอาจารย์สั่งไว้! เจ้าจักไม่สามารถเข้าถึงพื้นที่ต้องห้ามในแหวนได้ จนกว่าเจ้าจักสามารถทำตามเงื่อนไขได้..”
ซุนยืนกอดหน้าอกไว้พร้อมกับกล่าวออกมาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง..
“เงื่อนไขอะไร?” หลงเฉินรีบเอ่ยถามทันที
“ขอบอกตามตรง.. นี่ก็เป็นข้อห้ามอีกเช่นกัน!!” ซุนทำเสียงเย้ยหยัน
“นี่เจ้า.. ได้!! ฝากไว้ก่อนเถิด..”
แม้นจะกล่าวออกไปเช่นนั้น แต่หลงเฉินก็ยังมิยอมแพ้ และยังคงเฝ้าอ้อนวอนถามแล้วถามเล่า แต่ซุนก็ยังคงปิดปากเงียบมิยอมตอบเช่นกัน
แต่แล้วจู่ๆในระหว่างที่หลงเฉินกำลังจะพูดอะไรต่อ ไข่ที่ถืออยู่ในมือนั้นเริ่มมีการเคลื่อนไหวเกิดขึ้นภายใน..
“ซุน!! ข้ารู้สึกว่าภายในไข่เริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว!!”
สีหน้าของหลงเฉินเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นตกใจขึ้นมาทันที แม้แต่ซุนเองยังถึงกับตกใจเช่นกัน แต่เมื่อได้สติจึงกล่าวกับหลงเฉินว่า
“หึ.. อย่าคิดมาหลอกข้าเสียให้ยากเลย! ข้าหาใช่เด็กน้อยเช่นเจ้าไม่ มิมีทางที่ไข่นั่นจักเคลื่อนไหวในเวลานี้แน่ เจ้าคงพยายามที่จะกลั่นแกล้งข้าเพราะข้ามิยอมช่วยเจ้าสินะ” ซุนตอบกลับยิ้มๆ
“ข้าพูดจริงๆ! มิได้หลอกเจ้าเลยแม้แต่น้อย.. ข้าเชื่อว่าเจ้าตัวเล็กคงจะต้องฟักออกมาเป็นตัวในอีกไม่ช้านี้แน่! ข้าสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวภายในจริงๆ”
หลงเฉินร้องบอกซุนด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจในขณะที่ยังคงป้อนพลังชี่ให้กับมันต่อไปเรื่อย แต่หลังจากนั้นเขาก็สัมผัสถึงความเคลื่อนไหวใดๆไม่ได้อีกเลย และเมื่อไข่หยุดดูดซับเอาพลังชี่เข้าไปแล้ว หลงเฉินจึงหยุดป้อนให้กับมันเพียงแค่นั้น
“เจ้าตัวเล็ก.. หวังว่าเจ้าจักรีบฟักออกมาเร็วๆนะ!” หลงเฉินพึมพำออกมาในขณะที่ยิ้มให้กับไข่ปริศนาอย่างอ่อนโยน
หลังจากเก็บไข่กลับเข้าไปในแหวนบรรจุแล้ว หลงเฉินก็เริ่มฝึกวรยุทธบ่มเพาะต่อ เขารู้สึกประหลาดใจยิ่งนักเมื่อพบว่าตนเองสามารถก้าวหน้าได้รวดเร็วกว่าในโลกจริงมาก
หลังจากฝึกปรืออยู่ตลอดทั้งคืน หลงเฉินก็สามารถกระโดดจากอาณาจักรผสานวิญาณขั้นหก สู่อาณาจักรผสานวิญญาณขั้นเจ็ดได้ในทันที..
‘เหลือเชื่อ!! ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่ง.. เหตุใดการฝึกวรยุทธบ่มเพาะในโลกนี้จึงก้าวหน้าได้รวดเร็วเช่นนี้นะ?’ หลงเฉินครุ่นคิดด้วยความสงสัยในขณะที่ยังคงนั่งฝึกต่อไป
แต่เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง หลงเฉินก็ลืมตาขึ้นมา และรู้ได้ทันทีว่าเช้าวันใหม่ได้มาเยือนแล้ว..
“ท่านหลงเฉิน.. เวลานี้ทุกอย่างได้ตระเตรียมไว้พร้อมแล้ว ท่านต้องการพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยแล้วจึงค่อยออกเดินทาง หรือต้องการที่จะออกเดินทางในตอนนี้เลย?”
เสียงของเท็นช่าดังขึ้นอยู่หน้าประตู..
‘เช้าแล้วรึ?! ข้าฝึกปรือวรยุทธจนลืมเวลาไปเลยรึ..’ หลงเฉินครุ่นคิดในขณะที่ลุกขึ้นจากเตียง
“ข้าขอเวลาเตรียมตัวอีกครู่เดียว แล้วข้าจะออกไป!” หลงเฉินร้องตะโกนตอบกลับไป
“เชิญท่านตามสบาย ข้าจักไปรอท่านอยู่ที่ห้องโถงใหญ่” เท็นช่าตอบกลับแล้วหันหลังเดินออกไปทันที
หลงเฉินจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เก็บไว้ในแหวนบรรจุ แล้วจึงเดินออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องโถงใหญ่ หลังจากเดินเข้าไปในห้องได้เพียงเล็กน้อย หลงเฉินก็สังเกตเห็นว่ามีคนนั่งรออยู่ก่อนแล้วห้าคน
และเมื่อหลงเฉินก้าวเข้าไปในห้อง เท็นช่าก็ได้ทำการแนะนำทุกคนให้หลงเฉินรู้จักทันที..
“เอาล่ะ.. ข้าจักแนะนำให้ท่านรู้จักกับทุกคนก่อน สำหรับข้ากับซูนั้นท่านเองก็รู้จักแล้ว รวมถึงเจ้าลูกโง่ของข้าด้วย นี่คือเซี่ยบุตรสาวของท่านซู ส่วนนั่นเทียหนึ่งในนักรบที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าเรา เขาจักทำหน้าที่เป็นผู้อารักขา และมีหน้าที่คุ้มครองท่านในการเดินทางครั้งนี้ ส่วนเทอร่าและเซี่ยจักเดินทางไปเป็นเพื่อนท่าน”
“ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกท่าน.. ข้าขอแนะนำตัวเองอีกครั้ง ข้ามีนามว่าหลงเฉิน!” หลงเฉินเอ่ยแนะนำตนเองอีกครั้งก่อนจะหันไปพูดกับเซี่ย
“แม่นางเซี่ย.. ยินดีที่ได้พบกับเจ้าอีกครั้ง หวังว่าครั้งก่อนเจ้าจักเลือกของขวัญที่ถูกใจไว้แล้ว!”
“ข้าได้เลือกไว้แล้ว ขอบคุณท่านอีกครั้ง!” เซี่ยยิ้มให้หลงเฉินในขณะที่ตอบกลับไป
“ข้ากลับมิรู้สึกว่านี่จักมิใช่การเดินทางที่ราบรื่นนัก! ฮ่าๆๆ” เทอร่าเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง
“เอาล่ะออกเดินทางกันดีกว่า นี่ก็สายมากแล้ว!” หลงเฉินร้องบอกทุกคนเพราะไม่ต้องการเสียเวลามากไปกว่านี้
ทุกคนในห้องต่างก็ลุกขึ้น และเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน..
“ห๊ะ?? นี่มันอะไรกัน?! นี่น่ะเหรอม้าที่พวกเจ้าบอกข้า?!”
หลงเฉินร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจเมื่อได้เห็นม้าเอลเฟียที่อยู่ด้านนอก..
ม้าเอลเฟียที่ว่านี้.. มีสองหัวห้าหาง!! ทำให้หลงเฉินรู้สึกประหลาดใจอย่างที่สุด อีกทั้งยังสูงกว่าม้าปกติถึงสองเมตร!!
“ท่านเฉิน.. เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ?! หรือท่านขี่ม้าเอลเฟียมิเป็น?”
ซูเห็นสีหน้าท่าทางตกอกตกใจของหลงเฉินจึงรีบเอ่ยถามขึ้นทันที และเริ่มเกรงว่าเขาจะเปลี่ยนใจอยู่ที่เผ่าของตนต่อ
“เอ่อ.. ข้าเคยขี่แต่ม้าปกติธรรมดา จึงมิรู้ว่าจะขี่ม้านี้ได้เช่นใด?” หลงเฉินเอ่ยตอบพร้อมกับชี้ไปที่ม้าเอลเฟียด้วยสีหน้าวิตกกังวล
“อ่อ.. เรื่องนี้ข้าได้เตรียมพร้อมไว้แล้ว!” เท็นช่าเอ่ยตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เพราะเทอร่าเองก็ขี่ม้าเอลเฟียไม่เป็นเช่นกัน ถ้าเช่นนั้นท่านก็ซ้อนท้ายเซี่ยไป ส่วนเทอร่าซ้อนท้ายเทีย!”
